คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จำพราก
บทที่ 2
จำพราก
ในระหว่างขับรถมานั้นเอง ก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น โดยมีรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งอย่างเร็วตัดหน้ารถของเรา พี่ลันไม่สามารถหลบได้เลย จึงหักพวงมาลัยรถ รถบรรทุกคันนั้นชนเข้าอย่างจังทางด้านของคนขับ สภาพหน้ารถด้านคนขับพังยับเยิน
ที่โรงพยาบาล สภาพร่างกายของหนูนาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเพียงแค่มีแผลถลอกตามตัวนิดหน่อย แต่สภาพของลันทรนั้นบาดเจ็บสาหัสมาก ดูจากสภาพรถแล้วไม่น่าจะรอดมาได้ เค้าขาหัก ปอดฉีก มีบาดแผลเต็มตัว หนูนาร้องไห้อย่างหนัก
“พี่ลันคะ พี่ลัน…อย่าเป็นอะไรไปนะ พี่ลัน..พี่ต้องอยู่กับเค้า ฮือๆๆๆๆ..พี่ต้องอยู่กับเค้านะ” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น เป็นห่วงพี่ลันที่สุด
หมอที่ผ่าตัด ไม่รับรองว่า พี่ลันจะปลอดภัย เพียงแต่ให้รอดูอาการก่อน โอกาสมีแต่น้อยมาก
พี่ลันนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ฉันจับมือเค้าไว้ตลอดเวลา น้ำตาไหลพราก ตาบวมเป่งเพราะร้องไห้อย่างหนัก เสียงสัญญาณคลื่นหัวใจ ดังเป็นระยะเหมือนกับว่าเค้าจะหยุดหายใจ แต่ก็กลับมาหายใจอีก เป็นแบบนี้สลับกันไปเกือบ 1 อาทิตย์ เหมือนกับว่ามัชจุราชจะมานำชีวิตเค้าไป แต่เค้าไม่ยอม..เค้าจะไม่ยอมเด็ดขาด
“หนูนา ไปพักบ้างเถอะ เดี๋ยวล้มป่วยไปอีกคน จะยุ่งกันใหญ่นะ” ทุกๆ คนบอกฉัน พ่อแม่ พี่ชายฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนาไม่เป็นไร หนูนาจะรอให้พี่ลันฟื้นก่อน” ฉันไม่ยอมห่างจากเตียงของพี่ลันเลย
1 อาทิตย์ผ่านไป อาการของลันทรดีขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้น มีน้ำตาลไหลออกมาจากหางตา หนูนาตื่นเต้นดีใจมาก จับมือเค้าแล้วเรียกเค้าไม่หยุด
“ พี่ลัน…พี่ลันคะ…เค้าอยู่นี่พี่ลันเป็นไงบ้าง …พี่.ลัน.” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่นั้น..นอนสงบนิ่ง
“ พี่ลันอย่างทำอย่างนี้สิ พี่ต้องไม่เป็นไรนะ ต้องอยู่กับเค้า อยู่เพื่อเค้า…..” หนูนาน้ำตาไหลพรากมองร่างที่นอนนิ่งๆ นั้น มือชายหนุ่มขยับเล็กน้อย หญิงสาวมองเห็น รู้สึกดีใจมาก “พี่ลัน พี่รู้สึกตัวแล้ว..”1 เดือนต่อมา อาการของลันทรดีขึ้นเป็นลำดับ เค้าสามารถ ทานอาหารได้ พูดคุยได้ แต่ร่างกายส่วนขาของเค้าทั้งสองข้างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เค้ารู้สึกว่ามันผิดปกติ แต่เค้าก็ไม่โวยวายอะไร หมอสั่งให้ทำอะไร เค้าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี อาการทุกส่วนในร่างกายดีขึ้นและเกือบหายเป็นปกติแล้ว แต่ขาของเค้าก็ยังไม่สามารถขยับได้เลย เค้าเงียบขรึมขึ้นมาก เมื่อหนูนามาเยี่ยม เค้าจะพูดคุยอย่างดี ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ให้เธอรู้ แต่เค้าตัดสินใจไว้แล้วว่าอนาคตของเค้าจะเป็นอย่างไร เค้าต้องทำให้ได้ถ้าต่อไปเค้าต้องกลายเป็นคนพิการและไม่มีหนูนา ผู้หญิงที่เค้ารักยิ่งกว่าชีวิตอยู่ข้างกาย เค้าต้องทำให้ได้เพื่อเธอ เค้าจะทำทุกอย่าง
“ พี่ลันคะ วันนี้เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม? “
“อื่ม… ดีขึ้นมากเลย แล้วก็จะดีขึ้นกว่านี้ ถ้า มีคนให้รางวัลพี่น่ะ “ ลันทรพูดยิ้มๆ
หนูนากอดชายหนุ่มไว้ด้วยอ้อมแขนเล็กๆ ของเธอ และจูบเค้าที่แก้ม หน้าผาก และก็จุ๊บริมฝีปากเค้าเบาๆ แล้วหัวเราะ
“ พอใจไม๊คะ..” หนูนายิ้มและหัวเราะอย่างสดใสกับเค้า ลันทรหัวเราะตาม
“ฮืม..ก็ดี “ เค้าพูดแต่นัยตาพราว หนูนา รู้สึกดีใจมาก เพราะอีกไม่กี่วันคนที่รักก็จะได้ออกจากโรงพยาบาล ถึงเขาจะเดินไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ได้นึกรังเกียจเลยแม้ซักนิด เธอยินดีที่จะดูแลเค้าตลอดชีวิต และเธอจะมีความสุขตลอดไป ทั้งพี่ลันของเธอ ก็ดูจะไม่คิดมากนัก เค้ายังหัวเราะร่าเริงกับเธอเหมือนเดิม
“ พี่ลันคะ เค้าจะรอวันนั้น วันที่เราจะมีความสุขด้วยกัน เค้าจะดูแลพี่เอง เค้ารักพี่ รักมากกกกก ถ้าไม่มีพี่ เค้าก็ไม่รู้ว่า จะอยู่ไปได้ยังไง”
แต่หลังจากนั้น 2 วัน ลันทรก็ได้หายไปจากโรงพยาบาล โดยไม่บอกใครเลยซักคน ทุกๆ คนพยายามตามหาเขา แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ไร้ร่องรอย เหมือนเขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี
“พี่ลัน.. พี่หายไปไหน พี่ไม่รักหนูนาแล้วเหรอ ทำไมพี่ลันต้องลงโทษหนูนาแบบนี้ หนูนาเหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีพี่ หนูนาก็หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง” ทุก ๆ วันฉันจะมานั่งดูรูปพี่ลัน และจะพึมพำกับรูปพี่ลัน มันเจ็บปวด คิดถึงเหลือเกินคิดถึงเหมือนหัวใจจะขาด
..................................
ความคิดเห็น