[Fic] You VS Me...รักนี้ต้องลอง [Wonhyuk ft.Various artists]

ลำดับตอนที่ #1 : You VS Me - Intro

            เพื่อนสนิท... ?

 

          เพื่อนสมัยเด็ก... ?

 

          เพื่อนอนุบาล... ?

 

          เพื่อนประถม... ?

 

          เพื่อนมัธยม... ?

 

          เพื่อนมหาลัย... ?

 

          เพื่อนข้างบ้าน ?

 

 

          นายนั่นไม่ใช่ซักอย่างในความทรงจำ

 

          นายนั่นน่ะ เป็นคู่แข่งต่างหากล่ะ!!!

 

          คู่แข่งตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้...

 

 

 

            เสียงผู้คนโห่ร้องดังไปทั่วบริเวณใต้อาคารเรียนของคณะ นักศึกษาหลายต่อหลายคนต่างพากันมุงดูบอร์ดขนาดใหญ่ที่ทางมหาลัยได้จัดเตรียมเอาไว้ประกาศผลการเรียนในแต่ละเทอม ถึงจะสามารถดูได้จากในอินเตอร์เน็ตแล้วก็เถอะ แต่หลายๆคนกลับเลือกมาดูที่บอร์ดด้วยตัวเองเพราะมันได้อารมณ์มากกว่ากันเยอะ ร่างบางเบ้หน้าน้อยๆเมื่อเห็นว่ามีผู้คนมากเกินกว่าที่คิดเอาไว้ แต่เพียงไม่นานเค้าก็ต้องส่งยิ้มหวานๆให้กับผู้คนที่เดินเข้ามาทักทายเค้าเรื่อย คนที่ยืนอยู่ข้างๆเองก็ยิ้มหวานให้กับหลายๆคนที่เดินเข้ามาทักทายด้วยเช่นกัน

 

 

 

            “ พี่ฮยอกแจเก่งจังเลยฮะ...”

 

            “ เอ๋...”

 

            “ เรียนก็เก่ง กิจกรรมก็เด่น แถมยังน่ารักอีกต่างหาก ผมชื่นชมพี่ฮยอกแจสุดๆเลยล่ะฮะ” คนถูกชมได้แต่ยิ้มขำๆกับร่างบางเจ้าของดวงตากลมโตตรงหน้า ลี แทมินน้องรหัสของเค้าน่ารักมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แขนเรียวเอื้อมไปโอบรอบคอคนตัวเล็กกว่าจ้องมองด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจมากนักสำหรับคนในอ้อมแขน

 

 

 

            “ แล้วเกรดของแทมินได้เท่าไหร่กันล่ะ”

 

            “ เอ่อ... คือ... คือผมยังไม่ได้ไปดูเลยฮะ”

 

            “ อย่ามาโกหกพี่นะ...”

 

            “ คือมันค่อยข้างจะแย่ เพราะเทอมนี้ผมเอาเวลาไปซ้อมเต้น แล้ว...แล้ว...”

 

            “ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง บอกพี่สุดที่รักมาเดี๋ยวนี้เลย”

 

            “ แหะๆ... แค่ 2.50 เองฮะ พี่ฮยอกแจอย่าโกรธผมนะ... เทมอนี้ผมสัญญาว่าผมจะตั้งใจให้มากกว่านี้นะ จุ๊บๆ อย่าโกรธผมเลยนะ” มือเรียวเกาะเข้าที่แขนของพี่รหัสพลางเอาหน้าถูกไถอย่างออดอ้อน แต่ดูเหมือนว่ามันจะช่วยได้ไม่มากเท่าที่คนขี้อ้อนต้องการมากนัก มือบางยกขึ้นดีดลงไปที่หน้าผากเนียนของคนที่กำลังเกาะแขนเค้าอยู่ ทำเอาคนที่ยืนข้างๆอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

 

 

 

            “ โอ๊ย!! ผมขอโทษ... พี่ฮยอกแจอย่าโกรธผมเลย จุ๊บๆ” แทมินก็ยังคงอ้อนฮยอกแจอยู่อย่างนั้น ฮยอกแจดึงแขนออกจากการเกาะกุมของแทมินได้สำเร็จ พลางบ่นนู่นนี่นั่นออกมา คนโดนบ่นยู่หน้าไม่ชอบใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ทันหันมามอง แต่พอหัวกลับมาร่างบางก็มีรอยยิ้มกว้างพลางหยักหน้าเข้าใจในคำพูดของคนเป็นพี่

 

 

 

            แทมินยังคงพยักหน้ารับคำพูดของรุ่นพี่ตัวบางตรงหน้า ฮยอกแจเองก็ยังไม่เลิกบ่นน้องรหัสของตัวเองเสียที แถมดูจะพูดมากกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำไป แทมินทำท่าจะเอ่ยขัดเมื่อฮยอกแจบอกว่าจะติวเพิ่มให้เค้า 3 เวลาหลังอาหาร แต่พอโดนสายตาดุๆจากร่างบางก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก ทงเฮที่ยืนอยู่ข้างๆฮยอกแจเองยังอดขำไม่ได้กับการกระทำของรุ่นน้องขี้อ้อนที่เค้าเองก็เอ็นดูไม่น้อยไปกว่าฮยอกแจเลยทีเดียว

 

 

 

            ทั้งๆที่ตัวเองก็อยากจะเอาเวลาไปซ้อมเต้นซะมากกว่า

 

          แต่ก็ต้องพยักหน้ารับฮยอกแจจนออกนอกหน้าอย่างนั้น

 

          กลัวพี่รหัสไม่รักรึไงกัน ลี แทมิน...

 

 

 

            “ ไปดูเกรดกันเถอะฮยอกแจ... น้องมันพยักหน้าจนคอจะหลุดออกมาแล้วน่ะ”

 

            “ แต่ทงเฮ...”

 

            “ ไปเถอะหน่า” ทงเฮเลยจัดการลากฮยอกแจออกไป พลางหันไปบอกให้แทมินกลับไปอ่านหนังสือได้แล้ว ดูเหมือนเจ้ารุ่นน้องขี้อ้อนจะอยากกระโดดกอดเค้าเป็นการขอบคุณที่สามารถทำให้หลุดพ้นจากการบ่นของพี่รหัสของตัวเองอย่างลี ฮยอกแจได้ ร่างบางทั้งสองเดินตรงเข้ามายังบอร์ดของคณะ พลางสูดอากาศเข้าไปลึกๆเพื่อนเตรียมพร้อมกับการดูเกรดที่เพิ่งจะออกมาสดๆร้อนๆ

 

 

 

            “ สาธุ! ขอให้ได้มากกว่าไอ้หมอนั่น”

 

            “ แข่งกันอีกแล้วหรอ...”

 

            “ แหงล่ะ... ไอ้ม้านั่นมันไม่เจียมตัว รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางชนะก็ยังจะแข่ง”

 

            “ ว่าไปนั่น... สาธุ! สงสารปลาน้อยตัวเล็กด้วยเถอะ ขออย่าให้ติดโปรเลย”

 

            “ โหยทงเฮ ฉันอุตส่าห์ติวให้แก แต่แกขอแค่ไม่ต่ำกว่า 2.00 เนี่ยนะ”

 

            “ แหมแก ใครเค้าจะอัจฉริยะข้ามคืนกันล่ะวะ ติวแค่คืนเดียวจะให้ได้เกรด 4.00 เลยรึไงกัน”

 

            “ ไม่รู้ล่ะ... ยังไงๆแกก็ต้องได้มากกว่า 3.50 เข้าใจ ?” ลี ทงเฮอยากจะตะโกนกรีดร้องว่าไม่เข้าใจโว้ยดังๆ แต่ก็เกรงว่าเพื่อนสนิทของเค้ามันจะเลิกคบเค้าซะก่อนน่ะสิ่ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ดันมาเป็นเพื่อนสนิทกับคนเรียนเก่ง ไม่สิ่! ต้องบอกว่าโคตรเก่งอย่างลี ฮยอกแจ ไม่ว่าจะวิชาอะไรลี ฮยอกแจก็คว้าเกรด A มาได้อย่างง่ายดาย ผิดกับเค้า... พูดแล้วอยากจะร้องไห้ T^T

 

 

 

            ผู้คนเริ่มบางตาลงแล้วแต่ถึงอย่างนั้นฮยอกแจก็คิดว่าคนแน่นอยู่ดีนั่นล่ะ ทงเฮมันออกแนวว่าอยากจะรู้เป็นอย่างมากเค้าก็เลยต้องจำใจแหวกผู้คนเข้าไปดูเกรดทันที นิ้วชี้วางลงบนกระดาษสีขาวไล่ตามรายชื่อจากด้านล่างสุดของกระดาษไปยังด้านบนอย่างเชื่องช้า ผิดกับทงเฮที่ดูจะกระวนกระวายมากเป็นพิเศษ นิ้วชี้ของทงเฮดูเหมือนจะหยุดลงประมาณกลางๆกระดาษ ถ้าฮยอกแจหันไปมองคงได้เห็นลี ทงเฮทำหน้าอึ้งประหนึ่งว่าคิม คิบอมมายืนแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า

 

 

 

            “ พระผู้เป็นเจ้า... ในที่สุดต่อมความฉลาดของลูกก็ทำงานเป็นปกติเสียที” ฮยอกแจอดที่จะขำไม่ได้เมื่อเห็นทงเฮพร่ำเพ้อของคุณพระผู้เป็นเจ้าเสียยกใหญ่ ตาเรียวหันกลับไปสนใจที่บอร์ดเช่นเดิม นิ้วเรียวไล่ขึ้นไปเรื่อยๆจนมาหยุดลงตรงตัวอักษรที่เป็นชื่อของเค้า ทงเฮยังคงลั่นล้าไม่หยุดเมื่อเกรดที่ออกมาได้เกิดกว่าที่เคยได้ ฮยอกแจเหลือบไปเห็นว่าเกรดของทงเฮเป็นไปอย่างที่เค้าต้องการ 3.75 ถือเป็นเกรดที่เยี่ยมยอดชนิดที่เรียกว่าถ้าทงเฮกลับไปบอกแม่ แม่ต้องหาว่าโกหกหรือไม่ทางมหาลัยก็ต้องพิมพ์ผิดเป็นแน่

 

 

 

            “ จะดูไม่ดู... เกะกะชะมัดเลย” เสียงทุ้มของใครซักคนที่ฮยอกแจรู้ดี และนั่นทำให้อารมณ์ดีใจกับทงเฮหายไปจนหมดสิ้น ร่างบางหันกลับมามองร่างสูงที่ยืนอยู่ทางด้านหลังแล้วก็ต้องเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยังคงมีรอยยิ้มยียวนส่งมาให้เค้าเช่นเดิม ร่างบางพยายามไม่ใส่ใจอะไรกับคนตรงหน้ามากนัก เค้าหันกลับมาสนใจกับบอร์ดด้านหน้าต่อ ก่อนจะพึมพำอยู่คนเดียว

 

 

 

            “ ซวยชะมัดเลย”

 

            “ ห๊ะ... อะไรนะ”

 

            “ อะไร!”

 

            “ โหย... ทำไมต้องตวาดด้วยล่ะ  ไม่น่ารักเลยอะ”

 

            “ ไม่น่ารักแล้วทำไม...”

 

            “ ป๊าว... ก็แค่บอกว่าไม่น่ารัก”

 

            “ เออ! ฉันก็ไม่ได้ขอให้นายมารัก นี่ออกไปไกลๆฉันเดี๋ยวนี้นะชเว ซีวอน!!” ร่างสูงเดินเข้าไปประชิดตัวร่างบางจากทางด้านหลัง เสียงโวยวายของคนตัวเล็กด้านในยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุดตามด้วยเสียงหัวเราะของร่างสูงบ้างหรือไม่ก็คำพูดที่ร่างสูใช้เถียงกลับไป ผู้คนรอบข้างต่างหันมามองก่อนจะอมยิ้มน้อยๆกับภาพที่เห็น มันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันที่สองคนนี้มามหาลัย เถียงกันทุกวันแต่ก็ดูเหมือนว่าชเว ซีวอนจะมีความสุขซะเหลือเกินที่ได้เห็นลี ฮยอกแจหัวเสีย และก็ไม่ต่างกันลี ฮยอกแจจะดูมีความสุขมากเมื่อเค้าสามารถทำทุกอย่างได้ดีกว่าชเว ซีวอน ทงเฮมองสองคนข้างๆได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมๆ

 

 

 

            สนิทกันขนาดนี้ ฮยอกแจมันบอกว่าเป็นแค่คนรู้จักได้ยังไงวะ

 

 

 

            ถึงทงเฮจะพอรู้มาบ้างก็เถอะว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน มีความสัมพันธ์ยังไง แต่ทงเฮก็ยังไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมฮยอกแจถึงต้องจ้องจะเอาชนะชเว ซีวอน ทั้งๆที่ตามความคิดของเค้าเลยนะ ซีวอนน่ะสู้ฮยอกแจไม่ค่อยจะได้ด้วยซ้ำในเรื่องเรียนและกิจกรรม แต่ก็ถือว่าสูสีกันล่ะมั้ง แพ้ชนะห่างกันแค่นิดหน่อย เค้าก็ไม่รู้ว่าทำไมลี ฮยอกแจมันถึงดีใจซะขนาดนั้น

 

 

 

            “ 4.00 ฉันชนะ!!!!” เสียงหวานร้องดังลั่นพลางจิ้มนิ้วลงไปที่จุดเดิมซ้ำๆอยู่อย่างนั้น โดยมีซีวอนยืนมองยิ้มขำๆอยู่ทางด้านหลัง ฮยอกแจหันกลับมาโดยลืมไปว่ามีร่างสูงอยู่ด้านหลัง ใบหน้าหวานห่างกับใบหน้าหล่อไม่ถึงคืบ เพราะร่างสูงย่อตัวลงมาพอดิบพอดี ถ้าใครคิดว่าจะดูฉากหวานแหววแบบว่าหน้าแดงเพราะเขินล่ะก็ คงไม่ใช่กับลี ฮยอกแจแล้วล่ะ ใบหน้าหวานยังคงมีรอยยิ้มอย่างเหนือกว่า ใบหน้าหวานไม่ได้ขึ้นสีอย่างที่ควรจะเป็น แต่ซีวอนเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

 

 

 

            เห็นกันตั้งแต่ตอนตัวแดงๆ

 

          แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันก็บ่อยตอนเด็กๆ

 

ใกล้กันกว่านี้ก็ยังเคยมาแล้ว

 

แค่นี้ต่อมความอายมันไม่ทำงานให้หรอก เปลืองพลังงาน!!

 

 

 

“ ก็สูงกว่าแค่ 0.5 ทำกร่าง”

 

“ อะไรใครกร่าง... อย่ามาใช้คำแบบนั้นกับฉันนะ ฉันจะฟ้องคุณอา”

 

“ โอ๊ย... กลัวจนตัวสั่นแล้วล่ะ”

 

“ นี่!! นายแพ้แล้วเข้าใจมั๊ย”

 

“ รู้ๆๆ เข้าใจครับคุณหนู”

 

“ นี่!! อย่ามาเรียกฉันว่าคุณหนูนะ”

 

“ อะไรกัน คนที่บ้านเค้าก็ชอบเรียกกันไม่ใช่หรอ...”

 

“ แต่นายไม่ใช่คนบ้านฉัน”

 

“ หรอ ?” ร่างสูงทำหน้ายียวนจนฮยอกแจรู้สึกได้ว่าเท้าของเค้ามันกำลังกระดิกคล้ายอยากจะจัดการกับไอ้คนกวนโอ๊ยตรงหน้านี้เต็มทน แต่ฮยอกแจไม่ทำหรอก... ผู้ชนะอย่าลดตัวลงไปยุ่งกับคนแพ้แล้วพาลจะดีซะกว่า

 

 

 

“ ตามที่สัญญากันเอาไว้... เจ้าซีเปียร์ต้องมาอยู่กับฉันตลอดช่วงปิดเทอม”

 

“ ถามความสมัครใจของมันรึยังเถอะ มันไม่อยากอยู่กับไก่หรอกฉันว่า”

 

“ นี่ชเว ซีวอน!!!!!”

 

“ คร๊าบบบบ~” ฮยอกแจได้แต่ฟึดฟัดทำอะไรไม่ได้นอกจากจิ๊ปากระบายอารมณ์ก็เท่านั้น ซีวอนยังคงจ้องมองใบหน้าหวานของคนตรงหน้า เค้าเองก็อยากจะขำเหมือนกันแต่ก็ต้องเก๊กเอาไว้ บ้านก็อยู่ใกล้กันเค้าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมฮยอกแจถึงอยากได้ทุกๆอย่างที่เค้ามี ด้วยการแข่งอะไรกันมากมาย แข่งกันมาตั้งแต่เด็ก พอมาลองนึกๆดูแล้ว...

 

 

 

มันก็ทำให้ชีวิตมีสีสันไม่น้อยเลยเหมือนกัน...

 

 

 

“ อ๋า... ใกล้จะถึงวันมันนี่ เดย์แล้วสิ่นะ นายอยากได้อะไรรึป่าวฮยอกแจ”

 

“ อะไร... จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย”

 

“ มันนี่ เดย์วันที่คู่รักเค้าซื้อของให้กัน นายไม่อยากได้อะไรหรอ”

 

“ จากนาย ?”

 

“ อือ... เพราะฉันว่านายคงจะไม่มีใครซื้อให้หรอก จริงมั๊ย?”

 

“ ชเว ซีวอน!!!!”

 

“ คร๊าบบบบบ~”

 

“ ปากดี”

 

“ เจ็บไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียวคุณหนูฮยอกแจ”

 

“ อ๊าก!!! ฉันใกล้จะหมดความอดทนแล้วนะ”

 

“ อะไร จี้ใจนายหรอ... เอ๊ะ! หรือว่านายไม่มีแฟน มันก็น่าอยู่แล้วล่ะนะ หน้าตาก็งั้นๆ เซ็กซี่รึก็ป่าว น่ารักหรอก็ไม่ เอาง่ายๆก็ไม่มีอะไรดี”

 

“ ฉันมีแฟนอยู่แล้วล่ะหน่า”

 

“ คนไหนล่ะ... แฟนในฝันอ๊ะป่าว ตื่นได้แล้วนะจ๊ะที่รัก” ซีวอนยิ้มกวนๆก่อนจะโน้นหน้าลงไปให้ใกล้กว่าเดิม จมูกโด่งรั้นสูดดมเอาความหอมจากแก้มใสเพียงครู่ก่อนจะผละออก จากรอยยิ้มยียวนตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มกว้างอย่างชอบใจ เสียงพูดคุยรอบข้างดังขึ้นเซ็งแซ่ แก้มใสแดงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่ากำลังจะระเบิดออกอย่างไงอย่างงั้น ทงเฮที่ยืนดูทั้งคู่อยู่เงียบๆต้องส่ายหน้ากับความขี้แกล้งของซีวอน

 

 

 

“ อ๊า... ชื่นใจ~” ซีวอนเอ่ยออกมาอย่างสดชื่นจนทำเอาคนรอบข้างอดหัวเราะในความขี้เล่นของร่างสูงไม่ได้ ผิดกับฮยอกแจที่หน้าแดงด้วยความโกรธ บอกแล้วไง... อยู่กันมาตั้งแต่เด็กกับอีแค่มาหอมแก้มน่ะเค้าไม่อายให้เปลืองพลังงานหรอก  ร่างสูงยักคิ้วนิดๆก่อนจะหันหลังหมายจะเดินกลับออกไป แต่แล้วเสียงหวานที่ดังขึ้นก็ทำเอาต้องหยุดกึก

 

 

 

“ ชเว ซีวอน ฉันขอท้านาย!!!!”

 

“ จะแข่งอีกแล้วหรอครับ...”

 

“ ฉันจะหาแฟนให้ได้มากกว่านาย คอยดูเถอะ!!”

 

“ คงยาก...”

 

“ ไม่รู้ล่ะ... ฉันท้านายแล้ว”

 

“ อืม... เอาเป็นว่ารับคำท้า ถ้านายชนะฉันจะยอมให้นายออนท็อป โอเคมั๊ย”

 

“ ไอ้ทะลึ่ง!! ไอ้ม้าลามก!!”

 

“ ฮ่าๆๆๆๆ ชอบฉายาที่นายตั้งให้ฉันจังเลย... ม้างั้นหรอ ลองมาควบดูหน่อยมั๊ยฮยอกแจ” และมันก็ได้ผลเสมอกับคำพูดกวนๆของเค้า ทำใหฮยอกแจปรอทแตกได้เสมอนั่นล่ะ ซีวอนรู้ดีเค้าขัดฮยอกแจได้ที่ไหน ยังไงๆถ้าฮยอกแจอยากจะแข่งเค้าก็ทำได้แค่รับคำท้า แล้วก็แข่งๆไปให้จบๆเรื่องก็เท่านั้นเอง แต่ไม่รู้ทำไมลางสังหรณ์ของเค้ามันกลับบอกว่าการแข่งครั้งนี้มันจะชวนให้เค้าปวดหัวเสียเหลือเกิน

 

 

 

“ ถ้าฉันชนะ... นายต้องแบกฉันจากนี่กลับบ้าน”

 

“ หือ??”

 

“ ฉันขี่หลังนาย ให้นายเดินกลับบ้าน”

 

“ เฮ้ย!! จะบ้ารึไงมันตั้งไกลนะ”

 

“ ตาขาวขึ้นมาซะอย่างนั้นเลยนะ”

 

“ แล้วถ้าฉันชนะล่ะ”

 

“ อืม... นายอยากได้อะไรล่ะ”

 

“ เอาเป็นว่า... ถ้าฉันชนะ นายต้องตามใจฉันทุกอย่าง”

 

“ บอกมาให้มันชัดเจนหน่อยสิ่!!”

 

“ ไว้ถึงเวลาที่ฉันชนะค่อยบอก”

 

“ อะไรกัน ขี้โกง!!”

 

“ ถ้ามั่น่ใจว่านายจะชนะแล้วจะแคร์ทำไมล่ะฮยอกแจ” ร่างบางหยุดคิดไปชั่วขณะ ก็จริงอย่างที่ไอ้ม้าลามกมันว่า ถ้าเค้ามั่นใจว่ายังไงๆก็ต้องชนะแล้วเค้าจะไปแคร์อะไรกัน เพราะถึงยังไงแล้วเค้าก็ได้ขี่หลังซีวอนกลับบ้านอย่างที่ต้องการอยู่แล้ว ไม่ได้พิศวาสอะไรไอ้คนหื่นนี่หรอกนะ ก็แค่อยากจะให้รู้ถึงความลำบากซะบ้าง ออกรถมันมันจะทุกยี่ห้ออยู่แล้ว ลองเดินกลับบ้านดูบ้างจะเป็นไรไป

 

 

 

เฮ้ย!!! ไม่ได้พิศวาสจริงๆนะ

 

แค่อยากได้ความสะใจเท่านั้นเอง

 

 

 

“ โอเค... งั้นตกลงตามนี้”

 

“ ฉันรับคำท้า คุณหนูฮยอกแจ”

 

 

 

ทงเฮที่ยังคงยืนเงียบมองดูการประกาศสงครามระหว่างคนสองคนได้แต่ถอนหายใจเฮือกโต ดูเหมือนว่าเรื่องปวดหัวกำลังจะคลืบคลานเข้ามาหาเค้าซะแล้วสิ่ ท้าอะไรไม่ท้าดันไปท้าหาแฟนกับคาสโนว่าตัวพ่ออย่างชเว ซีวอน โง่หรือโง่เนี่ยลี ฮยอกแจ หรือสมองแกมันจะเอาไว้คิดแต่เรื่องเรียนกันวะเฮ้ย ลี ทงเฮล่ะอยากจะรู้จริงๆ

 

 

 

“ ท้าออกไปได้”

 

“ ก็มันไม่รู้ตัวยนี่หว่า...”

 

“ ปรอทแตกทีไรนี่กู่ไม่กลับเลยนะแก”

 

“ ทงเฮที่รัก...”

 

“ อย่า... แม้แต่จะคิด”

 

“ ยังไม่ทันบอกเลยนะ รู้แล้วหรอว่าจะขออะไร”

 

“ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วแกน่ะ”

 

“ ช่วยหาแฟนให้หน่อยสิ่”

 

“ หาเองดิ่ แกหาไม่ยากหรอก ใครๆเค้าก็จ้องจะเข้ามาจีบแกกันทั้งนั้น”

 

“ แต่ฉันไม่ไว้ใจอะ...”

 

“ ไม่ไว้ใจอะไรวะ... แค่ควบคุมตัวเองได้แค่นั้นอย่าได้แคร์”

 

“ ทงเฮอ่า~” รู้อะไรมั๊ย ตั้งแต่คบกับลี ฮยอกแจมาน่ะนะ เค้าเกลียดที่สุดเวลาฮยอกแจอ้อนด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ทั้งๆที่มันก็ออกจะคล้ายกับการกระทำของแทมินน้องรหัสของมันอยู่ไม่น้อยน่ะนะ แต่ไม่รู้ทำไมพอฮยอกแจทำแล้วเค้ารู้สึกเหมือนตัวเองจะต้องหัวปั่นอย่างบอกไม่ถูก และประโยคต่อไปก็ทำให้เค้านึกอยากจะเตะไอ้คนข้างตัวเค้ามากอย่างที่ไม่เคยเป็นมากก่อนเลยล่ะ

 

 

 

“ ขอยืมคิม คิบอมมาเป็นแฟนหน่อยสิ่ นะๆๆๆ...”

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ให้โว้ย!!!! ขอใครขอมันดิ่วะ!!!”

 

 

 

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

กรี๊ดกร๊าดค่ะ ฮ่าๆๆๆ เรื่องเก่ายังไม่จบก็ดันมาแต่งเรื่องใหม่ซะแล้ว(ว่างมากก็ไปปั่นเรื่องเก่าสิ่ยะ)
จริงๆแล้วเค้าหยุดให้อ่านหนังสือสอบแต่เราก็ยังสามารถมาแต่เรื่องใหม่(อันที่จริงอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ฮ่าๆๆ)
เป็นเรื่องที่คิดปุ๊บแต่งปั๊บเลยทีเดียว คริคริ 
ไรท์เตอร์ชอบซีวอนที่เป็นแบบนี้นะ กวนๆ หล่อๆ น่ารักๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนฮยอกแจไรท์เตอร์สงสารรู้สึกว่าเรื่องที่แล้วได้แต่ร้องไห้กับทำหน้านิ่ง
เรื่องนี้ก็ใส่มันเต็มที่เลยแล้วกัน อย่าได้แคร์ชเว ซีวอน ฮ่าๆๆ(เพราะเค้าสามารถเอาคืนได้อยู่แล้ว)
ทงเฮเพื่อนรักของฮยอกแจ งานเข้าซะแล้วสิ่ หุหุ

ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ หวังว่ารีดเดอร์จะชอบกันนะ
ติชมกันได้เต็มที่เลยนะคะ รอดูฟีดแบ็คก่อนนะว่าชอบกันมั๊ย
ถ้าไม่ก็ค่อยว่ากันอีกที แหะๆ
ใครที่กำลังสอบตอนนี้ก็ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ
ขอให้ทำข้อสองได้ด้วย ^^

P.S. ฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่ของ SJ นะ แต่เป็นฟิค SK (South Korea) ค่ะ 5555+
ยกกันมาทุกค่ายเลยทีเดียว คิคิ