{TS6 NoZenz} Warning night รักร้าย รัตติกาลอันตราย

ลำดับตอนที่ #5 : chapter5 : ความฝัน อีกแล้ว...

ชายหนุ่มเดินลิ่วเข้ามาในเคหสถานอย่างนี้โดยไม่สนใจใยดีสิ่งรอบข้าง ความมืดภายนอกที่ปกคลุมอยู่ มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มใจร้อนมากขึ้นไปอีกเท่าตัว ดวงตาสีแดงที่ส่องสว่างภายใต้แสงของความืดดูวาวโรจน์และน่ากลัวยิ่งนัก
ผลัวะะะะะ !!!
ประดูห้องถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว โดยที่เจ้าของห้องที่กำลังนัวเนียอยู่กับหญิงสาวบนเตียงนอน ต้องชะงักริมฝีปากของตนทันที...
"กัน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" ดวงตาสีอำพันชะงักแล้วหันไปมองผู้ที่มาเยือนใหม่ทันที เขาส่ายศีรษะอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปาก
"พะเพื่อนออกไปก่อน แล้วค่อยต่อกันพรุ่งนี้" เจ้าของนัยน์ตาสีอำพันไล่หญิงสาวข้างกายตนออกไป แล้วลุกขึ้นขยับเครื่องแต่งกายของตนให้เรียบร้อย แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามโตโน่ ซึ่งได้รออยู่ก่อนแล้ว
"ว่าไงพี่โน่ เกิดอะไรขึ้น แล้วนั่นไปทำอะไรมา ปากถึงได้แตก" กันเอ่ยถามโตโน่
"หึ ไอ้เก่ง..."
"ห๊ะ พี่ว่าอะไรนะ นี่มันไปเจอพี่ได้ยังไง แล้วมัน...รู้เรื่องนั้นรึยัง" กันถามต่อขึ้น เรื่องที่โตโน่บอกมันเรียกความสนใจจากเขาได้เป็นอย่างดี
"ฉันว่ามันคงยังไม่รู้เรื่องนั้นหรอก คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้..." โตโน่ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กันฟัง
ขณะที่กันได้แต่นั่งนิ่ง ฟังอย่างสงบ พอเรื่องจบเขี้ยวของเขาก็เผยขึ้น
"ผมจะไปจัดการมัน"
"ยังก่อน!!!" โตโน่กระชากแขนคู่หูของตนไว้ พร้อมเอ่ยห้าม เขาขยับตัวอีกครั้งก็ไปอยู่ตรงหน้าของกันแล้ว
"มันยังไม่รู้เรื่อง ตอนนี้หน้าที่ของเราคือปิดให้เงียบที่สุด แล้วจัดการเรื่องนี้ก่อนที่มันจะรู้ เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันและกันอีก จำพันธสัญญาไม่ได้รึไง!" เสียงของโตโน่ดังจนแทบจะกลายเป็นตวาด
"แต่ว่า... ถ้ามี"เขา" เราก็ไม่ต้องกลัวพันธสัญญาอะไรนั่นอีกแล้วเนี่ย"
"หึ งั้นก็ขอให้ฉันได้ตัวมันมาก่อนล้ะกัน" คำพูดที่เปล่งออกมา ประกอบกับนัยน์ตาวาวโรจน์ขึ้นมา ทำให้กันลอบมองอย่างระแวงไม่ได้
"พี่เอง ก็ระวังละกัน ระวังจะตกหลุมรักเข้าอีกครั้ง" กันเดินเข้ามากระซิบข้างๆหูโตโน่ แล้วเดินออกจากห้อง ทิ้งให้โตโน่ได้แต่ยืนอยูู่่ตรงนั้น ครุ่นคิดถึงคำพูดเมื่อครู่
หลงรักงั้นหรอ...

เพียะ !!!
ฝ่ามือหน้าฟาดลงไปที่ใบหน้าขาวอย่างแรง ใบหน้าสะบัดตามแรงหัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มตวัดกลับมาด้วยความชิงชัง...
"ทำไมแกถึงได้โง่อย่างนี้!!!" เสียงตวาดใหญ่ดังลั่นไปทั้งคฤหาสน์
"ผมขอโทษ..." ร่างสูงพูดคำนี้ออกมาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่กลับมา แต่ชายตรงหน้าก็ไม่หยุดเกรี้ยวกราดลงเลย
"ทำไมแกถึงเอาตัวเข้าไปปะทะกับพวกมันตรงๆแบบนั้น แถมยังทำให้น้องแกเจ็บขนาดนี้อีก" ร่างสูงใหญ่ยังคงตวาดต่อ เขาเหลือบตาไปมองที่ร่างของเกตที่นอนพักอยู่ที่โซฟา มีหน่วยพยาบาลคอยดูแลอยู่ข้างๆ
...ร่างของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล...
"ผม..." เขาแก้ตัวไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเหมือนกันในตอนนี้ เพราะเรื่องมันก็เลวร้ายจริงๆ
"เอาล่ะ แกฟังฉันนะเก่ง เรื่องที่เกิดขึ้นปล่อยให้มันผ่านไปสักที แต่ฉันอยากให้ฉันตามหาคนๆนั้นให้เจอเร็วๆ อย่างน้อยก็ก่อนที่พวกมันจะเจอ"
"ครับ..."
"ในเมื่อตอนนี้พวกมันก็คงรู้แล้วว่าเรากำลังแข่งอยู่ด้วย ยังไงก็รีบๆล้ะกัน ฉันไม่อยากให้พลาดอีก"
"ครับ..."
"ไปได้ล้ะ" ร่างสูงใหญ่ออกคำสั่ง เขาก้มหัวคำนับ แล้วหันหลังเดินออกไป แต่ก็มีเสียงเรียกขึ้นมาก่อน
"อ้อ เดี๋ยวริทจะกลับมาแล้วนะ ฉันจะให้เขามาช่วยแกในกา่รทำงานนี้ หึ แกทำคนเดียวคงจะไม่ได้เรื่อง"
เขาไม่ได้หันหน้ากลับไปมองว่าคนพูดมีสีหน้ายังไง แต่แค่คำพูดที่ได้ยิน มันก็ทำให้มือของเข้ากำเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ เล็บที่ยาวแหลมคมจิกเข้าไปในเนื้อขาวบางนั่น
"ครับ..." เขาตอบเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินออกจากโถงไปทันที

ครึนนนนน ครืนนนนนน~
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เซนหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ เขาพยายามจะมองให้ทะลุความมืดรอบกายของเขาให้ได้ แต่มันก็ทำไม่ได้
รอบข้างเขามีแต่ความมืด ความมืด มืด...จนเหมือนจะกลืนกินเขาลงไปเสียให้ได้...
ติ๋งๆ...
เสียงอะไรบางอย่างดังเข้ามาในหูของเขา เขาเดินตามเสียงของมันไป ไม่นานก็พบกับลำธารกว้างขวางอยู่ข้างหน้า มีต้นไม้ใหญ่ที่ไม่มีใบตระหง่านอยู่ด้านข้าง เซนจะเดินเข้าไปหาน้ำ เพียงแต่ว่า...
แฮ่~~~
เสียงที่ดังขึ้นทำให้เซนต้องมองกลับไป ตรงหน้าเขาคือหมาป่าสีขาวตัวใหญ่ ยืนตระหง่านอยู่ฝั่งหนึ่งของลำธาร ส่วนอีกฝั่งที่ทำให้เขาตกใจไม่แพ้กันเป็นร่างในผ้าคลุมสีดำยาว แต่เขี้ยวสีขาวที่สะท้อนกับแสงจันทร์นั้น ไอ้สิ่งมีชีวิตนี้คงเป็นแวมไพร์สินะ...
ยังไม่ทันที่เซนจะคิดอะไรต่อไป สิ่งมีชีวิตสองชนิดที่ในนิยายทั้งหลายบอกว่าเป็นศัตรูกัน ก็กระโจนเข้าหากัน ต่างคนต่างรุกกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงเขี้ยวที่ปะทะกันดังก้องในป่า
นี่มันอะไรกัน...ทำไมเขาถึงต้องมาดูบ้าบออะไรอย่างนี้
เซนคิดแล้วพยายามที่จะหันหลังกลับไป แต่ว่า...เท้าเขาเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่
แถมเสียงฟ้าร้องเมื่อครู่ ยังแปรเปลี่ยนเป็นหยาดฝนเม็ดใหญ่ตกลงมากระทบผิดอีก
นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย !!!...
แต่ไม่ว่าฝนจะตกอย่างไร สองตัว ไม่สิ สองตนข้างหน้ายังคงต่อสู้กันอย่างไม่ยอมจบสิ้น แม้ว่าจะสะบักสะบอมไปตามๆกัน หมาป่าขนสีขาวเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีแดง ส่วนแวมไพร์ก็เริ่มมีแผลตามตัว...
เซนได้แต่ส่ายหัวอยู่ตรงนั้น นี่มันอะไรกัน เอาเขาออกไปจากที่นี่ที
สิ้นความคิด ร่างของเซนก็เหมือนดับวูบลงไป แต่ก่อนที่สติจะดับนั้น ใบหน้าของชายสองคนก็ปรากฏในมโนภาพ
...คนแรกเป็นคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาในช่วงนี้เหลือเกิน...
...คนที่สอง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร แต่ใบหน้าขาวนั้นดึงดูดอย่างประหลาด

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก แฮ่กๆ" เซนตะโกน พลางกระเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง...
หอบหายใจช้าๆ เป็นการปลอบประโลมตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น
รอบข้างตอนนี้มีแต่ความมืดเหมือนในความฝัน แต่เซนก็รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่บนเตียงในห้องนอน ไม่ใช่ป่าแบบในฝันแล้ว...
เซนเหลือบไปมองรอบตัว เขาสังเกตสิ่งที่ส่องสว่างออกมาท่ามกลางความมืด มันคือรอยแผลเป็นที่มือของเขานั้นเอง มันส่องแสงสว่างออกมาอย่างน่ากลัว แต่ไม่ยักกะรู้สึกเจ็บ

คำถามมากมายวนเข้ามาในหัวอีกครั้ง...
มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่้...

-------------------------------------------------------

ไรเตอร์ขุดขึ้นมาอัพแล้ว !!!
จะขาดใจ ตอนนี้เอาไปสั้นๆเนอะ อีกอย่างมันซีเรียสมากๆ
ปริศนาเอย ปมเอยเยอะแยะไปหมด โอ้
เอาว่าตอนหน้าเดี๋ยวจัดโน่เซนหวานๆให้ละกันเน้อ