เฮ้อ...แล้วฉันก็รักนายจนได้

ลำดับตอนที่ #1 : นาย.. คนไร้มารยาท

"ห๊ะ!!นี่ 8 โมงแล้วหรอเนี่ย ตาย ๆ ตายแน่ ๆ งานนี้ไปสายตั้งแต่คัดตัวเลยหรอเนี่ย" หญิงสาวในชุดนอนลายหมีพูที่เธอชอบใส่เป็นประจำรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังจากได้ยินเสียงนาฟิกาปลุกดัง หลังจากนั้นเพียงแค่ 15 นาทีเธอก็อาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อบ "โอ๊ยวันนี้ไม่ต่งไม่แต่งมันแล้ว หน้าเนี่ย ดันตื่นสายซะนี่ เฮ้ออ แย่จัง"เธอบ่นกับตัวเองพลางหอบแฟ้มประวัติการศึกษา และกระเป๋าถือใบโปรดติดมือไปด้วย จะให้มีเวลาแต่งหน้าได้ยังไงกันล่ะ ก็สาวเจ้าดันตื่นสายซะนี่ ยิ่งวันนี้เปนวันสัมภาษณ์คัดตัวเข้าทำงานในบริษัทที่เธอไปสมัครไว้อีกด้วย เค้านัดกัน 9โมง เธอดันตื่น ซะ 8 โมง "ปาไปละนะคะแม่ ถ้าปาไม่ได้งานนี้นะปาโทดแม่จิงด้วยแม่ไม่ยอมมาปลุกปาอ่ะ" หญิงสาวพูดพลางรีบวิ่งขึ้นไปที่รถยนต์คันโปรดขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผู้เป็นแม่ได้แต่นั่งขำกะตัวเอง 'ยัยปา เมื่อไหร่จะโตซะทีนะเนี่ย ' หลังจากนั้นเพียงแค่ ครึ่งชั่วโมง ปาริสร ก็ได้มาถึง บริษัท อีพีซี บริษัทยักษ์ใหญ่ส่งผลไม้กระป๋องออกนอกประเทศ  " ว๊ายย แฟ้มชั้น " เสียงปาริสร ดังขึ้น พลางรีบเก็บเอกสารที่ปลิวออกมาจากแฟ้ม "เออ..ขอโทดครับ ๆ เผอิญว่าผมก็รีบครับ " เสียงนุ่ม ๆ พูดขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างรีบร้อน 'คนอะไรไม่มีมารยาทเลยจริง ๆ ชนของเค้าตกไม่มีน้ำใจที่จะเก็บให้ทุเรศที่สู๊ดดด' ปาริสรคิดในใจ ปาริสรใช้เวลาเก็บเอกสารที่กระจายทั่วพื้นภายในเวลาไม่เกิน 5 นาทีแล้วเธอก็เดินหน้าต่อ"คุณปาริสร ใช่มั๊ยคะ มาทันเวลาพอดีเป๊ะเลยนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ" ปาริสรเดินตามผู้หญิงคนข้างหน้าในชุดเครื่องแบบของบริษัทเข้าไปอย่างว่าง่าย "เชิญนั่งก่อนครับ" เสียงที่ฟังดูคุ้น ๆ เอ่ยขึ้น แต่ตาของเข้ายังคงก้มอ่านอะไรบางอย่างอยู่ในมือ 'เอะ เสียง คุ้น ๆ แฮะ อย่าบอกนะว่าเปน ไอ้...' และแล้วสิ่งที่เธอคิดมันก็เป็นความจิง เขาคนนั้นไอ้คนที่ชนเธอล้มจนข้าวของกระจัดกระจายเมื่อเช้า  'อย่าบอกนะว่าอี่ตานี่จะมาเป็นเจ้านายชั้น' เธอคิดพร้อมกับทำปากเบ้ ' " นี่คุณจะนั่งรึไม่นั่ง ไม่นั่งผมจะเรียกคนอื่นเข้ามาแทนละนะครับ " เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่ 2 'เอ๊ะ น้ำเสียงยิ่งฟังดูยิ่งคุ้นหูแฮะ หน้าตาก็คุ้น ๆ เราเคยเจอไอ่คนไร้มารยาทคนนี้ที่ไหนรึป่าวนะ' หญิงสาวยังคงไม่นั่ง และคิดต่อไป "ดีครับในเมื่อคุณไม่นั่งก็แปลว่าคุณไม่อยากได้งานนี้งั้นเชิญครับ" ชายหนุ่มผายมือออกไป ทางประตูที่เธอเพิ่งจะเดินเข้ามายังไม่ถึง 5 นาที "เอ่อ.อ.อ..เดี๋ยวค่ะ ๆ นั่งค่ะ นั่ง ๆ " ปาริสรพูดอย่างตะกุกตะกัก "เห็นทีจะสายเกินไปแล้วล่ะครับ บริษัทของเราคงไม่ต้องการคนที่รับคำสั่งแล้วทำตามได้เชื่องช้าอย่างนี้ เชิญคุณออกไปได้แล้วครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และจริงจัง ปาริสรหน้าแดงขึ้นมาด้วยความโกรธและอาบยระคนกัน "นี่คุณ คุณหาว่าชั้นไม่มีมารยาทล่ะซิทีคุณล่ะเดินชนข้าวของคนอื่นเค้าอ่ะ ยังไม่ช่วยเก็บเลย" ปาริสรพูดออกไปด้วยอารมณ์ที่โมโห 'คนไรเนี่ย ชั้นก็ไม่อยากทำงานนี้หรอกนะถ้าผู้บริหารนิสัยแบบนี้น่ะ' เธอคิดในใจ "แต่ผมก็ได้กล่าวขอโทษคุณไปแล้วนี่ครับ แต่ตอนนี้เชิญครับ" 'อะไรเนี่ย ชั้นไม่ได้อยากจะอยู่หรอกนะคำก็ไล่ 2 คำก็ไล่ สงสัยทะเลาะกะแฟนชัวเลยเนี่ย สงสัยโดนไล่ออกจากบ้านเลยเก็บกด' หญิงสาวคิดพร้อมส่งสายตาอาฆาตแค้นไปที่ชายหนุ่ม พร้อมกับเอ่ยว่า "ชั้นก็ไม่อยากจะทำหรอกนะ บริษัทที่มีผู้บริหารที่ไร้มารยาทอย่างคุณเนี่ย" ว่าแล้วเธอก็ไม่อยู่เฉย เธอสะบัดตัวและก้าวเท้าสั้น ๆ แต่รวดเร็วออกไปจากห้องของเขา โดยไม่หันกลับมามองเขาคนนั้น หรือ 'นายพัคพล สิริกรณรงค์ ' ผู้บริหารหนุ่ม ก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไรเลย เขายังคงก้มหน้าอ่านสิ่งที่อยู่ในมือต่อไปโดยไม่สนใจหญิงสาวเลยซักนิด