ตอนที่ 7 : Chapter 4
Chapter
4
ฉัน ซาบาคุโนะ เทมาริ นักศึกษาที่ย้ายเข้ามาใหม่ สาขาอื่นๆ ปี1 จากโรงเรียนที่ฝรั่งเศส Grade 7-9 ต่อที่โรงเรียนสึนะ Grade 10-12 หลังจากนั้นก็ย้ายมาต่อที่มหาลัยโคโนฮะ ที่คุณพ่ออยากให้เข้าหนักหนา...
ตอนนี้ว่างมาก ถึงจะไม่ใช่วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็เถอะ แต่มหาลัยปิด มีการถ่ายทำการแสดง เฮ้อ มหาลัยบ้าอะไร ผลาญเงินเด็ก -*-!? คิดถึงมิกกี้จัง โทรไปหามิกกี้ดีกว่า อ๊ะ ลืมบอกว่าเป็นเพื่อนที่ฝรั่งเศส
ตู๊ดดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดดดด
โอ้ย! ไม่โทรละ เซ็ง ไม่รู้จะทำอะไรว่างมาก นั่งก็แล้ว นอนก็แล้ว มันชักจะเซ็งๆ ถ้าอยู่ในฝรั่งเศสป่านนี้ฉันคงได้ไปลั้นลากับเพื่อนๆ ด้านนอกแล้ว เทนเทนก็ไม่อยู่ ซากุระกับอิโนะชิ่งไปช็อปแต่เช้า ส่วนฮินาตะไปทำอาหารให้ครอบครัวทาน ฉันหล่ะ? ฉันหละ!? T^T
ก๊อก ก๊อก ก๊อก อา.. มีคนเคาะประตู สงสัยเทนเทนกลับมาแล้ว อยากกระโดดเข้าไปกอด แล้วบอกว่า ‘ฉันคิดถึงเธอตั้งนานกว่าจะมา’ ><!
“เทนเทน~~! ฉันคิดถึงเธอตั้งนาน กว่าจะมา”ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องแล้วกอดเทนเทน
“อา.. ฉันเองก็คิดถึงเธอนะเทมาริ”อา.. ทำไมเทนเทนเสียงควายๆ แบบนี้อ่ะ =[ ]=
“กรี๊ด!”
“อะไร?!”
“นายคือใครอ่ะ!? oAo”
“ซาโซริ ที่ฝากฮินาตะเธอว่าฉันจองเธอน่ะ”
“อ้อ.. ฮินาตะยังไม่ได้บอกฉันเลย”
“ง..งั้นหรอ”
“อืม~”
“นายเข้ามาในห้องฉันก่อนสิ”ฉันชวนเขา
อา.. หลายคนบอกฉันง่าย แต่ก็ง่ายจริงๆ นั่นแหละ ประเพณีที่นี่กับฝรั่งเศสมันไม่เหมือนกัน อย่าว่ากันเลยนะ ฉันชอบประเพณีของฝรั่งๆ มากกว่า
“ว่าแต่นายเถอะมาทำไมเนี้ย”
“ฉันอยากมองหน้าเธอ”
“หน้าฉัน?”
“อือ”
“ทำไมอะ?”
“ก็เธอน่ารักดี อีกอย่างฉันเองก็ชอบเธอ”
“นายกำลังสารภาพกับฉันอยู่”
“ใช่ เอ๊ะเธอนี่เรียกฉันว่านายหรอ ทำไมไม่เรียกรุ่นพี่ หรือพี่หล่ะ มันไม่มีมารยาทนะ!”
“นายอยากให้ฉันเรียกว่า ‘รุ่นพี่ซาโซริ’?”
“ใช่ มันดูโรแมนติกกว่า”
= =; หมอนี่เป็นอะไรกันนะ คิดจะแกล้งให้ฉันตกหลุมรักรึปล่าวหว่า
“อา... รุ่นพี่ซาโซริ”
“หือ?”
หมอนั่นพูดตรงเกินไปแล้วนะ มาดูหน้าฉัน มันมองจนตาค้างเลยแฮะ.. ดูๆ ไปเขาก็หล่อดีนะ ซาโซริเนี้ย.. ชื่อคุ้นๆ นะเหมือนเคยได้ยินนานละ
“มองหน้าฉันพอรึยัง”
“ยัง ยังไม่อิ่มเลย”
“อา.. เมื่อไหร่จะอิ่ม”
ซาโซริไม่ว่าอะไรแต่เขายื่นหน้ามาจูบ.. พยายามจะเปิดปากฉัน อ๊ากกกกกกกก จูบแรกของช้านนนนนนน >3< พี่เขาหล่อเกินไปแล้วนะ!
“พอๆๆ พอก่อน”
“ทำไมล่ะ? กำลังเข้าอารมณ์อยู่เลย – 3-”
“เพราะเรายังไม่ได้ตรวจเลือด พี่ซาโซริอาจเป็นเอดส์”
“หา? เอดส์!! เธอจะบ้านรึไง ฉันไม่ได้มั่วผู้หญิง!!”
ใครจะไปรู้ล่ะ ก็นี่ฉันเจอเขาครั้งแรกนะ! อยู่ๆ ก็มาจูบแบบนี้.. ถึงแม้ว่าฉันแอบแจม ก็เถอะ 555
“ง่ะ กะ..ก็.. เอาเถอะๆๆๆ หยุดแค่นี้ก่อนดีกว่า ( - -)”ฉันยุติสถานการณ์
“เซ็ง! ว่าแต่ทำไมเธอถึงไม่รู้จักฉันล่ะเทมาริ ฉันออกจะดังนะ -.-”
“ดังหรอ อืม.. มันก็คุ้นๆ ชื่อนะแต่ไม่ได้รู้ตอนเข้ามหาลัยอ่ะ”
“หมายความว่าเธอ.. ได้ยินชื่อฉันนานแล้วหรอ?”
“อ่า”
“งั้นก็ดีแล้ว ฉันชอบเธอนะ ฉันขอคำตอบจากเธอไม่เกินอาทิตย์นี้ได้มั้ย? ฉันใจร้อนนะ”
“อ่า ฉันไม่ได้ชอบพี่ค่ะ ><!”
นี่คือการปฏิเสธแบบหน้าด้านฉบับเทมมี่จัง กิกิ!
“แต่ฉันชอบเธอนะ”
“ฉันไม่ได้ชอบพี่ค่ะ”
“แต่เราจูบกันแล้วนะ”
“นั่นเป็นเพราะบรรยากาศพาไปค่ะ ตอนนี้ตา ‘สาง’ แล้วค่ะ >.<”
“เทมาริ!!”พี่ซาโซริตะคอกฉัน
“อร้ายยยยยย เทมาริกลัวจังเลย >”<”ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งหนีพี่เขาลงมาจากหอ ซึ่งพี่เขาก็วิ่งตามลงมาเช่นกัน
อ๊า! แบบนี้สิถึงจะสนุก ฮ่าๆๆๆๆ หาใครเป็นแพะรับบาปนี้น้า~ อ้อ นั่นไง! คนที่กำลังนอนอยู่ใต้ต้นซากุระ คิคิ หน้าตาเอ๋อใช้ได้เลยนะนั่นน่ะ ><!
ฉันวิ่งไปหาผู้ชายคนนั้นที่กำลังนอนใต้ต้นซากุระแล้วควงแขนเขา
“เทมาริ!!”พี่ซาโซริตะคอก
“ขา?”
“อย่ามายั่วโมโหฉันนะ”
“ไม่ได้ยั่วโมโหนะ >.<”
“แต่หน้าเธอมันฟ้อง!”
“โอ้ยย! น่ารำคาญจริง คนจะหลับจะนอนไปทะเลาะกันที่อื่นไป๊!”ผู้ชายที่นอนใต้ต้นซากุระตื่นขึ้นแล้วพยายามสะบัดแขนฉันออก
“สับปะรด ทำไมนายถึงใจร้ายกับผู้หญิงตัวน้อยๆ คนนี้ได้ล่ะ T^T ฉันกำลังจะโดนหมาป่าไล่จับนะ”
“โตเป็นควายแล้วยังจะเล่นอะไรปัญญาอ่อนๆ อยู่หรือไงยัยหัวฟาง”
ว่าไงนะ! ว่าฉันหัวฟางงั้นหรอ ควายงั้นหรอ? แกก็ไม่ต่างไปจากสับปะรดเน่าหรอก ไอทุเรศ!
“เทมาริ!”เสียงพี่ซาโซริดังอีกรอบ
“ง่ะ.. นายช่วยฉันหน่อยสิ รุ่นพี่ซาโซริกำลังใช้กำลัง!”
“-*- ฉันไม่มีอารมณ์จะช่วยเธอหรอกนะ ฉันจะหลับ!”สับปะรดพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ
“เอ๋? หรือนายจะกลัวรุ่นพี่ซาโซริ ฮ่าฮ่าฮ่า!!”ฉันแหย่เขา
ทันใดนั้นเองเขาก็มองหน้าฉันแบบเคืองๆ
“ซาโซริ นายยังไม่เลิกใช้กำลังอยู่อีกหรือไง บัณฑิตเขาไม่ใช้กำลังในการบังคับขู่เข็ญใครหรอกนะเว้ย”
“ใช่ๆๆๆ”ฉันเสริม
“แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?”
“ขนาดแกไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้มั้ย”
“-__-*”
“5555555555555555555555555555”
คำพูดของสับปะรดทำให้ฉันกระบะแตกขึ้นมาทันที ฉันชอบสับปะรดแล้วสิ! ><
“หัวเราะอะไรของเธอ!?”พี่ซาโซริทัก
“หัวเราะที่พี่ไม่รู้จักตัวเองไง >”<”ฉันตอบ
“เทมาริ เธออย่าทำแบบนี้... ฉันมีขีดจำกัดนะ”พี่ซาโซริมองหน้าฉันอย่างจริงจัง
“…อา ฉันแค่เล่นๆ กับพี่เท่านั้นเอง”
“แต่ฉันจริงจัง!”
“เง้อ”
“เอาเถอะ ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์สำหรับคำตอบ.. หวังว่าฉันจะได้คำตอบที่ดีนะ ไปล่ะ”พี่ซาโซริพูดจบแล้วก็เดินไป
“บ้ายบาย”ฉันโบกมือลาจนเขาเดินห่างออกไป
เอ.. คำตอบจะเป็นยังไงดีน้า~ ในเมื่อฉันสนใจสับปะรดมากกว่า ><
“นาย”ฉันทักเขา
“อะไร?”
“ขอชื่อหน่อยสิ”
“นารา ชิกามารุ”
“ฉันชื่อซาบาคุโนะ เทมาริ เรียกเทมมี่ก็ได้”
“อือ ฉันไม่ได้ถามชื่อเธอ -_-”
“-3- ฉันแถม”
“ฉันไม่ชอบของแถม”
“นายเนี้ยนะ ทำไมแปลกจริงๆ ล่ะ”
“เธอนั่นแหละแปลก! อยู่ๆ ก็วิ่งมาหาฉัน แถมยังควงฉันทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันอีก -*-”
“เอาน่า อยู่เมืองนอกฉันทำบ่อย”
“แล้วนี่มันเมืองนอกมั้ยล่ะ”
“นอกก็ไม่ใช่ ในก็ไม่เชิง -..-”
“อะไรของเธอ?”
“ก็ฉันเป็นลูกครึ่งนิ ><”
“ก็ว่าหล่ะ ทำไมผมเหมือนฝาง”
“เขาเรียกว่าเส้นด้ายสีทองต่างหากเล่า!”
“ฝาง -3-”
“แล้วนายหล่ะ ไอ้สับปะรด!”
“หาววววว~ คุยกับเธอแล้วง่วงเป็นบ้าเลย”
นี่นายหมายความว่าเรื่องที่ฉันคุยกับนายมันไร้สาระใช่มั้ย?
“หมายความว่าไง?”
“เธอมันไร้สาระ”
“แล้วฉันควรจะทำยังไงถึงมีสาระ!?”
“อยู่เงียบๆ”
“-_-”
หมอนั้นค่อยๆ หลับตาลงนอน ส่วนฉันก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ แล้วฉันจะทำอะไรต่อไปดีเนี้ย... นอนกับหมอนี่ดีกว่า อิอิ
คิดแล้วฉันก็หนุนหัวนอนอยู่บนตักของชิกามารุ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย!”หมอนั่นทำหน้าเหวอ
5555555555555555 ขำเป็นบ้าเลยแฮะ
“อะไรของนาย?”
“เธอจะบ้าหรอ ทำอะไรน่ะ?”
“นอนไง”
“รู้ว่านอน แล้วทำไมไม่ไปนอนที่อื่น!!?”
“ก็มันไม่มีหมอน”
“-_-”
“^[+++++++]^”
“เฮ้อ ฉันเบื่อกับคนไร้ยางอายแบบเธอล่ะ จะทำอะไรก็ทำ!”
“อย่าไปพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นนะ”
“มากกว่าเธอไม่มีอีกแล้วหล่ะ -*-”
“ทำอะไรก็ได้ใช่ป่ะ?”
“เออ”ว่าแล้วเขาก็ข่มตานอน
ฉันค่อยๆ ผลักตัวขึ้นจากการหนุนตักของเขา เขาดูเท่จัง อา.. ฉันแอบหอมแก้มเขาเบาๆ กรี๊ดดดดดดดดดด ตายแล้วยัยเทมาริ! เธอเป็นผู้หญิงที่กล้ามากกก ><!
ฉันไม่ได้ผิดนะ! ฉันแค่ติดนิสัยของพ่อมาต่างหาก !!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ซาโซริ: นายรู้มั้ยฉันเป็นใคร!!??
ชิก้า: จะไปรู้เรอะ ขนาดตัวเองยังไม่รุ้
55555555555 ขำจนท้องแข็ง
ติดนิสัยพ่อ