บ่วงรักร้าย เล่ห์พรางรัก

ลำดับตอนที่ #5 : สิ่งที่มองไม่เห็นแต่รับรู้ได้

4 สิ่งที่มองไม่เห็นแต่รับรู้ได้ ก๊อก ก๊อก “ฉันเข้าไปนะแก”เสียงจากยัยแกรนด์ดังขึ้น นั่นทำให้ฉันและโรมนิ่งอย่างกับหยุดเวลาแน่ะ คือถ้าเป็นยัยแกรนด์มาช่วย ฉันขอช่วยตัวเองจะดีกว่า “คุณล็อคประตูรึเปล่า”ฉันถามโรมในขณะที่เขายังกอดฉันอยู่ “รู้สึกจะ…ยัง”กรี๊ด ถ้ายัยแกรนด์มาเห็นมีหวังคนซวยจะเป็นฉัน แต่ ไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้ ฉัน โรมและแขกคนล่าสุดที่เปิดประตูเข้ามาเห็นฉันกับโรมกอดกัน กำลังช็อกกันแบบท่วนหน้า “แฮะๆ เหมือนฉันจะเข้าผิดห้องนะ เอ่อ ขอโทษละกันที่มารบกวน เชิญต่อเถอะฉันไปล่ะ”ยัยแกรนด์พูดจบ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร แกรนด์ก็ปิดประตูหนีไปเรียบร้อยแล้ว โธ่ เพราะเขาแท้เลย โรมนะโรม “จะออกไปดีๆหรือต้องใช้กำลัง”ฉันหันไปหาชายที่ยังคงกอดฉันอยู่ “จูบฉันแล้วฉันจะยอมไป”เขาพูดในขณะที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นอยู่บนหน้า ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วโน้มหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากเขาเบาแล้วผละออก แต่นอกจากไม่ออกแล้ว ฉันยังถูกรุกอีกต่างหาก ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่มันคือเรื่องจริง ผู้ชายคนนี้จูบเก่งเป็นบ้า แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หยุดแค่จูบน่ะสิ มือเขายังลูบไล้ตามหลังของฉันที่มีเสื้อบางๆสวมอยู่เพียงเท่านั้น แต่เมื่อฉันได้สติ จึงผลักชายตรงหน้าออก เขาดูเซ็งๆนิดหน่อย อาจจะเพราะรสจูบของฉันทำให้เขาเคลิ้มล่ะมั้ง “แค่นี้ก็ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”ฉันยืนกอดอกมองชายตรงหน้า ถึงเขาจะน่าฟัดซักแค่ไหน เขาก็คือน้องชายของผู้ชายที่ฉันเกลียดอยู่ดี “คนกำลังเคลิ้มเลย อืม ฉันอยากจะบอกเธอว่า ถ้าอยากได้ข้อมูล เยอะๆเร็วๆมันก็มีอยู่วิธีนึง” “วิธีอะไร” “ก็ยอมฉันไง รับรองว่าฉันจะบอกเธอทุกครั้งที่เธอต้องการ” “บ้ารึไง ฉันไม่มีทางมีอะไรกับนายอีกเป็นครั้งที่2แน่”ฉันพูดพร้อมกับดันชายร่างสูงออกจากห้อง ฉันยืนจ้องเขาขณะลงไป ที่ต้องมาเฝ้าก็เพราะว่าเขาอาจจะไม่ยอมกลับน่ะสิ เมื่อฉันแน่ใจแล้วฉันก็ต้องกลับไปสะสางเรื่องกับยัยแกรนด์ ถ้ายัยเข้าใจผิดจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแบบคาดถึง ฉันเดินตรงไปที่ห้องรวม แล้วเปิดประตูเสียงดัง ซึ่งฉันก็เจอยัยแกรนด์และพรัม มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ ยังมีผู้ชายหน้าหล่ออีก2คนนั่งอยู่ “นั่นใคร”ฉันถามขึ้นขณะที่ยัยแกรนด์ยังมองฉันไม่ละสายตา “เมื่อกี้ โรมใช่ป่ะ”ยัยแกรนด์เปิดประเด็น ฉันก็พยักหน้าไปแบบไม่ใส่ใจ โรมออกจะดังใครไม่รู้จักก็บ้าแล้ว “แล้วเรื่องของแกกับโรมมันยังไงกันแน่”ยัยแกรนด์ถามอีกครั้ง “ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่”ฉันตอบไปด้วยท่าทางเฉยชานิดหน่อย “ฉันเห็นแกกอดเขา”ฉันว่าเขากอดฉันมากกว่า “ก็แค่กอด”แต่หลังจากนั้นเป็นจูบ “แล้วแกเสร็จเขารึยัง”เอ่อ ด้วยความที่ฉันไม่อยากโกหกเพื่อนสนิท ฉันเลยพยัก และดูเหมือน แกรนด์จะช็อกมาก ช็อกคาที่อีกต่างหาก “ก็แค่คืนเดียว”ฉันเสริม “o_0พลาดหรือเต็มใจ” “ก็พลาดสิยะ ก็แกกับพรัมติดธุระให้ฉันทำงานคนเดียว แถมโรมยังรู้ทุกเรื่องที่เราตามหา” “งั้นก็ถามเขาสิ ถามเยอะเลย” “ไม่” “ทำไมแกหยิ่งแบบนี้อ่ะ” “ฉันไม่ได้หยิ่ง แต่ว่าถ้าฉันถามต้องแลก1คืน ถ้าเป็นแกแกยอมรึเปล่าล่ะ” “ยอม”ยัยแกรนด์ตอบมาแบบไม่คิดอะไร “ฮะแฮ่ม”มีเสียงกระแอมจากชายคนนึงที่ได้ยินทุกคำสนทนา “ใครล่ะนั่น กิ๊กใหม่แกหรอ”ฉันถามพร้อมกับหันหน้าไปหาแกรนด์ “คนที่ดูนักเลงนิดๆนั่นแฟนยัยพรัม ส่วนนั่นที่กระแอมเมื่อกี้ตัวจริงของฉัน (พูดอย่างภาคภูมิ)”-_- “เอาเถอะมันไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว” “แหมพอเสียท่าให้โรมเนี่ยดูจะสงบปากสงบคำขึ้นเยอะเลยนะ” “ฉันกำลังแค้นคน2คนอยู่ ฮึฮึ”ฉันเริ่มเผยโหมดโหดออกมา และส่งสายตานางมารร้ายไปที่พรัมและยัยแกรนด์ ฉันยังไม่ทันได้ชำระแค้นก็มีจังหวะนรกรอบ2โทรเข้ามา และมันคือเบอร์แปลกหน้า “มีอะไร”ฉันตะโกนใส่ปลายสายอย่างหงุดหงิด (ไปกินรังแตนที่ไหนมา)คำพูดแบบนี้ เสียงแบบนี้ “โรมนายไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน” (ก็เมมไว้ตอนเธอหลับ) “แล้วมีอะไร พูดมาเร็วๆ”ฉันเร่ง (ออกมาหาฉันที่ห้างXXX ฉันให้แวลาเธอ30นาทีถ้ามาช้าเธอถูกจูบ) “ให้เวลาซะเยอะเชียว (ประชด)” (งั้น20นาที แต่งตัวให้มันดูดีด้วยไม่เอาแบบเมื่อคืน….) เขายังพูดไม่จบฉันก็ตัดสายเขาทิ้ง ฉันยังแอบสงสัยอยู่เลยว่านี่ แฟน (สมมติ) หรือพ่อฉันกันแน่ “ใครโทรมา กิ๊กหรอ”ยัยแกรนด์ถาม ฉันรู้สึกว่าฉันตะโกนชื่อโรมด้วยนะ สงสัยยัยนี่หูฝาด “โรม ฉันไปละเซ็งผู้ชายคนนี้จริง”ปากก็บ่นอุบอิบ แต่ตัวฉันกลับยอมทำที่เขาสั่งเฉยเลย วันนี้ฉันแต่งตัวสบายๆเพราะไม่คิดว่าจะออกไปทำธุระอะไร แล้วรีบไปก่อนเวลาให้เร็วที่สุด ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆที่ตอนจูบกับโรมฉันรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนเป็นสิ่งที่ฉันโหยหา มันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นแต่รับรู้ได้ รับรู้ว่าฉันต้องการ โหยหา กระหายในรสจูบของเขาสิ่งนี้เรียกว่าอะไรกัน หวั่นไหวหรือความรัก