คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
แสงสีแดงเปล่งประกายออกมาจากหนึ่งในห้องนอนของคฤหาสน์แอนเดรียตัน ซึ่งเจ้าของแสงนั่นคือสาวน้อยผู้มีเรือนผมสีดำยาวถึงกลางหลัง ตาสีน้ำทะเลกำลังง่วนอยู่กับการร่ายคาถาพร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์ไปมาอย่างตั้งอกตั้งใจ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูอย่างเบามือแสดงให้ถึงว่าคนที่อยู่ภายนอกกลัวว่าจะรบกวนคนข้างในเป็นพิเศษ ”คุณหนูได้เวลามื้อเย็นแล้วค่ะ”เสียงของหญิงวัยกลางคนเรียกคนที่อยู่ในห้องที่ตอนนี้กำลังสร้างกำแพงบาเรียให้ลงไปทานมื้อเย็นเนื่องจากทุกคนลงมารอกันหมดแล้ว
“ค่ะ ป้าแคลจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” สาวน้อยตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเสียงแม่นมคนสนิทที่เธอเรียกว่าป้าแคลเรียกลงไปทานอาหารเย็นซะที แต่ในมือก็ยังคงประคองบาเรียสีแดงที่เธออุสาห์ตั้งใจสร้างมันมาทั้งวัน
เมื่อเก็บของเสร็จร่างบางก็รีบวิ่งออกจากห้องนอนมายังห้องรับประทานอาหารทันที
"มาแล้วค่า"คนที่เพิ่งมาใหม่พูด
“วันนี้สงสัยหิมะจะตก พี่แคทลงมากินข้าวคนสุดท้าย”เสียงล้อเลียนจากน้องชายตัวแสบ เพราะปกติเธอจะลงมาเป็นคนแรกเสมอ
“เหอะ! ล้อไปเถอะวันนี้ ไม่สนแล้ว หิว!”คนที่เพิ่งถูกล้อแอบหันมาค้อนใส่น้องชายที่อายุต่างกันแค่ไม่ถึง 2ปี แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะตอนนี้เธอกำลังหิวมาก
“เลนน์ ไปล้อพี่เขาก็พรุ่งนี้พี่เขาต้องไปสอบคัดเลือกแล้ว”เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเมื่อคิดว่าถ้าไม่พูดอะไรอาจจะเกิดสงครามเล็กๆบนโต๊ะอาหารแน่ๆ พร้อมกับกางผ้ากันเปิ้อนไว้บนตักอย่างปราณีต
เมื่อทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้วคนที่นั่งหัวโต๊ะจึงส่งให้แม่บ้านยกอาหารมาเสิร์ฟ เหล่าแม่บ้านที่ได้รับการฝึกเวทแม่บ้านมาอย่างดีจากโรงเรียนพ่อบ้าน-แม่บ้าน เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับจานอาหารมากมายเมื่อเหล่าแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วการสนธนาบนโต๊ะอาหารก็เริ่มขึ้น
“ แคทเป็นไงลูก เหนื่อยมั้ยฝึกทั้งวันเลยนี่”น้ำเสียงเป็นห่วงของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ ก็เหนื่อยค่ะพ่อ แต่ตอนนี้หิวมากกว่า”
“ไม่เคยเห็นพี่แคทฝึกหนักขนาดนี้เลยเนอะ” เลนน์พูดพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก คำพูดที่ดีที่สุดของน้องชายเอ่ยขึ้นทำให้แคทเธอรีนรู้สึกว่ามันพูดดีๆก็เป็นเนอะ
"คุณหนู! คุณหนู! คุณหนู! "เสียงเรียกจากป้าแคลดังขึ้นพร้อมกับเขย่าแขนของร่างบางที่ตอนนี้กำลังนอนหลับเหมือนกับเจ้าหญิงนิทรายังไงอย่างงั้น แต่เสียงของป้าแคลก็ไม่ได้เป็นผล "คุณหนู ตื่นเถอะค่ะ ถ้าช้ากว่านี้ต้องไปสอบชุดนี้เเน่!" เสียงของคนที่สุดจะทนกับการปลุกคนที่ขี้เซาอย่างแคทเธอรีน พูดขึ้นอย่างหมดความอดทนเพราะเธอปลุกมาเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว สิ้นเสียงคนที่เมื้อกี้นอนอย่างกับเจ้าหญิงนิทราเด้งขึ้นมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า "หา!นี่สายแล้วหรอ ย้ากกกกก~" เด็กสาวรีบสลัดผ้าห่มออกแล้วรีบไปอาบน้ำทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจว่าคนข้างหลังแอบหัวเราะตัวเองอยู่อย่างเอือมระอา
ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!เสียงฝีเท้าของสาวน้อยในชุดกระโปรงยาวถึงเข่าที่ทำด้วยผ้าชีฟองสีน้ำทะเลพริ้วไปตามการเคลื่อนไหว บนศีรษะประดับด้วยที่คลิบผมคริสเติลสีฟ้า ซึ่งบ่งบอกความเป็นชาวเรียวิร่าได้อย่างแท้จริงวิ่งลงมาจากบันได้ด้วยความรีบร้อนเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่สำคัญมากของพ่อมด-แม่มดวัย 15 ปีทุกคนและก็รวมถึงแคทเธอรีนด้วย วันนี้เธอต้องไปสอบเข้าเรียนโรงเรียนพ่อมด-แม่มดที่เซนทรี้ โรงเรียนวอลเลย์แฮมตัน
“ต้องไปแล้วหรอพี่แคท อยู่นั้นอย่าไปกินของกินเขาหมดล่ะ” เลนน์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แอบเศร้านิดๆ แต่ก็กวนโมโหจนนาทีสุดท้าย
“อื้ม อย่าดื้อให้มากน่ะเราอ่ะ เดี๋ยวซื้อหนมมาฝากน่ะไอน้อง”
“คุณหนูต้องไปแล้วหรอค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้ง 1 ปีป้าคงคิดถึงแย่”น้ำเสียงแอบดราม่าของแม่นมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นผ้าพันคอไหมพรมสีฟ้าปนเขียวให้แคทเธอรีน “ตอนนี้ที่เซนทรี้กำลังหนาว ป้าคิดคุณหนูคงได้ใช้มันน่ะค่ะ”
cinna
mon cinna
mon B
B
ความคิดเห็น