{TS6 NoZenz} Warning night รักร้าย รัตติกาลอันตราย

ลำดับตอนที่ #6 : SF{NoRitz} ผิดที่เธอ [HBD p'Mint fc Ritz]

*SFนี้ แต่งขึ้นเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้แก่พี่มิ้น แฟนคลับริทที่ไรเตอร์รู้จักและรักคนหนึ่ง Happy Birthday พี่มิ้น นะครับ*


.....

ชายหนุ่มร่างเล็กนั่งคอยอยู่บนโต๊ะในสวนสาธารณะ พลางเหลือบตามองนาฬิกาไปด้วยเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่รวมๆเขานั่งรอมาประมาณ20นาทีแล้ว
ริทเอื้อมมือไปจัดหนังสือบนโต๊ะที่เขาเตรียมมาให้คนที่เขากำลังรออยู่ แม้ว่ามันจะวางอยู่เรียบร้อยแล้วแค่ไหนก็ตาม...
แปะ
"จ๊ะเอ๋ รอเขานานมั้ย?" น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นข้างๆหูและมือบางที่มาปิดตาของเขา ทำให้เขารู้ได้ทันทีเลยว่าคนที่เขากำลังรอมาถึงแล้ว...
"ทำไมมาสายล้ะครับมิ้น" เขาเอ่ยถามขึ้น พลางแกะมือบางออกจากตาของเขา การกระทำนั้นทำให้หญิงสาวหน้างอไปเล็กน้อย แล้วเดินไปกระแทกตัวนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่ม
"แหม พี่ริทอ่ะ ก็วันนี้เฮียโน่พามิ้นไปซื้อของนี่หน่า อ๊ะนั่นไง เฮียเดินมาพอดีเลย" ว่าไม่พอ หญิงสาวยังชี้ไปทางด้านหลังของริทอีก นั่นทำให้เขาต้องหันไปมองตาม แล้วพอเห็นคนที่กำลังเดินมา รอยยิ้มบนหน้าของเขาก็ค่อยๆหายไปทันที....
เขาเป็นครูสอนพิเศษของมิ้น เด็กสาวตรงหน้าที่กำลังจะเอนทรานซ์ในปีหน้าแล้ว แต่ทุกครั้งที่มิ้นมาเรียนพิเศษกับเขา เขากลับต้องเจอหน้าผู้ชายที่มิ้นบอกว่าเป็น...แฟน อยู่ตลอด
ริทเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมเด็กม.ปลายปีสุดท้ายอย่างมิ้น ถึงได้ตัดสินใจไปคบเป็นแฟนกับผู้ชายที่อายุมากกว่าขนาดเรียนจบแล้ว เพราะเมื่อควมๆอายุกันแล้ว ก็ห่างกันประมาณ7ปีเลยนะนั่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยถามมิ้น แต่ถามแล้วก็ได้คำตอบมาเพียงว่า
"พี่ริทอย่าไปสนใจเลย อายุมันก็เป็นเพียงแค่ตัวเลขแหละ"
แล้วเขาจะกล้าถามอะไรต่อล้ะ...
แต่มันไม่ใช่แค่นั้นนะสิ เพราะผู้ชายคนนี้นอกจากขี้เก๊กสุดๆแล้ว ยังหน้าตาท่าทางเจ้าชู้สุดๆอีกด้วย ริทเองเคยเจอกับตัวมาแล้ว กับสายตาที่มองมาที่เขาแบบแปลกๆ แถมพอมิ้นไม่อยู่เขายังชอบมาเกาะแกะกับริทด้วย
เหอะ นิสัยไม่ดีเลยแบบนี้ สงสารมิ้นจริงๆ...

และวันนี้ก็เหมือนเดิมอีกเช่นกัน ทันทีที่เขาเริ่มที่จะติวหนังสือให้มิ้น เฮียโตโน่ ตามที่มิ้นเรียกก็เดินไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆเขา พร้อมกับหยิบหนังสืดพิมพ์ออกกางอ่าน
แต่ถ้ามันเป็นแค่นั้นก็พอน่ะสิ...
ถ้าเขาไม่แอบมองหน้าริท เวลาสอนมิ้น ริทจะไม่รู้สึกอะไรเลย นี่ทุกครั้งที่ริทเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ จะต้องเห็นสายตาของคนๆนั้นมองมาอย่างสื่อความหมายอะไรบางอย่างอีกด้วย เหอะ อะไรกันเนี่ย

ริทเองก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็แอบที่จะหวั่นไหวไปกับสายตา และการกระทำบางอย่างที่คนๆนั้นทำให้มา ใจมันสั่นๆทุกครั้งที่ไปสบตาเขา หรือแม้กระทั่งมองหน้า เพราะอย่างนี้เขาถึงยิ่งเกลียดตัวเอง และเกลียดคนๆนั้นเข้าไปอีก
เขาไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ ว่าเขาชอบแฟนลูกศิษย์ตัวเองนะ
"มิ้นนั่งทำโจทย์ไปก่อนนะ พี่ริทขอไปเข้าห้องน้ำแปปนึง" ริทบอกกับมิ้น หญิงสาวพยักหน้าทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าออกมาจากโจทย์เลขตรงหน้า แล้วก็เดินออกจากตรงนั้นไป...

พอริทเดินออกไปเท่านั้น หญิงสาวก็เงยหน้าจากโจทย์ที่เธอแก้มันได้มานานแล้ว เธอหันไปหาผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์ของเขาลง แล้วลุกขึ้น หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแล้วพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงอนุญาต แล้วชายหนุ่มก็เดินตามเป้าหมายของเขาไปทันที
หญิงสาวมองตามแล้วก็แอบกรี๊ดออกมาเบาๆไม่ได้...

ซ่าๆๆ
ริทวักน้ำล้างหน้าเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ เสียงน้ำที่ไหลออกมานั้นไม่ได้ช่วยให้ริทรู้สึกดีขึ้นจากเดิมได้เลย ทำไมนะ ทำไม
...ภาพของเขาคนนั้นยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา
เขาไม่รู้ว่าคนๆนั้นเข้ามามีอิทธิพลกับเขาตั้งแต่เมื่อไร แต่พอมารู้ตัวอีกทีทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น หัวใจเขามันกลับผิดปกติ มันเต้นแปลกๆ แถมยังเก็บเขาไปคิดอีก
เพราะฉะนั้นเขาถึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยง ไม่พบ ไม่เจอ แถมปากก็ยังพร่ำบอกว่าเกลียดอย่างนู่น เกลียดอย่างนี้ แต่ในใจเขามันกลับคิดถึงเขาตลอดเวลา
แต่...เขาเป็นแฟนของลูกศิษย์ แล้วริทจะทำยังไง
เขาควรจะห้ามความรู้สึกนี้สินะ
ริทถอนหายใจกับตัวเองอีกครั้ง แล้ววักน้ำล้างหน้าเพื่อให้สดชื่นขึ้น แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมองกระจกเท่านั้น...
"เป็นอะไร ทำไมต้องเปิดน้ำเยอะขนาดนั้น" คนตัวสูงที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลังริทเมื่อไรเอ่ยถามขึ้น แถมยังเดินเข้ามาชิดข้างหลังของริทอีก ริทรับรู้ได้ถึงการที่หลังเขาปะทะเข้ากับแผงอกแน่น
ริทไม่กล้าหันไปมองหน้าเฮียโน่ตรงๆ เขาได้แต่มองผ่านกระจกห้องน้ำเอาเท่านั้น และตอนนี้เขาก็เห็นว่าระยะห่างระหว่างเขากับเฮียโน่ มันจะใกล้กันเกินไปแล้ว
"เอ่อ ผมตาพร่า แล้วก็ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะครับ เลยมาล้างหน้า"
"ไหน ปวดหัวหรอ ขอดูสิ" ร่างสูงไม่พูดเปล่า แต่เขายังหันร่างบางให้มาเผชิญหน้ากับตน แล้วเอามือไปสัมผัสที่บริเวณหน้าผากของร่างบาง สัมผัสเล็กน้อยแค่นั้น มันทำให้หน้าริทแดงระเรื่อขึ้น และมันทำให้หัวใจเขาเต้นรัวเกินไป...
"มะ...ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมไปหามิ้นดีกว่า" ว่าแล้วเขาก็หวังที่จะผละออกจากคนตรงหน้าโดยการอ้างชื่อมิ้นขึ้นมา แต่ทว่า...
"มิ้นไม่เป็นไรหรอก แต่นายน่ะจะเป็น รีบไปกินยาซะไป" โตโน่บอกกับริทแล้วลูบศีรษะร่างบางอีกครั้งอย่างเอ็นดู ความใกล้ชิดของทั้งคู่ ทำให้ทั้งคู่ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจของกันและกัน รวมถึงเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในอกไปพร้อมๆกัน
ตึกตัก ตึกตัก
อะไรกัน เขาเองก็หัวใจเต้นเราเหมือนกับเราหรอเนี่ย
ริทคิดอย่างสับสน เมื่อได้ยินเสียงหัวใจของโตโน่เต้นรัวเช่นเดียวกันกับเขา...
ร่างสูงค่อยๆจับศีรษะของร่างเล็กแล้ว แล้วดึงเข้ามาใกล้ขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะค่อยๆประทับริมฝีปากลงกับริมฝีปากของร่างเล็ก ริทตกใจเล็กน้อยกับสัมผัสนั้น แต่ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาในใจมากมาย ทำให้ริทไม่ปฎิเสธสัมผัสลึกล้ำนั้น
...หลายต่อหลายครั้งที่โตโน่สัมผัส ผละออก แล้วสัมผัสใหม่อีกครั้งหนึ่ง มือของเขาเลื่อนจากศีรษะลงมาที่อก สอดเข้าไปในสาบเสื้อลูบไล้เบาๆ นั่นก็เรียกความซาบซ่านให้กับริทได้มากทีเดียว
"อ๊ะ อ๊า" เสียงครางเบาๆออกมาจากร่างบาง ตอนนี้ในหัวเขามีแต่หน้าของผู้ชายตรงหน้า และสัมผัสร้อนแรงที่เกิดขึ้นแทบจะทุกส่วนบนร่างกายของเขา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่เคยมีมาตลอด กลับค่อยๆหายไป เพราะความปรารถนามันบังไว้...
เดี๋ยวนะ ความผิดชอบชั่วดี
ผละ!!!
ริทดันร่างของโตโน่ออกทันที ที่ในหัวพลันคิดได้ว่าคนๆนี้ เป็นใคร
คนนี้เป็นแฟนของลูกศิษย์เขานะ!!! นี่เขาทำอะไรลงไป
"ทำไม" คำถามที่ส่งมาจากปากโตโน่ ทำให้ริทขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ นี่คนตรงหน้าเขารู้ตัวรึเปล่า ว่าทำอะไรไป ทำผิดเท่าไร
"คุณยังจะถามอีกหรอว่าทำไม คุณเป็นแฟนกับมิ้น และมิ้นเขาก็เป็นลูกศิษย์ผม แถมตอนนี้เธอยังนั่งรอผมและคุณอยู่ข้างนอกอีก แต่เราสองคน...มาทำอะไรกันแบบเมื่อครู่นี้ตรงนี้ คุณคิดอะไรอยู่หัว คุณต้องการจะแกล้งผมใช่มั้ย...."
"ริท... เฮีย..."
"งั้นผมบอกได้เลย ว่าคุณทำสำเร็จแล้ว ผมปั่นป่วน ผมหวั่นไหวทุกครั้งที่ผมเจอหน้าคุณ ผมคิดถึงคุณ ผมใจเต้นทุกครั้งที่เจอหน้าคุณ คุณจะทำให้ผมหวั่นไหวไปถึงไหน คุณจะทำให้ผมผิดศีลธรรมกับลูกศิษย์ผมไปถึงไหน พอดี...ผมไม่อยากเป็นอย่างนั้นแล้ว ได้โปรด...อย่าทำให้ผมรักคุณอีกเลย ฮึกฮือ"
ริทระบายความในใจทั้งหมดของเขาออกมา พร้อมกับหยาดน้ำตานองหน้า
โตโน่มองภาพนั้นอย่างปวดใจ เขาอยากจะเข้าไปปลอบคนตรงหน้า อยากจะไปบอกความจริงทั้งหมดให้คนตรงหน้ารู้ แต่เขา... โธ่เว้ย เขาไม่น่าคิดแผนบ้าๆนี่ขึ้นมาเลย
"ริท ฟังเฮียก่อนนะ..."
"เลิกยุ่งกับผมเถอะ" ริทพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งปาดน้ำตาออกไปจากห้องน้ำ
"ริท ริท ริท !!!" เสียงของโตโน่ที่ตามมาค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ จนคนที่วิ่งออกไปไม่ได้ยินจนได้
เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังนั่นไป ความอึดอัดที่มีในใจทั้งหมดก็ถูดระบายขึ้นทันที
เพล้งงงงงง
"โธ่เว้ยยยยยย"

มิ้นเห็นริทวิ่งกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับน้ำตาบนใบหน้าเธอก็ถึงกับตกใจทันที
"พี่ริท เป็น..."
"พี่ไปก่อนนะมิ้น แล้วเจอกัน" ยังไม่ทันที่เธอจะถามจบ ริทก็รีบเก็บของบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปตรงนั้นทันที มิ้นได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอก็พบกับตัวต้นเหตุ
"เฮีย เฮียทำไรพี่ริทอ่ะ ถึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนั้น"
"พอดีเฮียห้ามตัวเองไม่อยู่น่ะก็เลย..."
"เฮีย!!! แล้วอย่างนี้จะทำยังไงต่อ"
"ก็คงต้องล้มเลิกแผน แล้วบอกความจริงกับริทแล้วแหละ"
"บรึ๋ย! งั้นมิ้นไม่ยุ่งล่ะ เฮียจัดการเองละกัน ส่วนนี่...ที่อยู่พี่ริท มิ้นไปล้ะ" หญิงสาวพูดพลางขยิบตาส่งให้พี่ชายของตัวเองอีกครั้ง แล้วเดินจากมา
"ไอ้น้องตัวแสบเอ้ย มาให้กอดทีดิ" ว่าแล้วเขาก็ดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดหอมแรงๆอีกครั้ง แล้วยิ้ม ปล่อยให้เธอเดินออกไป

ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอกของประตูบนอพาร์ทเมนต์เล็กๆ ร่างของริทที่นอนร้องไห้อยู่ในห้อง ต้องรีบปาดน้ำตาและออกไปเปิดประตูทันที แต่เขาพอเขาเปิดประตูออกไปก็อยากจะรีบปิดประตูกลับไปทันที
เมื่อคนตรงหน้าคือคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้...
"ริท ฟังพี่ก่อน" เขาพยายามจะปิดประตูกลับไป แต่เมื่อโดนแรงจากข้างนอกที่ดันเข้ามา มีหรือที่เขาจะต้านทานได้ ในที่สุดโตโน่ก็ดันประตูเข้ามาอยู่ในห้องกับริทจนได้...
"พี่จะมาหาริททำไมอีก พี่ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ไม่ พี่ไม่ไปไหนจนกว่าริทจะฟังพี่ก่อน"
"พอเถอะพี่โตโน่ พี่หยุดหลอกลวงริทได้แล้ว หยุดทำให้ริทมีความหวัง หยุดทำให้ริทต้องผิดศีลธรรมได้แล้ว" ริทแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
"แล้วถ้าพี่จะบอกริทว่า ริทไม่เคยทำผิดล้ะ"
"พี่กลับไป... ห๊ะ เมื่อกี้พี่พูดว่าไงนะ" ริทหันหลับมาจ้องตาคนตรงหน้าทันที โตโน่ขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล้กมากกว่าเดิม จ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้น
"ริทไม่เคยทำผิด ถ้าริทรักพี่ ริทไม่เคยทำผิด..."
"พะ...พี่หมายความว่ายังไง"
"พี่กับมิ้นไม่เคยเป็นแฟนกัน มิ้นเป็นน้องสาวพี่และพี่ก็เป็นพี่ชายมิ้น"
"พี่พูดอะไร ริทไม่เข้าใจ..." ริทได้แต่ส่ายหน้า สับสนกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับ นี่มันอะไรกันเนี่ย
"เอาล่ะ พี่ว่าเราต้องนั่งคุยกันจริงจังล้ะ พี่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง" ริทฟังแล้วก็ค่อยๆเดินออกไปที่ระเบียง เพื่อที่จะคุยกันอย่างสะดวกขึ้น
"พี่เห็นริทครั้งแรกตอนไปรอรับมิ้นหลังจากเรียนพิเศษเสร็จ แค่เห็นหน้าริทพี่ก็รู้แล้ว ว่าริทคือคนที่ใช่สำหรับพี่ พี่เลยวางแผนกับมิ้น ให้มิ้นกับพี่แกล้งเป็นแฟนกัน แล้วพาไปแนะนำให้ริทรู้จัก มิ้นเองก็อยากให้พี่เป็นแฟนกับริท เลยตอบตกลงแล้วแผนทั้งหมดก็เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นริทคงรู้ที่มาแล้วใช่มั้ย ว่าทำไมพี่ถึงคอยมาอยู่ป้วนเปี้ยนวนเวียนใกล้ๆริท"
"แล้วทำไมต้องเป็นแฟน จริงๆพี่บอกแค่ว่าเป็นพี่ชายก็ได้นี่..."
"ถ้าบอกว่าเป็นพี่ชายมันจะง่ายและชัดเจนเกินไป แถมยังพิสูจน์ไม่ได้สักหน่อยว่าริทเป็นคนดีแค่ไหน แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานแล้ว พี่ก็รู้ว่าริทเป็นคนดีแค่ไหน" ชายหนุ่มว่า แล้วเข้าไปลูบศีรษะคนตรงหน้า นานแค่ไหนกันนะที่เขาต้องหักห้ามใจ นานเท่าไรที่เขาได้แต่เฝ้ามองผู้ชายคนนี้โดยทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้มันคงถึงเวลาแล้วสินะ
"แล้วริทเชื่อพี่ได้แค่ไหน..." ริทถามออกไป แม้ว่ามันจะฟังแลว้น่าเชื่อ แต่ถ้าเขาโกหก มันก็คงไม่ดีแน่
"อ่ะ งั้นดูนี่ล้ะกัน" โตโน่ยื่นของสองอย่างลงมือของริท
ริทค่อยๆหยิบมันออกมาดูอันหนึ่งเป็นรูปของครอบครัวที่ถ่ายกันพร้อมหน้า มีภาพของพี่โตโน่และมิ้นอยู่ด้วยกัน แต่นั้นก็ยังไม่เท่าของอย่างที่สอง มันคือ...บัตรประชาชนของโตโน่ ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นนามสกุลที่เหมือนกับของมิ้นทีเดียว...
"เชื่อพี่รึยัง" ริทหันไปมองหน้าคนถามแล้วกระโดดเข้าไปซบกับแผ่นอกหนา นานเท่าไรแล้วที่เขาต้องทนทรมานกับการซ่อนความรู้สึก นานเท่าไรแล้วที่เขาต้องสับสน ตอนนี้เวลาของเขาก็มาถึงแล้วเหมือนกัน
"ทีนี้บอกพี่สิ ว่าริทรักพี่" โตโน่ถามพลางลูศีรษะคนตัวเล็กไปด้วย
"บ้า พี่พูดก่อนดิ"
"จุ๊ๆ ไม่เรียกพี่ เรียกเฮียดีกว่า เราจะได้ใกล้ชิดกว่าเดิม นะตัวเล็ก" โตโน่พูดแล้วฝังจมูกลงบนแก้มของริท
"เชอะ ก็ได้ เฮีย"
"เฮียรักตัวเล้กนะ" แล้วเขาก็ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนตัวเล็ก
"ตัวเล็กก็รัก...อื้มมมมมม" ยังไม่ทันที่ริทจะพูดจบเขาก็ถูกโตโน่ปิดปากด้วยปาก ก่อนเลื่อนลงมาที่ลำคอขาว มือของโตโน่สอดเข้าไปในเสื้อของริท แล้วลูบไล้ข้างใน ขณะที่ริมฝีปากของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่คอ
"ฮะ...เฮีย นี่มันระเบียงนะ ซี้ด โฮก" เสียงเตือนที่มาพร้อมเสียงครางของริท ไม่ได้ช่วยให้โตโน่หยุดการกระทำได้เลย เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วต่อให้เป็นที่ไหน เขาก็ไม่แคร์อีกต่อไปแล้ว
"ระเบียงแล้วไง เร้าใจดีออก" เขากระซิบข้างหูริท ก่อนจะสะบัดเสื้อของริทที่เกะกะมานานออกจากตัว ก่อนจะตามด้วยเสื้องของตัวเอง
"ใจเย็นๆนะริท อย่าเพิ่ง เดี๋ยวเฮียจัดการให้" โตโน่บอกริทหลังจากที่ริททำหน้าเหมือนไม่ไหว แถมยังเกร็งบิดไปทั้งตัว
โตโน่เลื่อนตัวลงมาแล้วใช้ปากค่อยๆปลดเข็มขัดของริทออกทีละนิดๆ ก่อนจะตามด้วยกระดุมกางเกงยีนส์
"เฮีย อ๊า ไม่ไหวแล้ว" ริทครางออกมาอีกครั้ง แล้วเหมือนว่ามันกำลังจะปล่อยออกมาแล้ว
"หึหึ โอเค ปล่อยออกมาได้เลย" โตโน่พูดหลังจากใช้ปากปลดกางเกงของริทออกได้จนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ และริทก็ปลดปล่อยมันออกมาจนเต็มหน้าเขา
"หึหึ แรงเหมือนกันนะเนี่ย" โตโน่พูดพลางเอาลิ้นเลียน้ำที่เปรอะเปื้อนใบหน้าเขา
"เฮียอ่ะ แฮ่กๆ" ริทพูดพลางหอบหายใจเบาๆ
"มาๆ มาจัดการให้เฮียบ้าง" โตโน่พูด แล้วกดตัวริทลงไปข้างล่าง
ริทค่อยๆเอามือลูบไล้ร่างของโตโน่จากข้างบนลงข้างล่าง ขบเม้มไปทั่วบริเวณเหมือนจะแก้แค้นโตโน่ที่ทำกับตัวเองไว้เมื่อครู่
"อ๊า~ ริท ปลดกางเกงพี่ก่อน จะไม่ไหวแล้ว..." โตโน่เอ่ยเตือน ทำให้ริทเองต้องทำตามคำสั่ง เขาค่อยๆใช้ปากกัดรูเข็มขัดและดึงมันออกช้าๆทีละนิดๆ จนในที่สุดก็สะบัดเข็มขัดออกไปจนได้
ริทจึงค่อยๆแกะกระดุมกางเกงยีนส์ออก และในทันทีที่ปลดกางเกงออก น้ำสีขาวขุ่นก็ออกมาเปรอะเปื้อนทั้งครึ่งตัวของริท
"เฮีย! ท่าจะเก็บกดขนาดนี้อ่ะนะ!" ริทอดบ่นไม่ได้ แต่โตโน่ก็ได้แต่เพียงยิ้มเบาๆแล้วดึงร่างของริทขึ้นมาพาดกับระเบียง แล้วบรรเลงบทเพลงรักที่เขาควรจะทำต่อไป...
เสียงประสานที่เกิดขึ้น พร้อมกับความรักที่ค่อยๆพองโตในใจของทั้งสองคน...
แต่เรื่องทั้งหมดนี้อาจจะเกิดไม่ได้ ถ้าไม่ได้กามเทพตัวน้อยที่ชื่อ...มิ้น

-----------------------------------------

ไม่เคยแต่งขนาดนี้มาก่อน
เค้าทำเพื่อพี่มิ้นเลยนะเนี่ย ฟู่วว์ๆ
ไรเตอร์อยากเอาเพลงลง แต่ทำไม่เป็นอ่า






Music Playlist at MixPod.com