คลุมถุงชน-->รัก

พุ่มทำทีเดินผ่านมาหน้าห้องนอน ก่อนจะเลี้ยวซ้ายขวาตรวจสอบว่าไม่มีบ่าวไพร่แล้ว จึงเปิดประตูเข้าดู แต่ไม่มีจันทร์อย่างที่เขาตั้งใจ

พุ่มเดินลงบันไดมาแล้วมองไปทางท้ายเรือนก็เห็นร่างตะคุ่ม ๆ ของใคร จึงเดินตามไปดู พุ่มเดินไปจนถึงเรือนทางเข้าสวน ร่างบางที่คุ้นตานั่งย่องตัวอยู่ไม่ไกลสะพานข้ามคลองขุด ร่างนั้นหน้างอ คล้ายไม่พอใจและไม่สบอารมณ์ พุ่มอดยิ้มกับท่าทีแสนงอนนั้นไม่ได้ นางงอนใครกัน พุ่มคิดแล้วตัดสินใจแอบหลบเข้าไปฟังคำบ่นของจันทร์ทันที

“มะลิ มะลิ มะลิ ขนาดต้นมะลิยังเอามาปลูกที่ทางเข้าสวน ลืมไม่ได้แล้วจะแต่งข้ามาทำไม ฮึ..”

จันทร์บ่นพึมพำทำเสียงขึ้นจมูกไปเอามือตีต้นมะลิที่ปลูกเป็นแถวเรียงไปถึงสะพานไปด้วยความน้อยใจ

รอยยิ้มผุดรอยยิ้มแสนเอ็นดูมาอย่างอดไม่ได้ ที่แท้นางน้อยใจเขาเองหรือนี่

จันทร์เดินกลับขึ้นเรือนก็เห็นพุ่มสั่งบ่าวชายให้ทำบางอย่างแล้วบ่าวเดินจากไป พุ่มหันมายังนาง จันทร์สะดุดใจไปกับสายตาคมที่นิ่งสนิทนั้น นางหน้าม่อยลงแล้วก้มหน้าค้อมตัวเดินหนีไปยังห้องนอน

พุ่มอมยิ้มไล่หลังจันทร์ไป ก่อนจะตีหน้าขรึมเดินตามเข้าห้องไป จันทร์นั่งอยู่หน้าโต๊ะกระจกมองพุ่มผ่านทางกระจก แล้วเอ่ยถามตามหน้าที่

“พี่พุ่มจะอาบน้ำก่อนหรือไม่”

พุ่มมองจันทร์ผ่านทางกระจกบานเดียวกัน สายตานิ่งสนิท

“อาบสิ อีกประเดี๋ยวแล้วกัน วันนี้พี่อยากอาบที่คลองหน้าเรือน”

“เจ้าค่ะ”

จันทร์รับคำเสียงอ่อยแล้วลุกไปเตรียมของอย่างเงียบ ๆ พุ่มนั่งลงที่ปลายเตียงลอบยิ้มออกมาโดยที่สายตาจับจ้องเมียตนที่ทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่หมดอาลัยตายอยาก

เดินลงจากเรือนไปยังศาลาท่าน้ำ กลิ่นหอมนวลส่งมาจากที่ใด จันทร์ขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ไม่อาจเอ่ยคำถามนอกจากเดินก้มหน้าเดินตามพุ่มไปยังท่าน้ำ

พุ่มเดินไปเหลือบมองร่างบางที่เดินถือของตามมาไป รอยยิ้มสุขใจฉายมาอีกครั้ง จันทร์เดินก้มหน้าก้มตาจึงเดินชนเข้ากับแผ่นหลังของพุ่มอย่างไม่ได้ตั้งใจ บริเวณก่อนจะถึงศาลาท่าน้ำ

“ขอโทษเจ้าค่ะ ขอโทษเจ้าค่ะ น้องไม่ทันมอง”

พุ่มที่เป็นผู้เดินหยุดกะทันหันก้มมองน้องนางของตนอย่างนึกขำ นางน้อยใจเขาขนาดลืมตัวตนของตนเองไปแล้วหรือ เป็นเวลาปกตินางต้องโวยวายใส่เขาแล้วหากแต่นางกลับขอโทษเขาโดยไม่ได้สนใจว่าเขาจะผิดหรือไม่

“เจ้ามัวสนใจสิ่งใดอยู่หรือ”

จันทร์เงยหน้ามองคนถามอย่างลืมตัว เมื่อสบตาคมนั้นก็รีบก้มหน้างุด ไม่ได้นางกำลังงอนเขาอยู่ จะมองหน้าได้อย่างไร ชายใจเดียว เขารักเมียเก่าของเขา เขาไม่ได้รักนางเสียหน่อย ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ

“พี่ถามเจ้า ใยไม่ตอบเล่า”

พุ่มได้ทีเอ่ยเย้า จันทร์ขมวดคิ้วมุ่นไม่รู้จะทำอย่างไร

...ก็ขอโทษแล้วอย่างไร จะถามอันใดให้มากความ...

“ว่าอย่างไร เจ้าสนใจสิ่งใด”

จันทร์จำใจตอบไปส่ง ๆ

“สนใจกลิ่นหอมนวลแปลก ๆ เจ้าค่ะ ไม่รู้ว่ามาจากที่ใด”

รอยยิ้มของพุ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง เขายังคงก้มมองนางไม่ลดละ

“แล้วเจ้าว่ามาจากที่ใด”

จันทร์ยังคงก้มหน้ามองพื้น หงุดหงิดใจที่ถูกถามไม่หยุดเช่นนี้

...จะคาดคั้นไปหาสิ่งใดกัน...

นางตัดสินใจชี้มือไปที่ต้นไม้ข้างตัวโดยที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่ พุ่มถามนาง

“เจ้าเคยเห็นมาก่อนหรือไม่”

“ไม่เคยเจ้าค่ะ แต่ก่อนก็ไม่เคยได้กลิ่น”

“แล้วเจ้ารู้จักชื่อต้นไม้นี้หรือไม่”

จันทร์ส่ายศีรษะแทนคำตอบ

“นับว่าเจ้ารับรู้ได้รวดเร็ว ต้นไม้นี้พี่เพิ่งให้บ่าวเอามาลง ชื่อต้นจันทน์กระพ้อกลิ่นหอมชื่นใจคล้ายกับ...”

จันทร์สะดุดหูกับชื่อต้นไม้ จันทร์กระพ้อ ผนวกกับท่าทีจะพูดก็ไม่พูดของพุ่ม นางจึงเงยหน้ามองเป็นเวลาเดียวกับที่พุ่มก้มหน้าลงเอาจมูกมาสูดดมกลิ่นสาวที่ข้างหูของนาง

จันทร์ตกใจจะหันหลบหากแต่ถูกสองมือแข็งแรงจากร่างสูงรวบร่างเอาไว้ แผ่นหลังจันทร์ปะทะกับอกเปลือยเปล่ากว้างกำยำอย่างไม่ทันตั้งตัว พุ่มก้มลงกระซิบเสียงทุ้มนุ่มอบอุ่นที่ข้างหูจันทร์

“คล้ายกับ...กลิ่นกายเจ้า เจ้าจันทร์ของพี่”