คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทส่งท้าย
18
บทส่งท้าย
2ปีต่อไป (ไวเหมือนโกหก)
ทุกอย่างค่อนข้างลงตัวเลยทีเดียว เพราะหลังจากจูไลได้สมุนไพรนั่นแล้วเขาก็สามารถกำจัดครึ่งปีศาจออกไปได้ และมันก็ถึงคราวฉันสินะที่ต้องกลายเป็นมนุษย์ แต่เปล่าเพราะตอนนี้ฉันเป็นเจ้าหญิงเต็มตัวแล้ว แล้วฉันก็มีเจ้าชายคนเก่งที่ชื่อว่า จูไลมาร่วมทุกข์แต่ไม่มีสุขกับฉัน ต้องมีสิ เพราะถ้าไม่มี แล้วลูกน้อยที่อยู่ในท้องฉันจะเรียกว่าอะไร มันไม่ใช่ท้องแรกของฉันหรอกนะ เพราะว่าหลังจากแต่งงานกัน เขาก็สามารถทะลุเป้าหมายของตัวเองได้ในปีแรก ซึ่งลูกคนแรกของฉันมีชื่อว่า ออกัส เป็นลูกชายที่ฉันทั้งรักทั้งหวงเลยล่ะ ส่วนเรื่องคำทำนายของเมเปิ้ลนั้นก็จบสิ้นลงเหตุผลก็เพราะ พอทางนั้นขาดกำลังรบหลักอย่างจูไล ก็ต้องย่อยสลายไปเพราะขาดผู้นำ ชีวิตต่อจากนี้ฉันคงมีความสุขกับลูกน้อยคนนี้เหมือนกัน ฉันพูดพร้อมกับใช้มือลูบที่ท้องของตัวเองอย่างเบามือ
“ไงครับท้องที่2 ตื่นเต้นมั๊ย”เสียงนุ่มทุ้มของจูไลดังขึ้น
“ต้องตื่นเต้นสิ อีกแค่เดือนเดียวเขาก็คลอดแล้วนะ”ฉันหันไปพูดกับจูไลอย่างยิ้มๆ เพราะเขาเองก็คงตื่นเต้นไม่แพ้กัน ตอนที่เขารู้ว่าเขามีลูกคนที่2เขาแทบจะตะโกนรอบปราสาทเลยด้วยซ้ำ
“ไหน ลูกสาวของพ่อ ถ้าเกิดมาแล้วหน้าบูดเหมือนแม่พ่อไม่ยอมนะ”จูไลพูดพร้อมกับใช้มือลูบไปที่ท้องของฉัน
“หมายความว่าไง-_-”ฉันถามเสียงแข็ง
“แฮะๆ เค้าล้อเล่นน่ะตะเอง ตะเองสวยที่สุดในโลกอยู่แล้ว”ชะเลียจริงๆผู้ชายคนนี้
“ฉันรู้อยู่แล้ว โฮะๆ”แล้วฉันก็หัวเราะอย่างภาคภูมิ
“หลงตัวเอง”จูไลพึมพำเบาๆ
“นายว่าไงนะ”แล้วฉันถามเสียงแข็งอีกตามเคย
“เปล่าครับ ฟังเสียงลูกดิ้นดีกว่า”จูไลทำท่าง้องแง้งก่อนจะแนบหูกับท้องฉัน
“แอ้ ออ อ๊า แอ่”จู่ๆก็มีเสียงใสๆของออกัสดังมาขัดทำให้จูไลทำหน้ามุ่ย ทำไมน่ะหรอ เพราะเมื่อกี้เขากำลังจะจูบฉันน่ะสิ ฉันค่อยลุกไปอุ้มเจ้าน้อยลงมาจากเตียงแล้วไปนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับฉัน จูไลมองภาพนั้นเงียบๆก่อนจะยิ้มออกมา
“เธอรู้มั๊ยเธอกับลูกเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ของฉันเลยนะ ฉันรักเธอแล้วก็ลูกมากนะ”จูไลพูดพร้อมกับประทับริมฝีปากหนามาที่ปากของฉัน
“ฉันก็รักนาย”ฉันพูดก่อนที่จะไปซุกอกแกร่งของจูไลพร้อมกับลูบหัวออกัสไปด้วย
ฉันไม่รู้ต้องขอบคุณอะไร แต่ฉันโชคดีมากที่ได้เจอจูไล และได้มีลูกน้อยที่น่ารักทั้ง2 ฉันจะจำความทรงจำที่แสนวิเศษนี้ตลอดชีวิต
ฉันรักเขากับลูกมากจริงๆ ครั้งแรกเราต่างแบ่งชนชั้นกันเรื่อง แวมไพร์กับปีศาจ และก็คิดว่าอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดที่ว่าแวมไพร์กับปีศาจไม่มีทางรักกันได้ แต่พอมาถึงวันนี้เวลา และความผูกพันทำให้ความคิดทุกอย่างนั้นเปลี่ยนไป
“ไง จัสการ์พวกเรามาเยี่ยมน่ะ”เสียงหวานๆของมาโคลอนผู้ที่คอยช่วยเหลือพวกเราตลอด ต้องขอบคุณเธอจริงๆ แล้วตอนนี้เธอก็อุ้มท้องกับกราซิลแล้วล่ะ รู้สึกจะ5เดือนได้แล้ว
“ยินดีด้วยนะคุณพ่อคุณแม่มือใหม่”ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหามาโคลอนและมีจูไลที่อุ้มออกัสตามมา และข้างหลังมาโคลอนก็มีกราซิลตามมาติดๆ
“จ่ะ แล้วลูกสาวต้วน้อยในท้องเธอล่ะ อีกเดือนเดียวก็จะคลอดแล้วนะ ออกัสคงไม่เหงาแล้วล่ะ”
“นั่นสินะ แต่ตอนนี้คงต้องอาศัยคุณพ่อเป็นเพื่อนเล่นไปก่อน”ฉันพูดแล้วยิ้มๆนึกภาพตอนที่จูไลนั่งเล่นกับลูกสิ เหมือนเขาย้อนวัยเลยล่ะ
“ฉันบอกเธอแล้ว ไม่อยู่ในสายตาไม่ใช่ไม่สำคัญ”แล้วฉันก็หันไปกระซิบข้างหูของมาโคลอนทำให้เธอระบายยิ้มออกมาแต่พองาม
“นั่นสินะ”
ทุกวันนี้พวกเราต่างใช้ชีวิตที่มีความสุขกับชีวิตครอบครัวของพวกเรา แค่นี้ก็นับเป็นความสุขที่แสนวิเศษแล้วล่ะ
END
----------------------------------------------------------
1เม้น1กำลังใจนะจ๊ะ >3<
ความคิดเห็น