คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผู้ชายเจ้าเล่ห์
3
ผู้ชายเจ้าเล่ห์
หลังจากฉันสามารถจัดการผู้ชายน่ารังเกียจคนนั้นออกไปจากห้อง ฉันก็ต้องกลับมานั่งเครียด
กับเรื่องที่เกิดขึ้น โธ่ นอกจากฉันจะเสียความบริสุทธิ์ไปให้ผู้ชายคนนั้นแล้ว ฉันยังต้องมาทำงานบ้าๆ เพื่อช่วยให้เขาไม่ต้องถูกคลุมถุงชนงั้นหรอ นี่เขาจะใช้ฉันเป้นเครื่องมือใช่มั๊ยเนี่ย แต่ถ้าขืนขัดเขาคนซวยจะเป็นฉันน่ะสิ เฮ้อยิ่งคิดยิ่งเครียดนะเนี่ย อีกอย่างฉันรู้ดีเลยว่าจุดประสงค์ที่แท้ของเขาคือต้องการประชดบีอาร์ซึ่งเรื่องนั้นฉันพอเข้าใจ แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือ ทำไมฉันต้องมาเป็นเลขานุการส่วนตัวของเขาด้วย แล้วเขาก็อ้างเหตุผลว่า มันเป็นวิธีเดียวที่จะแสดงบทบาท คุณแฟนสุดที่รักของเขาให้พ่อ แม่ พี่ชายที่แสนดี(ประชด) ของเขาเห้นในขณะทำงานไปด้วย ฉันอยากจะบอกเขาจริงว่า ฉันมีโอกาสได้ไปนั่งเก้าอี้บริหารง่ายๆโดยไม่ต้องทำอะไรมากก็ได้เป้น แล้วทำไมต้องให้ฉันมาเป็นเลขานุการส่วนตัวด้วยไม่ทราบ แต่ก็นะ บ่นไปเขาก็ไม่ได้ยินอยู่ดี สู้ฉันรีบเอาข้อมูลจากเขาให้หมดแล้วขอบายยังจะดีซะกว่า กะอีแค่แค่แหลขอให้บอกเถอะฉันล่ะถนัดนัก ฮิๆ
---คนบางคนผ่านมมาให้รัก ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู้กัน ทำได้แค่นี้ ให้เธอกับฉันท่องไว้---
และในตอนนั้นเองก้มีคนโทรเข้ามาพอดี จังหวะนรกจริง
(ฮัลโหล ไงสบายดีรึเปล่ายัยน้องรัก)นี่คือเสียงพี่ชายของฉันที่ไปเรียนอยู่ที่อเมริกา และปีนี้เขาก็เรียนจบแล้วด้วย แต่…มันไม่ใช่เรื่องของฉันแค่นั้นเอง
-_-
“มีอะไรก็ว่ามา”ฉันยังคงทำเสียงแข็งเหมือนเดิม ยังจังหวะนรกมันก็ต้องมากับพี่ชายนรกส่งมาเกิดอยู่ดี
(แหม โหดไปได้ให้ทายว่าพี่อยู่ที่ไหน)ยังมีอารมณืมาเล่นอีก
“ประเทศไทย”
(อุ๊บ แม่นอย่างกับมีพรายกระซิบเลยแฮะ)
“ถ้าไม่ได้โง่ก็พอจะเดาถูก ก็พี่ไม่ได้โทรทางไกลนี่”ฉันก็ยังคงเอกลักษณ์ของฉันอยู่ หยิ่ง เหวียง ดื้อ นี่แหละตัวฉัน
(แหมฉลาดจริงๆ น้องสาวใครเนี่ย)สรุปคือชมตัวเองใช่มั๊ยเนี่ย=__=
“ฉันว่าฉันคงโชคร้ายถ้าเกิดมาเป็นแบบพี่”แหม หยิ่งจริงฉัน><
(เออ จริงสิพี่พาลูกสะใภ้กลับให้คุณพ่อด้วยแหละ แต่ไม่อยากพาเข้าบ้านพวกปลวกมันเยอะ)ใช่พี่ก็คิดแบบฉันพวกญาติๆ พี่ๆน้องๆ อา น้า อยู่กันเต็มบ้าน แล้วผู้ชายในบ้านก็ไม่มีหน้าไหนไว้ใจได้รวมถึงพ่อฉัน มันเลยเป็นส่วนหนึ่งให้ฉันมาอยู่ที่นี่คนเดียว
“แล้วจะเอายังไง”
(ให้พวกฉันไปอยู่กับแกนะ)อืม ก็คิดว่าคงไม่มีปัญหาหรอกนะ แต่ว่ามันจะมีนี่สิ ทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นและมันทำให้ปลายสายอย่างพี่ได้ยิน
“ที่รัก ตื่นเช้าจังนะ เมื่อคืนเรานอนกันดึก น่าจะตื่นสายกว่านี้ก็ได้นะ”แล้วมันก็ทำให้ฉันถึงกับช็อก ฉันจำได้ว่าไล่นายไปแล้วนะโรม ยังหน้าด้านกลับมาอีก
(เอ่อพี่ว่าพี่ไม่รบกวนแล้ว ไว้ว่างจะไปหานะ ขอให้โชคดีกับ เอ่อผู้ชายคนนั้นนะ)
“พี่ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”ฉันยังพูดไม่จบพี่ก็ตัดสายไปแล้ว เข้าใจผิดหมดแล้ว T^T
“ฮึๆ”เสียงเหี้ยมๆของเขาดังออกมาจากลำคอ ในขณะที่กำลังถอดเสื้อของตัวเองอยู่ ไอ้คนขี้ร้อนเอ๊ย
“สนุกมั๊ยที่ทำให้พี่ชายฉันเข้าใจผิด แล้วฉันจำได้ว่าไล่นายไปแล้ว เข้ามาได้ยังไง”ฉันหันไปแขวะชายตรงหน้าที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย แถมยังมีความสุขอีก ใช่เขามีความสุข ความสุขบนความทุกข์ฉันน่ะสิ
“อืมก็สนุกดีนะแต่ฉันว่ามันยังอธิบายไม่มากพอ แล้วก็ที่ฉันเปิดประตูเข้ามาได้ก็กุญแจสำรอง ขอมากจากข้างล่าง”เขายกมุมปากขึ้น มันเป็นรอยยิ้มที่ฉันเห็นแล้ว เกลียดมันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เซ้นส์ฉันบอกว่าผู้ชายคนนี้อันตรายและบอกอีกว่าตอนนี้เขากำลังมีแผนที่จะกลั่นแกล้งฉัน
“อืม ว่าแต่ตู้เย็นเธอไม่มีอะไรให้ฉันกิน บ้านเธอจนขนาดนั้นเลยหรอ”อ๋อ ที่มันไม่มีก็เพราะมันไปอยู่ในห้องของยัยแกรนด์หมดแล้วไง ฉันเลยขนไปไว้ห้องรวมหมด ในตู้เย็นเลยมีแต่น้ำเย็น “แต่แปลกตรงที่เธอใช้ของแต่ละอย่างมันตรงข้ามสุดๆ”นี่ฉันให้เขามาพิจรณาตัวฉันงั้นหรอ ถึงฉันจะจน (ในความคิดเขา) แต่ฉันจะใช้พวกชาแนลแล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ
“อะไรทำให้นายเข้าใจว่าฉันไม่มีจะกิน”ฉันถามเขา
“ก็เปล่า ฉันก็แค่เดาเล่นๆ”ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย
“งั้นหรอ แต่ก็นะนายจะเข้าใจยังไงก็ชั่งเรื่องของนาย แต่อย่าเอาฉันเข้าไปเอี่ยวในเรื่องที่ฉันไม่อยากจะเอี่ยวด้วยเด็ดขาด”ฉันยืนยันเสียงแข็ง แล้วเอามือชี้หน้าผู้ชายหน้าตายคนนี้
“คงยากเพราะทุกเรื่องของฉันมันจะเป็นของเธอ หึๆ”เสียงหัวเราะในลำคอของเขาทำให้ฉันเริ่มมีลางบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นหายนะที่จะทำให้ฉัน ซวย ซวยและซวย แต่เขาไม่พูดเปล่าชูไอโฟน4sขึ้นมาและโชว์รูปที่เรากำลังสวีตหวานกันอยู่ออกมา พร้อมกับจุมพิตเบาๆที่รูปนั่น กรี๊ด ฉันเกลียดนายโรม ฉันอยากจะบ้าตายกับผู้ชายอย่างนาย เออว่าแต่เขาถอดเสื้อทำไม ชิ อยากจะโชว์กล้ามให้ฉันเห็นรึไง
“นายเป็นพวกร้อนจัดรึไง ถึงไม่อายชาวบ้านชาวช่องแบบนี้”ฉันบ่นอุบอิบ แต่ก็ดังพอที่จะให้เขาได้ยิน
“ทำอย่างกะไม่เคยเห็น เรามันเคยๆกันอยู่”เขาแสยะยิ้มขึ้นอีกครั้งกับการได้แกล้งฉัน
“เคยบ้านนายคนเดียวน่ะสิ”ฉันพูดก่อนจะเดินผ่านเขา แต่ก็ไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอก เพราะฉันเดินไปแล้วกระแทกตัวเขาอย่างเฉียดๆเหมือนต้องการแกล้ง และพอฉันผ่านเขาไปได้แค่2ก้าวก็มี2มือมาโอบเอวฉันแน่นจากทางด้านหลัง
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”ฉันตะโกนสุดเสียง แล้วดิ้นแรงๆเพื่อให้เขาปล่อย
“ฮึ ก็เผื่อเธอจำเรื่องของเราสองคนไม่ได้ฉันเลยจะรื้อฟื้นความจำไงล่ะ”
“ปล่อยฉันนะ”ฉันตะโกนแล้วดิ้นสุดแรง แต่โรมก็ไม่ท่าทีว่าปล่อยแถมจะพาฉันขึ้นเตียงท่าเดียว ทั้งลากทั้งอุ้ม โรคจิตชัดๆ พระเจ้าช่วยลูกด้วย ส่งใครก็ได้มาช่วยที ฮือT^T
ความคิดเห็น