คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Fifth Step
Chapter
:: 05
Fifth Step
หลัาที่านยอลมาส่ลับหอแบฮยอน็รีบึ้นห้อโยไม่ไ้พูอะไรับานยอลสัำแม้แ่ำว่า
อบุที่มาส่ หรือ ลับีๆนะ ็ไม่ไ้พูรู้แ่เพียว่าหลัาที่ถอหมวันน็อเสื้อ๊อปและยัมันใส่มือานยอลเป็นที่เรียนร้อยแล้วแบฮยอน็รีบวิ่เ้าหอทันที
นลุยามหน้าหอที่นอนหลับอยู่สะุ้ื่นนึว่าเิเหุร้าย
หลัาที่เ้าห้อเป็นที่เรียบร้อยแบฮยอน็รีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรทันที
นัวเล็ทรุลนั่ที่ปลายเียพร้อมับปาเหื่อออาหน้าผา
เรียวาเล็สั่นอย่าร้อนรนเมื่อนปลายสายยัไม่รับสัที
[ ไรับุแบฮยอน ]
“ ะ ุอินนนนนนนนนน ” แบฮยอนร้อเสียหลอย่าีใหลัาที่อินรับสาย
[ เห้ยใเย็นโว้ยยยย ]
“ อเวลาแปบหนึ่นะรับผมไม่ไหวแล้ว
อย่าพึ่วานะ ” แบฮยอนพูเสียร้อนรน่อนะวาโทรศัพท์เรื่อสวยไว้บนที่นอนแล้ววิ่ึัเปิประูระเบียแล้วร้อะโนออมาอย่าสุเสีย
“ อ๊า ”
“ รำาโว้ย นะหลับะนอน ”
เสีย้าห้อะโน่าพร้อมับวน้ำเปล่าที่โยนมาทำเอาแบฮยอน้อยิ้มแหยๆและโ้หัวอโทษแทบไม่ทัน
นัวเล็อโทษอโพย้าห้อเสร็็ปิประูระเบียลับมานั่ลที่ปลายเียเ่นเิม
มือเล็ยโทรศัพท์ึ้นมาแนบใบหูอีรั้
[ อย่าบอนะว่าเมื่อี้เสียมึ ]
“ ็ แหะๆ ”
[ มึเป็นบ้าอะไรเนี่ยห๊ะ!!
ร้ออย่าะโนพี่านยอลสุหล่ออมึเปิิอย่าั้นแหละ ]
“ บ้าเหรอุอิน ผมไม่ไ้่ายนะ ”
แบฮยอนพูพร้อมับบิผ้าห่มเล่น
ริมฝีปาบายิ้มอายอย่าัเินอยู่นเียวในห้อว้า
[ แ่ถ้าไ้็เอาใ่ไหมล่ะ ]
“ ไม่เอา็บ้าแล้ว
ุานยอลเลยนะใระไม่อยาไ้ันเล่า !! ”
[ ถุ้ย !! สรุปโทรมามีไร
ถ้าไม่มีูะไ้แ่อ ] อินพูอย่ารำา
“ ไปื่มันอีแล้วเหรอรับ
ไปับุเฮุนใ่ไหม พวุวรลๆลบ้านะรับเี๋ยวับแ็าย่อนวัยอันวรันพอี
” แบฮยอนเือน้วยน้ำเสียเป็นัวล
เพราะแบฮยอนรัเพื่อนสอนนี้มา พวเ้าเป็นทั้เพื่อน
ทั้รอบรัวที่อยอยู่้าๆแบฮยอนเสมอถึแม้บารั้ะอบมีวามิแปลๆ็าม
[ ูอยาื่มะที่ไหนล่ะ
ไอ้ฮุนน่ะสิอยู่ีๆโทรมาบอูว่าอยู่ บีทูฯ พอูมา็ไม่ทัูสัำนั่แเหล้าอย่าะน้ำเปล่า
เี่ย! นี่ถ้ามันมีแฟนูิว่ามันโแฟนบอเลิอ่ะ
แ่นี่ไม่ใ่ไูเห็นแ่มันแม่นั่้อโทรศัพท์แล้ว็พึมพำเหี้ยไรไม่รู้ ]
อินพูอย่าใส่อารม์
“ อ่าว ให้ผมไปหาไหมรับ ” แบฮยอนถามอย่าเป็นห่ว
[ ไม่้อหรอืนมึมาู็้อห่วทั้มึห่วทั้ไอ้ฮุนอี
ว่าแ่มึโทรมานี่มีอะไร ]
“ เปล่ารับ แหะๆ
ผมแ่อยาะโนัๆให้ใรฟัเยๆอ่ะ ”
[ มึนี่มัน.... ]
“ ห้าม่าผมนะ !! ” แบฮยอนพูสวนึ้นมาัทา่อนที่อินะทันไ้พ่นำ่าออมา
[ อย่าให้ถึทีูนะมึ
ฝาไว้่อนเถอะ ]
“ ผมมีวามสุละแ่นี้นะรับ
อย่าพาันลับเินเที่ยืนล่ะเ้าใไหม ส่ไลน์มาบอผม้วยนะ ถ่ายรูปยืนยันมา้วยว่าถึห้อแล้วโอเนะ
”
[ รับแม่ เ้าใละร้าบบบบ ]
“ ีมา ถ้าเที่ยืนยัไม่ถึห้อนะผมะไปนั่ร้อไห้อยู่หน้าหอพวุไม่ยอมหลับยอมนอนะไม่ิน้าว้วย
นี่ไม่ไู้่นะบอไว้่อน นอย่าุแบฮยอนนริ ัหนั ัเ็มนะบอไว้เลย ”
[ ไอ้บ๊อเอ้ย ไปนอนไปึแล้ว ]
อินว่าให้เพื่อน้วยน้ำเสียอย่าเอ็นู
“ โอเ ฝันีล่วหน้านะรับ
รัุอินับุเฮุนนะ ุ๊บๆ ” แบฮยอนพูทิ้ท้าย่อนะวาสายและยิ้มอย่ามีวามสุ
เ้าวันใหม่
ะวิทยาสาสร์
“ ฟู่ !!! เือบสายแล้วไหมล่ะ
” เสียพ่นลมออมาทาปา
พร้อมับเสียเลื่อนเ้าอี้นั่ลที่โ๊ะทำให้แบฮยอนที่ำลันั่้มหน้าอ่านหนัสือแลป้อเยหน้าึ้นมามอน้าๆที่นั่ปาเหื่อออาใบหน้าอัวเออยู่
“ สวัสีอนเ้ารับุยอู ”
แบฮยอนเอ่ยทันัวเล็ที่นั่อยู่้าน้า ยอูือเฟรี่ะวิทยาศาสร์ที่บัเอิไ้เรียนแลปเียวับแบฮยอนแถมยับัเอิไ้อยู่ลุ่มเียวันับแบฮยอนอีเลยทำให้รู้ัันในระับหนึ่
“ อาารย์เ้าพูอะไรรึยัแบฮยอน ”
ยอูพยัหน้ารับำทัทายาแบฮยอน่อนที่ะเอ่ยปาถาม
“ พูไปแล้วรับ
แ่ไม่เป็นไรนะเี๋ยวะมีพี่ทีเอมาสอนอีที
ถ้าุยอูไม่เ้าใรไหนถามผม็ไ้นะ ” แบฮยอนบออย่าใี
“ อยู่ับหมอนี่โีะมัเลย ”
ยอูพูพร้อมับยิ้มว้าให้แบฮยอน ้วยวามที่เ้าับน่ายแถมยััวเล็น่ารัและมีรอยยิ้มรูปหัวใ้วยแหละมั้เลยทำให้ยอูเป็นาวฮอในะวิทยาศาสร์นหนึ่เวลาแบฮยอนเินไปับยอูทีไร้อมีนมอนเหลียวหลัทุทีเลย
แ่ถึะเป็นนัยัไยอู็ไม่ไ้หยิ่อย่าที่ิออะเป็นนมีน้ำใเสีย้วย้ำทำให้นที่บนยาและมีเพื่อนน้อยแบบแบฮยอนรู้สึไม่เร็สันิเมื่ออยู่้วย
“ ไม่นานั้นหรอรับ
ผมว่าเราเริ่มทำแลปันเถอะ ” แบฮยอนเอ่ยวนหลัาที่เพื่อนในลุ่มไปอเบิอุปร์ทำแลปมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ สสัยรไหนถามพี่ไ้นะ ”
เสียทุ้มุ้นหูที่ัราวลับระิบอยู่ที่้าใบหูอแบฮยอนทำให้แบฮยอน้อหันไปมอนปลายมูเล็เียแ้มสาไปนิเียวแบฮยอนสะุ้สุัว่อนะ้าวถอยหลัไปหนึ่้าว
“ ุ ุานยอล ! ” แบฮยอนมอนรหน้าอย่าะลึร่าสูที่สวมเสื้อ๊อปิระุมและยัายเสื้อใส่ในาเสีำถูระเบียบใบหน้าที่เลี้ยเลาอาเป็นเพราะวันนี้นัวสูโนหนวมา
และทรผมที่เ็ทเป็นทรนิๆให้พอูีพร้อมับป้ายที่ิอยู่รหน้าอเสื้อว่า ทีเอ
ทำเอาแบฮยอนอ้าปา้า
ทีเอ ? ผู้่วยสอน?
อย่าบอนะว่าแบฮยอน้อเรียนับานยอลลอเทอม
ฝันใ่ไหม....แบฮยอนฝันใ่ไหม
“ สวัสีรับน้อแบฮยอน ”
รอยยิ้มแสนเ้าเล่ห์ที่ลายเป็นเอลัษ์เพาะัวับารยัิ้ว้าเียววนๆมาให้แบฮยอนมันยิ่ทำให้แบฮยอนทำัวไม่ถู
สับสนและวยไปหม...
านยอลือทีเอ...
านยอลพูเพราะแถมยัเรียแบฮยอนว่า...น้อแบฮยอนเนี่ยนะ
ะทรมานใันไปถึไหน..นี่ในนะไม่ใ่หินะไ้แ็แร่นานั้น
แบฮยอนแพ้เวลาที่านยอลพูเพราะะมั...มันเหมือนะละลายะให้ไ้ะรนั้นเลย
“ ทำไมถึมาอยู่ที่นี่ล่ะรับ ”
แบฮยอนเอ่ยปาถามอย่าๆ
“ พี่มาเป็นทีเอั่วราวรับพอีนที่เป็นประำป่วยอาารย์โทรมาพอีพี่เลยมาแทนในแลปนี้
” านยอลอบ
“ ไม่ ไม่ใ่อ่ะ ทำไมพูเพราะ
ฝาแฝ ฝาแฝใ่ไหม ” แบฮยอนพึมพำอย่าไม่อยาะเื่อ
“ หึหึ ในเวลาเรียน็้อสุภาพสิรับแล้วอีอย่าพี่มีนเียวในโลนะ
ถ้าไม่เื่อพิสูน์ไ้ ทั้ัวเลย ”
านยอลพู่อนะยิบาให้แบฮยอนหนึ่ทีพร้อมับยื่นหน้าเ้าไปใล้แบฮยอน
นแบฮยอน้อ้ำยันหน้าอออีนเอาไว้
นอะไรเ้าเล่ห์ะมั
“ เื่อรับเื่อ มะ
ไม่้อเ้ามารับ ” แบฮยอนพูละล้ำละลั
่อนที่ะเินหนีไปาานยอลไปทำแลป่อ
ืนอยู่่อแบฮยอนไ้ละลายว่านี้แน่...็านยอลหล่อไม่พอ
ยัมาพูเพราะอี
แบฮยอนแพ้โรรรรรรรร
“ นี่แบฮยอน ” ยอูที่สัเอยู่นานแล้วสะิหลัอแบฮยอน่อนะระิบว่า “ ันว่าพี่ทีเอนนั้นอบนายแน่ๆ ”
“ ไม่ใ่หรอรับุยอู ”
แบฮยอนส่ายหัวปิเสธทั้ๆที่ใบหน้าอัวเอนั้นแ่ำนลามไปถึใบหู
“ ถ้าั้น็....นาย ” ีโอพูพร้อมับี้หน้ามาที่แบฮยอนทำเอาแบฮยอนสะุ้นิๆเพราะใ “
อบพี่เาใ่ไหมล่ะ ”
“ ะ ุยอูรู้ไ้ยัไรับ ”
แบฮยอนเบิาว้าเอ่ยถามอย่าใ
็เพราะเรื่อนี้มีแ่สามนเท่านั้นที่รู้นั่นือ แบฮยอน อิน และเฮุน
แล้วยอูะมารู้ไ้ยัไ
“ นี่ไม่รู้ัวเหรอ?
นายน่ะมันูออ่ายะาย น่ารัะมั ” ยอูพูพร้อมับยมือึ้นหยิแ้มแบฮยอนอย่าหมั่นเี้ยว
“ หะ ห้ามบอใรนะรับ ” แบฮยอนมวิ้วมุ่นพร้อมับบอยอู้วยน้ำเสียเป็นัวล
วาเรียวรีสั่นระริราวลับะร้อไห้นยอูยิ้มออมาอย่าำๆ
“ ทำไมล่ะ ”
“ ็ผมอายนี่ ” แบฮยอนอบพร้อมับัปาอัวเอแน่น “ อีอย่านะถ้าืนุานยอลรู้เ้าเลียผมแน่
เ้าเป็นถึเือนมหาลัยอยู่สูนานั้นให้ผมแ่มอ็พอแล้วรับ ” แบฮยอนอบเสียเศร้า
“ เหรอ ั้นเหรอ
แล้วนายอยาทำมาว่ามอไหมล่ะ ” ยอูยแนึ้นอออัวเอแล้วถามอย่ามีแผนอยู่ในใ
“ หมายวามว่าไรับ มาว่ามอ? ”
“ ็หมายถึรอบรอยัไล่ะ ”
“ ุยอู !! ” แบฮยอนอุทานอย่าไม่อยาเื่อ
“ เื่อมือันเถอะน่า
นอย่ายอูมออะไรไม่เยพลาหรอ นายแ่อยู่เยๆเี๋ยวันัารเอ ”
“ ะทำอะไรเหรอรับ ”
“ อโทษนะแบฮยอน ”
ผลั !!!
“ โอ้ย !! ” แบฮยอนร้อเสียหลเมื่ออยู่ีๆยอู็พลัเสาที่มีลูุ้มนาเล็แวนอยู่ลมาใส่เท้าแบฮยอนนแบฮยอนล้มลถึมันะไม่เ็บมาแ่แบฮยอน็ิว่าเท้าะ้ำอยู่ไม่น้อย
“ ถอยไป ” านยอลผลัผู้นที่มออยู่ออร่าสูไม่พูอะไรมาเินรมาเอาเสาที่ทับเท้าอแบฮยอนออ่อนะ้อนอุ้มร่าเล็และเินออาห้อแลปทันทีทำเอาแบฮยอนไ้แ่อ้าปา้าเพราะั้สิยัไม่ทันรู้แ่ว่า่อนะถูอุ้มออมาเหมือนไ้ยินเสียยอูระิบว่าไม่้อห่วใบแลปที่้อส่เพราะยอูะทำส่ให้เอ
านยอลวิ่ลมาาั้นสามอึโยไม่รอลิฟ์้วย้ำายาววิ่ลบันไพร้อมับอุ้มนัวเล็้วยใบหน้าเร่เรียนแบฮยอนนึลัว
เพราะานยอลเียบมา เียบนแบฮยอนรู้สึอึอั
“ ุานยอลหยุวิ่เถอะรับผมไม่เป็นไรแล้ว
” แบฮยอนร้อบอนัวสู
“ หมายวามว่าไ ” านยอลหยุึเอ่ยปาถาม
“ วาผมล่อนรับ ” แบฮยอนบอเพราะเริ่มเห็นนมามายที่เินผ่านมาหันมามอ
านยอล่อยๆวาแบฮยอนลรม้าหินอ่อนหน้าะ
ร่าสูลุเ่าลรหน้าแบฮยอน่อนะับนัวเล็ถอทั้รอเท้าและถุเท้าออนเห็นเท้าาวๆที่มีรอยแ้ำนิๆ
“ ทำบ้าอะไรห๊ะ !! ทำไมมึไม่หลบ มึปล่อยให้เสาบ้านั่นล้มมาทับมึไ้ยัไ ” านยอลพูอย่าโมโห
“ แ่้ำนิหน่อยเอรับ
เี๋ยวหาย ” แบฮยอนอบ
“ ไม่หาย
มันะหายไ้ไวะแนานี้ เหี้ย แม่ สัส ....” ำสบถมามายถูพ่นออมาามอารม์โมโหอนพู
“ หยุโมโห่อนสิรับ
เหื่อออเ็มเลย ” แบฮยอนพูพร้อมับยมือึ้นับเหื่อให้นที่นั่ลุเ่าอยู่รหน้าอย่าลืมัว
“ ……. ” านยอลนิ่เียบทันทีที่มือเล็แะลที่มับอเา
วามอ่อนโยนที่ไ้รับทำเอาอารม์ที่โมโหในอนแรเียบสบไปในทันที
“ ผมอโทษ ” แบฮยอนที่เห็นานยอล้อใบหน้าอัวเอนิ่็รีบัมือลับเมื่อรู้สึว่าัวเอล่วเินานยอลมาเินไป
นานยอลอาะโรธถึไ้นิ่เียบอยู่แบบนี้
“ อบูมาำเียว ”
“ รับ ? ” แบฮยอนถามอย่าๆ
“ มึะใู่ยัไที่ทำใหู้เป็นแบบนี้
”
“ ผมไม่เ้าใ ”
“ ่อไปนี้มึห้ามเป็นอะไรอี ”
“ ทำไมล่ะรับ ”
“ เพราะูไม่อนุา ”
หลัาที่านยอลพูบวามริบที่้อมอมาที่แบฮยอนอย่าริัพร้อมับท่าทาที่นั่ลุเ่าอยู่่อหน้าแบฮยอนอีมันยิ่ทำให้แบฮยอนเลือสูบีลามไปนถึใบหู
นัวเล็ปาสั่นไปหม ทำอะไรไม่ถูทุอย่าเหมือนหยุนิ่ไ้ยินแ่เสียอานยอล้อัอยู่ในหู
เมื่อไหร่ะเลิทำให้รัไปมาว่านี้ันนะ...
“ ผะ ผมหิว้าวแล้ว ” แบฮยอนรีบสวมรอเท้าแล้วพูึ้นเสียะุะัเมื่อรู้สึว่าถ้าืนัวเอยัอยู่แบบนี้ับานยอลมีหวัไ้เป็นลมับวามรวานผ่าาอานยอลเป็นแน่
านยอลอาะไม่ไ้ิอะไรับำพูที่เปร่มันออมา...แ่สำหรับแบฮยอนแล้วเ้าิและใส่ใมันทุำพูเลยล่ะ
“ เอาสิ
ู็หิวเหมือนันแ่ไปไ้แ่อมเพล็์นะเพราะูมีเรียน่ออนบ่าย ” านยอลพูอย่าอารม์ีนัวสูลุึ้นาม่อนะสอมือเ้าไปที่เอวเล็เมื่อเห็นว่าแบฮยอนูเหมือนะเินไม่่อยถนั
“ ุานยอล ผมเินเอไ้รับ ”
แบฮยอนใมาที่รับรู้ไ้ถึสัมผัสอุ่นๆรบั้นเอวอนเอมือเล็พยายามแะมือให่ออแ่ยิ่แบฮยอนัืนูเหมือนานยอละยิ่แล้ับให้แน่นเ้าไปอีะอย่าั้น
“ ปล่อยให้มึเินเอาิหน้าไ้ินหรอ้าวน่ะ
หุบปาแล้วเินไป ”
“ ไป็ไ้รับ ไม่เห็น้อุเลย ”
แบฮยอนรับปาเสียอ่อยเมื่อโนุนัวเล็เิน้มหน้าไปลอทาเพราะรับรู้ไ้ถึสายาหลายู่ที่้อมอมาที่พวเาบ้า็ูเหมือนะสสัย
บ้า็ูเหมือนะอิา นแบฮยอนทำัวไม่ถู
อมเพล็์หรือศูนย์อาหารนาให่ใลามอที่อยู่ใล้ะวิยาศาสร์ที่นี่มีทั้หมสี่ั้น
ั้นใ้สุนั้นเป็นที่ไว้สำหรับอรถ
ั้นสอือร้านอาหารมามายที่เรียรายันให้เราไ้ื้อหามารับประทาน
ั้นสามือร้านายเ้ ายอ่าๆอมหาลัย ร้านอม ร้านทำผม และ อื่นๆ
ส่วนั้นสุท้ายนั้นมีไว้ให้อ่านหนัสือ ิวหนัสือ หรือทำิรรม่าๆอนัศึษาโยเพาะ
ที่นี่ว้าและให่มาผู้นมามายที่ผ่านไปมามัะแวะมาทาน้าวที่นี่เสมอรวมทั้นัศึษาในมหาลัย็เ่นันร้านอาหารที่มีให้เลือมามายและ่ายสำหรับนที่เร่รีบมีเรียน่อมันทำให้เป็นอีทาเลือหนึ่ที่ผู้นส่วนมาเลือมาฝาท้อเอาไว้ที่นี่นทำให้ผู้นูเยอะและแน่นไปหมนแทบหาที่นั่ไม่ไ้ในอนเที่ย
“ มึนั่รออยู่นี่เี๋ยวูไปื้อ้าวมาให้
อยาินอะไร ” านยอลพูหลัาที่ประรอนัวเล็ลนั่บนเ้าอี้ที่มีนลุออพอี
“ ที่ริผมไปื้อเอ็ไ้รับ ”
แบฮยอนพูอย่าเรใ
“ ไม่ัูสัเรื่อไ้ไหม ะ ิน
อะไร บอ มา!! ” านยอลทำหน้าุพร้อมับถามเน้นทีละำนแบฮยอน้อรีบหลบสายาที่มอมาอย่าุๆ
“ ๋วยเี๋ยว้มยำหมึรอบ็ไ้รับ
”
“ แ่นี้็บละ ” านยอลพูพร้อมับทำท่าะเินไป
“ เี๋ยวรับ ” แบฮยอนร้อเรียนัวสูเอาไว้นานยอล้อหันมาเริิ้วึ้นมออย่าสสัย
“ ือ ผมอเป็นเส้นมาม่านะรับ ผมไม่ินเส้น๋วยเี๋ยว ”
แบฮยอนพูเสียแผ่วอย่าล้าๆลัวๆานยอลทำเพียแ่พยัหน้าเ้าใไม่ไุ้หรือ่อว่าอะไร่อนะเินาไป
ผ่านไป 20 นาที
“ เมื่อี้มึุยับใร ” านยอลวาาม๋วยเี๋ยวลรหน้าแบฮยอน่อนะนั่ลฝั่ร้ามพร้อมับาน้าวอนเอ
“ อ๋อ เมื่อี้เหรอรับ
ผมไม่รู้ัหรอ แหะๆ อยู่ีๆเ้า็เินมาอเบอร์น่ะรับ ” แบฮยอนพูพร้อมับน๋วยเี๋ยว้มยำหมึรอบอนเอพร้อมับยิ้มในใที่านยอลปรุเรื่อมาไ้ามที่แบฮยอนอบินเปะ
“ แล้วมึให้ไปรึเปล่า ” านยอลถามเสียนิ่
“ ็ให้สิรับ
ถ้าไม่ให้เสียมารยาทแย่เลย เ้ามีธุระแหละรับถึมาอ ” แบฮยอนพูพร้อมับีบเส้นมาม่าเ้าปาอย่าไม่ิอะไร
ปึ !!
เสียัปึรหน้าทำเอาแบฮยอนที่้มหน้าทาน๋วยเี๋ยว้มยำหมึรอบอย่าอร่อย้อรีบเยหน้าึ้นมาอย่าๆ่อนะมอนัวสูที่ทำหน้าเรียไม่พูอะไรสลับับโทรศัพท์ที่นัวสูยื่นมันมา้าหน้าแบฮยอนอย่า
“ เอามือถือมึมา ” านยอลพูเสียเรียบ
“ เน็รายเือนผมหมแล้วรับแร์ฮอสปอให้ไม่ไ้หรอ
ุานยอลเื่อมไวไฟมหาลัยเถอะรับแถวนี้น่าะมีสัาเื่อมไ้ ” แบฮยอนพูบอเมื่อเ้าใว่าที่านยอลยื่นโทรศัพท์ให้และบอให้นเอเอาโทรศัพท์ออมานั้นเพราะ้อาระใ้อินเอร์เน็
“ ูไม่ำ เอามา !! ” านยอลพูน้ำเสียทีู่เหมือนะเริ่มโมโหึ้นมานิๆ
“ ะ ็ไ้รับ ” แบฮยอนล้วโทรศัพท์มือถือเรื่อสวยออมาาระเป๋าาเ่อนะยื่นมันให้นัวสู
านยอลรับมันมา่อนะมวิ้วเ้าหาัน “ เห็นไหมผมบอแล้วว่าเน็หม
เน็หม ุานยอล็ไม่เื่อันบ้าเลย ”
“ เปลี่ยนัน ”
“ อะไรนะรับ ”
“ เปลี่ยนโทรศัพท์ัน ” านยอลพูย้ำอีรั้เมื่อเห็นแบฮยอนเอียอทำหน้าาเหมือนะไม่เ้าใ
“ ไ้ไันล่ะรับ แล้วถ้าเิใรโทรมาว่ามีธุระ่วนะทำยัไล่ะรับ
”
“ มึ็โทรมาบอูสิ ”
“ ยัไรับ ”
“ เบอร์มึใส่เรื่อูแล้วยิมา
” านยอลบอ
“ ทำแบบนี้มันเหมือน.... ” แบฮยอนพูพร้อมับัปาัวเอแล้วเบอร์อนเอใส่โทรศัพท์อานยอลแล้วยิมาเ้าเรื่ออนเอ
“ เหมือน ? ” านยอลถามสายาที่้อมารหน้าทำเอาแบฮยอนแทบอยาวิ่หนีไปไลๆ หรือมุเ้าใ้โ๊ะะให้ไ้อนนั้น
สายาที่เ้าเล่ห์เหมือนะรู้ทันไปทุอย่าแบบนี้แบฮยอนอยาื้อไปทิ้ริๆเลย...
“ มะ ไม่มีอะไรรับ ทาน่อเถอะ ”
แบฮยอน้มหน้าหุ่อนะยัเ้นมาม่าเ้าปาแทบะสำลั
ะให้พูออไปไ้ไันว่าสิ่ที่านยอลทำมันเหมือนารหลออเบอร์แบฮยอนยัไ
อย่าั้น
อแบฮยอนมโนไปว่าใ่...และเินเอไ้ไหมล่ะ
“ หึ อ่อนว่ะ ” านยอลแสยะยิ้มอย่าำๆ่อนะ้มลทาน้าว่อ
ึ
ึ ึ ึ
ึ ึ
เสียไลน์ที่ส่เ้ามาไม่หยุอโทรศัพท์เรื่อสวยที่วาอยู่บนโ๊ะ้าๆแบฮยอนทำให้แบฮยอน้อหันหน้าไปมอ
วาเรียวรี้มอ่านไลน์ที่เ้ึ้นมาที่หน้าอ่อนะมวิ้วมุ่นรายื่อผู้หิที่แทบไม่้ำันเือบสิบว่านที่ส่มาหาานยอล้วย้อวามประเภทบอิถึ
อยาเอ อยามาหา
ทำให้แบฮยอน้อเยหน้ามอนร้ามที่นั่ทาน้าวอย่าไม่รู้สึหรือรับรู้อะไร
“ ุานยอลรับมีไลน์เ้ามา ”
แบฮยอนบอ
“ เหรอ ” านยอลเยหน้าึ้นมามอแ่นิเียว่อนะ้มหน้าทาน้าว่ออย่าไม่สนใ
“ ะไม่อบหน่อยเหรอรับ
ูเหมือนพวเ้าะอยาุยับุานยอลนะ ”
“ มึ็อบใหู้สิ ”
“ ให้อบว่าอะไรรับ ”
“ อบอะไร็ไ้ที่ทำให้พวนั้นเลิยุ่ับู
”
“ ผมว่าุานยอลอบเอีว่านะรับ
ผมไม่รู้ะอบว่าอะไรริๆ ” แบฮยอนทำหน้าลำบาใ
“ ะอบว่ามึเป็นแฟนู็ไ้ ”
“ ุ ุานยอล ” แบฮยอนเบิาว้าเอ่ยปาเรียื่ออีฝ่ายอย่าๆ
นิ้วเรียวเล็ำเ้าที่าเอนเอแน่นับำพูที่านยอลพูออมาสบายๆเหมือนไม่ไ้ิมาอะไรแ่แบฮยอนลับเินนแทบอยาลุึ้นมาร้อะโนให้ลั่นอมเพล็์อย่าอึอั
วันนี้ ุานยอละแอแทมาเินโวาไปแล้วนะ...
แบฮยอนะไม่ไหวแล้ว...
“ูอนุา ”
...........................................EN...................................
อ อบุทุนที่อบ และ รัในผลานอเรา
เราะพยายามพันาให้มันียิ่ึ้นนะ รั
โหวๆๆ เม้นๆๆ
หนึ่เม้นือำลัใ หลายเม้นือพลัับเลื่อนสมอ
เ็ๆที่ำลัะสอบ อ่านหนัสือเสร็แล้ว่อยมาอ่านยัไม่สายนะ๊ะ
อนาสำัว่านะ เราสนับสนุนให้อ่านหนัสือเรียน่อนแล้ว่อยมาอ่านฟิ สัานะ
รั
ความคิดเห็น