ดวงใจปีศาจ(เพลิงบุปผา)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่๒ พันธนาการหัวใจ [20%]

เฮือก!

ร่างบางดีดตัวขึ้นอย่างตระหนก ใบหน้าหวานซีดเผือด เหงื่อเม็ดเล็กต่างพร้อมใจกันผุดพรายขึ้นมา ผมสีดำเปียกลู่ติดใบหน้า ละอองดาวหอบหายใจหนักๆก่อนที่ดวงตาสีดำจะมองสำรวจไปทั่วห้องอย่างตื่นตระหนก หญิงสาวถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าเมื่อกี้เธอแค่ฝัน ฝันถึงเหตุการณ์อันเลวร้ายของเธอ หญิงสาวล้มตัวนอนอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะพลิกตัวไปมองคนอีกคนที่นอนอยู่ข้าง ข้างๆของเธอคือเด็กสาวที่กำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข ถัดไปเป็นเด็กน้อยวัยเดียวกันที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจ วงแขนเล็กๆป้อมๆของเด็กชายวางพาดไว้ที่ตัวของเด็กหญิง ละอองดาวหัวเราะออกมาน้อยๆเมื่อเด็กหญิงส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมา อีกทั้งยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่กลับไม่ยอมลืมตาขึ้นมา

ละอองดาวเอื้อมไปลูบแก้มใสของลูกสาวด้วยความรักใคร่ แม้ว่าตอนนี้ลูกของเธอจะเริ่มโตในวัยหนึ่งขวบหนึ่งเดือนแต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงเด่นชัด...เด่นชัดถึงไปหน้าของพ่อพวกเขา

พ่อของพวกเขา...แต่เป็นคนที่เกลียดสำหรับเธอ

ไม่รู้ว่าเธอควรน้อยใจดีหรือไม่ที่ลูกน้อยไม่มีส่วนเหมือนเธอเลย

แล้วจู่ๆทำไมเธอถึงฝันเรื่องของเตโช ทั้งที่เธอนั้นตัดขาดจากคนที่กรุงเทพฯไปตั้งแต่เกิดเรื่องบัดซบนั่นแล้วอีกอย่างที่นี่ก็เป็นเหมือนความสุขของเธอ ที่นี่ทำให้เธอลืมและตัดขาดจากทุกอย่าง หรือเป็นเพราะ...เธอจะต้องย้ายกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่นั่นกันหนอ รู้อย่างนี้เธอน่าจะค้านคำสั่งให้ไปช่วยพวกหมอในกรุงเทพเหตุเพราะโรงพยาบาลแห่งหนึ่งกำลังขาดหมอเฉพาะทาง และเธอเองก็มีฝีมือเลื่องชื่อทำให้ไม่แปลกใจนักหากจะถูกเรียกตัว เพียงแต่เธอนั้นแสนจะกลัว ในใจมันวูบโหวง หวิวๆ จนจะเป็นลมให้ได้ ถ้าสมมติว่าเธอเจอกับเตโช

...เธอไม่อยากจะคิดภาพต่อจากนั้น

“แม่จะทำทุกทางเพื่อปกป้องหนู แม่สัญญา”

“ฮือๆ แม่จ๋า เจ็บๆ”เสียงร้องไห้จ้าทำให้ละอองดาวละสายตาจากหนังสือพิมพ์ไปมองลูกตัวน้อยที่กำลังดึงกระโปรงเธออยู่ ใบหน้าของลูกรักเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มือน้อยๆป้อมๆชี้ไปยังหัวเข่าที่มีรอยถลอกอยู่เล็กน้อยกับเลือดที่กำลังไหลซิบๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองใครอีกคนที่เดินเข้ามานิ่งๆแต่กลับมีแผลมากกว่า คนเป็นพี่อย่างภูฉายกลับลูบหัวน้องสาวเบาเพื่อปลอบประโลมนางฟ้าประจำบ้านอย่างหนูน้อยตะวันฉาย

“แล้วไปทำอะไรมาหืม ทำไมถึงได้แผลกันมา”คุณแม่ยังสวยเอ่ยถามลูกน้อย เธอไม่ค่อยตกใจเนื่องจากรู้ดีว่าลูกน้อยของเธอนั้นซนยิ่งกว่าอะไรดี โดยเฉพาะตะวันฉายที่นอกจากซนแล้วยังรั้นและดื้ออีกต่างหาก เมื่อไรหนูน้อยตะวันฉายไม่มีแผลตามตัวเกินหนึ่งอาทิตย์นั่นแหละนับว่าแปลก

“อัญว่าพี่ดาวทำแผลให้ตัวเล็กก่อนดีไหมตะ”อัญธิชาบอกขณะมองลูกสาวของรุ่นพี่ด้วยสายตาอบอุ่น

“พี่ฝากอัญหน่อยได้ไหม พี่ว่าพี่คงต้องทำให้น้องภูมากกว่า”อัญธิชาพยักหน้าก่อนจะค่อยๆอุ้มลูกสาวของรุ่นพี่มาทำแผลด้วยควมเคยชิน เนื่องจากเธอเป็นแพทย์ฝ่ายกุมารเวช ส่วนละอองดาวเป็นแพทย์เฉพาะทางด้านหัวใจ แต่ที่เธอและรุ่นพี่สาวต้องมานั่งสุมหัวกันเป็นเพราะกำลังปรึกษาเรื่องเคสของหนูน้อยคนหนึ่งที่เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วตั้งแต่กำเนิด เคสนี้ถูกส่งมาจากกรุงเทพ พอละอองดาวทำเรื่องย้ายเสร็จก็ต้องไปดูแลเคสนี้ทันที

“พี่ดาว จะไปจริงเหรอ”อัญธิชาถามเสียงอ่อย เนื่องจากเธอรู้จักรุ่นพี่สาวมีเกือบหนึ่งปีทำให้ไม่รู้สึกอยากจากไปเลย เธอเป็นคนไปช่วยอาจารย์หมอของที่นี่ผ่าคลอดเจ้าแฝดออกมา นั่นทำให้เธอมีความรู้สึกผูกพันกับคนทั้งสามอยู่ไม่น้อย

“อืม พี่คิดว่าลองไปสักพักค่อยขอย้ายกลับมาไม่ให้น่าเกลียดน่ะ”ละอองดาวว่าขณะหยิบสำลีจุ่มแอลกอฮอล์แล้วค่อยๆล้างแผลภูฉาย ร่างเล็กของเด็กชายตัวน้อยสะดุ้งนิดๆแต่ไม่ปริปากพูดออกมาว่าเจ็บ ในขณะที่อัญธิชาหันมามองหนูน้อยตะวันฉายที่ร้องไห้จ้าตั้งแต่เห็นแอลกอฮอล์ ...เป็นพี่น้องที่ต่างกันสุดขั้วจริงๆ แต่ก็ดูมีสีสันไปอีกแบบแฮะ อัญธิชาคิดในใจ

“อยากมีลูกเหรออัญ”ละอองดาวถาม ก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเมื่อทำแผลเสร็จ

“ก็อยากนะพี่ แต่หาพ่อยังไม่ได้เลย”เธอว่าด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ละอองดาวส่ายหน้าในความทะเล้นของเธอก่อนจะค่อยอุ้มลูกชายไปกอดปลอบ

ภูวฉายโอบรอบคอคุณแม่ยังสาวเอาไว้แน่น ละอองดาวยิ้มนิดๆเมื่อลูกน้อยซุกลงที่อกของเธออย่างต้องการที่พักพิง แม้ลูกชายจะไม่บอกว่าเจ็บ แต่คนเป็นแม่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าลูกชายตนเองรู้สึกอย่างไร

ต้องการปกป้อง แข็งแกร่ง และเข้มแข็งดั่งภูผา