บ่วงรักร้าย เล่ห์พรางรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ผู้ชายที่ไม่ธรมมดา

 

2

ผู้ชายที่ไม่ธรรมดา

เฮ้อ เวลานี้ฉันไม่อยากให้มาถึงจริงๆ ฉันเดินตรงมาในผับเพื่อตามหาบุคคลรายต่อไปที่ฉันต้องสืบเอาข้อมูลมาจากเขา แต่คราวนี้มันไม่ง่ายตรงที่ว่าฉันเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น แต่เขาคงไม่รู้จักเขา เหอะๆ เขาก็คือคนใกล้ตัวนั่นแหละ น้องชายของบีอาร์ไง ผู้ชายคนนี้ฉันเคยได้ยินบีอาร์พูดถึงไม่บ่อยมากเพราะเหมือนจะไม่ถูกกัน  เท่าที่เคยรู้มาผู้ชายคนนี้ร้าย ลึก นิ่ง เหมือนพอเอาทุกอย่างๆมารวมกันแล้วมันก็ป็นคำว่า เลว ดีๆนี่เอง แต่เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งมีเสน่ห์ หน้าตาดี ผิวขาว แล้วที่ดึงดูดมากที่สุดคงหนีไม่พ้นดวงตาสีน้ำตาลที่น่าดึงดูด กับผมสีดำที่ดูดีสุดๆ นี่ขนาดแค่ฉันเห็นแต่

รูปนะยังดูดีซะขนาดนี้ ตัวจริงมันจะซักแค่ไหนกันเชียว และสิ่งต่อมาที่เกิดขึ้นกับฉันคือ ฉันเจอเขา ฉันว่าการหาตัวเขามันง่ายซะยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากซะอีก จุดที่มีผู้หญิงมากที่สุดนั่นแหละคือจุดที่เขาอยู่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะถอนตัวจากผู้ชายที่ดูเจ้าเล่ห์คนนี้รึเปล่า เพราะวันนี้มันอันตรายน่ะสิ ทุกวันจะมียัยแกรนด์ที่คอยดูการทำงานของฉันแต่วันนี้ดันติดธุระซะนั่น ส่วนยัยพรัมที่ทุกทีคอยดู

สถาการณ์จากกล้องวงจรปิดก็ดันไม่สบายต้องเข้าโรงพยาบาล วันนี้มันวันซวยรึไงเนี่ย ฮึ เอาเถอะเป็นไงเป็นกัน

“ขอโทษนะคะตรงนี้มีคนนั่งรึยังคะ”ฉันเดินฝ่าฝูงชนผู้คนมากมายเพื่อเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น ชื่อของเขามีชื่อว่าโรม มันถูกย่อว่าโรมิโอรึเปล่านะ แต่ชั่งเถอะยังไงงานนี้ฉันก้ต้องง้างปากผู้ชายคนนี้ให้ได้

“เชิญ ไม่มีคนนั่ง”เขาตอบมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ชิหยิ่งได้หยิ่งไปฉันยังมีมารยาหญิงไว้ใช้กับนายอีกเยอะ ฉันชวนเขาคุยนู่นคุยนี่ไปตามสภาพแวดล้อมแล้วฉันก็เข้าใจคำว่าอิจฉาตาร้อนก็วันนี้แหละ ที่ฉันรู้ได้น่ะหรอก็สายตาจากสภาพแวดล้อมไงล่ะ ผู้ชายคนนี้หยิ่งมาก ฉันนี่แหละที่เป็นคนพูดนู่นพูดนี่เหมือนคนบ้าไม่รู้เขาสนใจรึเปล่า ตอนนี้เป้นเวลา3ทุ่มมีคนเริ่มมาเยอะขึ้นเรื่อยๆและดูเหมือนเขาจะรำคาญคนมากมายที่นี้แล้วรวมถึงฉันด้วย แต่ว่าฉันมันเป็นพวกหน้าด้านหน้าตายอยู่แล้วเรื่องแค่นี้ มินตราคนนี้สู้ตายค่ะ และความหน้าด้านฉันก็เป็นผลสำเร็จเมื่อฉันสามารถชวนเขาเข้าโรงแรมกับฉันได้(มันน่าภูมิใจตรงไหน)

โรงแรม เซนโทลแกรนด์ 21:30 pm

วันนี้ถือเป็นซวย ที่ซวยที่สุดในเมื่อยัยแกรนด์ไม่อยู่ฉันเลยต้องพาโรมมาฝันหวานในห้องฉัน โชคยังดีที่ยังเหลือยากล่อมประสาทที่พี่ชายยัยแกรนด์ทำให้เหลืออยู่

“เธอน่ะชื่ออะไร”เขาถามฉันด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ฉันยอมรับเลยว่าเขาคือผู้ชายคนแรกที่ไม่สนใจในเสน่หืที่เย้ายวนของฉัน ชิ คิดว่าหล่อแล้วจะหยิ่งงั้นหรอ

“ฉันมีชื่อ…ใบชาค่ะ”ฉันออกจะตะกุกตะกักกับการพูดชื่อนิดหน่อย ฉันไม่ควรพูดชื่อจริงๆของฉัน แล้วทำไมฉันถึงต้องพูดชื่อยัยอดีตศัตรูหัวใจที่คิดจะแย่งบีอาร์ไปจากฉันอีก

“หึ”เขาหัวเราะในลำคอออกมาก่อนจะยกมุมปากขึ้น มันดูเจ้าเล่ห์และชวนขนลุกสุดๆ

เวลาแบบนี้เราควรจะเริ่มแผนการสิถึงจะไม่มียัย2คนนั้นเราก็ สู้ตาย

“แล้วคุณล่ะคะ ชื่ออะไร”ฉันเข้าไปนั่งข้างโรมบนเตียงแล้วเตรียมเข็มฉีดยา เพราะผู้ชายคนนี้อันตรายไงล่ะฉันถึงต้องระแวง แถมเสียวไสสุดๆ

“ฉันชื่อ…โรม”อยากจะรู้จริงๆว่าเขาบ้ารึเปล่าพูดไปยิ้มไป -_-

ฮึๆ เขาแผนฉันแล้ว โรมเขามาคร่อมฉันไว้ ฉันว่าฉันควรฉีดยาใส่เขาได้แล้วไม่งั้นคนซวยจะเป็นฉันแน่ๆ ระหว่างที่เขากำลังง่วนอยู่กับคอของฉัน ฉันก็ปักเข็มฉีดยาไปที่ต้นคอเขา แต่ทว่ามีมือที่รั้งฉันไว้ นั่นคือมือของโรมนั่นเอง หมายความว่าเขาจับได้งั้นหรอ

“ฮึๆ มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะแม่นักสืบ”= [] = เขารู้ว่าฉันเป็นใคร โอ้แม่เจ้าฉันน่าจะเชื่อเซ้นส์ตัวเองว่าผู้ชายคนนี้อันตราย ในเมื่อเขารู้ฉันควรทำสิ่งเดียวนั่นคือ…ชิ่ง

“นายรู้งั้นหรอว่าฉันเป็นใคร”ฉันถามเสียงแข็งแล้วผลักเขาออกจากตัว ในเมื่อรู้แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่มั่วไม่เลือกอีกต่อไป

“ฉันไม่ได้โง่ คิดจะเอาข้อมูลอะไรจากฉันฝันไปเถอะ”ฉันเกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นของเขา>o<

“ในเมื่อไม่ให้ก็ไม่จำเป็นแสดง เชิญออกไปจากห้องฉัน”ฉันพูดเสียงแข็งแล้วเดินไปเปิดประตูให้เขาออกไป แต่ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นน่ะสิ โรมเกิดเมาค้างรึไงก็ไม่รู้แล้วลากฉันจากประตูไปบนเตียง

“ฤทธิ์ยายังไม่ออกอีกหรอเนี่ย”เขาพูดขึ้นในขณะที่คร่อมตัวฉันอยู่ ยางั้นหรอ หรือว่าจะเขาใส่อะไรให้ฉันดื่มตอนอยู่ที่ผับ ว่าแล้วฉันก็เริ่มมึนหัวแล้วเห็นตัวโรมแยกร่างได้ โอ้-แม่-เจ้า ว่าแล้วฉันก็หลับไหลไปสู่ห้วงนิทรา ฉันจะตายมั๊ยเนี่ย T^T

โรงแรม เซนโทลแกรนด์ 8:00 am

แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านตรงระเบียงทำให้แสงแดดส่องเข้าตา ฉันค่อยลืมตาขึ้น แล้วฉันก็ต้อง

ช็อก ช็อก ช็อก กรี๊ด!!! นี่มันอะไรเนี่ย

ตอนนี้ฉันกำลังถูกร่างสูงของโรมกอดอยู่ในสภาพที่ฉันมีแค่ตัวเปล่ากับผ้าห่มที่แชร์ใช้ร่วมกัน ฉันพลาดงั้นหรอ ผู้ชายคนนี้รู้เรื่องทุกอย่าง ฉันต้องหาความจริงให้ได้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นใคร

ฉันแงะมือหนาของโรมที่กอดฉันอยู่ออก แล้วมันก็ทำให้เขาตื่น และตั้งแต่ตื่นมาก็ทำให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นตื่นตามมาด้วย ฉันรู้อย่างเดียวในตอนนี้คือ ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้

“ฉันคิดว่าเธอจะร้ายกว่านี้ซะอีก มินตรา”เขากระซิบเข้ามาในหูของฉัน จนทำให้ใจเต้นผิดจังหวะไปหมด เอ๊ะ เดี๊ยวนะเขารู้ชื่อฉันได้ยังไง

“นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นนักสืบ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันต้องการอะไร บอกมา”ฉันหันไปทำตาขวางใส่ผู้ชายตรงหน้า ที่มีสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

“ฉันก็รู้ได้ด้วยปัญญาไงล่ะ”เขายักไหล่แล้วยักคิ้วใส่ฉันอย่างพอใจที่เห็นฉันแทบบ้าตายกับสภาพแบบนี้ ฉันเกลียดนายโรม

“นายต้องการอะไรกันแน่”ฉันถามเสียงเรียบขณะที่กำลังนอนหันหลังให้โรม

“ครั้งแรกก็กะว่าจะเล่นๆน่ะนะ แต่ฉันจำเธอได้แล้ว อดีตพี่สะใภ้ เลยคิดอะไรดีๆได้”เขาแสยะยิ้มขึ้น

“อะไรของนายที่ว่า ดีๆ”ฉันตะโกนลั่นห้อง

“ถ้าไม่อยากให้รูปนี้ว่อนเน็ต ทำงานให้ฉันแล้วถ้างานสำเร็จฉันบอกทุกอย่างที่เธออยากรู้”อืม น่าสนใจแฮะ แต่ว่ามันงานอะไรล่ะ แต่ยังไงคงต้องทำอยู่ดีก็รูปนั้นมันเป้นรูปที่เขากำลังจูบฉันที่กำลังหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น เลวจริงๆผู้ชายคนนี้ ถึงฉันจะไม่ดัง ไม่ใช่ดารา ไม่ใช่นักร้อง ไม่ใช่นักธุระกิจ แต่เขาเป็น เข้าเป็นนักธุระกิจ ทำงานอดิเรกเป็นดารา เวลาว่างก็เป็นนักร้อง ซึ่งถ้านักข่าวเห็นภาพนี้ไม่อยากจะคิดภาพTOT

“งานอะไรของนาย”

“มาเป็นคนรักฉัน แล้วถ้าแม่เลิกคิดจะหาคู่หมั้นให้ฉัน แนจะยอมบอกทุกอย่าง และรับลองว่ามันเป็นเรื่องจริง”

“ไม่”ฉันยืนยันคำขาด

“ไม่ก็ดี อยากเห็นนักข่าวตามหาตัวผู้หญิงปริศนาแทบพลิกแผ่นดินมั๊ยล่ะ หึๆ”ร้ายกาจ ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ

“ก็ได้ตกลง นายนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ”ไม่ธรรมดาซะจนฉันขำไม่ออกเลยจริงๆ

G  Minor!