ดวงใจปีศาจ(เพลิงบุปผา)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังขึ้น ใบหน้าเรียวรูปไข่ของละอองดาวหันไปตามแรงตบนั่นอย่างแรง ดวงตาของหญิงสาวยังคงราบเรียบในแบบที่เป็น ไม่ได้สะทกสะท้านเลยว่าตอนนี้ใครจะมองเธอด้วยสายตาผิดหวังแค่ไหนก็ตาม

...แค่เธอรู้ว่าเธอไม่ผิดก็พอแล้ว

 “แก...แกใช่ไหมที่ผลักลูกสาวของฉัน”อภิรมณ์ตะโกนเสียงดังลั่น ละอองดาวไม่ตอบ แต่หันไปสบตาของเตชิน หญิงสาวถอนหายใจออกมาเมื่อทุกคนบ้านหลังนี้กำลังบีบคั้นให้เธอยอมรับออกมาทางสายตาว่าเธอเป็นคนผลักมัทนา...ทั้งๆที่เธอเป็นคนช่วยเด็กคนนั้นแท้ๆ

“ตอบฉันสิ! ฉันบอกให้ตอบ!”อภิรมณ์เข้ามาเขย่าตัวของเธออย่างแรง แต่ละอองดาวกลับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา เธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้แสดงละครให้ทุกคนเห็นใจและพยายามยัดเยียดข้อหาว่าเธอทำให้ลูกสาวของอภิรมณ์ตกบันได ทั้งที่คนที่ทำ...คือคนตรงหน้าแท้ๆ

“ใช่”เธอตอบออกไปสั้นๆห้วนๆก่อนจะปรายตามองเตโชที่มองมาทางเธอด้วยความผิดหวัง เห็นแบบนั้นแล้วละอองดาวก็รู้สึกใจกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่งไม่ได้ แต่ทันใดนั้นเองสายตาเธอก็กลับไปสบกับเตชินอีกครั้ง พร้อมกับนึกถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้

‘ทางเดียวที่ทำให้ไอ้เตปล่อยดาวไปมีทางเดียวนะดาว ดาวต้องยอมรับว่าดาวเป็นผลักน้องมุก พี่ไม่อยากเห็นดาวอยู่ในสภาพที่เหมือนเมียน้อยแบบนี้อีกแล้ว’

“ดาว...ดาวบอกพี่สิว่าดาวไม่ได้ทำ บอกพี่สิว่าที่น้องมุกตกบันไดมันเป็นแค่อุบัติเหตุ”เตโชพยายามให้เธอแก้ตัว แต่ละอองดาวกลับไม่แม้แต่สบตาของชายหนุ่ม เพียงเพราะกลัว...กลัวว่าตนเองจะใจอ่อน

“มันไม่ใช่อุบัติเหตุ”

“หึ ในที่สุดแกก็ยอมรับออกมาสักที แกทำลูกฉัน เพราะฉะนั้นแกก็จงไสหัวออกไปจากที่นี่เสีย ที่นี่ไม่รับคนชั้นต่ำที่ยอมมาเป็นเมียน้อยของผัวคนอื่นหรอก! ฉันเคยยอมแกมาครั้งหนึ่งแล้วครั้งนี้ฉันไม่ยอมแน่ พี่เตจะต้องให้ความยุติธรรมกับอรและลูกนะคะ”เมียน้อย...หึ ฟังกี่ครั้งคำๆนี้ก็ทำเธอเจ็บจี๊ดที่หัวใจได้ตลอด ใช่ เธอเป็นคนเลือกที่จะอยู่ในสถานะนี้ เพียงเพราะความจริงแล้ว เธอก็แค่อยากให้ลูกของเธอมี...พ่อ

เธอเคยคิดว่าเธอสามารถเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกได้ แต่ไม่ใช่เลยสักนิดเพราะเธอรู้ดีว่าถึงแม้ภูฉายและตะวันฉายจะไม่เคยร้องโยเยหาคนเป็นพ่อ แต่ลึกๆแล้วลูกของเธอยังคงต้องการ ต้องการพ่อของพวกเขา เธอยอมรับเลยว่าเธอเห็นมัน เธอเห็นความสุขมากล้นจากดวงตาของลูก ที่คอยทอดมองเตโชด้วยความรัก ตามประสาเด็กที่โหยหาคนที่ทำให้ตนเกิดมา

“ดาว...มันไม่จริงใช่ไหม”เตโชยังคงถามซ้ำอีกครั้ง ละอองดาวเพียงแค่ถอยหายใจออกมา เธอจะไม่ รอให้ถึงหนึ่งปีตามสัญญาบ้าๆนั่นอีกแล้ว เธอจะทำลายมันด้วยแผนการของอภิรมณ์!

“มันคือเรื่องจริง ฉันเป็นคนผลักเด็กนั่นลงมาจากบันไดเอง”ละอองดาวรู้เจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้ายเหลือเกินเมื่อเธอเผลอไปสบสายตาของเตโช สายตาที่บอกถึงความรู้สึก...ว่าตอนนี้เขากำลังผิดหวังกับการกระทำของเธอ ทันใดนั้นเองเตโชก็หลับตาลงไปนาน ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เคยฉายแววผิดหวัง รัก โกรธ สลับกันไปบัดนี้กลับเหลือเพียงความเย็นชา จนละอองดาวยังอดใจหายไม่ได้

“ออกไปจากที่นี่เสีย!...ออกไปให้พ้นหน้าคนที่นี่ อย่ากลับมาอีก เพราะที่นี่ไม่ต้อนรับเธอกับเด็กสกปรกสองคนนั่นอีก!”

...อา ความรู้สึกเจ็บจี๊ดนี่มันเจ็บจริงๆ

...เจ็บเหมือนตายทั้งเป็น