ด้วยรัก...คือรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ความสุข

“พี่ลัน พี่อย่าเอาทรายมาปาใส่เค้าซิ..มันเข้าตาเค้านะ” ฉันตะโกนห้าม แต่พี่ลันหัวเราะแถมยังวิ่งมาอุ้มฉันโยนทะเล ฉันเลยโวยวายใหญ่

“พี่ลัน ..เค้าเปียกหมดแล้ว เค้าโกรธพี่ลันแล้วนะ” ฉันทำหน้างอนๆ พี่ลันเข้ามากอดแล้วยังบอกอีกว่า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ..ยัยหนูนาเรามาเที่ยวทะเลกัน จะไม่ให้เปียกได้ไง..ถ้าไม่เปียกก็เรียกว่ายังไม่ถึงทะเลน่ะซิ” แล้วพี่ลันก็ขโมยหอมแก้มฉัน “ ฟอดดดดด” เรา 2 คน เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พี่ลันดึงฉันออกไปไกลจากฝั่ง ฉันกอดคอพี่ลันแน่นเพราะกลัว เวลาออกไปไกลจากฝั่งแล้วทะเลดูน่ากลัว

“พี่ลันอย่าปล่อยเค้านะ เค้ากลัว”

“อยู่กับพี่แล้วยังจะกลัวอีกหรือฮึหนูนา พี่รับรองไม่ปล่อยเราแน่..ถ้าหนูนาไม่ขัดใจพี่” เค้ามองฉัน ด้วยสายตาหวานลมหายใจอุ่นๆ คลอเคลียอยู่แถมใบหน้า ริมฝีปากก็อยู่ไม่ห่างกัน ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง พี่ลันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แถมทำตาวาวๆ อีก

“น่ารักจังหนูนาของพี่ มานี่ซะดีๆ มาให้พี่จูบที..นะ น๊าาา” พูดจบก็ไม่รอให้ฉันอนุญาต พี่ลันโน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วแนบปากสวยได้รูปของเขากับริมฝีปากของชั้นทันที ตอนแรกก็จูบเพียงแผ่วเบาราวสัมผัสจากขนนก แล้วเริ่มบดเคล้าริมฝีปากหนักขึ้น พี่ลันสอดลิ้นเข้าไปหาลิ้นของฉัน ทำให้ฉันสั่นสะท้าน แต่ฉันก็ไม่ได้ห้ามปามเขา เราทั้งสองจูบกันเนินนานไม่รู้จักเบื่อ จนพี่ลันเริ่มจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ละจากปากมาที่ซอกคอของฉัน เสื้อผ้าที่เปียกปอนทำให้เนื้อแนบเนื้อกันมาก ยิ่งขึ้น ทำให้อารมณ์ของพี่ลัน เริ่มควบคุมไม่อยู่ เค้าเอามือมาลูบไล้อกอวบอิ่มของฉัน ฉันสะดุ้งเฮือก ครางเสียงแผ่วเบา

“พี่คะ… พี่ลันจะทำอะไรเค้า”

แต่ฉันก็ไม่ได้ห้ามแถมกอดรัดร่างของพี่ลันไว้แน่น

“หนูนาจ๋า หนูนาของพี่..น่ารักที่สุดเลย”
พี่ลันต้องหักห้ามใจตัวเอง เขาจูบปากฉันแรงๆ ทีหนึงแล้วผละอ้อมกอดออกมาเพราะถ้าพี่ลันไม่ทำอย่างนั้นเขาต้องหักห้ามใจไม่อยู่แน่ๆ

“พี่ขอโทษ ก็เราอยากน่ารักทำไมล่ะ”

“เค้าไม่ได้ว่าอะไรพี่ลันซะหน่อยที่จริงเค้าก็ชอบนะ มันรู้สึกแปลกๆ หวิวๆ แถมใจเต้นตึกตักอีกตะหาก”

ลันทร อดหัวเราะขำออกมาไม่ได้

“เด็กบ้า แก่แดดใหญ่แล้วเราน่ะ..พี่ไม่อยากเสียผู้ใหญ่ พ่อแม่ของเราไว้ใจพวกเรา แล้วถ้าพี่อดใจไม่ได้ พวกท่านจะผิดหวัง”

“ รู้แล้วล่ะน่ะ..หึ” ฉันทำปากยื่นใส่พี่ลัน แล้วเอามือตีน้ำใส่พี่ลัน จนเขาต้องหลบเป็นพลันวัน น้ำเข้าหูเข้าตาพี่ลันหัวหูลู่ผมเผ้าเปียกปอนไปหมด

“พี่ลัน เค้าหิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรกินกันเหอะ..ถ้าพี่ปล่อยให้เค้าหิวมากๆ เดี๋ยวเค้ากินพี่นะ..” ฉันพูดแหย่พี่ลัน พูดไปก็อายตัวเองอ่ะ..ดันพูดสองแง่ สองง่ามซะอย่างงั้น พี่ลันหัวเราะร่า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีเลยยัยหนูนา พี่จะให้เรากินพี่ทั้งตัวเลย..มามะมากินพี่ซะดีๆ “ พี่ลันพูดพลางก็วิ่งมาไล่จับฉัน ฉันวิ่งหนีไปรอบๆ ตัวพี่ลัน แล้วก็สะดุดขาตัวเองล้มลง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนเก่งเป็นไงบ้างเจ็บหรือเปล่า” พี่ลันจับตัวฉัน แล้วดึงเข้าไปกอด

“หนูนาหิวข้าวแล้ว ถ้าพี่ลันไม่พาไปกิน หนูนาต้องเป็นลมตายแน่ๆ เลย นี่ก็เดินไม่ไหวแล้ว ต้องขี่หลังพี่ลันให้พาหนูนาไปกินข้าวแน่เลย” ฉันทำหน้าเจ้าเล่ห์อ้อนพี่ลัน พี่ลันทำหน้ารู้ทัน แต่ก็ยอมให้ขี่หลังแต่โดยดี

“ผู้หญิงอะไรตัวหนักจัง..แล้วก็อย่ากอดคอพี่แน่นมาก พี่หายใจไม่ออก เดี๋ยวได้ตายก่อนจะไปกินข้าวกันพอดี” พี่ลันบ่นแต่ก็เอาแขนมารัดหลังฉันแน่น ฉันก็แกล้งกอดคอพี่ลันแน่นแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ลัน พี่ลันยิ้มแต้ไปเลย

เรา 2 คนกินข้าวกันอิ่ม ก็มาเล่นน้ำกันต่อ อยู่ เล่นน้ำทะเลกัน วิ่งไล่จับกันจนเย็นจึงชวนกันกลับบ้าน ระหว่างทางที่ขับรถเดินทางกลับเราพูดจาหยอกล้อกัน คุยกันถึงอนาคต ที่อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันพี่ลันจับมือฉันไปกุมไว้ และส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข