คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ราตรีที่7
บทที่7
ปริศนาฆาตกรแวมไพร์
เช้าวันต่อมาดูเหมือนท้องฟ้าวันนี้จะปลอดโปร่งแถมวันนี้ก็วันหยุดอีกวันไอเราก็กะว่าจะ
พักอยู่บ้านแต่ก็ถูกจับมานั่งเรียนที่ปราสาทจนได้
น่าเบื่อเป็นบ้า จู่ๆก็มีทหารกลุ่มใหญ่เดินมาหาเจดิส คุณครูผู้น่านับถือของฉัน(ประชด)
"หัวหน้าครับ มีแวมไพร์ตายิย่างปริศนาอีกแล้วครับ"
"อืม เดี๋ยวฉันตามไป"เจดิสตอบ
"มีอะไรหรอ"
"ไว้จะมาอธิบายทีหลังนะขอรับ ขอตัว"แล้วเจดิสก็เดินออกไปพร้อมทหารกลุ่มใหญ่นั้น
ชิ เจดิสบ้าเกลียดที่สุดบอกแค่นี้ก็ไม่ได้
"เจดิสบ้า"ฉันพึมพำ
"ทำไมหรอขอรับเจดิสทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ"คาลอนเดินเข้ามาถาม
"ก็เจดิสยอมบอกฉันน่ะสิ"
"ไม่ยอมบอกเรื่องอะไรหรอขอรับ"
"ก็เรื่องที่มีแวมไพร์ตายปริศนาน่ะสิ"
"เขาคงไม่อยากให้องค์หญิงเป็นกังวล"
"แล้วนายล่ะรู้อะไรรึเปล่า"
"ป...เปล่าขอรับ"
"มีพิรุธ"
"งั้นกระผมขอตัวนะขอรับ"
ชิคาลอนก็บ้าพอกัน ถ้าฉันไปถามซีฟ่าเขาต้องไม่ยอมตอบแน่ แต่ไปแกล้งตานั่นดีกว่า
"นี่ นี่ นายรู้เรื่องแวมไพร์ตายปริศนารึเปล่า"ฮิๆ ฉันรู้ว่านายต้องตอบว่าไม่รู้แน่
"รู้ขอรับ"ผิดคาด
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น"
"เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีแวมไพร์ตายกันอย่างปริศนา แต่จากที่คาดไว้คิดว่าน่าจะเป็นแวมไพร์กันเอง เพราะมีร่องรอยการดูดเลือดอยู่ เท่าที่รู้มาก็มีแค่นี้ขอรับ”ฉันก็เลยกลับห้องไปนั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
และเมื่อฉันหลับตาลงบนเตียงก็มีเสียงของเมเปิ้ลลอยเข้ามาที่หู
"ท่านจัสการ์ ท่านจัสการ์"
"นั่นเมเปิ้ลใช่มั๊ย"
"ท่านมาพบข้าที่ป่าแห่งคำทำนายที ได้โปรด"
แล้วฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้น พลันเห็นจูไลรออยู่ที่หน้าต่าง
"นาย...”
"ได้ยินสินะเมเปิ้ลเรียกอีกแล้ว"
แล้วขอก็อุ้มฉันกระโดดลงหน้าต่างอีกตามเคย-_-
และแล้วเราก็ถึงป่าแห่งคำทำนาย แล้วเมเปิ้ลก็ปรากฎตัวขึ้น
"เมเปิ้ล เธอเรียกเราทำไม"ฉันถาม
"ท่านต้องช่วยพวกเรา ฆาตกรที่ฆ่าแวมไพร์ตอนนี้เขาจับเทพที่ควบคุมสมดุลของป่าแห่งคำทำนายไปแล้ว"
"แล้วเราจะช่วยเธอยังไง"
"ตามหา มอลอน แวมไพร์ผู้ล่วงรู้อนาคต"แล้วตัวของเมเปิ้ลก็ค่อยๆหายไป
"จะเอายังไงดี"ฉันถามจูไล
"ถ้าเป็นมอลอน เขาน่าจะอยู่ที่สภาแวมไพร์นะ"
"แล้วมันอยู่ตรงไหน"
"ตามมา"แล้วเขาก็นำหน้าฉันไป
แล้วก็ถึงยังสภาแวมไพร์ ซะที
"แล้วเอาไงต่อ"
จูไลเข้าไปในนั้น และฉันก็ตามไป
"ไม่ทราบว่า มอลอนอยู่ที่นี่มั๊ยครับ"จูไลถามแวมไพร์สาวตนหนึ่ง
"อยู่ค่ะ หล่อนกำลัง ทำงานอยู่ที่ห้องทำงานของหล่อน"
แล้วจูไลก็จูงมือฉันไปยังห้องทำงานของมอลอน
ก๊อกๆ
จูไลเคาะประตู
"เข้ามาสิ"เสียงจากหลังประตูพูด
แล้วจูไลก็เปิดเข้าไป พบสาวงามกำลังนั่งจิบน้ำชาพร้อมมองมาทางฉันและจูไล
"ฉันกำลังรอพวกท่านอยู่ เชิญนั่งก่อนสิ"มอลอนพูด
"เราจะมาถามท่านเรื่อง..."
"เรารู้แล้ว เจ้าจงไปที่แม่น้ำสายเลือดมรกต เจ้าจะได้พบกับเสียงแห่งความเจ็บปวดและคนที่คุ้นเคย"
ว่าแล้วฉันและเขาก็มานั่งแก้ปริศนาของมอลอน ที่สวนดอกกุหลาบสีดำหน้าสภา
"อะไรคือแม่น้ำสายเลือดมรกต นายรู้มั๊ย"ฉันถาม
"คิดว่าน่าจะเป็น แม่น้ำสัญญาแห่งเลือด"
"คืออะไร"
"ก็เวลาที่มนุษย์ต้องการเป็นแวมไพร์เขาจะต้องทำสัญญาแห่งเลือดกับแม่น้ำ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมรกต"
"ก็เพราะเลือดทับถมกันมาเป็น100ปีเลยทำให้กลายเป็นมรกตสีเลือด"
"งั้นเราไปกันเถอะ"
ขณะอยู่หน้าทางผ่านของแม่น้ำนั้น จูไลก็หยุด ลง
"นายหยุดทำไม"ฉันถาม
"จำที่มอลอนบอกได้มั๊ยที่จะได้พบกับเสียงแห่งความเจ็บปวด"
"อืม ทำไมหรอ"
"ต่อไปฉันจะไปเอง เธออยู่นี่แหละ"
"ไม่เอา ฉันจะไปด้วย"
"ถ้าเธอไปฉันจะทำยิ่งกว่าจูบอีกนะ"
"ฉันไม่สนหรอก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นยังไงเรื่องนี้ก็คือหน้าที่ของฉัน"
แล้วตอนนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากทางแม่น้ำสายนั่นฉันกับจูไลเลยรีบไปดูโดยไม่สนว่าทางข้างหน้าจะเจออะไร
และเราก็ได้เจอชายคนหนึ่งที่เหมือนจะยืนรอพวกเราอยู่
ความคิดเห็น