คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 ความรู้สึก
“ดีซาสึเกะ เรื่องเมื่อวานหน่ะ ขอบใจมากนะ ตอนแรกฉันคิดว่านายน่าจะเป็นคนที่นิสัยแย่ แต่ไม่ใช่เลย นายนะเป็นคนดีมากนะ :))”
“ไร้สาระน่า (ตึกตัก ตึกตัก อะไรกันความรู้สึกนี้ มีคนพึ่งพูดแบบนี้กับเราครั้งแรก)”
“เฮ้นารูโตะ อยู่ไหนหน่ะ”
“นั้นเพื่อนนาย …”
“หวา น่าเสียดายจัง ไว้ฉันมาคุยใหม่นะ ไปก่อนนะซาสึเกะ”
“โย่ว กาอาระไปเข้าเรียนกัน”
“อะไรกันความรู้สึกนี้มันอะไร ใครก็ได้บอกฉันที” เดินกับเข้าไปเข้าห้องเรียน
ตลอดทั้งคาบซาสึเกะก็ไม่ได้สนใจเรียนเลยมัวแต่คิดถึงแต่ความรู้สึกแปลกๆที่มีต่อนารูโตะ
ติ่งต่อง
เลิกคาบแล้วหรอ หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง
“(นารูโตะ ทำไมกัน รึว่าเราจะช... บ้าน่า เราเป็นผู้ชายนะจะเนไปได้ไง ไร้สาระ )”
ระหว่างทางกลับบ้าน
“จะดีหรอกาอาระ บ้านนายอยู่คนละทางเลยนะ ”
“ดีแล้วละ ได้ยินว่ามเมื่อวานนายถูกทำลายนิ ฉันจะได้ช่วยเหลือได้ไง อืม ถ้างั้นเราไปหาอะไรกินกันไหม นั้นไงร้านราเมงร้านโปรดนายนิ”
“กาอาระ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ นายบอกว่าจะเลี้ยงราเมงฉันใช่ไหม ว้าว อยากกินๆ ไปโลด”
“ฮ่าๆ นายนิชอบทำตัวเป็นเด็กจริงนะ (ตรงนี้แหละที่ทำให้ฉันปล่อยนายไม่ได้)”
“งำ งำ อะไรสุดๆเลยกาอาระ เอาอีกถ้วยคร้าบบบ”
“ฮ่า กินเยอะๆเลยนะ ”
เดินกลับบ้านนารูโตะ
“กาอาระขอบใจมากนะ เดี้ยวพรุ่งนี้ฉันเลี้ยงนายเอง”
“วันนี้นายไม่ทำงานพิเศษหรอ ”
“ช่วงนี้ที่ร้านเขาหยุดยาวไปเที่ยวกับครอบครัว”
“อืม ฉันไปก่อนนะ บาย”
“บาย ไว้เจอกานพรุ่งนี้นะกาอาระ”
ซาสึเกะ “นั้นมันนารูโตะกับเพื่อนของหมอนั้นนิ (หงุดหงิดชะมัด)”
“อ่าว ซาสึเกะ” มาทำอะไรแถวนี้หรอ?”
“ทางไปบ้านฉัน”
“จริงหรอ แวะบ้านฉันก่อนไหม ฉันว่าจะเลี้ยงขอบคุณนายหนอยนะที่ช่วยฉันไว้”
“ไม่หล่ะ... เฮ้ย!นายทำไรเนี่ย”ถูกลากเข้าบ้านนารูโตะ
“ให้ตายสิ ”
“ฮ่าๆ นายกินข้าวยัง เดี๋ยวฉันทำกับข้าวให้กิน จะบอกไว้ก่อนนะฉันทำกับข้าวเก่งมากเลยจะบอกให้”
“อือ นายอยู่คนเดียว...หรอ ”
“ป่าวๆ ฉันอยู่กับเพื่อนพ่อนะ แต่วันนี้ไม่อยู่เห็นบอกว่าจะไปอบรบหนะ”
“ทำกับข้าวเสร็จแล้ว น่ากินจริงๆเลยแต่กินไม่ไหวแล้วสิดันกินราเมงไปซะหลายถ้วย กินเลยซาสึเกะถือว่าฉันเลี้ยงขอบคุณ”
“นาย แน่ใจนะว่ากินได้ ”ลองชิมดู (อร่อยแหะ)
“อร่อยใช่ไหมหล่ะ”
“ไม่...”
“นายนี้โหดร้ายชะมัด จำไว้เชอะ ”
“…”(แอบยิ้มในใจ)
“อือ ขอบใจ ฉันไปหล่ะ นารูโตะ”
“โอส ไม่เป็นไรไว้มาใหม่นะ ฉันว่านายเป็นคนดีมากเลยนะ โอ้ย!”
สะดุดกับขาโตะ ล้มทับซาสึเกะ
“ขอโทดนะซาสึเกะ-////-ไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันนิซุ่มซ่ามจังแหะ”
“แล้วเมื่อไรนายจะลุกออกไปสักทีล่ะ”
“แหะๆ โทดที กลับบ้านดีๆล่ะบ้าย บาย”
“ดีแล้วที่นายไม่เป็นอะไร ฉันไปหล่ะ ...”
“>////< เจ้าบ้า (ทำไมเราต้องเขินด้วยเหล้า บ้า บ้า บ้าที่ซู้ดๆ)”
ความคิดเห็น