คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วิวาห์ดอกรัก
เ้าวัน่อมา
อรโมเรศื่นึ้นเอ้วยที่อรโมเรศไม่้อปลุ
เนื่อาในใมีแ่วามื่นเ้นที่ะไ้ไปร่วมพิธีวิวาห์อรุ่นพี่ในสายออุมาพร
ถึะยัำื่ออู่บ่าวสาวไม่ไ้ในอนนี้
แ่็ิว่าะ้อื่นาื่นใเป็นแน่ เ้านี้อรโมเรศแ่ายสวยามเป็นพิเศษ
ูแพรวพราวระยิบระยับนทน้อมอไม่ไหว
“เหุใวันนี้เ้าึูเพริศแพร้วนัอรโมเรศ”
ปัทมสุาถามพร้อมทั้หรี่าลเพื่อลแสาเรื่อประับนั้น
“็วันนี้ะไปร่วมานวิวาห์
้อแ่เนื้อแ่ัวให้เียริานสิ เ้าเอ็มานี่เถิ เรื่อวามามนี่ ้าพอมีฝีมือมาบ้า”
อรโมเรศว้าัวปัทมสุามายืนหน้าระ
แล้วเริ่มร่ายมน์เบา ๆ ผายมือไปเหนือหัวปัทมสุาสอรั้
แสระยิบระยับเป็นวไฟน้อย ๆ ็ปลิวาอาาศ้านบนมาพรมร่าอปัทมสุา
ส่อแสวับวาบน่ามอ
“สวยัเลยอรโมเรศ
เ้าเ่ั”
ปัทมสุาหมุนัวหน้าระอีสอสามรั้
แล้วเอ่ย
“อบุมานะ
อีนานเท่าไหร่้าถึะทำไ้อย่านี้ละ”
“เ้านี่น้า
อะไร็อยาทำเป็นะหม ทุอย่าย่อมมาาบุและารบำเพ็เพียร
ไม่มีใรทำไ้แ่แรหรอ เว้นแ่เ้าะมีผลบุในอีสะสมมามาพอเท่านั้น”
อรโมเรศเย้าปัทมสุา
่อนะับมือพาเินออาวิมารน้อย
เมื่อเปิประู็พบอมรับอุลย์ยืนุยันรออยู่ที่ลานหน้าวิมารน้อยแล้ว
ทั้สอ่ามีแสระยิบระยับุเียวัน อุลย์หันมา่อนและเอ่ยทัามประสา
“นี่เป็นฝีมือารเสเพริแพร้วอเ้าสินะอรโมเรศ
ปัทมสุาถึระ่าานานี้”
ำทันั้นฟัูแปลหูนอรโมเรศ้อถาม
“นี่เ้าำลัะมหรือำลัะถาถา้าอยู่ันแน่อุลย์”
อมรและปัทมสุา่าออมยิ้มับทั้สอไม่ไ้
่อนที่ะโ้เถียันอย่าที่สุไม่ไ้ อมรึหยุทัพทั้สอ
“เอาล่ะ
ๆ หาเราไม่เินทาอาะไปถึ้า ปัทมสุาะอเห็นั้นอนอพิธีนะ”
ปัทมสุาสสัย
“เินทา?
พิธีวิวาห์ไม่ไ้ัที่วิมารนี้หรือเ้าะพี่อมร”
อมรยิ้มแล้วอบ
“ป่าวเลย
พิธีัที่วิมารอพี่ปม ห่าาวิมารแ้วประมายี่สิบโยน์”
อรโมเรศหันมาถามอมรอีรั้
“แล้วเราะไปันอย่าไรเ้าะ
ไลนานั้น”
อุลย์ยิ้มแล้วว้าแนอรโมเรศ
“เ้าไปับ้า”
แล้วพาันเหินฟ้าไปยัลานหน้าวิมารแ้ว
ทิ้ปัทมสุาไว้ับอมร
อมรยิ้มเล็น้อย่อนะเอ่ยับปัทมสุา
“เ้า้อไปับ้าแล้วละ”
อมรส่มือมาให้ปัทมสุา
ปัทมสุายิ้มรับแล้วส่มือไปับมืออมร ไม่นานเมน้อย็รายล้อมเท้าพาร่าทั้สอลอยไปลานหน้าวิมารแ้ว
สมทบับเทวานาฟ้าั้นเล็อีำนวนหนึ่ นับรวมพวนาแล้ว็ประมายี่สิบอ์
ทั้หมยืนรายล้อมรอบบุหร นาฟ้าที่มีอายุมาที่สุในรุ่นเล็
“เอาละ
รั้นี้พี่ไ้รับำสั่าพี่เนรอัมพรให้พาน้อ ๆ เินทา โยใ้พรมผืนนี้”
บุหรล่าวอย่าภาภูมิ
พร้อมับูมือเหนือหัวแล้ววามือา้านหลัไป้านหน้า
พลัน็มีพรมผืนให่ลอยมาา้านบนามมืออบุหร
บุหรวามืออีรั้เป็นรูปรึ่วลมาเหนือหัวลมาที่้านล่า
พรม็ล้อยัวามมาหยุรหน้าบุหรโยลอยเหนือพื้นหนึ่ฟุ บุหรมวิ้วมอำนวนผู้โยสารแล้วมอนาอพรม
“เห็นทีะ้อให้อุลย์ับอมรพาอรโมเรศไป
เพราะพรมนี่อาไม่พอให้โยสาร ปัทมสุาเ้า็มาับพี่แล้วัน”
บุหรเินมาับมือปัทมสุา
แล้วหันไปบอให้เทวานาฟ้าที่เหลือึ้นบนพรม แล้วใ้มือ้าที่ว่าลูบพรม
“ไปันเถอะ”
พลัน็มีเมลอยมาล้อมเท้าบุหรและปัทมสุายทั้ร่าลอยไปพร้อมับารลอยัวึ้นอพรม
อุลย์ับมืออรโมเรศ
แ่อรโมเรศยับออ อุลย์มออย่าไม่เ้าใ อรโมเรศมออบ
“้าะไปเอ
ไว้้าเหนื่อยหรือไม่ไหว ้าะอร้อเ้า”
ว่าแล้วอรโมเรศ็พนมมือเรียเมน้อยมาพาร่าลอยัวไปเทียบระับเียวับบุหร
อมรมีรอยยิ้มพร้อมับส่ายหน้าระอาใับวามื้อึออรโมเรศ
ทั้สอเหินฟ้าึ้นไปอยู่ระับเียวันับะเินทา
แล้วเลื่อนบวนไปยัวิมารอปมทันที
ปัทมสุาื่นาื่นใอีรั้
นี่เป็นรั้แรที่ไ้เินทาออไปที่อื่นนอาวิมารแ้ว หนทายี่สิบโยน์
สำหรับนาแล้วไม่ไ้รู้สึถึวามห่าไลแ่อย่าใ
เพราะระหว่าทามีสถานที่ให้นาสนใพิาราลอ
ารเินทานี้ึเหมือนารมาเที่ยวเล่นอนามาว่า
และเมื่อใล้ถึวิมารอปมนา็พบว่ามีลิ่นหอมหวานำนวนมาทั้สอ้าทา
“พี่บุหร
ลิ่นเหล่านี้มาาที่ใันเ้าะ”
“อรัอย่าไร”
บุหรอบอย่ายิ้มแย้ม
แล้วี้ให้ปัทมสุาู
“นั่น”
ปัทมสุามอไปามมืออบุหร
เธอ็เห็นเรื่อแวนอไม้สแบบา่ายหน้า้า ทำาอมะลิ อรั และอำปา
“อรั?
อรัไม่มีลิ่นมิใ่หรือเ้าะ”
“แ่ที่นี่มีลิ่น”
บุหรอบยิ้มแย้มอีรั้
“เอาเถอะ
่อไปเ้าะเ้าใเอ”
ำอบอบุหรทำให้ปัทมสุาวย
อรัมีลิ่นไ้อย่าไรัน ่าเถิ ไว้ถามอรโมเรศ อนลับถึวิมารน้อย็ไ้
บุหระลอวามเร็วอารเินทาลแล้ว่อย ๆ
เหินร่าพร้อมบวนเินทาลไปยัลานหน้าวิมารแ้วอปม
เมื่อถึพื้นผู้โยสารมาับพรม่าเินลาพรมนรบ
บุหรั้มือทั้สอระหว่าอัำแหน่นิ้วมือเล็น้อยแล้ววามือ้าวาไป้านหลั
พรมม้วนัวหายวับไปามารวามืออบุหร
ไม่นานร่าอเทวาอ์หนึ่็ปราึ้น
ระหว่าิ้วเป็นราสามุสีเียว ทรอาภร์สีเียวอ่อน รมารับรอะเินทา
และพาไปยัห้อโถพิธี
ปัทมสุามอวามร่มรื่นสวยามอวิมารแ้วอปม
วิมารแ้วอปมเป็นวิมารนาไม่ว้าให่เหมือนอเนรอัมพรหรืออรอุบล
แ่็นับว่าสมานะอเทวาที่รอวิมารมาร้อยปี
ะเินทาเินามบุหรที่อนนี้มีบริวารอปมนำทามา
ภายในัแ่สวยาม
เรื่อแวนอไม้สแบบพวแ้วลอยอยู่ลาโถในห้อรับรอที่ให่ที่สุในวิมาร
ลิ่นหอมหวานอบอวล
พิธีารเริ่มโยมีเนรอัมพรและอุมาพรเป็นประธาน
บ่าวสาวแ่ายรูปร่าสวยาม ปมผู้เป็นเ้าบ่าวมีรูปายเหมือนหนุ่มมนุษย์โลวัยยี่สิบ
ทรภูษาสีน้ำาลเ้ม ะที่อน์วารีทรภูษาสีาวนวลแม้วยไหมสีฟ้าอ่อน
รูปายละม้ายเ็สาวโลมนุษย์วัยสิบแป
ทั้สอนั่ในท่าหมอบอยู่บนเบาะสีเียวอ่อนลิบทอมีพู่าเือเล็ ๆ สีทอระย้าที่มุมทั้สี่
ึ่วาอยู่บนั่ไม้พิธีนาให่
โยมีหมอนทรระบอสีเียวอ่อนลิบทอนาพอเหมาะรอรับน้ำหนัารเท้าแนอทั้สอ
ลีบอไม้ปลิวไสวสวยาม
พิธีเริ่มาู่บ่าวสาวเินออาา้า
ๆ โถมานั่บนั่ เนรอัมพรวา้ายมลบนหัวอู่บ่าวสาว เิมหน้าผา
และทัใบมะูม ่อมาอุมาพรหลั่น้ำประทานพราหอยสั์ลทอลายน
แล้วึโปรยลีบอไม้ไปยัทั้สอ
และแที่มาร่วมาน่าหลั่น้ำสั์อวยพรทั้สอ
ปัทมสุาร่วมอวยพรู่บ่าวสาวพร้อมับอรโมเรศและบุหร
นาสัมผัสไ้ถึวามรัและวามสุอู่บ่าวสาวที่มีให้แ่ัน
และนา็มีวามสุใยิ่ที่ไ้มาร่วมานนี้ เนรอัมพรและอุมาพรอนุาให้บริวารที่มาร่วมานร่วมานเลี้ยอปม่อนลับ
ึ่มีอาหารทิพย์มามายที่นำออมาเลี้ยูผู้ร่วมแสวามยินี
ทั้หมึรายล้อมโ๊ะอาหาร บ้าร่ายรำเล่นนรีอวยพรู่บ่าวสาวอย่าสนุสนาน
ปัทมสุาปล่อยอรโมเรศร่ายรำอวยพรบ่าวสาว
ส่วนนเินเที่ยวมรอบวิมารอปมอย่าสนใ
และนึฝันถึวิมารอนในสัวันที่ฝึิและบำเพ็สำเร็
เินเที่ยวทั่วไปนออมายัลานหน้าวิมาร ให้สะุาที่สวน้าวิมาร
สวนสวยมีสระน้ำใสเย็นนาให่
อบัวหลวสีมพูอ่อนบานบ้าูมบ้าหลายอ ปัทมสุาเผลอยิ้มออมา แล้วเินรไปนั่ใ้้นพาเสือโร่้าสระน้ำ
้นพาเสือโร่สอ้นเียันนี้อออสีมพูอ่อนสวยสะพรั่
ปัทมสุาไล้มือไปวัแว่ผิวน้ำอย่าสุใ สายลมพลิ้วไหวอ่อน ๆ
อพาเสือโร่ร่วปลิวไปามสายลม เป็นภาพสวยามวนมออย่ายิ่
ภาพอเ็สาวรุ่นราวมนุษย์วัยสิบห้าในภูษาสีมพูนวลอ่อน
ผิวายละเอีย ทรผมหม้อาลรอบมวย้วยรัเล้าเปลว ทัรรเียร รอยยิ้มแสนสุายทั่วใบหน้านั้นวนให้ผู้พบเห็นเลิ้มสุร่วมไป้วย
หาะมีผู้ใไ้พบเห็นภาพนี้
มีเพียแ่ ไรสรวิศ เทพบุราสวรร์ั้นุสิ
เท่านั้นระมัที่ะไ้เป็นผู้เียวที่เผลอยิ้มามนาฟ้าอ์น้อยอ์นี้ที่ปล่อยอารม์สวยามในสวนิลาวันอุทยานทิพย์แห่นี้
ไรสรวิศ เทพบุรรูปาม
รูปายล้ายายมนุษย์โลวัยสิบแป ทรภูษาสีนวลทอ ระหว่าิ้วปรารามุสีทอ
ในวันนี้เพียแ่้อารมาเที่ยวมอปาริาที่อออบานสะพรั่ในรอบร้อยปี
ระหว่าทาเิอยาะเ็บอบัวาสระที่ใที่หนึ่ไปนมัสารพระเษแ้วุฬามีร่วม้วย
ึยั้หยุที่สระิลาวัน
นึไม่ถึว่าะมีนาฟ้าอ์น้อยนี้มีนั่ทออารม์ให้ไ้ื่นม เาเผลอหยุทอมออยู่นานโยเสมน์พราร่าให้นาฟ้าน้อยรหน้าไม่รู้สึว่ามีผู้ใอยู่ในบริเวนี้
ไรสรวิศ
พินิเห็นว่าราสามเปลวที่ระหว่าิ้วอนาเป็นสีทอ ็ทราบไ้ทันทีว่าเป็นบริวารอพระแม่สุรปรมี
ผู้เ็มเปี่ยม้วยพระเมา นาฟ้าน้อยอ์นี้โียิ่นั
หรือาิ่อนนั้นทำบุหนัอย่าไรหนอ พระแม่ถึไ้รับเป็นบริวาร สายาอเาทอมอ้วยวามอ่อนโยนวนฝัน
ปัทมสุามอไปยัสระน้ำเห็นอบัวอสออเียู่ันสวยาม็นึอยาไ้
พยายามะเอื้อมมือไปเ็ ลำแนเรียวเล็เอื้อมว้า้านอบัว แ่็ว้าไม่ไ้
ึพนมมืออธิษานิอให้อบัวทั้สอมาอยู่ับนาเถิ
แล้วเอื้อมมือว้า้านอบัวอีรั้
และในรั้นี้เหมือนอบัวทั้สอะเลื่อนัวมาหา
นาเอื้อมรับอบัวทั้สอไ้อย่า่ายาย
ปัทมสุาประออบัวหลวสออ้วยวามยินี
และเยหน้าหันมาทีุ่ที่ไรสรวิศยืนอยู่ ้วยวามเลิบเลิ้ม ึลายมน์พราร่าล
เมื่อสายาอปัทมสุาสบมายัเา ร่าอเทพบุรรูปาม สายาอ่อนโยน ท่าทาส่าผ่าเผย
มอรมายันาไม่วาา
ปัทมสุาใ้วยเพราะิว่านนั้นทออารม์อยู่เพียผู้เียวบริเวนี้
ไม่ิฝันว่าะมีผู้อื่นอยู่ร่วม้วย นารีบลุยืนและยอบายให้นอบน้อมที่สุ
้วยไม่รู้ว่าายผู้นี้เป็นผู้ใ อย่าไรเสียนา็เพิุ่ิ
ายผู้นี้ย่อมะ้ออาวุโสว่านาเป็นแน่แท้ เมื่อไรสรวิศทราบแล้วว่านี่ือำหนฟ้า เป็นะาอเาแน่ยิ่
ึเินรไปหานาฟ้าน้อยผู้นี้
“อโทษเถินาฟ้าน้อย
เราเพียผ่านมาเพื่อะเ็บอบัวหลวไปนมัสารพระเษแ้วุฬามีเท่านั้น
มิไ้มีเนาร้ายอันใ อเ้าอย่าวิไปเลย”
สุรเสียทุ้มัวาน
แย้มยิ้มเล็น้อยที่ริมฝีปา
ปัทมสุาระหนไม่รู้ว่าวรทำอย่าไร
นาพลาั้แ่เินออมาเที่ยวมผู้เียวแล้ว ไม่มีอรโมเรศอยแนะนำ
นาะทำอย่าไรี ปัทมสุา้มหน้ารุ่นิอย่าเรลัว
“เ้าลัวเรารึ
นาฟ้าน้อย เยหน้าึ้นเถิ” ไรสรวิศเย้านาอย่าอารม์ี
ปัทมสุาไม่รู้ะทำอย่าไร
นา้อารออไปาสถานาร์นี้ให้เร็วที่สุ ำ้อเยหน้ามอเทพบุรรูปามผู้นี้้วยใเ้นระทึ
สุท้ายารไร่รออนา็สั่ให้นายื่นมือทั้สอที่มีอบัวหลวู่นั้นไปทาไรสรวิศ
“อะไรหรือ”
เทพบุรภูษาสีนวลทอถามอย่าน
ปัทมสุา้มหน้ายอบัวลนั่พับเพียบรหน้าไรสรวิศอย่าเร็
ๆ ่อนะอบ
“มอบให้ท่านเ้า่ะ”
“หมายวามว่าอย่าไรัน”
ไรสรวิศสสัย
หรือนาะหลในรูปโมอเาเสียแล้ว เพราะนาฟ้าอ์ไหน ๆ ็พาันหลใหลในัวเา แปลที่รั้นี้เาพึพอใเมื่อเห็นว่านาฟ้าน้อยอ์นี้อบพอเา
่าาทุรั้ที่เามัเร่รึม มีท่าทีหมาเมิน และวาท่าห่าเหินให้เทพธิาหรือนาฟ้าอื่นใที่แสท่าทีสนใหรือหลใหลเา
ปัทมสุายั้มหน้าแล้วอบ
“อมอบอบัวให้ท่านเ้า่ะ”
“้วยเหุผลอันในาฟ้าน้อย”
ไรสรวิศแย้มยิ้มอย่าพอใ
“ท่านล่าวว่าท่านะนำอบัวไปนมัสารพระเษแ้วุฬามี
้าึอมอบให้ท่านนำไปถวายเ้า่ะ”
ปัทมสุาอธิบาย้วยอาาระุะั
โยที่ยั้มหน้าและูอบัวหลวทั้สอ้วยสอมือที่ยื่นรหน้าไรสรวิศ
ไรสรวิศยิ้มอ่อนโยน
นี่เาิไปไลทีเียว นาฟ้าน้อยอ์นี้ะทั้เรทั้ลัวเาเป็นแน่
มอารัศมีแสสีอ่อนนวลรอบายแล้วะเพิุ่ิไม่นาน
ไรสรวิศถอธำมร์ทับทิมสีแสใสที่นิ้วนา้าวาออมาแล้ววาธำมร์นั้นบนมืออปัทมสุา
่อนะรับอบัวหลวมา
“อบใเ้ามา”
ปัทมสุาเลื่อนมือลมาเห็นธำมร์็ใ
พอเยหน้าึ้นมา็ไม่พบเทพบุรนั้นแล้ว ใรันนะ แล้วแหวนนี้เล่า ะทำอย่าไร
ปัทมสุาไ้แุ่น สุท้าย็้อลุึ้นและเินลับไปยัลานหน้าวิมารแ้วอปม
และพบว่าอรโมเรศำลัเินามหาอยู่
“ปัทมสุา
เ้าไปไหนมา พี่เนรอัมพรให้หาแน่ะ”
อรโมเรศล่าวพร้อมับว้ามือ้าที่ปัทมสุาไม่ถือธำมร์แล้วพาเินเ้าวิมารไป
ไรสรวิศ้มมอเหุาร์า้านบน
อนนี้ทราบแล้วว่านาฟ้าน้อยผู้นี้ือปัทมสุาบริวารสายอพระแม่สุรปรมี
และอยู่ในารูแลอเนรอัมพร เทพธิาอพระแม่ที่เล่าลือันว่าเ่ายิ่นั
เทพบุรแย้มยิ้มเล็น้อยับอบัวหลวู่สวย่อนะเหินายไปยัพระเุแ้วุฬามีเีย์
ความคิดเห็น