ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    vampire princess [รีไรท์]

    ลำดับตอนที่ #4 : ราตรีที่4

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.52K
      7
      17 ส.ค. 56

     

    บทที่4

                ป่าแห่งคำทำนาย

    "คุณโกหกฉันรึเปล่า"ฉันถาม

    "ผมไม่ได้โกหกคุณ เพราะฉะนั้นผมเลยต้องการสมุนไพรทองคำ เพราะว่าถ้าไม่ทันเวลา

    คำทำนายของเมเปิ้ลจะเป็นจริง โดยพวกปีศาจจะใช้ผมเป็นเครื่องมือ"

    "แล้วถ้าฉันช่วยคุณฉันจะได้อะไรกลับมาล่ะ"

    แต่เขายังไม่ทันได้ตอบก็มเสียงแทรกเข้ามา และมีแสงสว่างสีขาว

    "มากันแล้วหรอ"เสียงนั้นลอยมาพร้องแสงสีขาว

    ร่างของภูติปรากฎขึ้น

    "เธอคือใคร"ฉันถาม

    "เรามีชื่อว่าภูติแวมไพร์ นามว่าเมเปิ้ล"

    "เมเปิ้ลแสดงว่าคุณคือผู้บอกคำทำนายนั้นมา"

    "ถูกแล้ว แล้วพวกท่าน2คนจะต้องพลิกคำทำนายของข้า เมื่อกี้ข้าได้ยินว่า ถ้าท่านช่วย

    ลอร์ดจูไลแล้วท่านจะได้อะไร ท่านได้แน่ ท่านลอร์ดโปรดแสดงสิ่งที่ท่านมีให้ท่านจัสการ์ดูสิ"เมเปิ้ลพูด

     แล้วเขาก็หยิบเหรียญอะไรขึ้นมา1เหรียญ แล้วยื่นให้เมเปิ้ล

    "นั่นมันเหรียญอะไร"ฉันเอ่ยถาม

    "นี่ก็คือเหรียญทายาทปีศาจ"จูไลตอบ

    "ใช่แล้ว แล้วมันจะทำให้ท่านกลับเป็นมนุษย์ได้"เมเปิ้ลหันมาบอกฉัน

    "แล้วทำไมมันถึงเกี่ยวกับลอร์ดจูไล"

    "เหรียญนี้จะทำงานได้ต่อเมื่อความปรารถนาของทายาทปีศาจสำเร็จ"

    "แล้วพวกเราต้องทำยังไงถึงจะหาสมุนไพรทองคำเจอ"

    "แสดงว่าพวกท่านพร้อมแล้ว เดิมทีสมุนไพรทองคำหาได้ยากมากในที่นี่ แต่ถ้าหาก

    บนเมืองแฟรี่จะหาง่ายมากพอสมควร "

    "แต่ว่าทั้งฉันและลอร์ดต่างก็เป็นแวมไพร์ซึ่งเรากับแฟรี่ไม่ถูกกันไม่ใช่หรอ"

    "ถูกแล้ว เจ้าจงรออีก1สัปดาห์ผู้กล้าหาญแห่งแฟรี่จะมารับท่านทั้ง2"

    ว่าแล้วเมเปิ้ลก็บินกลับไปยังในป่าแห่งคำทำนาย

    "คุณคิดยังไงเรื่องผู้กล้าหาญ"ลอร์ดถาม

    "ก็ไม่หนิ ถ้าเขามาจริงเราก็คงต้องไป"

    "แต่เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดแล้วถ้าเขามาจะทำยังไง"

    "นั่นสิ คงต้องลองคาดเดาเอาเอง อีกอย่างเมเปิ้ลก็บอกแล้วหนิว่าอีก1อาทิตย์"

    "แล้วคุณจะกลับเลยมั๊ย"

    "เรื่องอะไรล่ะ ในเมื่อได้ออกมานายเป็นคนชวนฉันออกมา นายก็ต้องพาฉันเที่ยวที่นี่"

    "ฮ้า เอาล่ะพาไปก็ได้"

    ฉันและเขาเที่ยวกันแบบลืมวัน ซวยล่ะสิฉันรีบจูงมือเขาวิ่งเข้าไปแถวปราสาท

    แล้วฉันดันไปสะดุดก้อนหินทำให้นายนั่นต้องอุ้มฉันไปส่ง

    "ขอบคุณนะ เดี๊ยวฉันแอบเข้าปราสาทเอง"

    "อืม ระวังด้วยนะ ก็เธอมันยัยเจ้าหญิงซุ่มซ่ามนี่"

    "นี่นายว่าฉันหรอ ท่านลอร์ดขี้บ่น"

    "นี่เธอว่าฉันขี้บ่นหรอ"

    “: p อิอิ"แล้วฉันก็เดินเข้าปราสาทแบบให้คนเห็นน้อยที่สุดและแล้วฉันก็ถึงห้องของฉันอย่างปลอดภัย 

    เหอะวันนี้ สนุกจริงๆ นายจะทำให้โลกของแวมไพร์อย่างฉันเปลี่ยนไปรึเปล่านายทายาทปีศาจ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×