{TS7} Who or Whom? ใครรักเธอ...เธอรักใคร

ลำดับตอนที่ #2 : chapter1 Story Teller : Amp

Chapter 1
Story Teller : Amp



นี้คือครั้งแรก...ที่ผมเริ่มมีความลับ...



"เอาล่ะ วันนี้แค่นี้ละกันนะครับ อย่าลืมไปทำการบ้านมาด้วยละกัน อีกสองอาทิตย์เราจะทยอยเรียกพวกคุณมาอัดเสียงเพลงแล้วนะครับ อย่าลืมว่าเพลงนี้เป็นเพลงแรกของคุณ ทำให้เต็มที่" คุณไอซ์ นักแต่งเพลงของพวกเราและรุ่นพี่ของเรา (ติดตามได้ใน บทเพลงรัก หัวใจปริศนา นะครับ) บอกเพียงแค่นั้นเป็นสัญญาณการเลิกประชุมของวันนี้ พวกผมก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องไป...
ใช่แล้วครับ พวกผมกำลังจะมีเพลงเป็นของตัวเอง พวกผมกำลังจะได้เดบิวต์เป็นศิลปินใหม่ของ GNN Granmo แล้ว หลังจากการเก็บตัวกันมาถึงสามเดือนกว่า
จะว่าไปกว่าจะได้เป็นศิลปินนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ กว่าผมจะได้ออกเพลงเนี่ย ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา พวกผมล้มลุกคลุกคลาน ร้องไห้หัวเราะมาไม่รู้เท่าไรแล้ว ผมล้ะเข้าใจจริงๆตอนนี้ว่าศิลปินมันเป็นลำบากขนาดไหน...
"เห้ออออออ ทำไมเพลงมันยากขนาดนี้เนี่ย" เสียงคนข้างๆของผมเอ่ยขึ้น ผมหันหน้าไปมองพี่เนสที่กำลังก้มหน้ามองดูเนื้อเพลงของตนเองอยู่ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะชะโงกหน้าไปดูเนื้อเพลงของพี่เนส
"ไหนๆ แอมป์ขอดูหน่อยๆ" ผมถือวิสาสะจับไหล่แล้วชะโงกหน้าไปดูทันที
"หืม มันก็ไม่น่ายากนี่หน่า" ผมพูดแล้วย่นปากใส่พี่เนส แต่พี่เนสกับทำหน้าบูดกลับมา
"พี่เครียดนะแอมป์ เนื้อเพลงน่ะ มันไม่ยากหรอก มันยากที่ทำยังไงพี่ถึงจะร้องเพราะนี่แหละ" พี่เนสบ่นแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
"ไม่หรอก คุณไอซ์เขาคงแต่งเพลงมาให้เหมาะกับพี่อยู่แล้วแหละ อีกอย่างก็มีร้องไกด์ให้ฟังแล้วนี่หน่า ทำได้อยู่แล้วแหละ" ผมว่าแล้วก็ยิ้มให้กับพี่เนส พี่เนสเองก็ยิ้มตอบกลับมาเบาๆ
"ไหนๆ ขอพี่ดูของแอมป์บ้างสิ ไหวมั้ยๆ" พี่เนสพูดแล้วชะโงกหน้ามาดูเนื้อเพลงของผมบ้าง จนผมต้องรีบบอก
"ไหวอยู่แล้วน่ะพี่ สู้กันมาตั้งนาน สู้อีกหน่อยจะเป็นไรไป" พอเห็นผมพูดอย่างนั้น พี่เนสเลยส่งยิ้มอย่างจริงใจกลับมาอีก โอ้
จะบอกว่าพี่เนสเป็นคนที่ยิ้มมีเสน่ห์มากๆ สาวคนไหนเห็นแล้วไม่หลงเนี่ย มาเตะผมได้เลย
...แล้วผมจะมานั่งชมผู้ชายทำไมหว่้า = =

ตอนนี้ทุกคนกำลังเดินไปถึงรถตู้ที่จอดอยู่ข้างหลังตึก ถึงแม้ว่าพวกเราจะได้ออกเพลงในไม่กี่อาทิตย์แล้ว แต่พวกเราก็ยังอยู่ที่บ้านเดียวกันอยู่ เพื่อความพร้อมของการออกอัลบั้มและเปิดตัวซิงเกิ้ล
ขณะที่ผมกำลังจะเดินตามทุกคนไปนั้น หางตาผมก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนนึงในแว่นกันแดด นั่งอยู่ในร้านกาแฟชื่อดัง และดูเหมือนเธอเธอจะเห็นผม เธอจึงถอดแว่นกันแดดออก แล้วรีบเดินออกจากตรงนั้น หลบไปในที่ลับตาทันที
ผมเห็นอย่างนั้นจึงหันไปบอกตูมตาม
"ตาม เดี๋ยวพี่ตามไปนะ แปปนึง" ยังไม่ทันฟังน้องตอบกลับมา ผมก็วิ่งออกไปซะแล้ว

ผมผลักประตูบันไดหนีไฟเข้าไป แล้วก็พบกับหญิงสาวที่ผมต้องการพบ ยืนพิงกำแพงรอผมอยู่แล้ว พอเธอเห็นผมเท่านั้น เธอก็โผเข้ามากอดผมไว้ทันที ผมซุกหน้าของตนลงกับไหล่ของเธอ แล้วลูบแผ่นหลังเนียนของเธอ เธอเองก็กระซิบผ่านหูผมเบาๆ
"แอป คิดถึงพี่แอมป์มากเลยนะ"
ใช่แล้วครับ นี่คือแอปเปิ้ล แฟนสาวของผมเอง ทุกคนอาจจะสงสัยว่าเราไปเจอกันได้ยังไง แล้วเธอคนนี้เป็นใคร อืม เอาคำถามไหนก่อนดีล่ะ
แอปเปิ้ลเป็นนางเอกใหม่ของค่าย ละครเรื่องแรกของเํธอแจ้งเกิดเธอได้อย่างงดงาม เธอได้รับการจับตามองในฐานะนางเอกดาวรุ่งของวงการ เราเจอกันที่ตึกนั่นแหละ ตอนผมไปซ้อมร้องเพลงมั้ง เราถูกใจกันและกัน และก็เริ่มเจอกันบ่อยขึ้น คุยกันมากขึ้น แต่ก็นั่นแหละ เราต้องแอบมาเจอกัน เพราะผมเองก็กำลังจะได้เดบิวต์ ข่าวอะไรพวกนี้คงมีออกมาไม่ได้ ส่วนแอปเปิ้ลเองก็เพิ่งเริ่มงานในวงการ ถ้ามีข่าวแบบนี้คงไม่ดีเป็นแน่
เราสองคนถึงต้องแอบมาเจอกันแบบนี้...
เฮ้อ ผมเข้าใจหัวอกศิลปินเลยแหละ
"พี่ก็คิดถึงแอปครับ" ผมกระซิบกลับไปที่หูของแอปเปิ้ลเบาๆ ก่อนจะค่อยๆแนบริมฝีปากลงไปที่หน้าผากของหญิงสาว เลื่อนลงมาที่จมูกโด่ง ก่อนจะมาจบลงที่ริมฝีปากบางสวย ผมค่อยๆประทับจูบให้กับแอปเปิ้ลอย่างแผ่วเบา
แอปเปิ้ลขยับริมฝีปากของตนเล็กน้อย แล้วจูบตอบผมออกมา กระแสความคิดถึงของเราถ่ายทอดส่งหากัน ผมมอบความสัมผัสอบอุ่นและอ่อนโยนให้กับเธอ เธอสอดมือเข้ามาใต้เรือนผมของผม แล้วขย้ำดึงเบาๆ ผมถ่ายทอดอารมณ์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะผละตัวออกมา
"แอป พี่ต้องไปแล้วนะ ไว้มาเจอกันอีกนะ" ผมลูบศีรษะหญิงสาวอย่างแผ่วเบา เธอยิ้มตอบกลับผมมา เราเข้าใจเรื่องระหว่างเราที่เกิดขึ้นมาดี เราอาจจะไม่ได้เจอกันบ่อย แต่เราก็คิดถึงกันมากมายเหลือเกิน
"แอปเข้าใจ พี่แอมป์คิดถึงแอปด้วยนะ แอปจะคิดถึงพี่แอมป์เหมือนกัน" เธอเรียกรอยยิ้มของผมออกมาได้บ้างจากประโยคเมื่อครู่ ผมก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะโบกมือลา แล้วผลักประตูทางหนีไฟออกไปทันที
...หูย ป่านนี้จะมีใครสงสัยบ้างมั้ยเนี่ย...

พวกเรากลับมาถึงบ้านด้วยอาการเมื่อยล้าพอดี ผมหมายถึงว่ากลับบ้านจริงๆอ่ะนะ เพราะว่าหลังจากกลับจากตึก เราก็ต้องไปเรียนร้อง เรียนเต้น ซ้อมเพลงกันอย่างหนัก ผมล่ะ
เหนื้อย เหนื่อย แต่ทำไงได้ ในเมื่อผมอยากจะก้าวเดินมาอยู่จุดนี้เองนี่หน่า
ผมอาบน้ำเสร็จก็นั่งลงที่หน้ากระจก บรรจงหยิบครีมทั้งหลายออกมาวางเรียงกัน ตอนนี้ในห้องผมไม่เหลือใครแล้ว ทั้งตูมตาม จูเนียร์ แล้วก็พี่เนสคงลงไปเตรียมตัวทานอาหารเย็นกันแล้วมั้ง หรือไม่ก็คงไปซ้อมเพลงกันอยู่
แต่ก็ดีแล้ว พวกนั้นชอบล้อตอนผมทาครีม เฮ้อ
ว่าแล้วก็บรรจงทาครีม ไล่จากหลอดที่หนึ่ง สอง สาม จนทาไปได้หลอดที่เจ็ด เสียงประตูห้องนอนชายก็ดังขึ้น
ก๊อกๆๆ
ผมละสายตาออกไปจากหน้ากระจก แล้วเดินไปเปิดประตู คนที่ยืนเบื้องหลังประตูก็ไม่ใช่ใคร นทนั่นเอง...
"อ้าว ว่าไง นทมีอะไรรึเปล่า" ผมเอ่ยถามออกไป
"เอ่อ... นทมา... มาขอยืมครีมทาผิวหน่อยน่ะ" ห๊ะ ผมได้ยินที่นทพูดผิดไปรึเปล่า เธอเดินมายืมครีมห้องผมเนี่ยนะ แปลกมากๆเลย แต่ผมก็เดินเข้าไปในห้อง แล้วหยิบครีมออกมาให้ เผื่อซิลวี่ด้วยละกันเนอะ
"อ่ะ เอานี่ไปให้ซิลวี่ด้วย เผื่อจะได้ใช้ วันหลังอยากได้ครีมอะไรก็บอกให้พี่ทีมงานเขาไปซื้อให้สิ" ผมยื่นครีมให้นท ยิ้มรับ แล้วกำลังจะเดินกลับไปทาครีมของผมต่อ เพียงแต่ว่า...
"พะ...พี่แอมป์" นทเรียกชื่อผมออกมา ทำให้ผมชะงักขาของตน แล้วหันหน้ากลับไปมองเธอ เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
"นทถามอะไรหน่อยได้มั้ย" เธอเอ่ยขึ้น อะไรของเขานะ จะถามอะไรมาก็ถามมาเลยสิ
"ว่ามาสินท"
"ตอนที่พี่แอมป์วิ่งกลับขึ้นไป พี่แอมป์ไปไหนหรอ" เธอถามขึ้นมา เล่นเอาผมชะงักเบาๆไปเลย ตายละหว่า เอาไงดีล่ะเนี่ย ผมจะตอบเธอยังไงดี
"คือ....พี่ไปเข้าห้องน้ำนะ แล้วนึกได้ว่าลืมของ เลยวิ่งกลับไปเอาของที่ห้องซ้อมด้วยนะ"
"ลืมของหรอ?" นทถามขึ้นแล้วขมวดคิ้วเชิงไม่เข้าใจ อะไรกันเนี่ย ผมไม่นึกเลยว่านทจะขี้สังเกตและขี้สงสัยอะไรแบบนี้
"ฮ่าๆๆ ก็แบบนั้นแหละ นทมีอะไรรึเปล่า ถ้าทำให้ช้าวันหลังพี่สัญญาว่าจะไม่ทำงี้แล้ว ไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวพี่ทาครีมเสร็จแล้วจะลงตามไป" ผมรีบตัดบทเธอซะก่อน แล้วใช้สายตาที่(คิดว่า)น่ารัก และอ้อนวอนส่งกลับไปให้กับเธอ
"อ่า อื้ม" เธอตอบรับสั้นๆเบาๆ แล้วเดินกลับห้องไป

ผมปิดประตูตามหลังนท และยืนเอาตัวพิงประตูไว้ ฟู่วว์ ต่อไปผมจะไม่ทำอย่างนี้แล้ว เดี๋ยวทุกคนจะสังเกตได้พอดี...
ผมคิด แล้วรีบกลับไปที่โต๊ะเครื่องแป้งทาครีมทั้งหมดแล้วหมดพร้อมกับสลัดความคิดหลายอย่างในหัวออกไปด้วย



"นี่คือความลับของคุณงั้นหรอ ผู้คุมกฏ" ชายหนุ่มเอ่้ยถามขึ้น
"..." แต่เขาก็ไม่ได้รับคำตอบจากปลายทาง
"ผมว่าจากเรื่องทั้งหมดแล้วเนี่ย มันคงจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นใช่มั้ยล้ะ หึ"
"..." คู่สนทนาของเขายังคงเงียบอยู่เช่นเดิม เขาผายมือไปทางประตู ผู้คุมกฎมองมือนั้น แล้วเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ชายหนุ่มจ้องแผ่นหลังที่เดินออกไป แล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง...



-----------------------------------------------

มาอัพเพิ่มให้อีกตอนแล้วนะครับ
ใครที่งงกับตอนแรกไม่เป็นไรนะครับ ตอนต่อๆไปทุกอย่างจะเปิดเผยและเฉลยออกมาเรื่อยๆเอง
สำหรับฉายาและตำแหน่งต่างๆ เป็นตำแหน่งที่สมมติขึ้น โดยเอาคาแรกเตอร์ของแต่ละตัวละครมาทำ และผูกเรื่องเข้าหากัน ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องอย่างใด
เนื้อเรื่องยังเป็นเรื่องของศิลปินใหม่หกคนครับ

ตอนต่อไป Story Teller จะเป็นใคร จะเล่าออกมาในมุมมองไหน ติดตามต่อครับ...