คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS:LJ] Jealousy (B.A.P)
. . . ช่วงนี้เขารู้สึกได้ว่า ยูยองแจจะน่ารักขึ้นผิดหูผิดตา
ชเวจุนฮงไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเขาเองถึงต้องมาหึงหวงยองแจฮยองแทบจะบ้าอยู่แบบนี้ ช่วงหลังๆ มานี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับยองแจฮยองเลย แถมกลับกัน คนที่เข้าไปทำตัวติดกันกับยองแจกลับเป็นฮิมชานฮยองซะอย่างนั้น ไม่ใช่ใครทีไ่หนไกลตัวเลยซักนิด
“เป็นอะไรของนายหา ไอ้เด็กโข่ง” เสียงห้่าวทุ้มหูของพี่ชายคนโตของวงเอ่ยถามในอาการนั่งนิ่งไม่ติงไหวของน้องเล็กมักเน่ตัวโต
“เปล่า”
“หวงยองแจอ่ะดิ๊~” น้ำเสียงเย้าแหย่หวังจะแกล้งน้อง โดยไม่ทันได้สังเกตุอารมณ์ที่เดือดอยู่ภายในตัวโตๆ นั่นเลยซักนิด
“ทำไมผมจะต้องหวงเขาด้วย!” จุนฮงเผลอแผดเสียงใส่พี่ชายคนโตสุดโดยไม่ได้ตั้งใจ คำถามที่ยงกุกฮยองถามเขามันแทงใจของเขาจนแทบจะลงไปนอนจมกองเลือดซะให้รู้แล้วรู้รอด ใช่! เขาหวง ก็มีคนมาวุ่นวายนัวเนียกับยูยองแจของเขานี่ แม้กระทั่งคนที่ว่านั่นจะเป็นฮิมชานฮยองก็เถอะ ก็หวงอ่ะก็หวง!!
แดฮยอนเดินเข้ามาตบบ่ายงกุกฮยองที่หันกลับมาหาเขาแล้วชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ คล้ายจะถามน้องว่าเขา่ผิดอย่างงั้นเหรอ แดฮยอนบอกให้พี่ชายปล่อยให้ไอ้เด็กบ้านั่นนั่งดราม่ากับตัวเองไปคนเดียวจะดีกว่า แล้วลากเอายงกุกออกมาจากภูเขาไฟมักเน่ลูกโตที่กำลังปะทุ ส่วนจงออบนั่งอยู่ห่างๆ รอแดฮยอนลากยงกุกฮยองออกมาไม่กล้าเข้าไปใกล้เจโล่
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชเวจุนฮงอารมณ์เสียเพราะใคร . . . ยูยองแจล้วนๆ
ร่างสูงกระฟัดกระเฟียดเดินกระแทกเท้าปึงปังออกไปจากห้องนั่งเล้นของหอพัก จนยองแจกับฮิมชานที่นั่งเล่นกันอยู่หน้าทีวีหันมองอย่างงงๆ หงุดหงิดงุ่นง่านอย่างถึงที่สุด ยองแจฮยองไม่เข้าใกล้เขามาเป็นอาทิตย์แล้ว นี่เขากำลังโดนทิ้งรึเปล่านะ เมียเราไปเป็นเมียให้เมียคนอื่น’งี้ จุนฮงเบะปาก ก็แล้วทำไมยูยองแจจะต้องมาทำตัวห่างเกินกับเขาขนาดนี้ด้วยเล่า แถมห่างเขาไปไม่เท่าไหร่เอง กลับทำตัน่ารักขึ้นซะจนเขาหึงแทบจะทุกคนที่ได้อยู่ใกล้ๆ ไปหมดเลย รู้ตัวว่ากำลังพาล แต่จะพาลอ่ะ จะพาล! จะพาลลล~!
จงออบกับแดฮยอนเดินตามมาที่ห้องซ้อมเต้น นั่งลงคนละฝั่งแล้วตบที่บ่ากว้างของจุนฮงพร้อมๆ กัน
“เอาน่า เอาน่า~ ชั้นเข้าใจแกนะเว้ยไอ้โล่” จงออบพูดปลอบใจน้องเล็กของวง
“นายจะระแวงไปทำไมกัน ฮิมขานฮยองเป็นของใคร นายก็รู้อยู่นี่ หือ”
“ผมไม่ได้ระแวงซักหน่อยแด้ฮยอง . . . แล้วแกจะมาเข้าใจอะไรฉันจงออบ ในเมื่อแด้ฮยองตัวติดกับนายแทบจะตลอดแบบนี้อ่ะ” เขาโดนจงออบแหย่กลับมาว่าอิจฉารึยังไง แล้วก็ไม่ว่าเปล่า มุนจงออบยังลุกขึ้นย้ายฝั่งที่นั่งไปนั่งเบียดอยู่ข้างเดียวกับแดฮยอนให้เขาอิจฉาขึ้นมาจริงๆ ซะอย่างงั้น เขาที่ไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยล้มตัวลงนอนแผ่หลากลางห้องซ้อมเต้น ได้ยินเสียงคุยกันของแดฮยอนฮยองกับจงออบเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างหมดอาลัยตายอยากจนสบเข้ากับปลายเท้าที่มาหยุดตรงหน้า พอเงยหน้ามองก็พบว่าใบหน้าที่คุ้นเคยที่ืนอยู่บนหัวเขาแล้วก้มลงมาหาเอ่ยถามเสียงใส
“เป็นอะไรของนายเนี่ยเจโล่ ถึงได้เดินกระแทกเท้าปึงปังออกมานอนเล่นในห้องซ้อมเต้นเนี่ย หือ?”
“เปล่านี่” เขาตอบกลับยองแจฮยองเสียงนิ่ง พลิกตัวหันหน้าหนีคนตรงหน้าคล้ายจะงอน
“โกรธอะำไรฉันอีกเล่า” ยองแจถาม อาการแบบนี้ของชเวจุนฮงมีแค่สาเหตุเดียวเท่านั้นล่ะ งอนเค้าชัวร์ๆ 100% แต่เค้าก็ไม่เห็นว่าจะได้รับคำตอบอะไรจากเจ้าเด็กตัวโตนี่เลย เค้าก็เลยไม่ใส่ใจ ทำท่าจะเดินออกจากห้องซ้อมเต้นแต่ก็ูึุถูกมือหนาคว้าเข้าที่ข้อเท้า ก้มมองก็เจอจุนฮงที่นอนคว่ำจับข้อเท้าเค้าไว้แน่น เหลือบมองหา่แดฮยอนกับจงออบที่นั่งอยู่ตอนที่เค้าเดินเข้ามาหวังจะให้ช่วยก็หายไปไหนทั้งคู่ซะแล้ว
“ปล่อยนะเจโล่!” ตวัดสายตากร้าวใส่คนที่นอนจับข้อเท้าเค้าด้วยท่าทีที่ดูจะไม่ยี่หระ
“ไม่!”
“ปล่อย~!” เค้าพยายามจะเดินออกแล้วสลัดข้อเท้าแรงๆ หวังจะทำให้จุนฮงเจ็บมือแล้วปล่อยขาเขา แต่เค้ากลับพลาดถูกเจ้าเด็กแสบกระชากขาเค้าจนล้มลงไปซะเอง หันกลับมาโวยวายเสียงแข็งด้วยความโกรธที่เล่นอะไรบ้าๆ “โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของนา . . . อื๊อ~!”
ยังพูดไม่ทันจะจบจุนฮงอาศัยจังหวะที่ยองแจล้มลุกขึ้นมาประกบปากจูบรุนแรง ปลายลิ้นอุ่นแทรกเข้าตวัดเกี่ยวอย่างรู้จุดจนเค้าไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นรน กว่าจุนฮงจะถอนจูบออกไปเค้าก็แทบจะหมดลมหายใจไปแล้ว จุนฮงซบใบหน้าลงบนหน้าอกของเค้านิ่งๆ ยองแจหอบหายใจเหนื่อย พอเริ่มจะหายใจสะดวกขึ้นกำลังจะอ้าปากถามว่าเจ้าเด็กนี่เป็นอะไรเสียงทุ้มๆ ของเด็กน้อยตัวโตบนอกก็เรียกชื่อเค้าขึ้นมา
“ยองแจอา~”
“เรียกแต่ชื่อชั้นอีกแล้วนะนายนี่ เป็นอะไรไป จะบอกกันได้รึยังฮึ?” เค้าชะโงกหน้าขึ้นมามองหน้าจุนฮงที่เงยหน้ามาวางคางไว้แนบอยู่บนอกเค้า
“ก็ผมบอกแล้วไง ว่า่ไม่ได้เป็นอะไร” เหลือบสายตามองยองแจ ส่งยิ้มหวานๆ ให้กลบเกลื่อน
“อย่ามาโกหกน่า พูดออกมา คิดว่าฉันไม่รู้รึัยังไงว่าไอ้อาการที่นายเป็นอยู่เนี่ยคือการงอนน่ะหา” อยู่กันมาตั้งเท่าไหร่ คบกันมานานขนาดไหนแล้ว กับอีเรื่องแค่นี้ คิดว่าจะปิดเค้าได้รึยังไงกัน ไอ้เด็กขี้งอน!
“ก็เดี๋ยวนี้ยองแจไม่อยู่กับผมนี่นา” ในที่สุดจุนฮงก็ยอมบอกความรู้สึกของตัวเองให้ยองแจได้รู้
“เห? เราก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดหกคน แล้วฉันจะไม่อยู่กับนายได้ยังไง”
“ไม่ใช่สิ ไม่ใช่อยู่แบบนั้น ยองแจเล่นเอาแต่ไปอยู่กับฮิมชานฮยอง เวลานอนก็ไม่ยอมมานอนกับผมอ่ะ!” จุนฮงกระเง้ากระงอด ง๊องแง๊งใส่ยองแจเต็มที่ จนยองแจหัวเราะหึ ต่อหน้าแฟนคลับ ต่อหน้าคนอื่นๆ จุนฮงมักจะทำตัวโตเกินอายุอยู่เสมอ แต่้เวลาที่อยู่กับเค้า จุนฮงจะกลายเป็นจอมเอาแต่ใจไปซะทุกที . . . แต่ถึงยังไงเค้าก็ยังเห็นว่าเจ้านี่น่ารักล่ะนะ เด็กเอ๊ย~
“ก็ฉันมีเรื่องต้องคุยกับฮิมชานฮยองเขาเยอะนี่นา” จะบอกไปได้ยังไงกันล่ะว่ามันเป็นแผนการของเค้ากับฮิมชานฮยองที่จะทำให้ยงกุกฮยองกับเจโล่ร้อนรนกันขึ้นมาบ้าง ก็ช่วงหลังๆ มานี้สองคนนั้นไม่ค่อยจะเอาใจใส่พวกเขาเลย เค้ากับฮิมชานฮยองก็เลยทำตัวสนิทสนมกันให้มากกว่าที่เคยเป็นในเวลาปกติ จนตอนนี้เหมือนกับว่าแฟนคลับจะเริ่มเห็นดีกับคู่ฮิมชานยองแจขึ้นมาอีกคู่นึงแล้ว อีกเหตุผลนึงก็เพราะว่าช่วงหลังๆ มานี่ดูจะมีเหล่าแฟนคลับจากญี่ปุ่นมาคอยกรี๊ดกร๊าดพวกเขาทั้งหกคนมากขึ้น โดยเฉพาำะยงกุกฮยองกับจุนฮงทีู่จะเยอะเป็นพิเศษ ถึงจะเข้าใจว่าพวกเขาเป็นแฟนคลับของพวกเรา แต่บางทีมันก็อดที่จะหึงหวงกันขึ้นมาไม่ได้ เพราะอย่างนั้นการที่เขาสองคนค่อยๆ เร่งเชื้อไฟให้สองหนุ่มมค่อยๆ ร้อนรนขึ้นมานี่แหละน่าจะเป็นหนทางแก้ไขที่ดี
ไม่รู้ว่ากับยงกุกฮยองจะเห็นผลรึเปล่า แต่กับชเวจุนฮง ดูท่าจะได้ผลล่ะ . . .
“ต้องคุยกันถึงขนาดให้ฮิมชานฮยองมานอนที่ห้องแล้วล๊อคไว้เลยหรือยังไงกัน” จุนฮงคว้า้เข้าที่เอวบาง พลิกตัวลงไปนอนแล้วจับยองแจขึ้นนั่งคร่อมแทนที่ “ผมต้่องมานอนในห้องนั่งเล่น ไม่เห็นใจผมบ้างเลย ยองแจนอนกับฮิมชานฮยองสบายใจ ผมหวงนะ”
จุนฮงเสียงหวานออดอ้อนเบะปากอย่างน่ารักซะจนเค้าอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับแก้มนุ่มหนุบหนับ
“นี่~ แล้วนายหวงเป็นคนเดียวรึยังไงกันล่ะ ชเวจุนฮง! ไม่รู้บ้างหรือยังไงกันว่าฉันก็หวงนายเป็นนะฮึ!” บิดแก้มของคยรักไปมาเบาๆ อย่างหมันไส้ จุนฮงร้องโวยวายว่าผมไปทำอะไรให้หวงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยซักนิด
“ก็แล้วทำไมจู่ๆก็ทำตัวหล่อขึ้นมาเล่า! ไหนจะเวลา่อยู่กับแฟนคลับอีกล่ะ หล่อขึ้นมาขนาดนี้แฟนคลับเขาก็พุ่งไปหานายกันหมดสิ!”
“นี่สรุปว่าพี่หวงผมหรืองอนเพราะถูกแย่งแฟนคลับกันแ่น่เนี่ย”
“ทั้งคู่นั่นล่ะน่า!” คราวนี้กลายเป็นเค้าซะเองที่ต้องมานั่งเบะปากงอนใส่จุนฮงเพราะหลังจากที่เขาเผยไต๋ออกไปจนหมด จุนฮงก็ยิ้มหน้าระรื่นขึ้นมาทันที
“หึงกันหวงกันก็บอกกันดีๆ สิครับ บอกให้ดีใจหน่อยก็ไม่ได้ ไม่เห็นต้องประชดกันด้วยการไปอยู่กับฮิมชานฮยองเลย แล้วก็ที่บอกว่าผมหล่อขึ้นน่ะก็ทำเพื่อยองแจนะ ผมอยากให้ยองแจรักผมมากๆ แต่ยิ่งผมพยายามที่จะดูดีขึ้นมากเท่าไหร่ คนแถวนี้ก็ยิ่งไปอยู่กับฮิมชานฮยองมากขึ้นไปอีก ผมก็ต้องยิ่งทำตัวให้ดูีดีมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้หันกลับมามองกันสิครับ ผมผิดเหรอยังไงกันเนี่ย” จุนฮงอธิบายกับคนรักละเอียดยิบจนยองแจทุบเบาๆ ที่ไหล่เขา แกล้งโอดโอยขอความเห็นใจ
“่ว่าแต่ฉัน ตัวเองก็ไม่ยอมพูดเหมือนกันล่ะน่า” ก้มลงไปนอนทับจุนฮงทั้งที่นังนั่งคร่อมอยู่อย่างนั้น แขนยาวๆ ของคนด้านใต้สอดเข้ามากอดตรงเอวได้ยินเสียงทุ้มๆพูดว่าเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างงั้นหลังจากนี้เขาจะบอกดีๆ และเพราะยองแจทำท่าทางน่ารักมาก มากซะจนจุนฮงอดไม่ได้ต้องหอมฟอดเข้าที่แก้มยุ้ยๆ นั่น
“ทีนี้ก็ให้ฮิมชานฮยองกลับไปนอนห้องฮยองเค้าได้แล้ว ผมจะนอนกับยองแจ” จุนฮงลูบมือขึ้นลงไปมาบนหลังขอบคนที่นอนทับเขาอย่างมีึนัย คิดว่ายองแจน่าจะรู้ดี ยังไม่ทันที่ยองแจจะได้ตอบอะไรเสียงโวยวายลั่นของพี่ชายคนสวยก็ดังมาถึงห้องซ้อมเต้นจนยองแจกับจุนฮงต้องรีบลุกขึ้นวิ่งไปดู แล้วก็เจอกับฮิมชานฮยองที่กำลังโวยวายเพราะโดนยงกุกฮยองฉุดกระชาก
“ไม่เอา! ฮันจะนอนกับยองแจ ปล่อยฉันนะยงกุก ยองแจ ช่วยฉันด้วย!” ไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ ฮิมชานก็โดนยงกุกดึงเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูดังปัง จุนฮงหัวเราะขึ้นมาเบาๆ หันมาพูดกับยองแจด้วยแววตาพราวระยับ
“ไม่มีคนขัดความสุขผมแล้วสินะทีนี้ โชคดีจัง”
ยองแจนึกในใจ ตอนนี้ฮิมชานฮยองต้องกำลังลอบยิ้มกับความสำเร็จของแผนการเหมือนเค้าอยู่แน่ๆ . . .
. . END . .
เค้าไม่รู้หรอกว่าใครนอนกะใคร . . . แต่เค้าจะให้นอนด้วยกันสามคู่อ่ะ! ก็เค้าจะจับให้นอนด้วยกันถูกคู่อ่ะ!! 555
เรื่องแรก #อีกแล้ว กับบีเอพี เชิญติชมตามสะดวกฮ่ะ ... แล้วเราจะได้พบกันอีกเรื่อยเนอะ! รีดเดอร์และเหล่าเด็กกระต่ายของเค้า~ :]
ความคิดเห็น