คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter7 Story Teller : Kwang
Chapter 7
Story Teller : Kwang
ความลับของฉันมันเกิดขึ้นนาน...นานมากแล้ว
ตึก ตึก ตึก
ฉันนั่งฟังเสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบพื้นอยู่บริเวณนอกห้อง จนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พลางเหลี่ยวมองนาฬิกาบนผนังไปด้วย จนในที่สุดเสียงรองเท้าก็หยุดลงบนพรม พร้อมกับแรงผลักประตูที่ผลักประตูเข้ามา
“แอป ไปไหนมา” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วถามคำถามกับคนที่มาใหม่ทันที
คนถูกถามชักสีหน้าไม่พอใจใส่เล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงและคำตอบตัดรำคาญ...
“แอปไปถ่ายรายการ แล้วมันก็เลิกช้า รถติด เลยมาช้า” แอปเปิ้ลตอบ แล้ววางกระเป๋าสะพายลงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“แอป จะโกหกอะไรคิดให้มันเนียนกว่านี้หน่อยนะ คิดว่าพี่ไม่รู้หรือไง ว่าแอปไปไหนมา” การที่ฉันพูดออกไปอย่างนั้น เรียกสายตาตกใจให้แก่คู่สนทนาได้มากทีเดียว
“พะ...พี่กวาง หมายความว่าไง”
“วันนี้ไอ้หน้าตี๋นั่นมันมาเรียนร้องเพลงนี่หน่า คงจะไปหลบมุมตามซอกเสา หรือบันไดหนีไฟน่ะสินะ”
“พี่กวาง! พี่พูดอย่างนี้มันก็เท่ากับไม่ให้เกียรติแอปนะ” หญิงสาวตรงหน้าหยุดเพื่อสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย เพื่อเป็นการระงับความโกรธก่อนจะพูดต่อ “แอปกับพี่แอมป์เรารักกันด้วยใจจริง และที่เราต้องแอบไปเจอกันอย่างนี้ ส่วนหนึ่งมันก็มาจากพี่กวางไม่ใช่หรอ!”
แอปเปิ้ลตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงเหลืออด นั่นทำให้ฉันผงะถอยหลังไปชั่วครู่ แอปเปิ้ลไม่ว่าโมโหยังไงก็ไม่เคยที่จะขึ้นเสียงอย่างนี้ใส่ฉันมาก่อน....
“เพราะพี่งั้นหรอ ถ้าพี่ไม่เป็นห่วงแอปพี่จะทำอย่างนี้มั้ย แอปเพิ่งเข้าวงการแอปจะมีข่าวอย่างนี้ออกไปไม่ได้ พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของแอปนะ พี่ก็ต้องห่วงแอปสิ” ฉันเบาน้ำเสียงของตัวเองลง เพื่อเข้าไปปลอบแอปเปิ้ลให้ใจเย็นกว่านี้ ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปกุมมือแอปเปิ้ลไว้
“พี่กวางปล่อยมือแอปนะ” แอปพูดเสียงเบา พร้อมกับเสียงการสูดลมหายใจเข้าอีกที เธอค่อยๆดึงมือออกจากการเกาะกุมของฉัน แต่การกระทำอย่างนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกว่า...
แอปเปิ้ลของฉันกำลังลอยไปไกลกว่าเดิม...
“แอปรู้รู้นะค่ะว่าพี่กวางห่วงแอปแค่ไหน และแอปเข้าใจจุดนั้นดี แต่แอปว่าเราสองคนอยู่แบบผู้จัดการส่วนตัวกับศิลปินจะดีกว่านะค่ะ ส่วนเรื่องพี่แอมป์ แอปสัญญาค่ะว่าจะระวังให้มากกว่านี้แล้วจะไม่ให้เสียงาน โอเคนะค่ะ” แอปเปิ้ลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ฉันเห็นอย่างนั้นเลยยิ้มออกมาได้หน่อย ไม่ว่ายังไงแอปก็ยังคงรักและเคารพฉันอยู่ดี
...แม้ว่าจะไม่ได้เป็นฐานะอย่างที่ฉันต้องการ แต่แค่นี้ฉันว่ามันก็ดีมากมายพอแล้ว
“อื้อ อ่ะนี่ ตารางงานเดือนนี้ของแอป พี่เรียกมาเพื่อที่จะให้แอปนี่แหละ” ฉันพูดแล้วยื่นแผ่นกระดาษปึกหนึ่งให้แอปเปิ้ล ช่วงเดือนสองเดือนนี้แอปเปิ้ลมีงานวิ่งเข้าชนเยอะเหลือเกิน เธอแทบจะต้องทำงานทุกวัน ฉันแอบสงสารเธอไม่ได้ แต่ก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆเธอคนนี้
หญิงสาวพลิกเอกสารที่ได้ไปมาหลายรอบ แล้วเอ่ยถามขึ้น...
“แล้ว...งานที่เขาเรียกแอปไปแคส ผลยังไม่ออกมาหรอค่ะ” เธอถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ฉันเองได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปเหมือนกัน ฉันเองก็รู้เหมือนกันว่างานนั้นคืองานอะไร
มันเป็นงานที่ฉันไม่อยากให้แอปทำ...
แต่ถ้าแอปได้งานนั้น แอปจะดังขึ้นไปอีก...
แล้วอย่างนี้ผู้จัดการอย่างฉันควรทำยังไงดีล้ะ ?
“อือ ผลยังไม่มา เอาว่าถ้ามาแล้วพี่จะบอกแอปทันทีเลยนะ”
“อย่าลืมนะค่ะพี่กวาง พี่ก็รู้ว่าแอปอยากได้งานนี้มาก นะค่ะๆ” ฉันได้ยินหญิงสาวตรงหน้าทำหน้าตาน่ารักแถมยังอ้อนขนาดนั้น ฉันก็คงต้องใจอ่อน เห้อ ถึงไม่อยากให้ได้งานแต่ลองแอปขอร้องขนาดนี้คงต้องรับนั่นแหละ...
ฉันก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับคำของแอปเปิ้ลไป
“ฮิฮิ ขอบคุณมากนะค่ะพี่กวาง ขอบคุณที่อยู่กับแอปมาตลอดด้วย พี่กวางน่ารักที่สุดเลย” หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจแล้วตรงเข้ามากอดฉัน ฉันก็ได้แต่กอดเธอกลับไป แล้วกดเอาความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจเก็บลงไปให้ลึกที่สุด...
แอปเปิ้ลเก็บของแล้วเดินออกนอกห้องไปด้วยรอยยิ้ม เอาเถอะ เธอจะเป็นยังไงก็ตาม ขอให้ฉันได้เห็นรอยยิ้มของเธอคนนี้ตลอดไป ฉันก็เพียงพอใจแล้วล้ะ
ใช่ ฉันชอบแอปเปิ้ล ชอบแบบผู้ชายคนหนึ่งจะชอบผู้หญิงคนหนึ่งได้ ทำไมถึงพูดอย่างนี้นะหรอ ก็ฉันรู้สึกจริงๆ ฉันอยากดูแลแอปเปิ้ล อยู่ข้างๆแอปเปิ้ลจริงๆ
ความรู้สึกนี้มันเกิดมาตั้งแต่ตอนมหาวิทยาลัยแล้วแหละ ทั้งฉันและแอปเปิ้ลอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน โดยที่ฉันเป็นรุ่นพี่แอปเปิ้ล สิ่งแรกที่ฉันจับได้กับผู้หญิงคนนี้คือความสดใสตลอดเวลาที่เธอมอบให้ แล้วยิ่งเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ความสดใสเหล่านั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงความชื่นชมในใจของฉัน ให้กลายเป็นความรู้สึกรัก ชอบ ขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้....
ฉันได้แต่ถามตัวเองว่าฉันเกิดความรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงได้อย่างไร แต่ฉันก็คิดว่ามันคงไม่แปลกเพราะเท่าที่ผ่านมาฉันไม่เคยที่จะรู้สึกอย่างนี้กับผู้ชายคนไหนเลย เห้อ คงต้องยอมรับตัวเองสินะ...
ฉันได้แต่เก็บมันไว้ในใจ เพราะถ้าแอปเปิ้ลรู้ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเธอจะเป็นยังไง เราจะมองหน้ากันติดรึเปล่า บางครั้งที่ฉันแอบแสดงความหวง ห่วงใยเกินพี่ออกไป แอปเปิ้ลรู้สึกถึงมันได้มั้ย?
...ยากจริงๆนะ การเก็บความลับที่เราไม่อยากเก็บเนี่ย
~แค่พูดว่าเธอยังรัก ไม่ทำให้หายเหงาใจ เพราะฉันต้องการมีเธอข้างกาย~
เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถืออักษรภาษาอังกฤษสองตัวดังขึ้น ฉันหยิบมันขึ้นมารับแล้วแนบหู
(ริงโทนนางทันสมัยเนอะ ฮ่าๆๆ : ไรเตอร์)
“สวัสดีค่ะ กวางค่ะ”
(อ่ะ น้องกวางจริงๆด้วย พี่ติดต่อจากทีมงานของ Phenomena group อ่ะค่ะ)
“อ๋อค่ะ คงเป็นเรื่องแอปเปิ้ลใช่มั้ยเอ่ย”
(ใช่แล้วๆ พี่จะโทรมาบอกผลแคสมิวสิกวีดีโอของ Phenomena group ที่แอปเปิ้ลไปแคสมา น้องกวางจำได้ใช่มั้ยเอ่ย)
“อ่ะ...ค่ะ” ฉันได้ยินจุดประสงค์ของคนที่โทรมาก็ชะงักทันที
(น้องแอปเปิ้ล แคสงานผ่านแล้วนะค่ะ แล้วแอปเปิ้ลจะได้เล่นเอ็มวีเพลงของแอมป์นะค่ะ)
“ห๊ะ พี่ว่ายังไงนะค่ะ” ฉันถึงกับนั่งไม่ติดกับเก้าอี้ทันทีที่ได้ยินประโยคเมื่อครู่ มือของฉันเกาโทรศัพท์เข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
(น้องกวางมีปัญหาอะไรรึเปล่าเอ่ย ตกลงกวางจะรับงานนี้ให้แอปเปิ้ลมั้ย)
“กวางมีสิทธิ์ปฏิเสธได้ด้วยหรอค่ะ”
(แหม ทำน่ะทำได้อยู่แล้วล่ะค่ะ แต่เป็นผลดีกับแอปเปิ้ลรึเปล่า น้องกวางก็คิดเอาเองล้ะกันนะค่ะ)
“...”
(ว่าไงค่ะ รับไม่รับ)
“โอเคค่ะ กวางรับงานนี้ให้แอปเปิ้ล”
(ฮ่าๆๆ เดี๋ยวพี่จะแฟ๊กซ์รายละเอียดไปให้นะค่ะ)
แล้วปลายสายก็วางสายไป ฉันหยิบโทรศัพท์แล้วเข้าไปที่โปรแกรมแชทประจำเครื่อง ก่อนจะพิมข้อความบอกแอปเปิ้ล
‘ผลแคสออกแล้ว แอปได้งาน’
ก่อนจะวางมือถือลง แล้วหลับตาลงเบาๆ....
ชายหนุ่มฟังเรื่องราวที่หญิงสาวเล่าด้วยความเรียบเฉย แม่มดยังไม่เห็นออกแววแม่มดเลยสักนิด หรือว่าต้องหลอกให้ตายใจก่อนแล้วค่อยจัดการทีหลัง เขามองไปที่หญิงสาวคู่สนทนาซึ่งกำลังนั่งตะไบเล็บอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขากระแอมเบาๆเรียกให้เธอหันหน้ามาสบตาเขา แล้วผายมือเชิญเธอออกไป
หลังจากฟังเรื่องมาเจ็ดเรื่องแล้ว แววความวุ่นวายยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องที่แปดจะช่วยอะไรมั้ยนะ...
----------------------------------------------------------------------
ตอนนี้คนเดาถูกน้อยมากเลย ใครๆก็คิดว่าจะเป็นของแอป 55555
ตอนหน้าคงไม่ต้องเดากันแล้วละเนอะๆ
แต่เริ่มเห็นแววความยุ่งยากมหาศาลตามมาแล้ว...
ไรเตอร์เพิ่งคิดธีมของเรื่องนี้ได้ ธีมแรกคือความลับ ธีมต่อมาคือผิดเพราะรัก
อยากรู้เป็นไร ติดตามต่อน้าๆ
ความคิดเห็น