คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter6 Story Teller : Silvy
Chapter 6
Story Teller : Silvy
ความลับของฉัน บอกไม่ได้ แม้แต่...เพื่อนสนิท
"ฮะ...ฮ้าดเช้ย" เสียงจามที่ดังจากบริเวณหน้าบ้านสะกิดอะไรบางอย่างในตัวฉัน ให้ชะเง้อออกไปหน้าบ้านทันที ใช่ แค่ได้ยินเสียงจามฉันก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
ตูมตามกลับมาแล้ว...
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแค่เป็นเขา มันถึงได้สะกิดทุกอย่างในใจฉันได้มากมายขนาดนั้น รู้แต่ว่าช่วงหลังนี้ฉันเองไวต่อเรื่องของผู้ชายคนนี้เป็นพิเศษ แค่เอ่ยชื่อเขา ไม่สิ แค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขา มันก็เรียกความสนใจของฉันได้มากแล้ว มันเป็นอะไรกันนะ...
ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกัน
รัก...ไม่สิ
ชอบ...ไม่หรอก
สนใจ...หรอ
แต่มันจะเป็นความรู้สึกอะไรก็ตามแต่ มันก็ไม่ควรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละเพราะพี่ตูมตามเป็นทั้งพี่และเพื่อนของฉัน ถ้าความรู้สึกบ้าๆมันเกิดขึ้นมาและพี่ตามรู้เข้าละก็ เรื่องมันจะต้องใหญ่กว่านี้แน่ๆ
ฉันควรจะหยุดมัน?
"ตูมตาม มากินข้าวด้วยกันดิ" เสียงพี่เนสดังขึ้นจากห้องอาหาร ทำให้ฉันที่นั่งกินขนมอยู่บนโต๊ะอาหารเลยต้องเงยหน้ามองไปด้วย พี่ตามเพียงพยักหน้าแล้วยิ้มเบาๆ เชิงว่าขอไปเก็บของก่อน แล้วเดินขึ้นไป
พลั่ก
"เห้ย เนียร์เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ลงไปกองกับพื้น" เสียงพี่แอมป์ดังขึ้นหลังจากที่พี่ตามเดินขึ้นไปไม่นาน ฉันหันไปมองก็เห็นพี่จูเนียร์ลงไปนั่งอยู่กับพื้น ทุกคนรีบเข้าไปดูทันที แน่นอนว่ารวมฉันด้วย
ภาพที่ฉันเห็นตรงที่พี่เนียร์ลงไปกองกับพื้น เงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนก็เห็นพี่ตามมองลงมา แถมพี่เนียร์ก็ยังมองจ้องขึ้นไปด้วย ทั้งสองกันสบตากันด้วยสายตาแปลกๆ ที่ฉันบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร อะไรกัน ความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันคืออะไรกันนะ
พี่ตามเดินขึ้นข้างบนไปแล้ว พี่เนียร์จึงลุกขึ้นแล้วตอบทุกคน
“ไม่มีไรหรอกพี่ ไอ้ตามมันกวนทีน”
“ฮะฮะฮ่า ไอ้บ้า” ทุกคนหัวเราะให้กับความไม่ลงรอยของคู่นี้ แต่ฉันกับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย ฉันไม่รู้สึกว่าสองคนนี้ไม่ลงรอยกัน แต่ฉันว่าสองคนนี้มีอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่ฉันไวต่อความรู้สึกอย่างนี้...
“...”
ฉันลืมตามองเพดานในความมืดมาประมาณเกือบสิบนาทีแล้วนะ โอเค ฉันควรยอมรับว่าฉันนอนไม่หลับ มันต้องเป็นเพราะท้องมันว่างไปแน่ๆเลย
ว่าแล้ว...ไปหาอะไรกินดีกว่า
แล้วขาฉันก็เร็วเท่าความคิด ฉันก้าวออกจากห้องนอนลงไปข้างล่างในห้องครัวเพื่อหานมสักแก้วดื่มทันที ฉันเทนมใส่แก้ว แล้วกระดกเข้าปากไป แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับขึ้นห้องนั้น เสียงอะไรบางอย่างจากในสวนก็ดังแว่วออกมาซะก่อน
พอฉันเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น ก็รู้เลยว่ามันคือ...เสียงกีต้าร์
และแค่ได้ยินเสียงกีต้าร์ ฉันก็รู้เลยว่าใครเป็นคนเล่นมันอยู่...
ฉันเดินเข้าไปใกล้ตูมตามมากขึ้น แล้วค่อยๆทรุดตัวลงนั่งข้างๆตูมตาม เขาหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มให้ ฉันเลยเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ขอนั่งด้วยได้มั้ย" พูดไม่พอ ฉันยังไปถือวิสาสะไปเปิดหนังสือเพลงที่วางอยู่ข้างๆพี่ตามอีกด้วย ฉันแอบเห็นพี่เขายิ้มด้วยแหละ ดีใจจังที่ทำให้ยิ้มได้
"ทำไมยังไม่นอนล้ะ ซิล" พี่ตามถามขึ้น โดยที่มือก็ยังเล่นกีต้าร์ ตาก็ยังคงมองโน้ตอยู่
"นอนไม่หลับน่ะ พี่ตามล้ะ" ฉันตอบกลับไป
"อื้อ เหมือนกันแหละ ร้องเพลงมั้ย เดี๋ยวพี่เล่นให้" เขาถามกลับมา ฉันก็เลยพยักหน้ากลับไปเบาๆ แล้วเปิดหาเพลงไปเรื่อยๆในหนังสือเพลง จนเจอเพลงหนึ่งที่มันโดนใจอย่างจัง เลยยื่นให้พี่ตาม
พี่ตามเริ่มอินโทรกีต้าร์ขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่ฉันจะขยับปากร้องตาม...
เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน
ก็ไม่เคยเปิดเผยไป ด้วยกลัวจะเสียใจและเสียเธอ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ)
เสียงกีต้าร์ของเขา และเสียงร้องของฉันยังคงดังไปอย่างต่อเนื่อง ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเราจะมีโอกาสอีกสักกี่ครั้งที่จะได้ร้องเพลงด้วยกันอย่างนี้ต่อไป
ฉันส่งผ่านความรู้สึกผ่านเพลงนี้ไปแล้ว…
หากเป็นใครไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้อาจบอกไป
แต่เป็นเธอที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้งคอยชั่งใจ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ)
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ)
ฉันร้องท่อนสุดท้ายของเพลงจบลง ไปพร้อมกับกีต้าร์ที่จบลงด้วยเช่นกัน และในขณะที่ฉันก้มลงไปเปิดหน้าหนังสือเพลงกลับนั้น เพราะความบังเอิญหรืออะไรก็ตาม ทำให้เราสองคนเผลอไปสบตากันโดยบังเอิญ มันทำให้ฉันได้แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่ ขณะนั้นฉันไม่รู้เลยว่าดวงตาฉันมันสื่ออะไรออกไปบ้าง พพี่ตูมตามเองก็เหมือนจะชะงักไปเหมือนกัน นี่มันอะไรกันเนี่ย
“เอ่อ ซิลไปนอนก่อนนะ” ฉันต้องรีบออกมาจากตรงนั้นก่อนที่อะไรๆจะเผยออกไปมากกว่านี้
ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ยังไม่ได้ไปไกลจากตรงนั้นเลย ฉันยังคงแอบมองพี่ตามจากมุมหนึ่งของบ้าน ฉันเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป คิ้วเริ่มขมวดคิ้วหากัน
นี่ฉันทำอะไรลงไป...
ฉันไม่น่าเลือกเพลงนั้นร้องเลยจริงๆ เพราะมันแทบจะสื่อความรู้สึกในใจฉันออกไปหมดแล้ว แต่ให้กลับไปแก้ไขมันคงไม่ทัน แล้วฉันจะทำยังไง? พี่ตามจะรู้มั้ย?...
ฉันได้แต่มองเขาด้วยความเป็นกังวล แล้วเดินจากตรงนั้นมา...
“ว้าว น่าสนใจมากๆเลยนะ นักแสดงของเราเนี่ย สมบทบาทจริงๆ” ชายหนุ่มปรบมือและหัวเราะชื่นชมกับเรื่องราวที่ได้ฟังมา เขายิ้มให้กับคู่สนทนา ในขณะที่เธอไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย
--------------------------------------------------------
ไรเตอร์มาอัพให้ล้ะนะครับ ที่หายไปนานเพราะเกิดเรื่องกับตอนนี้
คือไรเตอร์พิมเรื่องจนจบแล้ว ครั้งแรกก็ดันเจอรีเฟรช
ครั้งที่สองก็พิมใหม่อีกรอบ ปรากฎว่าพอเลื่อนขึ้นไปดู เลื่อนลงมาอีกทีเรื่องหายหมด
เจอเข้าไปสองครั้งก็เลยหมดอารมณ์อัพกันไปเลยทีเดียว
อุตส่าห์ไปอัพถึงแพร่ T^T แต่ก็อัพให้แล้วนะครับ
ทายกันดีกว่าตอนนั้นใครจะมาเล่าความลับดี?
ความคิดเห็น