อย่าเพิ่งเข้าน้าจ้า^^

ลำดับตอนที่ #2 : *~[บทที 1]~* : ช่วยชีวิตในตรอกยาจก

           บทที่ 1 หมาน้อยริมทาง

          "ออกไป ออกไปให้พ้น อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!"




          ร่างบางหนึ่งถูกผลักกระเดนออกมาจากหลังร้านอาหารร้านหนึ่งใจกลางเมือง ร้านที่ภายหน้าดูหรูหรามีราคา มีสง่าคู่ควรกับคนกระเป๋าหนักทั้งหลาย หากแต่เพียงถ้าหันมามองที่หลังร้านนี้ ก็จะเห็นภาพอันน่าอนาจใจแก่คนเมืองใหญ่ ตรอกเล็กๆที่มีน้ำเฉอะแฉะกักขังอยู่เป็นหย่อมๆ รู้กันว่าเป็นแหล่งรวมสิ่งปฏิกูลสังคมทั้งหลาย ทั้งการพนัน ยาเสพติด และอีกปัญหาสังคมคาใจตำรวจและหญิงสาวคือ... พวกโรคจิตบ้ากาม




          หลังจากสมองหมุนเร็วจนตาเกิดพร่า เนื่องจากฟังคำด่าทอและถูกผลักกระเด็นอย่างไม่ปราณี บวกกับการที่อดข้าวมาหลายวัน หญิงสาวจึงเกิดอาการหน้ามืดและเดินต่อไปในตรอกเล็กๆแคบๆเหม็นอับนี้ต่อไปไม่ไหว จึงขอยืมกำแพงปูนสูงเป็นที่พักพิงชั่วคราว ขาไร้เรี่ยวแรงค่อยๆทรุดตัวลงนั่งอย่างช้าๆ น้ำตาเจ้ากรรมได้ไหลอาบแก้มนวลที่มีคราบฝุ่นติดอยู่ แสดงถึงอาชีพที่ตนทำและฐานะทางการเงิน




          'ทำไม ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งเราอย่างนี้ เราทำอะไรผิด ชะตาชีวิตเราถึงเป็นอย่างนี้' เธอคิดกับตนเองอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยไปเบียดบียนใคร แต่ทำไมชีวิตถึงโชคร้ายเช่นนี้




          ด้วยความที่ไม่ได้กินอาหารมาหลายวัน ท้องไส้เจ้ากรรมเกิดอาการร้องประท้วงเสียงดัง ทำให้เจ้าตัวหงุดหงิด




          "ไอ้ท้องบ้า!! อย่ามาร้องครวญครางได้ไหม ฉันกำลังปลงกับชีวิตอยู่!!" เธอตะคอกใส่ท้องตัวเองเหมือนคนบ้า แต่ทำไงได้หล่ะ เธอตอนนี้ก็แทบเป็นบ้าอยู่แล้ว เป็นบ้าจริงๆไปเลยดีไหมเนี้ย!? 




          น้ำตาที่แห้งไปแล้ว แต่อารมณ์เคืองท้องตัวเองยังคุกรุ่นอยู่ ความง่วงและความเหนื่อยล้าที่ทำงานตรากตร่ำมาหลายค่ำคืนโดนไม่ได้พักผ่อนมารบกวนจิตใจอีก จนเธอฝืนตัวเองไม่ไหว หนังตาอันหนักอึ้งได้ปิดลงอย่างสงบ เข้าสู่ห่วงนิทราอย่างไม่เป็นสุขนัก




          ในมุมมืดแห่งตรอกซอมซ่อนี้มุมหนึ่ง กลุ่มแววตาหิวกระหายได้มองเหยื่ออันโอชะของมันทะเลาะกับท้องตัวเองแล้วหลับไปในที่สุด เวลาที่มันรอคอยมาถึงแล้ว มันได้ก้าวออกมาจากมุมมืดนั้นอย่างเชื่องช้าแต่เงียบกริบ อาหารกามของพวกมันมานอนอยู่ตรงหน้าแล้ว มีรึจะปล่อยไปง่ายๆ




          มนุษย์เพศชายประมาณ 3 คนก้าวออกมาจากมุมมืดเพื่อมาหาหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ด้วยจุดประสงค์เดียวกัน มือของสัตว์อเวจีคนหนึ่งช้อนตัวหญิงสาวผู้นั้นขึ้นมาอย่างสบายๆ ด้วยน้ำหนักตัวของหญิงสาวและกำลังของผู้ชาย มันพาเธอไปที่มุมเดิมที่ออกมาแล้ววางลงอย่างเบามือด้วยเกรงว่าเธอจะตื่น และความต้องการของมันจะไม่ได้ระบาย




          ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนหัวหน้าค่อยๆถอดเสื้อของเจ้าหล่อนออก เผยให้เห็นถึงผิวแม้ของผู้หญิง ยิ่งทำให้ความต้องการของมันเพิ่มพูลมากขึ้น มันจูบอย่างดุเดือดที่ริมฝีปากและทรวงอก และกำลังจะไปจูบที่แก้มต่อ ก็เกิดเสียงสั่นประสาทดังขึ้น หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด




          "แฮ่..โฮ่ง!!"




          เจ้าคนที่จับตัวเธออยู่นั้นได้กระเด้งออกมาโดนทันที และทุกสายตาจับจ้องไปทางทิศที่น่าจะเป็นต้นเสียง มุมมืดด้านตรงข้ามมันนี่เอง...




          ดวงตาสีฟ้าอ่อนเป้นสิ่งที่ทุกคนเป็นเป็นอันดับแรก แสงจันทร์กระทบนัยน์ตาแล้วสะท้อนเข้าสู่ต่อมผวาของทุกคน ร่างเพรียวค่อยๆก้าวออกมาจากมุมมืดนั้นอย่างมั่นใจ เส้นเงาลากผ่านตัวของสัตว์ป่าจากหัวไปสู่หาง แสงสาดส่งให้เป็นร่างสูงสง่าอย่างชัดเจน ขนสีดำตั้งชันขึ้นอีกครั้งบังแสงทับร่างใจทรามทั้งหมดจนมิด ไม่ต้องรอให้มันขู่อีกรอบ ทั้งสามรีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตไปจากบริเวณนั้นทันที




           'ฮึ ขี้ขลาด' 



          
          ฟาโรมองพวกนั้นอย่างเหยียดหยาม มนุษย์นี่ช่างน่าขยะแขยงเสียจริง เขาแอบเข้ามาในเมืองนี้ได้ไม่นานก็พบเห็นข้อเสียของพวกมนุษย์อีกข้อแล้วสิ เมื่อกี้ถ้าไม่หนีนะ ข้าจะจับกินเสียให้ดูเลย!!




          เขาหันกลับมามองที่หญิงสาวอีกครั้ง และเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะมองเธอชัดๆ




          เธอจัดว่าเป็นคนที่สวยใช้ได้เชียวหล่ะ ถ้าไม่ติดที่สกปรกมอมแมมไปหน่อย ผมสีทองยุ่งๆแนบกับพื้นดิน ดวงตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข นี่เธอยังนอนได้อยู่หรือเนี้ย!? ถ้าเขาไม่มาช่วยเธอจะเกิดอะไรขึ้น แสงจันทร์สีนวลส่องกระทบผิวกายสาวขับให้ดูผ่องมากขึ้นไปทั้งกาย หืม กาย เออ... เฮ้ย!!




          เขาลืมไปเลยว่าตอนนี้เธอเปลือยอยู่!! ขนสีนิลตั้งชันขึ้นอย่างตื่นตระหนก ขนาดเมื่อกี้มนุษย์ยังทนไม่ได้ เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันจะทนไหวหรอ!!




          เขาเงยหน้าขึ้นฟ้าเพื่อสงบจิตใจ และพยายามครุ่นคิดหาวิธี เอาไงดีเอาไงดี!!




          ระหว่างนั้น สายตาไปเหลือบไปเห็นผ้าด้านบนหัวของเขา ตาของหมาป่าที่เห็นได้ดีในเวลากลางคืนเพ่งมองที่ผ้ากลุ่มนั้น จึงเห็นว่าเป็นเสื้อผ้า ของผู้หญิงซะด้วย!!




          มีวิธีเดียว เขาต้องกลับเป็นมนุษย์ก่อน ฟาโรคิดได้ดังนั้น จึงรีบแปลงตนเองให้กลับเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับเธอ หลังจากกลุ่มควันจากการแปลงกายจางหายไป ได้ปรากฏให้เห็นใบหน้าคมเข้มตามฉบับหมาป่า แต่ที่แก้ม กลับมีสีชมพูแต้มนิดๆ...




          เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาแนบอก และเดินไปที่มุมที่เขาเดินออกมา เพราะตรงนั้นมีที่ที่เขาพักอยู่ หรือพูดง่ายๆ ตรงนั้นมีที่นอนอยู่นั้นแหละ




          จริงๆระยะทางก็ไกลอะไรมากมายหรอก แต่ทำไมเขารู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้มันยาวนานเสียจริง ถึงตอนที่วางเธอลง เหงื่อเขาทำไมถึงไหลท่วมตัวอย่างนี้หล่ะ เขาไม่ใช่กลัวมนุษย์ผู้หญิงใช่ไหม?




          เขาสลัดความคิดออกไปจากหัวชั่วคราว ทีนี้ต้องมาจัดการเรื่องเสื้อผ้าของเธอก่อน...




          เขาลุกขึ้นอย่างเต็มความสูง ก่อนที่จะผิวปาก ฟังดูเหมือนเป็นรหัสอะไรซักอย่าง ที่มนุษย์คงฟังไม่เข้าใจ




          สิ้นเสียงผิวปากได้ไม่นาน มีเสียงที่บินตัดผ่านอากาศดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ทันใดนั้น กา 2-3 ตัวได้บินเข้ามาหาฟาโรเหมือนเข้าใจสิ่งที่เขาส่งไป มันบินไปมาอยู่เหนือหัวเขาซักครู่ก่อนที่จะลงบริเวณด้านหน้าของเขา มันยืนเขาแถวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบและมองจ้องเขาตาใสแจ๋วดูน่าขัน




          "กา!!" กาหนึ่งในนั้นร้องออกมา แล้วทั้ง 3 ก็ก้มคำนับพร้อมกัน และรอฟังคำสั่ง ฟาโรมองขึ้นไปบนเสื้อที่เขามองไว้ในตอนแรก แล้วจึงก้มลงไปมองพวกกาอีกรอบ




          กาตัวเดิมที่ร้องออกมาเอียงคอมองนายของมันอย่างสงสัยอีกรอบ ก่อนที่จะตัดสินใจบินขึ้นไปตามสายตาของฟาโร และไปเกาะที่ราว ก่อนที่จะมองไปที่เสื้อตัวนั้น และส่งเสียง "กา!!" เป็นเชิงถามว่าใช่ไหม?




          ฟาโรจึงพยักหน้าเล็กน้อย แต่สีหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่าย เขาคิดผิดนะเนี้ยที่ใช้พวกกา น่าจะนึกออกว่าพวกนี้มันซื่อบื่อ!!




          "กา!!" กาตัวที่เกาะบนราวร้องบอกตัวข้างล่างให้บินตามขึ้นมา 2 ตัวที่เหลือได้บินขึ้นไปเก็บเอาผ้าลงมาให้นาย โดยเอาวางไว้ในมือที่เขายื่นไปรับ เฮ้อ กว่าจะได้!




          หลังจากที่พวกกาบินลงมาที่เดิมและก้มคำนับอีกรอบก่อนจากไป เขาจึงหันกลับมาที่เธออีกครั้ง ก่อนที่จะเมินหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว เขาจะโอ้เอ้ต่อไปไม่ได้แล้ว!! คิดได้ดังนั้น เขารีบย่อตัวลงและช้อนหลังของเธอขึ้นมาให้กายติดกับเขา เพื่อบังส่วนพิเศษไว้ แต่นึกว่าจะดีขึ้น กลับแย่ลงไปอีก เมื่อส่วนที่เขาตั้งใจจะบังไว้ กลับแนบชิดกับตัวเขาทุกสัดส่วน!!




          คิดแล้วหัวใจเต้นรัวและแรง เขาจะมัวไขว้เขวไม่ได้แล้ว หากเธอตื่นแล้วเห็นตัวเองสภาพนี้ เธอจะคิดยังไง เขารีบใส่เสื้อให้เธออย่างยากเย็น ให้ตายสิ ชีวิตนี้เขาเคยทำให้คนอื่นซะที่ไหนเล่า นี่เธอเป็นรายแรกเลยนะ แถมที่สำคัญ เป็นมนุษย์ซะด้วย!!




          หลังจากพยายามปลุกปล้ำกับเสื้อตัวน้อยอย่างยากลำบาก ภารกิจที่ไม่ใหญ่หลวงก็ได้เสร็จสื้นลงด้วยความเหนื่อยหอบ ทำไมมันเหนื่ออย่างนี้ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ เป็นมนุษย์ผู้หญิงช่างวุ่นวายดีแท้นะ




          เขาก้มลงมองหญิงสาวข้างกายอีกครั้ง เสื้อผ้าก็เปลี่ยนให้แล้ว แต่ยังเหลืออีกอย่างหนึ่ง คือใบหน้าที่สกปรกเลอะเทอะ ไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรมาถึงได้สกปรกเช่นนี้ อย่างนี้เลียทำความสะอาดให้เธอดีกว่า




          ไปพูดพล่ามทำเพลง ร่างแกร่งแปลงกลับเป็นหมาป่าอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เป็นหมาป่าตัวน้อยขนาดลูกหมา ดูผ่านๆก็เหมือนลูกหมาบ้านทั่วไป เขาก้าวขึ้นไปยืนบนตัวเธออย่างช้าๆแล้วกำลังจะก้มลงเลียตามใบหน้าเพื่อทำความสะอาดให้ แต่แล้ว จมูกอันดีเลิศของสัตว์ตระกูลหมาก็ได้กลิ่น กลิ่มที่สร้างความแปลกใจให้แก่เขา... ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง เขาเป็นถึงเจ้าป่า กลิ่นนี้เค้าคุ้นเคยดี 




          กลิ่นสาปสัตว์...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอาแล้วๆ

เรื่องชักสนุกแล้วชะม้า

(รึป่าวหว่า - -")

ขออาภัยที่อาจจะบรรยายฉากต่างๆมิค่อยดีเท่าไหร่

แหม ก็รีบปั่นให้ทุกๆท่านได้อ่านนิค้า^^"

ยังไงก็ ฝากสิ่งสุดท้าย

นั้นคือ...

       เม้นส์!!!!

ขอบพระคุงค้า^O^