{TS7} Who or Whom? ใครรักเธอ...เธอรักใคร

ลำดับตอนที่ #6 : chapter5 Story Teller : Toomtam

Chapter 5
Story Teller : Toomtam



ความลับของผม คือการไม่มีความลับ...



เอี๊ยดดดดดดด~
ตัวผมเอียงไปข้างหน้าเล็กน้อยตามแรงเบรกของรถตู้ ก่อนจะกลับมานิ่งสนิทเหมือนเดิม พร้อมกับ...
"ฮะ ฮะ ฮะ ฮ้าดเช้ย" เสียงจามของผม ไอ้ร่างกายนี่ก็นะ เจออะไรนิดหน่อยก้ไม่สบายซะแล้ว แล้วผมจะเอาแรงที่ไหนไปซ้อมร้องเพลงกันล้ะเนี่ย
"หึ" ผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังมาจากเบาะด้านหลัง ตอนนี้ผมกำลังประคองตัวเองลงจากรถ โอ๊ย เดี๋ยวจะกินข้าวแล้วนอนเลย ไม่ไหวล่ะ
แต่...ไอ้บ้าเนียร์นี่ดิ มันเป็นอะไรของมันอีก
มันหัวเราะในลำคอแค่นั้น แล้วก็เชิดผ่านผมด้วยหน้าตากวนบาทาเข้าบ้านไปเลย ผมละอยากจะเอาอะไรไปฟาดหัวมันจริงๆเลย ถ้าไม่ติดว่าวันนี้มันดีกับผมอ่ะนะ...
อือ พูดถึงแล้วมันก็กลายเป็นความสงสัยไปอีกเรื่องนะ อยู่ดีๆเนียร์มันก็ซื้อยามาให้ผม
ผมรู้สิครับว่ามันเป็นคนซื้อให้ ถึงแม้คำพูดที่ได้ยินมาจากนทจะเป็น

'...พี่เนียร์บอกว่า แฟนคลับฝากมาให้'

โด่ แค่นี้ก็ต้องมาปิดบังด้วย แต่มันคงปิดบังไม่มิดหรอกครับ ก็ไอ้โพสอิทสีชมพูแปร๋นที่เขียนไว้ในถุงยามันก็บ่งบอกแล้วว่าใครเขียนไว้ให้ ลายมือขยุกขยิกอย่างมันนะมีคนเดียว ผมรู้อยู่แล้ว แต่พอเห็นถุงยากับโพสอิทที่มีข้อความสั้นๆเขียนเอาไว้ว่า
'กินยาซะ...'
มันก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มกับคนฟอร์มจัดคนนี้ไม่ได้ มันคงจะรู้สึกผิดนะสิที่ทำให้ผมไม่สบายอย่างนี้ แต่จริงๆผมไม่คิดที่จะโกรธมันเลยสักนิดด้วยซ้ำนะ ก็ในเมื่อผมเองก็เล่นกับมันด้วย จะป่วยนิดป่วยหน่อยจะเป็นอะไรไป...

"ตูมตาม มากินข้าวด้วยกันดิ" เสียงพี่เนสดังขึ้นจากห้องอาหาร เอ๊ะ นี่ผมคิดอะไรเพลินจนเดินมาถึงห้องอาหารเองเลยหรอเนี่ย อาการหนักนะเนี่ยผม ฮ่าๆๆ
ผมหันไปพยักหน้าให้พี่เนสเล็กน้อย แล้วทำท่าบอกว่าจะเดินขึ้นไปเก็บของก่อน แต่พอผมจะขึ้นไป ไอ้คนที่ครอบครองความคิดผมมาตลอดเย็นก็ดันยืนขวาง
คือ...อันที่จริงมันไม่ได้ขวางหรอก แต่เราเดินสวนกันแค่นั้น ไม่เป็นไร
ผมเลยขยับไปทางซ้ายให้มันไปก่อน แต่พอผมขยับซ้าย
...เนียร์มันก็ขยับซ้าย =o=
ผมก็เลยขยับขวา...
...เนียร์มันก็ขยับขวา เอิ่ม
ผมขยับซ้าย
....เนียร์ขยับซ้าย
ผมขยับขวา
...เนียร์ขยับขวา = ="
ผมไม่ไหวล้ะ ผมเลยจัดการเอามือทั้งสองข้างไปจับไหล่คนตรงหน้าให้อยู่นิ่งๆ และดูเหมือนคนตรงหน้าจะตกใจเป็นอย่างมากที่ผมทำอย่างนั้น จะตกใจทำไม = =
แล้วผมก็จัดการโยกร่างของมันไปทางซ้าย ก่อนจะเดินผ่านขึ้นบันไดไปข้างบนทันที...
พลั่ก
"เห้ย เนียร์เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ลงไปกองกับพื้น" เสียงพี่แอมป์ดังมาจากข้างหลัง ผมเหลือบลงไปมองเล็กน้อยก้เห็นพี่แอมป์เข้ามาพยุงจูเนียร์ เนื่องจากมันล้มลงไปกองกับพื้น มันเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาที่ผมเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันคือสายตาอะไร เอาเหอะ ผมรีบขึ้นเอาของไปเก็บแล้วลงมากินข้าวดีกว่า...

พลิกซ้าย.... - -
พลิกขวา.... = =
โอเค ผมอยากจะบอกทุกคนว่า...
ผมนอนไม่หลับ!
ชิ มันต้องเป็นเพราะผมนอนเร็วไปแน่ๆเลย อุตส่าห์นอนตั้งแต่สองทุ่้ม แต่ตอนนี้ก็... (เหลือบตามองนาฬิกา) เกือบเที่ยงคืน ผมยังนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกซ้ายพลิกขวามาเป็นสิบๆรอบแล้ว ผมเลยตัดสินใจลุกขึ้น แล้วออกเดินจากห้องพร้อมกับพยายามปิดประตูอย่างแผ่วเบาที่สุด เพื่อไม่ให้คนในห้องอย่างจูเนียร์ตื่น...

ผมออกมานั่งเล่นกีต้าร์อยู่ในสวนตอนเที่ยงคืน ครับ พวกคุณฟังไม่ผิด ผมนั่งเล่นกีต้าร์ตอนเที่ยงคืนจริงๆ ข้างตัวผมมีหนังสือเพลงอยู่เล่มนึง ผมไม่ได้จงใจเล่นเพลงไหนเป็นพิเศษเพราะฉะนั้นเปิดเจอเพลงไหนผมก็เล่นมันหมดเลย...
ขณะที่ผมเกากีต้าร์ไปเรื่อยๆนั้น ผมก็รู้สึกถึงแรงที่นั่งบนเก้าอี้อีกฝั่งนึง ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็พบว่าคนๆนั้นคือ...
"ขอนั่งด้วยได้มั้ย" ซิลวี่เอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วเปิดหนังสือเพลงไปหน้าต่อหน้า ผมเห็นน้องเป็นอย่างนั้นก็อดอมยิ้มไม่ได้ เด็กผู้หญิงคนนี้นี่ทำให้คนรอบข้างยิ้มได้จริงๆ
"ทำไมยังไม่นอนล้ะ ซิล" ผมเอ่ยถามขึ้นเบาๆพร้อมเสียงกีต้าร์ที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
"นอนไม่หลับน่้ะ พี่ตามล้ะ" เสียงหวานตอบกลับมาเบาๆ
"อื้อ เหมือนกันแหละ ร้องเพลงมั้ย เดี๋ยวพี่เล่นให้" ผมตอบแล้วหันไปหาซิลวี่ จะว่าไปบรรยากาศอย่างนี้ถ้าได้ฟังเสียงซิลวี่อาจจะทำให้ผมขึ้นไปนอนหลับสบายก็ได้...
ซิลวี่พยักหน้าเบาๆแล้วเปิดหาเพลงในหนังสือเพลง เมื่อเจอแล้วเธอก็ยื่นให้ผม
ผมเริ่มอินโทรกีต้าร์ขึ้นมา ก่อนที่เสียงหวานใสจะร้องตาม...

เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน
ก็ไม่เคยเปิดเผยไป ด้วยกลัวจะเสียใจและเสียเธอ

ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ)

เสียงกีต้าร์ของผมกับเสียงร้องอันไพเราะของซิลวี่ยังคงดังต่อเนื่อง...
แต่สิ่งที่ผมรู้สึกกลับไม่ใช่แค่เนื้อเพลง ผมรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆที่ผู้หญิงคนนี้ส่งมาให้
มันคืออะไรกันนะ...

หากเป็นใครไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้อาจบอกไป
แต่เป็นเธอที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้งคอยชั่งใจ

ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ)

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป (ว่ารักเธอ)

ท่อนสุดท้ายของเพลงจบลง พร้อมกับการที่อยู่ดีๆตาของผมดันบังเอิญไปสบตาเข้ากับของซิลวี่พอดี อะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้นทำให้ผมนิ่งไป ซิลเองก็นิ่งไปเหมือนกัน
อะไรกัน ความรู้สึกนี้ หรือว่าเพลงเมื่อกี้...
"เอ่อ ซิลไปนอนก่อนนะ" ว่าแล้วซิลวี่ก็รีบวิ่งกลับไป

นี่มันอะไรกัน เพลงเมื่อกี้มันเป็นความบังเอิญ หรือความตั้งใจที่ซิลวี่จะบอกผมกันแน่นะ...
เพื่อนสนิท...? งั้นหรอ




"หืม นายนี่มันซื่อบื้อ แถมยังความรู้สึกช้าจริงๆ" ชายหนุ่มเอ่ยว่าบุคคลตรงหน้า โดยที่คนๆนั้นได้แต่ทำหน้างงและไม่เข้าใจกับสิ่งที่คนๆนี้จะสื่อ
"เอาเถอะ แต่ความลับของนายฉันว่ามันธรรมดาไปนะ แต่ก็ขอบคุณที่เล่าให้ฟัง ไปได้ล้ะ" เขาพูด ทำให้คนที่ฟังอยู่ได้แต่ลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แล้วเดินออกจากห้องนั้นไป
ชายหนุ่มขีดเครื่องหมายถูกหลังชื่อของบุคคลที่ออกไปเมื่อกี้ แล้วชี้ไปที่ชื่อของเป้าหมายใหม่ ก่อนจะยิ้มมุมปาก
ความลับข้อใหม่จะถูกเปิดเผยแล้ว...



---------------------------------------------

มาอัพให้ก่อนสงกรานต์ครับ ไรเตอร์จะไปเที่ยวยาวเลย1อาทิตย์
กลัวคิดถึงรีดเดอร์ไม่ไหวเลยมาลงให้ก่อนหนึ่งตอน
ไหนๆ ลองเดากันดูดีมั้ย ว่าตอนต่อไปใครจะเป็น Story Teller
ลองเนอะๆ ว่าจะถูกรึเปล่า

Happy Songkran Day
แล้วเจอกันเมื่อตอนใหม่มาจ้ะ :)