special JYP「YugMark」ft.got7

ลำดับตอนที่ #2 : one : special class

Special JYP

           “ คุณที่สองมาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง ” มาร์ค ต้วน บุคคลหมายเลข1ของSpecial Class เดินอ้อมมานั่งลงข้างๆคิมยูคยอมที่กำลังจิงจังกับการเล่นเกมบนไอโฟนอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว ..

 

          ยูคยอมเหล่ตามองเพื่อนร่วมคลาสเล็กน้อยแล้วหันไปสนใจกับเกมตรงหน้าต่อ ซึ่งมันก็สร้างความหงุดหงิดให้กับคนตัวเล็กข้างๆเป็นอย่างมาก .. สนใจแต่เกมเลยนะไอ่หมี ..


 

 

          มาร์คลุกขึ้นและเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากตรงนั้นทันทีที่รู้สึกว่าจะหมดความอดทนกับคนข้างๆนี่แล้ว .. มาร์คแอบหวังนะว่าคนที่ถูกทิ้งไว้อยู่ข้างหลังจะเดินมาง้อ .. แต่ปล่าวเลย แค่เสียงขยับเปลี่ยนท่านั่งก็ยังไม่มี 





 

 

 

          คิม ยูคยอมใช้ประสาทสัมผัสการเคลื่อนไหวเมื่อรู้ว่าอีกคนนั้นเดินหายไปไกลก็ลดโทรศัพท์ลงมาไว้บนตัก .. ยูคยอมเอนหลังพิงพนักพิงอย่างหนักใจพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อระบายความอึดอัดที่คับแน่นอยู่ในอกให้ออกมา .. แต่มันก็ไม่เคยหมดสักที 


 

 

 

 

          “ เป็นอะไรอีกละมาร์คกี้หน้าบูดมาเชียว ทานขนมแบมแบมแก้เครียดมั้ย นี่สูตรแก้เครียดเฉพาะเลย ” แบมแบมเกิดประกายดาววิบวับในดวงตาขึ้นทันที มันจะเกิดมากขึ้นกว่าเดิมถ้ามาร์คต้วนตอบตกลงให้เขาทำขนมให้ทาน ..


 

 

          “ แบมง่า .. ขอสองชิ้นละกัน น้ำผึ้งผสมมะนาวด้วยนะ ” มาร์คพูดจบก็ลากเก้าอี้ประจำตำแหน่งออกและล้มตัวนั่งลงไป ใบหน้าหวานบูดบึ้งตั้งแต่เมื่อกี้จนตอนนี้ก็ยังบูดบึ้งเหมือนเดิม ให้ตายสิ .. 


 

 

 

 

          “ แจ็คสันนนนน ทานมาการองแก้เครียดมั้ย ” แบมแบมแหกปากตะโกนเรียกแจ็คสันที่กำลังฝึกซ้อมฟันดาบอยู่ในโรงยิมขนาดย่อม 


 

 

          ด้านแจ็คสันเองก็ถอดหน้ากากออก พร้อมกับทำนิ้วโอเคส่งไปให้ .. 


 

 

 

          “ แบม ขอฉันด้วยสิ ” จินยองที่นั่งแต่งเพลงอยู่ไม่ไกลนักก็เอ่ยขอด้วยอีกคน สายแล้วท้องเริ่มชักจะว่าง ..


 

 

          “ ฉันด้วยสิแบมมมม ” แจบอมที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนเอ่ยขอต่อด้วยอีกคน จนจินยองถึงกับจิกตาใส่อย่างจัง .. ไม่ใช่เพราะขอขนมหรอก แต่เป็นเพราะอิมแจบอมกำลังยืนเก๊กหล่ออยู่ต่างหาก .. ไอ้นักดนตรีขี้เก็ก!!


 

 

          “ จ้องตาเป็นมันเลยนะ หลงฉันละเส้ ” แจบอมว่าพลางเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่ง แขนแกร่งทั้งสองท้าวโต๊ะเอาไว้ มือหนาก็ประสานเข้ากัน พร้อมยักคิ้วเท่ห์บาดใจให้จินยองหนึ่งที .. 


 

 

          “ หล่อตายแหละ แบร่ ! ” จินยองว่าและก็แลบลิ้นใส่ 


 

 

          “ อย่ามาหลงละกันละ ” แจบอมส่งสายตาหวานหยดย้อยให้อีกคน จินยองเองก็จิกตาใส่หนักกว่าเดิม 


 

 

                   สงครามประสาทเริ่มขึ้นอีกแล้ว .. 


 

 

          ยองแจที่นั่งวาดรูปอยู่ด้านหลังมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง พูดแล้วอยากคว้างถาดสีกับพู่กันเบอร์24ใส่หัวพวกมันทั้งสองคนจริงๆ หาเรื่องปะทะสงครามประสาทกันได้ทุกเวลา .. ยองแจส่ายหัวไล่ความคิดออกให้หมดและก้มลงมาทำงานที่ค้างไว้ต่อให้เสร็จ เห้อออ




 

 

 

50% 

 

          ช่วงสายแสนน่าเบื่อและน่ารำคาณจริงๆ เสียงนกร้องจิ้บๆตอนนี้ยังน่าฟังกว่าเสียงกว่าเสียงร้องแรปของปาร์ค จินยองเป็นไหนๆ ไหนจะแข่งกับเสียงดีดพิณของไอ่อิม แจบอมนั่นอีก .. จะทำใส่กันไปถึงไหนเนี่ย มาร์ค ต้วนเช็คหุ้นต่อไม่ได้แล้วนะ!! 


 

 

          “ โว้ยยยยยยยยยยยยย !!! ” 




 

 

          นั่นไม่ใช่เสียงมาร์คนะ .. 




 

 

          “ ไอ่บี๋!! ไอ่เหี่ยว!! พวกแกจะแข่งแรปนรกแข่งดีดโลกันต์กันไปถึงไหนวะ!! ” ยองแจผู้น่ารักโวยขึ้นจนเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งโดม .. ทุกสรรพสิ่งตอนนี้เงียบกริบ ไร้ซึ่งเสียงต่างๆ ไร้เสียงนกน้อยบนฟากฟ้า ไร้แม้กระทั่งเสียงหายใจ .. 


 

 

          ดูฤทธิ์ยองแจไว้ดีๆนะครับคุณผู้ชม 


 

 

          ยองแจดึงกระดาษวาดรูปใบใหญ่มาขยำเป็นก้อนๆแล้วปาไปอีกทางอย่างแรง ถาดสี และพู่กันเบอร์ต่างๆถูกวางกระแทกลงบนเก้าอี้นวมจนสีในถาดหกกระจัดกระจายไปทั่วเบาะสวย .. ยองแจโกรธครับ 


 

 

          แจบอมและจินยองต่างมองหน้ากันอย่างหวาดๆ ยองแจในโหมดดาร์กนี่น่ากลัวจริงๆ .. เท่านั้นแหละ จินยองก็เดินกลับเข้าห้องอัดรวมถึงแจบอมเองด้วย 


 

 

          และสถานการณ์ก็กลับเข้าสู่โหมดปกติอีกครั้ง เสียงนกร้องกลับมาร้องจิ้บๆเป็นธรรมชาติอย่างเดิม เสียงดนตรีเพราะๆดังมาจากเปียโนตัวใหญ่ที่อิม แจบอมชอบบรรเลงเป็นประจำ รวมถึงเสียงร้องคลอที่ดังลอดจากห้องอัดนั่นอีก .. ถ้ายองแจไม่โมโหพวกแกก็ไม่กลับมาสมานฉันท์กันสินะ .. มาร์คคิด 


 

 

 

          “ เห้อออออออ ” เสียงถอนหายใจของแจ็คสันที่เพิ่งซ้อมบาสมาเสร็จมาดๆ เพราะเดือนหน้าเป็นฤดูกาลบาส ใช่ แจ็คสันลงแข่งบาสของโรงเรียนครั้งนี้ด้วย เป็นเพราะว่าคู่แข่งคราวนี้ดันเป็นโรงเรียนYG ที่มีมิโนเป็นกัปตันทีม เพื่อนสนิทเก่าสมัยอนุบาล ชักอยากจะลองแข่งกันดูสักตั้ง ถึงผลที่เคยออกมาจะเสมอกันตลอดก็เถอะ .. 





 

 

 

          “ ทุกโค้นนนนนนนน มาการองสูตรแก้เครียดที่แบมครีเอทขึ้นเองเสร็จละน้า ” แบมแบมถือถาดมาการองเดินยิ้มร่ามายังโต๊ะใหญ่ มือเล็กๆวางถาดลงพร้อมกับจัดจานรองประจำตำแหน่งอย่างเป็นสเตป โดยเริ่มจากจานรองสีเหลืองของมาร์ค สีม่วงของยูคยอม สีเขียวของแจบอม สีน้ำตาลของแจ็คสัน สีชมพูของแบมแบม สีฟ้าของจินยอง และสีส้มของยองแจ ตามด้วยแก้วน้ำชาที่สั่งตรงมาจากยุโรป ..


 

 

          แบมแบมถนัดเรื่องการทำอาหารและการจัดโต๊ะอาหารที่สุด ไม่มีอาหารประเภทไหนที่แบมแบมไม่สามารถทำได้ รวมถึงการจัดโต๊ะอาหารราวกับภัตตาคาร7ดาวนั่นอีก ไหนจะความรวดเร็ว คล่องแคล่วและว่องไวของแบมแบม เรียกได้ว่าอัจฉริยะเลยทีเดียว .. 


 

 

          ทุกคนมาประจำโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จะขาดก็แต่คุณคิม ยูคยอมนั่นแหละที่ต้องไปถวายถึงที่ .. น้ำชาถูกยกเสิร์ฟทีละแก้ว แบมแบมรินน้ำชาจนครบ5คนแล้วก็เดินไปเปลี่ยนเป็นเหยือกน้ำผึ้งผสมมะนาวมารินให้มาร์คต่อ และไหนยังต้องไปเปลี่ยนเป็นกาแฟดำมารินให้ยูคยอมอีกด้วย แต่แบมแบมก็ไม่ได้เกี่ยงอะไร.. 


 

 

          มือเล็กๆของแบมแบมกำลังยกถาดสไตล์ยุโรปที่บรรจุขนมมาการองห้าหกชิ้นและกาแฟเพื่อจะไปเสิร์ฟให้ยูคยอมที่อยู่อีกด้านของโดม แต่ก็ต้องโดนมาร์คคว้าแขนบางไว้ก่อน จนแบมแบมถึงกับเลิกคิ้วถาม ..



 

 

          “ เอ่อ .. มีอะไรรึเปล่ามาร์ค ” 



 

 

          “ เดี๋ยวฉันเอาไปเอง ” สิ้นเสียงมาร์ค มือบางก็เอื้อมไปหยิบมาการองในถาดใหญ่มาสามสี่ชิ้นวางแปะลงอีกบนจานรองขนมสีม่วง พร้อมแก้วน้ำผึ้งผสมมะนาวที่ถูกนำมาวางไว้บนถาดบรรจุที่แบมแบมกำลังถืออยู่ มาร์คแย่งถาดแบมแบมมาถือไว้และเดินออกไปทันที จนแบมแบมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ 


 

 

          .. ห่วงว่ายูคยอมจะไม่ได้ดื่มกาแฟในมื้อสายนะสิ .. 






 

 

          “ มาทานด้วยกันสิแบม  .. อาหย่อยมาก ” ยองแจพูดไปพลางเคี้ยวขนมไปอย่างเอร็ดอร่อย แบมแบมเผยยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเห็นว่าคนทั้งโต๊ะกำลังเพลิดเพลินและมีความสุขกับการทานขนมที่ตนเองเป็นคนทำ และยองแจเองก็อารมณ์ดีขึ้นแล้วด้วย :)









 

 

 

 

          เสียงฝีเท้าที่กำลังย่างเข้าใกล้บริเวณเขตหวงห้ามของยูคยอมดังตึงตังพร้อมกับเสียงถาดและจานขนมที่กระทบกันมาตลอดทาง 


 

 

          ยูคยอมจำกระบวนท่าการเดินและเคลื่อนไหวของทุกคนได้ดีเพียงแค่เห็นในแวบแรกประสาทสัมผัสของสมองก็จะจดจำทุกๆอย่างไว้โดยอัตโนมัติ 


 

 

          รวมถึงการเคลื่อนไหวนี้ด้วย ..



 

 

 

          “ ยูคยอมมม นายอยู่ไหนหรอ ฉันเอากาแฟมาให้นะ มีขนมที่แบมทำด้วย มาทานก่อนสิ ” มาร์คเดินมาวางถาดขนมไว้บนโต๊ะขนาดเล็กและจัดการนำจานรองขนมและเครื่องดื่มวางไว้ให้สวยงาม หน่วยตาคมกวาดสายตาไปทั้งบริเวณกว้าง นอกจากทางออกด้านหลังก็มีแต่ป่ากับป่าทั้งนั้น 


 

 

          ไปซ่อนตัวอยู่ไหนกันนะ .. 










 

 

 

          จึก จึก 





 

 

          ! 

 

          สัมผัสเบาๆจากบริเวณไหล่ด้านหลังของมาร์ค ทำให้คนร่างบางหันกลับไปฟาดขาใส่เพื่อป้องกันตัว แต่ไหวพริบของคนข้างหลังมีมากกว่าจึงสะกัดกั้นขาเรียวที่ฟาดมาไว้ได้ทัน จึงไม่มีใครเป็นอะไร .. 


 

 

          “ ยะ ยูค !! มาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง ตกใจหมด!! ” มาร์คโวยวายทันทีที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ให้ตายสิ หัวใจแทบวาย .. แต่มันก็น่าจะกลายเป็นเรื่องปกติไปได้แล้วนะ


 

 

          “ หลบไป จะดื่มกาแฟ ” เสียงเย็นชาถูกเปร่งออกมาจากปากหนาของคิม ยูคยอม ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติอีกตามเคย


 

 

          มาร์คหลบทางให้ทันที เมื่อเห็นร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วตัวเองก็เดินไปนั่งด้วยอีกคน 


 

 

          ยูคยอมเสหน้าไปทางอื่นพร้อมกับยกกาแฟขึ้นจิบ สายตาก็มองไปทั่วแต่แล้วประสาทสัมผัสเขาก็ทำให้ต้องหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ที่ตอนนี้ได้ยื่นขนมมาจ่ออยู่ตรงหน้าเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


 

 

          “ อ้ามมมม ” มาร์คพูดพร้อมทำท่าประกอบอย่างน่ารักๆ จนยูคยอมเองก็เกือบเผลอจะยิ้มให้อยู่แล้ว .. 


 

 

          คนตัวสูงกำลังเอื้อมมือไปหยิบขนมที่มาร์คชูขึ้นมาให้ตน แต่ก็โดนอีกฝ่ายแย่งกลับและทำหน้าไม่พอใจให้


 

 

          “ อ้าปากสิ เราป้อน ” มาร์คทำท่าฟึดฟัดใส่ จมูกรั้นๆเชิดขึ้นอย่างคนเอาแต่ใจส่งให้ 


 

 

           หมดกันสภาพที่1แห่งJYP .. 



 

 

          ยูคยอมที่เริ่มรำคาณเล็กน้อยก็อ้าปากตามที่อีกคนสั่ง .. ขนมหวานในนามมาการองถูกยูคยอมเล็มหายไปครึ่งหนึ่ง ยูคยอมใช้เวลาละเลียดชิมเล็กน้อยก็กลับไปคาบอีกครึ่งนึงที่อยู่ในมือมาร์คต่อทันที .. 




 

 

 

          ขนมนี่ทำให้คนอารมณ์ดีจริงด้วย .. ยูคยอมถึงได้ทานขนมทุกชิ้นที่มาร์คป้อน ต้องของคุณแบมแบมซะหน่อยแล้ว .




 

 

          และแล้ว ขนมสองชิ้นที่มาร์คขอแบมไว้ก็ไม่ตกสู่ท้องมาร์คเลยสักชิ้น .. 








100%




 

 

G  Minor!