คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Checkmate... - Can't stop...
ถึงแม้ว่าการประชุมในวันแรกของเหลือหุ้นภายในบริษัทเพียงแค่ครึ่งเดียวของชเว ซีวอนนั้นจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด เมื่อฮยอกแจยังคงให้เกียรติเค้าและไม่ทำอะไรให้เค้าต้องเสียหน้าต่อหน้าผู้ถือหุ้มคนอื่นๆ รวมไปถึงผู้ร่วมธุรกิจอีกหลายๆบริษัทที่มาเข้าประชุม แต่กระนั้นตอนนี้เค้ากำลังแย่ และเข้าขั้นวิกฤตเลยด้วยซ้ำไป เมื่อร่างบางคนงามที่พนักงานในบริษัทเกือบค่อนบริษัทมองเห็นว่าเป็นแม่พระกำลังต้องการจะทำงานที่ห้องทำงานของเค้า
“ ฉันจะทำงานที่ห้องนี้...”
“ ก็ในเมื่อมันมีเจ้าของอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงไม่ไปเลือกห้องอื่น”
“ มันเร้าใจกว่าของที่ไม่มีใครจองอยู่แล้วนี่ ไม่เชื่อไปลองถามลี ทงเฮดูสิ่” ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมทำงานแสนนุ่มแล้วหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่กำลังพยายามเก็บความรู้สึกโมโหไว้ภายใน
“ ทำไมคุณต้องเอาทงเฮมาเกี่ยวในทุกเรื่อง”
“ ว่าแต่คนอื่น... ดูตัวเองก่อนเถอะ”
“ อย่ามาย้อนผม... ผมไม่ชอบ”
“ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจว่านายจะชอบหรือไม่ชอบ” ร่างบางยักไหล่บ่งบอกให้รู้ว่าตนเองไม่ใส่ใจกับความชอบหรือความไม่ชอบของคนตรงหน้า ซีวอนถอนหายใจเฮือกโต เข้ารู้สึกเหมือนว่าลมแห่งความโมโหกำลังสั่งให้เข้าเดินเข้าไปดึงให้คนตรงหน้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเหวี่ยงออกจากห้องนี้ไปซะ แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดเท่านั้นแหละ
“ ถ้าคุณไม่ไป... ผมไปเองก็ได้” ซีวอนเดินเข้าไปรวบรวมแฟ้มเอกสารที่ถูกวางเปิดเอาไว้บนโต๊ะ กวาดเอาข้าวของของตนเองเท่าที่จะคว้าได้มาไว้ในอ้อมแขน แต่มือบางก็จัดการดึงมันลงมาวางบนโต๊ะได้อย่างเดิม (แต่ออกจะเกลื่อนกลาดไปซักหน่อย)
“ ฉันไม่ได้อนุญาต...”
“ คุณไม่ใช่เจ้านายผม”
“ คุณก็ขายหุ้นมาให้ฉันอีกซัก 20% สิ่ หรือถ้ามากไป ฉันขอแค่อีก 1% แค่นั้นก็พอ ฉันก็จะเป็นเจ้านายคุณอย่างสมบูรณ์แบบ”
“ ไม่คิดว่าคุณขอมากไปหรอ”
“ นี่มันธุรกิจ... ฉันไม่ได้ขอคุณฟรีๆ เงินแค่ไม่กี่ร้อยล้านมันไม่ทำให้ฉันลำบากหรอก...”
“ คุณกำลังทำอะไร... คุณต้องการอะไรกันแน่”
“ ความสะใจ”
“ ฮยอกแจ...”
“ พอเถอะซีวอน... สั่งให้คนยกโต๊ะตัวใหม่เข้ามาในห้องนี้ แล้วนายก็ทำงานที่โต๊ะใหม่ ส่วนฉันจะทำงานโต๊ะนี้ ยังไงๆฉันก็จะทำงานโต๊ะนี้” ร่างบางไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรให้มากความอีก ฮยอกแจทิ้งตัวลงพิงพนักพิงด้านหลังแล้วค่อยหลับตาลงช้าๆ เพียงไม่นานเค้าก็รับรู้ได้โดยไม่ต้องลืมตาว่าร่างสูงได้เดินออกจากห้องทำงานนี้ไปแล้ว
บางทีนะ... แค่ไออุ่นของคนๆนี้
มันก็ทำให้เค้าย้อนคิดไปถึงเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนทุกที...
.
.
.
.
.
ร่างบางสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของชายร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาชาวอเมริกัน หากแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมละความพยายามที่จะรั้งให้ร่างบางหันมาคุยกับตนดีๆ ฮยอกแจเริ่มจะหมดความอดทนกับเพื่อนคนนี้แล้วเหมือนกัน
“ แช็ด... เมื่อไหร่จะเข้าใจซักทีว่าฉันไม่ได้ชอบนาย”
“ ฮยอกแจ... ไม่เอาหน่า” เสียงเรียกชื่อเกาหลีของร่างบางที่แสนทะแม่งนั่นก็เป็นอย่างหนึ่งที่ฮยอกแจรู้สึกรำคาญคนๆนี้ขึ้นมาอีกระรอก
“ ฉันมีแฟนแล้ว”
“ โกหกหน่า...”
“นายอย่ามาไร้สาระกับฉันนะแช็ด”
“ ฮยอกแจ...”
“ ไอ้เวรเอ้ย!! หยุดเรียกชื่อฉันด้วยสำเนียงแปร่งๆซักทีเถอะ” ร่างบางโวยออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดทำให้คนตรงหน้าได้แต่ยืนเหวอเพราะฟังไม่ออกว่าร่างบางโวยใส่ว่าอะไร
“ ฮยอกแจ... กลับบ้านกันเถอะ” ยิ่งเหวอหนักเมื่อร่างสูงอีกคนที่เดิมเข้ามาเอ่ยเป็นภาษาเกาหลี มือหนาเอื้อมไปกุมมือบางเอาไว้แน่นพลางยกคิ้วให้คนตรงหน้าอย่างยียวน
“ เฮ้ย... นายเป็นใคร”
“ แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย”
“ ฮยอกแจเป็นของฉัน”
“ ไอ้เฮงซวยนี่...” เสียงหวานบ่นออกมาเบาๆ คนฟังเข้าใจเลยกลั้วหัวเราะน้อยๆ ท่าทางว่าเพื่อนตัวบางของซีวอนคงจะรำคาญคนตรงหน้าสุดๆแล้วแน่ๆ
“ ไอ้มั่ว... ฮยอกแจอะแฟนฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยออกไปพลางดึงให้ฮยอกแจเดินตามออกมาจากตรงหน้า ทิ้งให้ฝรั่งตาน้ำขาวยืนงงอยู่คนเดียว
“ ขอบใจ...”
“ เห็นทีว่าฉันคงต้องเป็นแฟนนายไปจนกว่าจะเรียนจบแล้วล่ะ เมื่อวานก็แบบนี้ไม่ใช่หรือไง”
“ เหอะ... แช็ดมันงี่เง่า”
“ ทำไมล่ะ นายไม่ชอบเค้าเพราะว่าเค้าเรียกชื่อนายเพี้ยนหรอ”
“ ไร้สาระหน่าซีวอน...”
“ ฮ่าๆๆ... จับมือเอาไว้แน่นๆนะครับคุณแฟน ประเดี๋ยวไอ้มะกันนั่นจะมาฉุดเอาไปซะก่อน”
“ บ้า...” ร่างบางตีลงที่ไหล่หนา เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆเมื่อร่างสูงแกล้งแหย่นู่นแหย่นี่ร่างบางที่เดินกุมมือมาด้วยกัน รอยยิ้มหวานส่งให้คนตรงหน้าเรื่อยๆเช่นเดียวกับรอยยิ้มของร่างสูงที่ส่งผ่านมาให้
ถ้าวันนั้น ลี ฮยอกแจไม่รับคำว่าซีวอนเป็นแฟนด้วย
ถ้าวันนั้น ลี ฮยอกแจไม่คิดมากไปเอง
ในวันนี้...
ลี ฮยอกแจคงไม่ต้องมีทำตา
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ร่างบางส่ายหัวไล่ภาพความทรงจำในอดีตออกจากหัว มือบางเอื้อมไปหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกไปยังเบอร์ของพี่ชายสุดที่รัก รอสายเพียงไม่นาน เสียงหวานอันแสนคุ้นเคยก็กรอกมาตาสาย
‘ ว่าไง... คุณน้องสุดที่รัก’
“ ที่บริษัทเป็นไงบ้างพี่...”
‘ ก็โอเค ไม่ได้มีอะไรมาก เจสเลขาฯคนงามช่วยฉันได้เยอะเลยล่ะ เฮ้ยๆ...เจสเอาสีชมพูดีกว่า’
“ นี่พวกพี่กำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย” เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปลายสายทำให้ร่างบางขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก งานของเค้าคงไม่มีให้ต้องเลือกสีและแน่นอนว่าเลขาฯของเค้าไม่เคยเหลวไหล
‘ อ่อ... แค่ให้เจสช่วยเลือกอะไรหน่อยน่ะ อย่าไปสนใจเลย’
“ พี่... ดูแลบริษัทดีๆหน่อยนะ”
‘ เออ... ว่าแต่แกเถอะ จะกลับมาบริหารงานเมื่อไหร่’
“ คงอีกซักระยะนึง... รอให้อะไรๆของบริษัทนี้เข้าที่ก่อน”
‘ น้องรัก... กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่พี่ไม่เข้าใจ แกเสียเงินหลายร้อยล้านเพื่อความสะใจ แล้วดูพูดเข้า บอกว่ารอให้อะไรๆเข้าที่ก่อน ฮยอกแจ... ทำงานใหญ่ต้องใจห้าวหาญนะ’
“ ผมรู้หน่า...”
‘ ไม่หรอก... เออ เดี๋ยวพี่ไปชิมเหล้า เอ้ย!!... ไปทำงานต่อก่อนละกันนะ บาย’ มือเรียวกดสายทิ้งพลางวางมือถือเครื่องหรูไว้ข้างตัว
“ เชื่อฉันเถอะเจส... ฮยอกแจน่ะ เดี๋ยวมันก็ใจอ่อน”
“ ทำไมคิดงั้นล่ะพี่ฮีชอล”
“ รัก... ยังไงๆมันก็เป็นความรัก ใจของฮยอกแจน่ะเต็มไปด้วยความแค้น แต่ในความแค้นนั้นน่ะนะ มันมีแต่ความรัก” มือเรียวยกแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์สีชมพูขึ้นจรดปากก่อนจะกระดกรวดเดียวหมดแก้ว
“ ง่ะ... เจสไม่เห็นจะเข้าใจเลย พี่ฮีชอลเมารึป่าว”
“ ไม่แกก็ฉันนี่แหละ... ซักคนที่เมา”
“ ไม่เอาแล้ว... เอาอันนั้นดีกว่าอันใสๆ”
ลี ฮยอกแจคิดถูกรึป่าวนะ
ที่ฝากบริษัทไว้ให้พี่ฮีชอลกับเจสสิก้าเนี่ย !!!
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แฟ้มเอกสาร 4-5 แฟ้มถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะทำงานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องทำงานขนาดใหญ่ เจ้าของโต๊ะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง คงไม่ต้องรีบร้อนกลัวว่าคนที่กระทำจะวิ่งหนีหายไปไหน ใบหน้าหวานเว้นระยะห่างไว้เพียงคืบเดียวจากใบหน้าหล่อเหลา ใบหน้าเย้ยหยัยหากแต่ดวงตาเรียวนั้นกลับแอบแฝงไว้ด้วยความห่วง
“ โครงการนี้มันอะไรกัน”
“ ทำไม...”
“ ในสภาพแบบนี้นายไม่ควรจะลงทุนมากเกินไป”
“ แต่ที่ผ่านมา ผมก็ทำแบบนี้”
“ แล้วไง... เปลี่ยนซะ ลดเหลือแค่ครึ่งเดียวพอ”
“ นี่มันบริษัทของผม”
“ และของฉันครึ่งนึง”
“ คุณจะไปรู้อะไร”
“ เหอะ... ถ้าฉันไม่รู้อะไร ลีกรุ๊ปก็คงจะไม่เจริญขนาดนี้หรอก จริงมั๊ยล่ะ”
“ ฮยอกแจ อย่ามาควบคุมผม” ฮยอกแจกำลังควบคุมตัวเองอยู่ต่างหาก ควบคุมที่จะไม่ง้างมือฝาดเข้าไปที่ใบหน้าหล่อนั้น ดื้อด้าน... เถียงได้เถียงดี ข้อเสียของชเว ซีวอนที่เค้าจำได้ขึ้นใจและมันก็ยังคงเป็นอยู่จนถึงทุกวันนี้
นายมันเชื่อมั่นใจตัวเองมากเกินไป
คิดว่าตัวเองฉลาดอยู่คนเดียว...
นั่นนะ
คือเครื่องหมายของคนโง่!!
“ ฉันไม่ได้ควบคุมนาย... แต่ฉันกำลังบริหารงานให้ได้รับกำไรสำหรับการลงทุน”
“ กลับไปซะ”
“ นายไม่มีสิทธิ์จำเอาไว้” ว่าแล้วก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้องไปวีนเลขาฯหน้าห้องที่ไม่ตรวจสอบอะไรให้ดีก่อน ร่างสูงได้แต่มองตามอย่างเอือมๆ นี่ยังไม่พ้น 2 วันในการทำงานร่วมกันด้วยซ้ำไป ถ้าต้องทำนานกว่านี้ มีหวังเค้าคงต้องย้ายไปช่วยพ่อแม่ดูแลกิจการที่อเมริกาแน่ ฮยอกแจเป็นคนพูดจริงทำจริง... และเค้ามั่นใจว่าฮยอกแจทำแน่
บางที... เค้าอาจจะพลาดเองก็ได้
ที่ทำให้ฮยอกแจมาถึงจุดนี้...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ร่างบางล้มตัวลงบนที่นอนนุ่ม ปล่อยใจให้ร่องลอยไปความสบายที่ได้รับ ภายในห้องเปิดไฟสว่างจ้าและไม่คิดที่จะปิดมันซักดวง แม้ว่าคนทั่วโลกจะรณรงค์ให้ช่วยประหยัดไฟลดพลังงานก็ตามที เหตุผลน่ะหรอ... ถ้าเรากลัวอะไรมากๆ เราก็จะรู้เอง
ความมืด... คือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
ใครๆคงไม่คิดว่าฮยอกแจจะกลัวอะไรแบบนี้ แต่มันก็เป็นอะไรง่ายๆที่ใครๆก็กลัวไม่ใช่หรอ ความมืด... ทุกอย่างดำสนิท มองไม่เห็นอะไรเลยแม้ว่าจะยืนห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าหากเอื้อมมือไปจับได้ว่ามีใครอยู่ตรงหน้า แล้วไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร นั่นไม่น่ากลัวกว่าหรอ...
“ ชเว ซีวอน...”
พึมพำด้วยเสียงอะนแผ่วเบาหมายให้เจ้าของชื่อได้ยินเสียงงั้นหรอ... ลี ฮยอกแจโง่สิ้นดี ก็ไม่ว่าลี ฮยอกแจจะตะโกนชื่อคนๆนี้ดังสุดเสียงคนๆนี้ก็จะไม่หันกลับมามองหรอกนะ อ่อนแอ.. ป่าวไม่ได้อ่อนแอ แต่แค่เป็นคนใจอ่อน แต่ถึงอย่างนั้นลี ฮยอกแจก็ยังคงมีน้ำตาให้ชเว ซีวอนทั้งๆที่ปากก็บอกว่าต้องแก้แค้นไม่ใช่หรอ
ความรัก... น่ากลัวกว่าที่ฮยอกแจคิดเอาไว้ซะอีก
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้นน้ำสีฟ้าใสบริเวณชั้นที่ 3 ของคอนโด สระว่ายน้ำสุดหรูหากแต่กลับไร้ผู้คนในยามราตรีแบบนี้ ทงเฮกำลังเหงามากถึงมากที่สุด หลังจากวันนั้นทุกอย่างแย่ลง และเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เมื่อเค้ารู้ว่าคิบอมกำลังออกเดทกับใครบางคน คนที่นอกเหมือนจากทุกสิ่งทุกอย่างของคิบอมเช่นเค้า คนที่นอกเหนือการควบคุมอย่าง ลี ฮยอกแจ
คงจะไม่แปลกที่ใครๆจะมองว่าฮยอกแจกับคิบอมนั้นเข้ากัน เพราะทั้งคู่ก็เก่งด้วยกันทั้งนั้น แถมหน้าตาก็ดี หลายๆอย่างดูเข้ากันอย่างลงตัว แต่เค้าไม่คิดแบบนั้นหรอก... ยังไงซะ ลี ทงเฮก็เห็นแก่ตัวอยู่แล้ว จะคิวด่าคิบอมน่ะเหมาะสมกับตัวเองมากที่สุด คงจะไม่เห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้แล้วล่ะ
ถ้าวันนั้น... ลี ทงเฮ ยอมเปิดใจคุยกับเพื่อนรักตรงๆ มันคงจะดีกว่านี้ เรื่องราวคงไม่แย่จนต้องย้ายออกจากบ้านแล้วไปอยู่ที่อื่นกับซีวอน มันแย่นะ... แต่จะทำไงได้ อดีตเค้าไม่สามารถที่จะกลับไปแก้ไขมันได้ และในอนาคตก็ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่สามารถวางแผนเอาไว้ได้เช่นกัน
ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว หากฮยอกแจจะทำไปเพื่อแก้แค้นเรื่องซีวอน เค้าก็ไม่อยากให้เอาคิบอมไปเกี่ยวข้องด้วย เรื่องราวที่ตัวเองไม่ได้ก่อแล้วต้องรับผิดชอบมันรู้สึกแย่นะ ถ้าคิบอมรู้ คิบอมก็ต้องเจ็บปวด ไม่เอาแล้ว... ทงเฮไม่อยากเห็นคนที่รักต้องเจ็บปวด ทงเฮจะเลือก... และจะเลือกแม้ว่าต่อจากนี้ คิม คิบอมจะไม่เลือก ลี ทงเฮก็ตามที
สิ่งเดียวที่ทงเฮจะทำได้ในตอนนี้คือ รอ... รอแค่ว่าเมื่อฮยอกแจสะใจแล้วทุกอย่างที่จะเป็นไปตามอย่างที่เค้าหวัง รอจนกว่าฮยอกแจจะพอใจกับสิ่งที่ฮยอกแจทำ เค้ารู้ว่าฮยอกแจรักซีวอนมาก ถ้าจะพูดให้ถูกเค้าเพิ่งจะรู้ว่ารักมากกว่า... เค้าไม่คิดว่าเรื่องที่ซีวอนพูดจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่น
เรื่องในวันนั้น...
เรื่องที่ทำให้เค้าไม่อาจจะไว้ใจคำว่ารักได้อีกต่อไป
.
.
.
.
.
ใบหน้าหวานอ้าปากค้างอยู่น้อยๆ ทำท่าจะพูดอะไรออกมาบางอย่าง แต่แล้วก็ตัดสินทำเพียงแค่ส่งยิ้มออกมาน้อยๆเพียงแค่นั้น ใบหน้าหวานดูหมองลงเมื่อได้ฟังคำพูดที่ดูเหมือนจะเกิดข้อผิดพลาดของเพื่อนรัก
“ นายสองคนเป็นแฟนกันแล้วหรอ...”
“ ฮ่าๆๆ ฮยอกแจนายอย่าหลอกทงเฮสิ่”
“ ง่ะ... อะไรล่ะซีวอน ก็นายบอกเองว่าเราเป็นแฟนกัน คืนคำฉันโกรธด้วย” ทงเฮทำได้เพียงแค่ยิ้มหวานๆให้ทั้งคู่ ซึ้งเค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฮยอกแจจะจำรอยยิ้มของเค้าได้อีกนายแค่ไหน หากรู้ถึงเรื่องบางอย่างที่ทั้งเค้าและซีวอนได้บอกมันออกไป
บางที... คำว่ารัก คงเป็นแค่เรื่องตลก
เหมือนกับที่ฮยอกแจกำลังพบเจออยู่ก็ได้...
“ ฮยอกแจ... สรุปแล้วนายกับซีวอนคบกันจริงหรอ”
“ อืม... มีอะไรรึป่าวทงเฮ”
“ อะ... อ่อ ไม่นี่”
“ ซีวอนอย่านะ...” ฮยอกแจร้องเสียงหลงเมื่อซีวอนกำลังทำท่าจะเปิดสมุดไดอารี่สีเบจของฮยอกแจที่เจ้าตัวแสนจะหวง อาจจะเพราะข้อความข้างในก็เป็นได้ แต่ในเมื่อซีวอนกับฮยอกแจเป็นแฟนกันแล้ว... ความลับก็คงจะไม่มีในโลกของเค้าทั้งสองคนอีกแล้ว
“ ทงเฮ... ดูซีวอนดิ่” ดวงตาโตเบนสายตาไปมองแล้วก็ต้องอมยิ้มน้อยๆเมื่อสภาพของคนทั้งคู่กำลังกอดกันไปกอดกันมา
“ อย่ามารักกันต่อหน้าฉันนะ... เดี๋ยวฉันอิจฉาขึ้นมาแล้วจะโกรธให้ดู” เอ่ยเสียงหวานออกไปพร้อมกับหัวเราะตบท้าย ดูเป็นคำโกหกที่แฝงเอาไว้ด้วยข้อเท็จจริงไม่มากก็น้อย ก็ขึ้นอยู่กับว่าคนฟังจะจับได้ถึงจุดนั้นรึป่าว
ทงเฮ ไม่ได้รักซีวอน... ใช่
แต่ทงเฮกำลังรับไม่ได้
กับการกระทำของซีวอน...
.
.
.
.
.
ร่างบางค่อยทิ้งตัวลง เท้าเรียวแตะกับกระเบื้องเย็นเฉียบใต้น้ำ ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆก่อนจะสูดเอาอากาศที่อยู่บริเวณรอบตัวเข้าปอดให้ได้มากที่สุด แล้วจึงดำดิ่งสู่ใต้น้ำสีสวย ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคนที่จะมาช่วยคงจะเป็นซีวอน... เพราะคนที่คอยดูแลเค้าก็ยังคงเป็นซีวอนตลอดมา ไม่ใช่ว่าคิบอมไม่สนใจ แต่เพราะเค้าเองที่ไม่สามารถร้องขอช่องว่างให้คิบอม
นานเกินพอแล้ว สำหรับความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่เค้ากำลังได้รับ ถ้าหากพระเจ้าฟังคำขอของผมบ้าง อาจจะไม่มีก็น้อย... ผมขอแค่คนๆเดิม คนที่มีค่ามากที่สุด คนที่รักมากที่สุด แต่มันก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆไม่ใช่หรอ เหอะ... ทงเฮอยากจะหัวเราะเยาะตัวเองนัก เมื่อสุดท้ายแล้ว น้ำตาที่ไหลไปปะปนกับน้ำสีฟ้าใสที่ล้อมรอบตัวของร่างบางอยู่นั้น มันก็เป็นแค่หยดน้ำที่ไม่มีค่ามากพอ
“ ทงเฮ... ทงเฮ!! ทงเฮ!!!” มือหนาตบที่แก้มใสเพื่อเรียกสติ แต่ร่างบางที่อยู่ตรงหน้ายังคงแน่นิ่งไม่ไหวติ่ง มันทำร่างสูงกำลังอยากจะบ้า
“ ตอบผมเดี๋ยวนี้นะทงเฮ!!”
“ แค่กๆ...แฮ่กๆๆ... คิ... บอม...” ดวงตาโตค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆ ภาพเบื้องหน้าเลือนรางหากแต่ทงเฮรู้ว่าเจ้าของเสียงทุ้มนั้นเป็นใคร คนที่เค้าต้องการเหลือเกิน สงสัยว่าพระเจ้าจะได้ยินคำขอของลูก หรือไม่... พระเจ้าก็คงคิดว่าลูกไม่ดีพอที่จะไปอยู่กับท่าน
“ ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ แค่ดำน้ำเล่น...”
“ บอกเป็นรอบที่ล้านแล้วว่าอย่าออกมาเล่นน้ำตอนดึกๆ”
“ แล้วบอกตั้งกี่ล้านครั้งแล้ว... ว่าเรารักคิบอม”
“ มันคนละเรื่องกัน”
“ มันเรื่องเดียวกันทั้งนั้น...”
“ แล้วนี่ถ้าฉันไม่กลับมานายจะเป็นยังไง ฉันยังไม่อยากใส่ชุดดำนายรู้มั๊ย”
“ นายก็ใส่อยู่ทุกวัน ไว้อาลัยให้กับลี ทงเฮอยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ”
“ ทงเฮ กินน้ำเข้าไปกี่อึกเนี่ย เพี้ยนไปแล้วรึไง” มือหนาเอื้อมไปวางทาบทั้งสองด้านของใบหน้าหวานแล้วจับเอียงไปมาน้อยๆ
“ ไม่ได้เพี้ยน”
“ ลี ทงเฮ...”
“ คิบอม... ถ้าตอนนี้เราเลือก คิบอมจะยอมรับมันมั๊ย”
“ เลือกอะไร...”
“ คิบอม หรือซีวอน... ซีวอน หรือคิบอม”
“เลือกมาสิ่ทงเฮ...” ร่างบางชั่งใจอยู่ครู๋หนึ่งเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อที่เคยมีรอยยิ้มกลับไปเรียบเฉยเหมือนเคย ไม่ช้าและไม่เร็วไปหรอก.. เพราะครั้งนี้ทงเฮจะไม่รอให้ฮยอกแจเอาคิบอมไปเป็นเครื่องมืออีกแล้ว ถ้าเกิดอยากจะแก้แค้นก็มาที่ทงเฮโดยตรงดีกว่าเป็นแบบนี้
“ เราเลือกคิบอม...”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
*ปาดเหงื่อและเหล่ซ้ายเหล่ขวา*
ตอนนี้มันสั้น อ๊า กกกกกก
ไรท์เตอร์เปลี่ยนแผนใหม่ ขอโทษที่ไม่ได้มาอัพเลยตั้งแต่วันที่สอบเสร็จนะคะ
อันที่จริงทุกอย่างกำลังจะค่อยๆกระจ่างค่ะ
(ทำไมใครๆก็แบนทงเฮ เราก็แอบไม่ปลื้มน้อยๆ แต่ทำใจได้ 55+)
ตอนหน้าก็จะค่อยๆเคลียร์สำหรับทุกคู่
อาจจะไม่ตื่นตานัก แหะๆ
สวัสดีปีใหม่ทุกๆคนค่ะ
มีความสุขตลอดปีและตลอดไปเลยค่ะ
หวังอะไรก็สมหวัง เงินทอง ร่ำรวยๆๆค่ะ
จ๊วบบบ ^_________^
ความคิดเห็น