{TS6 NoZenz} Warning night รักร้าย รัตติกาลอันตราย

ลำดับตอนที่ #4 : chapter4 : ผู้พิทักษ์ VS ผู้ทำลาย

เช้าวันต่อมา
เช้านี้มันคงจะเป็นเช้าที่ปกติตามเดิมของเซน ถ้าเมื่อตอนที่เดินลงมาจากบ้านจะไปมหาวิทยาลัยนั้น เขาไม่เจอรถสปอร์ตสีดำสนิทจอดรออยู่ที่หน้าบ้านเขา และร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มในแว่นกันแดดสีชา เสื้อเชิ้ตสีดำ ยืนพิงรถอยู่
สายลมที่พัดผมบนศีรษะของเขา ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้กับชายหนุ่มยิ่งนัก...
เซนอดไม่ได้ที่จะยืนจ้องภาพนั้นอยู่นิ่งๆเป็นเวลาพอสมควร จนชายหนุ่มร่างสูงหันหน้ามาเจอเขา มันทำให้เขาต้องรีบหลบสายตาพร้อมกับใบหน้าที่แดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุทันที

"อ้าว ลงมาแล้วหรอ รอตั้งนานแหละ" โตโน่เอ่ยถามขึ้น พลางขยับถอดแว่นกันแดดออก
"ครับ แล้วทำไมต้องมารอ รู้จักบ้านเซนได้ไง" เซนเอ่ยถามสิ่งที่ตนสงสัยออกไป

คำพูดนั้นทำให้คนตัวสูงนิ่งไปชั่วครู่ อืม นั่นสิ ทำไมเขาถึงต้องตื่นมารอผู้ชายคนนี้แต่เช้า แถมยังใช้พลังสืบหาบ้านหลังนี้อีก
เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม แต่เขารู้แค่ว่าอยากเห็นหน้า อยากมาเจอ...

"ก็...แค่อยากมาเจอ" เสียงตอบมาอย่างแผ่วเบา จนเซนแทบไม่ได้ยิน
"ฮะ พี่ว่าอะไรนะครับ"
"เออๆ ไม่มีอะไรหรอก ไปๆขึ้นรถ เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก" โตโน่ตัดบท แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ ทำให้เซนต้องรีบเปิดประตูตามเข้าไปนั่งข้างคนขับทันที
ทั้งสองคนต่างไม่รู้เลยว่า ต่างฝ่ายต่างก็ยิ้มในความสุขที่เกิดขึ้น
สิ่งเล็กๆที่ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ กำลังก่อเกิดช้าๆ...

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด !!!
เสียงรถยนต์เสียดสีกับพื้นก่อนจะหยุดลงอย่างนิ่มนวลภายในรั้วมหาวิทยาลัยอันคุ้นเคบ เซนหันไปหาคนที่ขับรถพาเขามาส่งในวันนี้
"ขอบคุณนะครับ พี่โตโน่"
"อือ ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็...วันหลังเรียกแค่พี่โน่ดีกว่า" ร่างสูงบอก
เซนพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มให้ร่างสูง ก่อนจะเปิดประตูรถ กำลังจะเดินจากไป แต่เขาก็รั้งเท้าอยู่นาน ในเมื่อมันยังมีสิ่งที่ยังค้างคาใจอยู่
"เซน เดี๋ยวก่อน" ร่างบางชะงักไปทันที เมื่อเห็นร่างสูงเปิดประตูจากรถเรียกไว้ พร้อมกับเดินเข้ามาหา
"เอ่อ...มีอะไรรึเปล่าครับ" เซนพูดแล้วมองเสี้ยวหน้าของคนตรงหน้า ในระยะที่ใกล้ชิดแบบนี้ ทำให้อวัยวะในอกสั่นไหวเหมือนกัน
"คือ... พี่จะถามว่า..." ชายหนุ่มพูดไป แล้วก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะไป พลางหลบสายตาจากเซน
"ว่า...?"
"วันนี้เลิกกี่โมง !!!" อยู่ดีๆโตโน่ก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาเซนถึงกับงงในตอนแรก แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเขินจนใบหน้าทั้งหมดกลายเป็นสีระเรื่อขึ้นมา ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างหลบตากัน
อวัยวะภายในอกก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ...
"หืม...? สะสามโมงครับ มีอะไรรึเปล่า" เซนตอบออกไป

"สามโมงนะ เจอกันตรงนี้ แล้วพี่จะมารับ ไปล้ะ" รัวประโยคยาวใส่เซนเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็วิ่งกลับขึ้นรถ แล้วขับทะยานออกไปทันที
เซนที่ยังยืนงงอยู่ ค่อยๆเผยรอยยิ่มออกมาทีละนิดๆ...
วันนี้มีความสุขจริงเว้ย เซนเว้ยยยยยยย...

เสียงคนคุยกันที่ดังออกมา แม้ว่าจะไม่ใช่เสียงที่ดังมากอะไรนัก แต่ถ้าประสาทสัมผัสระดับ"พวกเขา"แล้ว เสียงแค่นี้เขาได้ยินทุกอย่าง
แต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้มันไม่ใช่เสียงอย่างเดียว มันยังเป็นอะไรบางอย่าง ที่เรียกสัมผัสทุกรูขุมขนของเขา ให้ตั้งชัน พร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่ทันที
"เกิดอะไรขึ้น พี่เก่ง" หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขาเอ่ยถามขึ้นมา เพราะชายหนุ่มข้างๆอยู่ดีๆก็หยุดยืนซะงั้น แถมยังเตรียมพร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่อีก
"เกต ไม่รู้สึกหรอ สัมผัสแบบนี้..." เก่งตอบกลับไป ร่างกายของเขาพร้อมจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ถ้าอยู่ใกล้มากกว่านี้ มันคงเปลี่ยนไปแล้วแน่ๆ
หญิงสาวหยุดนิ่ง พลางหาสัมผัสตามที่ชายหนุ่มพูด
ชั่วครู่ เธอก็ลืมตาโพลง ในตาของเธอเปลี่ยนจากสีดำธรรมดา เป็นสีน้ำตาลเข้ม ร่างกายค่อยๆที่จะเปลี่ยนแปลง
"หยุดเกต ระงับมันเอาไว้ ไว้เราเข้าใกล้กว่านี้ก่อน จะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร" สิ้นคำเขาและเธอก็ค่อยๆขยับร่างกายเข้าไปใกล้เสียงพูดคุยนั้นมากขึ้น จนเขาเห็นใบหน้าภายใต้แว่นกันแดดสีชา
"แฮ่ !!!" เสียงเรียกเปลี่ยนเป็นเสียงขู่ ฟันเริ่มเปลี่ยนเป็นเขี้ยว เมื่อคนตรงหน้าเป็นสิ่งที่เขาคิดจริงๆ
"เอาเลยมั้ยพี่เก่ง !!!" เกตถามขึ้นบ้าง แค่เห็นหน้ามันก็เรียกความกระหายให้ได้มากทีเดียว
"ไม่ได้ ตรงนี้มีคนอยู่เยอะ รอให้มันหลบไปก่อน"
"แต่ว่า..."
"อย่าลืมว่าเราเป็นผู้พิทักษ์... เราทำร้ายมนุษย์ไม่ได้"
"แต่พวกผู้ทำลาย มันกำลังจะทำร้ายมนุษย์นะ เราต้องหยุดมัน"
"พี่ไม่เถียง แต่รอก่อน นั่นไง มันออกรถแล้ว ตามไปกันเถอะ" แส้นคำพูดร่างของหญิงสาวก็กระโดดหายตัวไปก่อน
ชายหนุ่มตั้งท่าจะตามไป แต่เมื่อเขาเหลือบไปเห็นร่างบางที่กำลังมีความสุขเดินมา เท้าของเขาก็ชะงักทันที
นี่มัน...คนที่คุยกับไอ้นั่นเมื่อกี่นี่หน่า
แค่ใบหน้าของคนตรงหน้า ก็ทำให้เก่งไปไหนไม่ได้ ใบหน้าของคนๆนี้มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเขาไว้ มันเหมือนความคุ้นเคย เฝ้ารอ
รอใบหน้าที่สดใส...
รอรอยยิ้มที่สวยงามแบบนั้น...
รอ...มาเติมเต็ม...
แค่คิดเท่านั้น รอยสักรูปพระอาทิตย์ทรงกลดที่หลังไหล่ขวา เจ็บขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ นี่มันอะไรกัน....

เขาจับรอยสักนั่นไว้ หันหน้าไปมองชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะแปลกใจและให้ความสนใจอยู่ที่มือ ก่อนจะกลับไปหาเกตที่ไปไกลแล้ว
เขาตัดใจ...แล้วตามเกตไปทันที

เซนก้มลงมองรอยแผลเป็นที่มือซ้ายที่อยู่ดีๆก็เรืองแสงกระพริบอีกครั้ง
อะไรกัน อีกแล้วหรอ
อยู่ดีๆก็กระพริบขึ้นมา แต่แล้วแสงมันก็ค่อยๆดับไปเอง สร้างความมึนงงและเพิ่มความสงสัยให้กับเซนเข้าไปอีก
นี่มันอะไรกัน...

โตโน่ขับรถออกมาอย่างมีความสุข อะไรกัน แค่นี้ทำให้เขามีความสุขขนาดนี้เลยหรอ
เขาขับรถไปยิ้มไป จนเลี้ยวเข้าซอยแห่งหนึ่ง...
ปึง!!!!!!!!
เสียงกึกก้องดังขึ้นบริเวณด้านหน้ารถ เมื่อเขาเงยหน้ามอง ถอดแว่นกันแดดออก
ภาพตรงหน้าคือหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนขวางรถเขาอยู่
"นี่คุณ ทำไมต้องยืนขวางด้วย มีอะไรรึเปล่า..." เขาไม่ได้รับคำตอบกลับมา แต่สายตาที่หญิงสาวคนนั้นมองมา กลับเรียกประสาทสัมผัสทุกส่วนในร่างกายให้ตื่นตูม ดวงตาค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นสีแดง ฟันเริ่มเปลี่ยนเป็นเขี้ยว...
เมื่อหญิงสาวเห็นร่างกายของคนตรงหนาเปลี่ยนแปลง ร่างกายของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงบ้าง โตโน่กระพริบตาอีกที ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าก็ไม่ใช่หญิงสาวคนเดิม แต่เป็น...
หมาป่าสีน้ำตาล...
เท่านั้นเขาก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด หึ เผ่าพันธุ์ผู้พิทักษ์ คงได้กลิ่นละสิถึงได้รีบออกมาอย่างนี้ อย่างนี้ต้องลองกันสักตั้ง
"หึ ตามกลิ่นมาสินะ พวกผู้พิทักษ์" เขาเริ่มเอ่ยถ้อยคำยั่วประสาทก่อน ใครๆก็รู้ว่าอีกฝั่งใจร้อนแค่ไหน แค่คำพวกนี้ก็เดือดจะตายแล้ว
"โฮ่งๆ ฟ่ออออออ" เสียงเห่าและขู่เป็นการตอบรับกลับมา เขาเห็นดังนั้นกถือว่าพร้อมแล้ว
โตโน่ขยายมือของเขาเป็นกรงเล็บ ย่อกาย ประสาทสัมผัสในร่างกายทุกส่วน พร้อมที่จะสู้ ก่อนที่ทั้งคู่จะกระโจตนเข้าใส่กัน

หมาป่าสีน้ำตาลตรงเข้ากัดบริเวณแขน แต่เธอคงลืมไปว่ามันแข็งแรงขนาดไหน เพราะเขาเหวี่ยงมันออกได้อย่างง่ายดาย จนร่างกายของเธอกระเด็นออกไปกระแทกกับเสา แวมไพร์หนุ่มเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้า แล้วตั้งท่าพร้อมจะสู้ ตอนนี้ร่างกายเขาถูกกระตุ้นและเร่งเร้าพอควร เขาพร้อมแล้ว...
เขากระโจนเข้าหาหมาป่าสีน้ำตาลขณะที่มันยังโซเซ แต่ก่อนที่เขาจะถึงตัวมัน อะไรบางอย่างสีขาวก็ตัดผ่านหน้า ทำให้เขากระเด็นออกไปไกลทีเดียว
อะไรบางอย่างมันคือ...หมาป่าสีขาว ดวงตาสีน้ำเงินตัวใหญ่
แค่เห็นร่างกายและสบตาเท่านั้น ทั้งคู่ก็รู้ว่าใครเป็นใคร
แวมไพร์หนุ่มมองคู่ปรับตัวฉกาจของเขา แล้วยิ้มออกมา ขณะที่ริมฝีปากของหมาป่าสีขาวก็ขยับออกเล้กน้อยเช่นกัน
"ไม่เจอกันนานแล้วนะเก่ง" โตโน่เอ่ยขึ้น
"แฮ่ ฟ่ออออออออ" หมาป่าสีน้ำตาลขู่ตอบ พลางใช้ดวงตาจ้องหน้าโตโน่ไม่วางตา
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฝ่ายสัตว์สี่เท้าก็กระโจนเข้าใส่ก่อน ชั้นเชิงคราวนี้ต่างจากหมาป่าสีน้ำตาลโดยสิ้นเชิง ทั้งสองผลัดกันรุกกันรับอย่างไม่มีใครยอมใคร จนทั้งคู่ต่างก็หอบ แต่อะไรก็ไม่รูทำให้เขา กระโจนเข้าหากันโดยไม่หยุดหย่อน
ผิวหนังที่แข็งแรงของแวมไพร์หนุ่มเริ่มเต็มไปด้วยรอยแผล หมาป่าหนุ่มก็เช่นกัน แต่ทั้งคู่ก้ไม่ยอมให้กัน
หวี้ หว่อ หวี้ หว่อ
เสียงรถตำรวจดังขึ้นมา ทำให้ร่างทั้งสองต้องรีบออกจากกัน หมาป่าสีน้ำตาลที่คืนร่างเป็นเกตเมื่อไรไม่รู้ รีบวิ่งหนีออกไป พลางส่งสัญญาให้หมาป่าสีขาว เขารีบคืนร่างเดิมทันใด แล้วตามไปทันที
เหลือก็เพียงแต่แวมไพร์หนุ่ม ที่ยืนหอบหายใจเพราะความเหนื่อยอ่อน บาดแผลแม้จะมีมาก แต่มันก็ค่อยๆประสานกันแล้ว
เขารีบกลับไปนั่งในรถ แล้วขับออกไปทันที...

"พี่เก่ง เป็นอะไรมากรึเปล่า" เกตเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อร่างกายชายหนุ่มตรงหน้าเต็มไปด้วยรอยเล็บแวมไพร์
"ไม่เป็นไร ไม่นานมันก็สมาน" เขาตอบกลับ พลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแค้นโตโร้
"ทำไมทุกครั้งที่เจอโตโน่จะต้องสู้กันทุกทีหน่า" หญิงสาวอดที่จะสงสัยไม่ได้
"ไม่รู้สิ มันเหมือนถูกปลูกฝังให้แค้นกันมาตั้งแต่เกิดมั้ง..."
"แล้วเมื่อไรเรื่องนี้มันจะหยุดล้ะ ทั้งที่พี่เอกก้ไม่อยากที่จะต่อสู้กัน..."
"อืม ก็คงต้องมีคนมาหยุดละมั้ง" เขาตอบออกไปโดยไม่คิดอะไร แต่ใบหน้าขาวบางที่เขาเห็น กลับปรากฎเด่นชัดขึ้นในความทรงจำ

ทำไมกันนะ!?.......

---------------------------------------------
ไรเตอร์กลับไปแล้ว หายไปนานมากเนื่องจากการสอบ
ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว กลับมาอัพให้เต็มที่แล้วนะครับ
ตอนนี้แฟนตาซีบู๊ๆเนอะ 555มีคนมาแย่งพี่เซนเพิ่มแล้ว

ยินดีกับการเปิดอัลบั้มริทเซนด้วยยยยยยยย