เฮ้อ...แล้วฉันก็รักนายจนได้

ลำดับตอนที่ #3 : ชั้นซวยอีกแล้วเรอะ!!

            เฮ้ออ ..... วันนี้อากาศแจ่มใสเหมาะแก่การออกกำลังกายจริง ๆ หญิงสาวในชุด เตรียมพร้อมสำหรับออกกำลังกาย ออกมายืนสูดอากาศบริเวณสวนสาธารณะแถวบ้าน
            "เอาหละ คราวนี้ชั้นก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลังวลใจออกต่อไป งานก็มีแล้ว ถึงแม้ยังจะไม่มีแฟนก็ไม่เปนไร 555 ++"    
                    เธอพูดและขำกับตัวเองพร้อมกับเริ่มการวิ่งออกกำลังกายในตอนเช้า  เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาหลังจากเธอได้ปฏิบัติแผนกานอันอุบาทของเพื่อนรักเสร็จเรียบร้อยเธอก็มุ่งหน้าไปสัมภาษณ์งานในทันที และแน่นอนเธอได้งานนั้เป็น ผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัท พีเอสที บริษัทส่งเสื้อผ้าออกนอกประเทศที่มีรายได้สูงที่สุดของประเทศไทย
 'การวิ่งในตอนเช้าทำให้สมองปลอดโปร่งดีจริง ๆ ' เธอคิดในใจพลางวิ่งไปอย่างมีความสุข แต่ความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก

 "โอ๊ยย " เธอร้องขึ้นมาสุดเสียง พร้อมกับล้มลงไป "เอ่อ . . อ อ ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจคือว่าผม . . มม อ้าว  วว คุณ คุณที่ร้านเมื่อวันก่อนใช่มั๊ยครับ"

เสียงที่ฟังดูคุ้นๆ เอ่ยขึ้น ร่างของหญิงสาวพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน "ใคร คุณเป็นใครน่ะ " เสียงใส ๆ ถามออกไปแบบไม่ค่อยพอใจนัก"คุณจำผมไม่ได้หรอครับ ผมเอง ผมชื่ออัครพลครับ คนที่คุณมาขอความช่วยเหลือที่ร้านเมื่อวันก่อนไงครับ" เสียงชายหนุ่มตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลยิ่งนัก
            "อ่อ คุณนั่นเอง แล้วคุณมาวิ่งชนชั้นแบบนี้ได้ไงคะเนี่ยรีบมากนักรึไงเนี่ย" เสียงใส ๆ โวยใส่ "ครับผมรีบมาก ๆ พอดีนัดเพื่อนไว้น่ะครับแล้วตอนนี้ผมมีงานด่วนมากต้องรีบไป อ่าวพูดถึงก็มาพอดี ทางนี้โว้ยไอ้พัค"
             เสียงชายหนุ่มเอ่ยเรียกเพื่อน 'ใครอีกอ่ะเนี่ย หวังว่าอี่ตานี่คงจะไม่มีเพื่อนไร้มารยาทแบบนั้นอีกนะ วัน ๆ เจอแต่คนพวกนี้น่าเบื่อจิง' เธอคิดในใจพลางหันไปมองชายหนุ่มที่วิ่งมาตามคำเรียกของเพื่อน และแล้วหญิงสาวก็หน้าถอดสี จากที่บึ้งอยู่แล้วก็กลับกลายมาเป็นบึ้งเข้าไปใหญ่
              "อ้าว คุณอีกแล้วนะครับคิดจะจับตาอัคไม่เลิกเลยหรอ" เสียงคนที่มาทีหลังเอ่ยขึ้น "นี่คุณ ชั้นไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นเลยนะ ก็ถามเพื่อนคุณซิว่าชั้นมานั่งทำไมตรงนี้" เสียงที่เกือบจะตะโกนดังออกไป "เอาน่า ๆ อย่าทะเลาะกันเลยนะ ข้าผิดเองว่ะไอ่พัค  ข้ามาชนเค้าล้มเอง แต่ข้าจะต้องรีบไปแล้ว เมื่อกี้มีงานด่วนโทรเข้ามา ฝากด้วยนะ"เสียงอัครพลเอ่ยขึ้น
 ชายหนุ่มอีกคนถึงกลับทำหน้าอึ้ง พร้อมกำลังจะขยัยปากพูดอะไรซักอย่าง "เอ๊ย ไอ่อัคช่วยเพื่อนหน่อยดิวะ ข้าไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดเดี๋ยวก็ก็โดนเปนข่าวอีก ข้าไม่อยากให้แฟนไม่สบายใจ" เสียงอัครพลเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล 'แหมๆ ๆ ถ้ายัยมดมาได้ยินคงช๊อกตายกันพอดี ถ้าไม่อยากให้ยัยมดมันไม่พอใจก็หัด วิ่งให้มันเหมือนคนอื่นเค้าหน่อยได้มั๊ย' หญิงสาวคิดใจในพลางพยุงตัวเองลุกขึ้น "ไม่ต้องหรอกค่ะ ชั้นคิดว่าชั้นไปเองได้ ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครค่ะ" หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับเดินจากไปอย่าง ไม่แยแส  2 หนุ่มเลยซักนิด "เฮ๊ย ไอ่พัคเอ็งรีบไปช่วยเค้านะเว๊ย ไปโน้นแล้ว ดูดิ เดืนก็ไม่ค่อยได้ ข้าไปนะเว้ย แล้วเจอกัน" ว่าแล้วอัครพลก็วิ่งจากไป ปล่อยให้เพื่อนยืนทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก 'นี่มันเวรกรรมอะไรของข้าวะเนี่ย ที่ต้องมาช่วยผู้หญิงจอมมารยาคนนั้น ยังไงก็ไม่ช่วยเด็ดขาด' ชายหนุ่มคิดพลางเริ่มต้นการวิ่งอีกครั้ง "อ่าวคุณ ยังไม่กลับอีกหรอครับ จะอยู่รออเหยื่อที่ไหนอีกล่ะ ถ้าไม่มีเอาผมเป็นเหยื่อก่อนก็ได้นะ" ชายหนุ่มเอ่ยทักหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า "เหยื่อไร ใคร พูดดีดีนะ ไปไหนก็ไปไป๊ เจอคุณมีแต่เรื่องซวย  ๆ" หญิงสาวตอบกลับด้วยความโมโหสุดริดว่าแล้วหญิงสาวก็ก้าวเท้าที่กระเพลก ๆ ออกไปเรียกแท๊กซี่ที่อยุ่ตรงหน้าออกรถไปอย่างทันที 'โอ๊ยอี่ตาบ้านี่ เจออีกทีรอเท้าชั้นหายก่อนเถ๊อะๆ ๆ จะเตะซะให้น่วมเลย จะได้ไม่เสียแรงที่เรียนเทควันโด้มานานนับปี'หญิงสาวคิดในใจ 'นึกว่าแน่ ที่ไหนได้ ว่าแต่ผู้หญิงจอมมารยาคนนี้เปนใครนะทำไมหน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยรู้จักที่ไหนมาก่อน ' ชายหนุ่มคิดในใจพลางเริ่มต้นการวิ้งของเขาเป็นครั้งที่ 2