ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Checkmate... - Nothing Better
ถ้าหากว่าคิม คิบอมเดาผิดซักนิดล่ะก็... บางทีตัวเค้าเองอาจจะไม่ต้องมายืนมองภาพบาดตาบาดใจแบบนี้เป็นแน่ๆ ทั้งๆที่เริ่มจะพอเข้าใจกับมันแล้วแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเค้าถึงยังเจ็บหัวใจจนถึงทุกวันนี้
ยังรักลี ทงเฮอยู่ใช่มั๊ยล่ะ...
หัวใจยังคงถามคำถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าคำตอบมันคืออะไร น่าแปลกที่ยังคงทนอยู่ได้โดยไม่จากไปไหน เค้ายอมรับว่า ลี ฮยอกแจลูกค้าคนใหม่กำลังก้าวเข้ามาทำให้ชีวิตเค้ามีความสุขมากขึ้น ถ้าเกิดเค้าเลือกที่จะยกหัวใจให้ฮยอกแจล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ไม่คิดที่จะทำ เหตุผลน่ะหรอ... ก็เพราะทงเฮคนตรงหน้ายังไงล่ะ แล้วอีกอย่าง
เค้าชอบฮยอกแจ
และฮยอกแจก็ชอบเค้า
แต่...
มันก็แค่ชอบ
ไม่ใช่ความรักเหมือนอย่างที่เค้า
คิม คิบอมคนนี้มีให้กับ ลี ทงเฮ
ไม่เหมือนกันซักนิดเดียว...
คิบอมไม่จำเป็นจะต้องซ่อนตัวอีกต่อไป ก็ถ้าในเมื่อทั้งสองคนไม่เกรงใจเค้าเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ร่างสูงเดินออกจากมุมตึกฝั่งตรงข้ามแล้วเดินข้ามฝั่งไป ดูเหมือน 2 คนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านั้นจะสังเกตเห็น
“ คิบอม...” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบาหากแต่ความเงียบทำให้ได้ยินชัดเจน คนถูกเรียกไม่ได้หยุดเดินแต่ยังคงเดินทำเป็นมองไม่เห็นต่อไป ใบหน้าหวานเหยเกมากกว่าเดิมเมื่อเห็นท่าทีของร่างสูง ทงเฮทำท่าจะวิ่งตามคิบอมออกไป แต่ข้อมือบางก็ถูกรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ ทงเฮอย่าทำแบบนี้”
“ ซีวอน... ได้โปรด...”
“ ไม่ ทงเฮ...”
“ อย่า ฮึก... ให้เราตามคิบอม ฮือๆ... ฮึก ขึ้นไป...” ร่างสูงยังคงส่ายหน้าปฏิเสธคำขอร้องของคนเจ้าน้ำตาที่ตนรั้งเอาไว้ ซีวอนรู้ดี... แล้วก็รับรู้ แต่ทำไมกันนะ... ทำไมถึงยังคงแกล้งไม่รู้ว่าทงเฮเลือกใคร
ทงเฮเลือกคิบอม...
เลือกมาตลอด
ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้
ตอนนี้
หรือต่อจากนี้
แต่ถึงอย่างนั้นการปล่อยเค้าเอาไว้ข้างหลัง
มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับทงเฮเช่นกัน
เหตุผลเดียวที่ทงเฮต้องเจ็บปวด
ก็คือความรู้สึกของเค้าเอง...
“ เค้ากำลังทำให้คุณเจ็บปวด”
“ ...........................”
“ เค้ากำลังทำให้คุณทรมาน”
“.............................”
“ เค้ากำลังทำให้คุณต้องร้องไห้” มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มใสอย่างเบามือ อ่อนโยนซะจนทงเฮอยากจะร้องไห้เพิ่มมากขึ้นไปอีก เค้ากำลังทำร้ายคนที่แสนดีทั้งสองคนพร้อมๆ ลี ทงเฮกำลังเป็นคนเลว
“ แต่เรารักเค้า... เรารักเค้า เข้าใจมั๊ยซีวอน…”
.
.
.
.
.
ร่างสูงไม่รู้ว่าตัวเองขับรถมาไกลขนาดไหนแล้ว ดวงตาคมว่างเปล่าซะจนน่าตกใจ บางทีการอยู่คนเดียวมันก็น่ากลัวกว่าที่คิดสำหรับซีวอนคนนี้ อะไรกันนะที่ทำให้เค้าทิ้งฮยอกแจไว้ข้างหลังเพียงลำพัง ซีวอนเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของโรงแรมชื่อดัง ซีวอนพาตัวเองเข้ามานั่งในบาร์ของโรงแรม เสียงเพลงที่ไม่ดังมาทำให้เค้ารู้สึกดีกว่าที่คิดเอาไว้ แอลกอฮอล์สีน้ำตาลอำพันแก้วแล้วแก้วเล่าถูกส่งเข้าสู้ลำคอได้อย่างง่ายดาย
ป่านนี้ทงเฮจะยังร้องไห้ให้ผู้ชายคนนั้นอยู่รึป่าวนะ...
แค่รู้ว่าทงเฮต้องเสียน้ำตาให้กับคนๆนั้น
เค้าก็อดที่จะโมโหไม่ได้ซักที...
ดูเหมือนว่าวันนี้ซีวอนจะคอแข็งซะเหลือเกิน เพราะไม่ว่าเค้าจะดื่มมันมากเท่าไหร่ ดูเหมือนเค้ากลับจะคิดอะไรหลายๆอย่างออกได้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำไป ร่างบางที่ยืนกอดอกตรงหน้าทำให้เค้ายิ่งอยากจะกินเข้าไปอีกซัก 4-5 ลิตร
“ หาตัวง่ายกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีกนะ ชเว ซีวอน”
“ หาตัวง่ายกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีกนะ ชเว ซีวอน”
“ หึ... ถ้าหาง่ายขนาดนั้นแล้วทำไมไม่รีบหาตั้งแต่ 2 ปีก่อนล่ะ”
“ หุบปากไปเลยไปไอ้เฮงซวย...”
“ ด่าได้เต็มที่เลยเอ้า... วันนี้ชเว ซีวอนคนนี้เปิดโอกาสให้ด่าเต็มที่เลย”
“ เสียดายน้ำลาย คนเฮงซวยแบบนายด่ายังไงมันก็ไม่หายเจ็บใจหรอก”
“ งั้นให้อออนท็อปหนึ่งครั้งตกลงมั๊ย ลี ฮยอกแจ” ร่างบางถอนหายใจเฮือกโตก่อนจะคว้าเอาแจกันใส่ดอกไม้ใกล้ตัวยกขึ้นสาดใส่ร่างสูงที่ดูเหมือนจะเสียสติไปนิดๆ ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความโกรธเคือง มือหนาลูบเอาน้ำที่อยู่บนใบน้าออกแล้วจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าพอใจสุดๆ
“ เก็บเวลาคิดเรื่องลามกเอาไว้หาวิธีปลอบสุดที่รักของนายจะดีซะกว่า”
“ นายจะทำอะไรฮยอกแจ”
“ ฉันเตือนนายแล้วนะซีวอน เอ๊ะ... หรือว่ายัง แต่ก็ช่างเถอะ เพราะฉันจะเตือนหรือไม่ได้เตือนฉันก็ทำมันไปแล้ว”
“ ทำอะไร...”
“ แย่งสุดรักสุดหัวใจของทงเฮยังไงล่ะ”
“ หมายความว่าไง”
“ คิม คิบอม เค้าน่ารักจะตายไป...” ฮยอกแจทิ้งตัวนั่งลงข้างตัวร่างสูงมือบางลูบไล้โครงหน้าที่พระเจ้าช่างสร้างสรรค์ให้ดูดีซะจนไม่อาจละสายตาได้เรื่อยลงมาจนถึงริมฝีปากหยัก
“ ..........................”
“ ใครเค้าจะไม่หลงรักกันล่ะ”
“ เพราะแบบนี้สิ่นะ... คิบอมถึงเปลี่ยนไป”
“ เหอะ... นี่คิบอมเป็นสุดที่รักของใครกันแน่เนี่ย ทำไมนายดูร้อนตัวซะเหลือเกินนะซีวอน”
“ มันจะมากไปแล้วนะฮยอกแจ!!!”
“ มากไปหรอ... เหอะ ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับความเจ็บปวดที่ฉันได้รับ!!! นายยังกล้าพูดว่ามันน้อยไปงั้นหรอ!!!”
“.............................”
“ รู้อะไรมั๊ยซีวอน... ความรักน่ะมันทำให้คนทำได้ทุกอย่าง ก็เหมือนฉันตอนนี้ไงล่ะ ฉันทำได้ทุกอย่าง... แต่อย่างแรกที่ฉันจะทำก็คือทำลายลี ทงเฮซะ ทำให้เจ็บปวดจนต้องร้องขอให้ฉันหยุดเลยล่ะ แล้วอย่างต่อไป... เอาไว้ถึงเวลานายก็จะรู้เอง” ร่างบางแนบริมฝีปากบางลงบนแก้มของร่างสูงก่อนจะหันหลังเดินออกไปทิ้งให้ซีวอนนั่งนิ่ง
รู้อะไรมั๊ย... นายน่ะยังเหมือนเดิมไม่มีผิด
นายน่ะ...
นายน่ะ...
เฮงซวยตลอดเลย เชว ซีวอน!!!!
บางทีการไม่พูดอะไรก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดสำหรับคนสองคนภายในห้อง ทงเฮยังคงร้องไห้และดูเหมือนว่ามันยากที่จะหยุด ร่างสูงยังคงก้มหน้าก้มตาขีดๆเขียนๆบนกระดาษออกแบบตรงหน้า มือถือเครื่องหรูแผดเสียงร้องทำลายความเงียบพร้อมๆกับริมฝีปากบางที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา
“ ว่าไงฮยอกแจ...” ชื่อที่ร่างสูงเรียกคนปลายสายทำให้ร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับชะงักไปชั่วคราว ประเทศนี้มีคนชื่อฮยอกแจเยอะแยะ เค้ากำลังคิดอะไรอยู่นะ... ลี ทงเฮก็แค่คิดมากไปก็เท่านั้นเอง
“ อะไรนะ... ไม่เอาหรอกคุณมาหาผมน่ะดีแล้ว ผมไม่อยากเข้าบริษัทคุณ”
‘ โถ่... นายแหละมาหาฉัน’
“ ท่านประธานลีครับ มาหาผมเถอะ... งั้นรอที่ร้านเดิมแล้วกันตกลงนะ...”
‘ไอ้สเก็ตบ้าบออะไรนั่นไม่เอาแล้วนะ เรามาลองเล่นกับมุนบินที่บ้านแล้วล่ะ ล้มไปตั้งหลายรอบ ’
“ ฮ่าๆๆ... งั้นเอาไว้พรุ่งนี้ผมจะไปเป่าให้นะ โอเคมั๊ย...” บทสนทนามากมายที่ทงเฮได้ยินมันชัดเจนทำให้หัวใจดวงน้อยชาวาบ
ใช่... คนชื่อฮยอกแจไม่ได้มีแค่คนเดียวในประเทศนี้
แต่ท่านประธานลีที่ชื่อฮยอกแจล่ะก็ มีแค่คนเดียว...
‘ ก็ได้ๆ... งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะแก้มบวม’
“ อะไร... ผมไม่ใช่แก้มบวมอะไรซะหน่อย เลิกเรียกแบบนี้ซักที”
‘ ฮ่าๆ น่ารักดีออก ฝันดีนะแก้มบวม...’ คิบอมยิ้มน้อยๆให้กับมือถือในมือก่อนที่จะวางมันไว้ข้างตัว ทงเฮยังคงยืนนิ่ง หน่วยน้ำตาคลอที่ดวงตาโตอีกครั้ง
นี่ใช่มั๊ยสิ่งที่ฮยอกแจจะทำ...
ทำเหมือนกับที่เค้าเคยทำ
ร้ายที่สุด ร้ายมากๆ
แต่เค้าร้ายกว่า...
“ ลี ทงเฮยังเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของคิม คิบอมรึป่าว” เสียงหวานเอ่ยออกมาเสียงสั่น ร่างสูงค่อยๆหันมามองใบหน้าหวานนั้นให้เต็มตา
“ ถ้าคุณยังรัก...”
“ ก็เราไม่เคยบอกว่าไม่รัก รัก... รักจะตายอยู่แล้ว!! รักจนเจ็บไปหมดแล้ว!!! รักจนไม่รู้ว่าจะรักยังไงแล้ว ฮึก... ฮึก แล้วทำไม... ทำไม... ทำไมถึงเป็นแบบนี้...” ร่างบางเขย่าร่างหนาที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใช่... คนที่เค้ารักจนเจ็บปวด
“ ความรักไม่ใช่ทุกอย่าง...”
“ แล้วจะเอาอะไรอีกคิบอม... ถ้ารักเรามันยังไม่พอ คิบอมต้องการอะไรอีก”
“ ความซื่อสัตย์... ความมั่นใจ... และรักเดียวใจเดียว ซึ่งคุณไม่เคยทำได้” ทงเฮจ้องใบหน้าคมด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่เค้าก็คงไม่ขอให้คิบอมมาเข้าใจ ฟังจากคำพูดที่พูดออกมาแล้ว ดูเหมือนว่าทงเฮคนนี้กำลังหมดความสำคัญสิ่นะ
“ ได้... แต่คิบอมก็อย่างทำอย่างนี้สิ่ อย่าทิ้งเราเอาไว้ข้างหลังคนเดียว”
“ แล้วตอนที่ทงเฮทิ้งผมไว้ข้างหลังล่ะ... ทงเฮเคยคิดบ้างรึป่าวว่าผมเจ็บ...”
“ …………….……”
“ ถ้าไม่เคยคิด... ก็อย่ามาเรียกร้องอะไรแบบนั้นกับผม!!” คิบอมเดินออกไปแล้ว ทงเฮยังคงยืนนิ่งพยายามที่จะกลั้นน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนนักหนา ทงเฮกำลังเสียใจ และกำลังจะเสียคิบอมไป เพียงเพราะทงเฮเลือกใครไม่ได้
แต่ถ้าต้องเลือกจริงๆ...
คิบอมจะไม่รู้หรือไงกันนะ
ว่าเค้าจะเลือกคนที่เค้ารัก...
และคนเดียวที่เค้าแคร์
ก็นายไงคนโง่... คิม คิบอมคนโง่!!!
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
100% แล้วค่ะ *ปาดเหงื่ออีกครั้ง*
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะคะ เพราะว่าไม่ค่อยมีอะไรมาก
เป็นอะไรที่ค่อยๆดีขึ้นในหลายๆอย่าง
อันที่จริงที่ดีขึ้นก็มีแค่ ฮยอนมิน เอิ๊กๆๆ
ตอนนี้ไม่มีคยูมิน สาวกคยูมินอย่าเพิ่งสาปแช่งไรท์เตอร์นะ
ตอนหน้าจะเอาคยูมินมาให้เยอะๆ สัญญา แหะๆๆ
ความจริงกำลังจะเปิดเผย (??)
รีดเดอร์หลายคนบอกว่าซีวอนไม่รักฮยอกแจเลย
แล้วเราจะได้รู้กันในตอนหน้าค่ะ ว่าเหตุผลนั้นมันมาจากไหน
เราพยายามจะไม่ให้ทุกคนเกลียดคุณชายชเวของเรา
แต่ดูท่าว่าจะยั้งเอาไว้ไม่ได้
อ่อ... เรื่องตัวอักษรไรท์เตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ที่มันใหญ่บ้างเล็กบ้าง ไรท์เตอร์แก้แล้วมันแก้ไม่ได้อะ
(สงสัยเราจะโง่เอามากๆ) อย่าว่ากันนะคะ ^^"
SF ขอแปะเอาไว้ก่อนนะคะ
เพราะว่าตอนนี้ไฟล์นั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
เราเลยแต่งต่อไม่ได้อะ ถ้าเกิดว่าเลยปีใหม่ไปแล้วยังไม่สามารถขุดขึ้นมาได้
ไรท์เตอร์จะเอาเรื่องอื่นมาลงให้แทนนะคะ ^^+
ไรท์เตอร์ยังคงสอบไม่เสร็จ (แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจมาปั่นตอนนี้ให้จบ)
ใครยังสอบอยู่ก็สู้ๆเหมือนเดิมนะคะ
Merry X'mas ย้อนหลังๆๆด้วยนะจ๊ะ
P.S.
ขอระบาย TT^TT เมื่อวานไรท์เตอร์ไปตามหาสุดที่รักที่สยามมา
กะจะเอาผ้าพันคอที่ถักเองไปให้เป็นของขวัญปีใหม่
แต่แล้วความจริงก็ทำให้ไรท์เตอ์เจ็บปวด เพราะพอโทรไปถามว่าเค้าอยู่ไหน
เค้าก็บอกว่า พี่อยู่ต่างจังหวัด อ๊าก ก กกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียเที่ยวสุดๆอะ ไปทีก็หมดตัวเลย TT^TT
(อิไรท์เตอร์เพ้ออะไรของมันวะเนี่ย - รีดเดอร์)
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้จริง...
ชเว ซีวอนจะไม่ทำแบบนี้กับลี ฮยอกแจ
จะไม่เลือกทำสิ่งนั้นตั้งแต่แรก...
“ ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพวกคุณ... นี่มันอะไรกัน แน่ใจกันรึป่าวว่าทำงานกันเต็มที่คุ้มค่ากับเงินเดือนแต่ละเดือนที่ผมให้คุณ” ร่างสูงเหวี่ยงแฟ้มเอกสารใส่พนักงาน4-5คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเค้า รายได้ของบริษัทลดลงและเริ่มเข้าขั้นวิกฤต บริษัทลูกมากมายแยกตัวออกไปง่ายๆเพียงเพราะเค้ากำลังจะแย่ บริษัทที่บรรพบุรุษของเค้าสร้างมามันกำลังจะจบลงแล้วงั้นหรอ ?
“ คือท่านประธานคะ...”
“ อะไร!!”
“ ทำไมถึงต้องขึ้นเสียงกับพนักงาน ฉันบอกแกไปแล้วไม่ใช่หรอ... ว่ามันเป็นการกระทำที่แย่” เสียงทุ้มของชายร่างสูงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาภายในห้อง ซีวอนลุกขึ้นยืนแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นพ่อของเค้า
“ กลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ ก็นานพอที่จะรู้ว่าบริษัทของตระกูลที่ฉันยกให้แกกำลังมีปัญหา”
“ บริษัทที่โน่นเป็นไงบ้างครับ”
“ แม่แกกำลังดูแลอยู่ และมันก็ขยายได้ดีเสียด้วย ผิดกับที่นี่...”
“ ผมขอโทษครับพ่อ”
“ คนของฉันรายงานว่า... แกเอาแต่ไปตามติดกับทงเฮ”
“ ผมป่าว...”
“ แล้วก็ยังเรื่องของฮยอกแจอีก ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกทั้งสามคนมีปัญหาอะไรกัน แต่ตอนนี้ถ้าแกไม่อยากแพ้... ก็รีบทำให้บริษัทเป็นเหมือนเดิม” ซีวอนได้แต่ยืนนิ่งฟังคำพูดของผู้เป็นบิดา
“ ฉันจะแนะนำอะไรแกให้... ขายหุ้นซะ...”
“ แต่พ่อครับ...”
“ บริษัทนี้เป็นของแก ฉันยกให้แกแล้ว... แก้ปัญหาด้วยตัวเองให้ได้ แต่ถ้าไม่ ฉันจะแก้ให้แกเอง” ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินกลับออกไปจากห้องทำงาน ซีวอนไล่พนักงานทุกคนในห้องออกไปก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานที่อยู่ด้านหลัง
นี่หน่าหรอ...
การแก้เค้นที่ลี ฮยอกแจกำลังจะทำกับเค้า
นายกำลังจะทำสำเร็จ...
นายคงจะสะใจแล้วสิ่นะ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ฮยอกแจกำลังยิ้ม... แล้วก็ยิ้มกว้างซะด้วยสิ่ เอกสารการขายหุ้นของชเวกรุ๊ปวางอยู่บนโต๊ะทำงานตรงหน้า เรื่องของธุรกิจ... มันคุ้มค่ากับการที่เค้าทุ่มเทในการเรียนปริญญาโทจากอเมริกา ฮยอกแจนึกไม่ออกจริงๆว่าซีวอนจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าเค้ากำลังจะซื้อหุ้น 50% ของชเวกรุ๊ป
“ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ เหลือแต่คุณฮยอกแจเซ็นเอกสารค่ะ” เลขาฯคนสนิทบอกก่อนจะขอตัวออกไปจัดตารางงานในวันนี้ให้กับเจ้านายคนเก่ง ดวงตาเรียวจ้องมองเอกสารตรงหน้าเพียงครู่เดียวก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบปากกามาจัดการเซ็น
ยังไม่ทันได้แก้แค้นลี ทงเฮสำเร็จเลย
ฮยอกแจก็กำลังจะชนะชเว ซีวอนซะแล้ว
เห็นทีงานนี้คงกำลังจะไม่สนุกซะแล้วสิ่...
ลี ฮยอกแจต้องทำอะไรเพิ่มอีกนะ... ถึงจะสะใจ
“ เจส...”
“ คะ ท่านประธาน”
“ เดี๋ยวฉันจะเอาไปที่บริษัทชเวกรุ๊ปเอง อยู่ดูแลงานที่บริษัทก็แล้วกันนะ” เลขาฯคนสวยรับคำก่อนที่จะส่งแฟ้มเอกสารให้กับเจ้านายที่เดินขึ้นรถคันหรูของตัวเองก่อนที่จะขับออกไปด้วยความเร็ว ร่างบางใช้เวลาเพียงไม่นานในการขับมาจอดอยู่ที่หน้าตึกสูง
“ เช้านี้ดีมั๊ยชเว ซีวอน...” เสียงหวานเอ่ยถามพลางดันประตูห้องให้เปิดออกก่อนที่จะย่างก้าวเข้ามายืนตรงหน้าร่างสูงที่นั่ง
“ มันก็ดีมาจนถึงตอนที่ผมเห็นหน้าคุณ”
“ ฉันก็ไม่ได้หวังให้นายอารมณ์ดีตอนที่เห็นฉัน”
“ คุณมีธุระอะไร...”
“ เอกสารการซื้อหุ้นของชเวกรุ๊ป ส่วนเช็คนี่เป็นเงินทั้งหมดที่ฉันต้องจ่ายให้นาย”
“ สมใจคุณแล้วใช่มั๊ยฮยอกแจ”
“ รู้อะไรมั๊ย... นายน่ะกำลังจะแพ้...”
“..........................”
“ ซีวอน... การทำลายนายมันง่ายกว่าทงเฮซะอีกนะเนี่ย”
“..........................”
“ ต่อจากนี้... ฉันกับนายเราเป็นเจ้าของร่วมกัน เอาไว้เจอกันตอนประชุมครั้งหน้านะ” ร่างบางส่งยิ้มหวานพลางยกมือโบกให้เล็กน้อย ซีวอนกำลังจะบ้าตาย... ซีวอนกำลังอยากจะฆ่าคนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยซะจริง
ลี ฮยอกแจ...
นายกำลังทำให้ฉันประสาทเสีย !!!
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ร่างสูงค่อยๆไล่อ่านตัวอักษรบนแผ่นกระดาษในมืออย่างชั่งใจ เค้ากำลังทำงานและแน่นอนว่ามันไม่ได้คืบหน้าไปไหนเลยแม้แต่น้อย วันๆเค้าต้องคอยเดินตามดูแลเจ้านายตัวน้อยกับหลานชายไปไหนมาไหน แถมการเข้าใกล้ตัวฮยอกแจก็แสนจะยากมากขึ้น เมื่อเจ้าตัวแทบจะไม่เคยโผล่หน้ากลับมาบ้าน แถมถ้าจะไปไหนมาไหนด้วยกันก็ต้องไปกันทั้งตระกูลเลยก็ว่าได้ ไม่ต้องพูดถึงการเข้าไปในห้องทำงานของลี ฮยอกแจ มันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เค้าเคยเข้าไปในห้องนั้นก็คือตอนไปสมัครงาน
“ พี่จงฮยอนทำอะไรอยู่” เสียงหวานเอ่ยจากทางด้านหลัง มือหนาพับกระดาษในมือแล้วค่อยๆเก็บมันใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกง
“ แทมินมีอะไรรึป่าว” ไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับเป็นผ่านส่งคำถามกลับไปแทน ร่างบางยู่ปากน้อยๆเมื่อร่างสูงไม่ยอมตอบคำถามแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ พี่จงฮยอนสัญญาว่าจะสอนเตะต่อยให้ผม”
“ ตอนไหนกัน...” ทำหน้าเหวอเมื่อได้ฟัง มือบางเลยยื่นไปดึงแก้มคนตรงหน้าอย่างหมันไส้ ใบหน้าหล่อเหยเกด้วยความเจ็บที่บริเวณแก้ม
“ จำได้รึยังฮะพี่จงฮยอน”
“ โอ๊ยๆ... พี่เจ็บนะครับ...” มือบางเพิ่มแรงบิดมากขึ้นเมื่อร่างสูงยังคงไม่ตอบว่าจำสัญญาที่เมื่ออาทิตย์ก่อนสัญญาเอาไว้ว่าจะสอนตัวเองการป้องกันตัวให้
“ จำได้รึยังฮะ...”
“ แทมินๆๆ... โอ๊ยๆๆ จำได้แล้วครับ จำได้แล้วครับ” ร่างบางยิ้มหวานพลางปล่อยมือออกจากแก้มของจงฮยอน มือหนายกขึ้นลูบแก้มตัวเองเพื่อคลายความเจ็บ
“ ไปกันเถอะครับ” ร่างบางลากร่างสูงให้เดินออกจากห้องนอนของตัวเอง จงฮยอนก้มมองมือบางที่กำลังกอบกุมมือของตัวเองเอาไว้แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ แทมินเป็นแบบนี้เสมอ
ไว้ใจใครง่าย...
เข้ากับคนอื่นได้ดี...
ร่าเริง สดใส...
นี่แหละ... มันเป็นทั้งข้อดีและข้อเสียของแทมิน
“ ห้องซ้อมเต้น คิดดีแล้วใช่มั๊ยเนี่ย”
“ ทำไมอะ... ผมจะได้เห็นพี่ชัดๆไง” ทำไมแค่คำพูดที่แทมินเองก็คงไม่ได้คิดอะไรมันกลับทำให้ร่างสูงหัวใจพองโตได้ขนาดนี้นะ
“ เริ่มเลยสิ่ฮะพี่จงฮยอน”
“ อะ... อือ ท่าแรก…”
เวลาผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมง ร่างบางที่ยืนอยู่กลางห้องยังคงเตะต่อยไปตามสิ่งที่อาจารย์จำเป็นเป็นคนสอน จงฮยอนจับแขนของร่างบางให้เข้าที่เข้าท่า ก่อนหน้านี้แทมินทำท่าได้ตลกสุดๆไปเลย แต่พอมาถึงตอนนี้แล้ว แทมินดูชำนาญมากกว่าเดิมเยอะเลยทีเดียว
“ พี่จงฮยอนเข้ามาเลย...” ร่างสูงยิ้มน้อยๆกับคำท้าและท่าทางของคนตรงหน้า ตลอดเวลา 3 เดือนที่ผ่านมา บอกตามตรงว่าเค้าโดนเจ้านายตัวจริงด่าทุกวัน ด้วยเหตุผลที่ว่า เค้าไม่มีอะไรรายงานเกือบกับลี ฮยอกแจเลย มีแต่ ลี แทมิน ซึ่งเจ้านายของเค้าไม่ต้องการจะรู้
“ อย่ามายอมแพ้พี่แล้วกัน” ใบหน้าหวานสิ่งยิ้มล้อเลียนมาให้พลางแลบลิ้นใส่ร่างสูงที่กำลังเดินเข้าไปช้าๆ
มือหนากำแน่นพุ่งตรงเข้าสู่ใบหน้าหวาน ดวงตาโตหลับตาแน่นยกมือขึ้นปิดหน้า จงฮยอนหยุดห่างจากใบหน้าร่างบางเพียงนิด มฝีปากหนายกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ
“ อย่างงี้แถวบ้านพี่เค้าเรียกว่าแพ้นะแทมิน”
“ ง่ะ... ก็พี่จงฮยอนขี้โกงอะ”
“ ขี้โกงตรงไหนล่ะ...”
“ ก็ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยอะ”
“ อ้าว... แล้วเมื่อกี้ใครบอกล่ะว่าให้เข้ามาเลยอะ”
“ งั้นให้ผมเริ่มก่อน” จงฮยอนอมยิ้มน้อยๆพลางผายมือเชื้อเชิญให้คนตรงหน้าเป็นฝ่ายเข้ามาก่อน แทมินตั้งท่าต่อยซ้าย จงฮยอนก็หลบได้ ไม่ว่าแทมินจะทำอะไรจงฮยอนก็หลบได้สบายๆ
“ แทมิน... ถ้ายังไม่จัดการพี่ พี่จะจัดการแทมินแล้วนะ”
“อย่ามาทำเป็นอวดเก่งเลยพี่จงฮยอน...” จงฮยอนเอื้อมมือไปเกาะกุมข้อมือบางเอาไว้ แทมินจิปากอย่างขัดใจก่อนที่มืออีกข้างจะปล่อยหมัดออกมา แต่ก็เป็นแบบข้างที่แล้วคือ จงฮยอนสามารถจับข้อมือบางเอาไว้ได้
“ พี่จงฮยอน...”
“ อะไรครับ... น้องแทมิน” ร่างสูงทำหน้าระรื่นใส่ ผิดกับร่างบางที่กำลังรู้สึกโมโหคนตรงหน้าขึ้นมาซะอย่างนั้น
ไม่ว่าแทมินจะพยายามเอาชนะจงฮยอนยังไง แต่ร่างสูงก็สามารถกันเอาไว้ได้หมด ตอนนี้ร่างบางเลยปล่อยอาวุธไปมั่วๆหมายจะให้โดยร่างสูงซักนิด แต่เปล่าเลย กลับกลายเป็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบซะอย่างนั้น
“ ยอมแพ้เถอะแทมิน”
“ ไม่มีทางหรอก...” แทมินทิ้งตัวลงบนไหล่ของร่างสูงหมายจะให้จงฮยอนเสียการทรงตัว แต่เปล่าเลยกลับกลายเป็นว่าร่างบางตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเป้าหมายซะเอง แทมินจิปากอีกครั้งเมื่อเจ้าของอ้อมกอดอุ่นไม่ยอมปล่อยให้ร่างเล็กเป็นอิสระ
“ ยอมแพ้รึยัง...”
“ ฝันไปเถอะพี่จงฮยอน” ขาเรียวเกี่ยวขาของร่างสูงหมายจะให้ล้ม แล้วก็เป็นไปตามอย่างที่ร่างบางต้องการ หากแต่กลับกลายเป็นว่าร่างบางล้มลงไปด้วยเสียนี่... จงฮยอนคร่อยตัวอยู่บนร่างบางที่ตอนนี้กำลังจ้องมองดวงตาคมอยู่ด้านล่าง ทุกอย่างรอบตัวคล้ายหยุดนิ่งไปเสียดื้อๆ
“ พี่จงฮยอน...”
“ แทมิน... นายพลาดเองนะรู้มั๊ย...” ใบหน้าหล่อค่อยๆเคลื่อนเข้าหาใบหน้าหวานด้านล่าง ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนกลีบปากบางช้าๆ ก่อนที่จะรุกล้ำเข้าลิ้มรสความหอมหวานจากริมฝีปากสีชมพูของเจ้านายตัวน้อย คนโตกว่าไล่ต้อนคนตัวเล็กไร้ประสบการณ์ให้จนมุมได้อย่างง่ายๆดาย ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะผละออกเมื่อเห็นว่าคนด้านล่างหายใจไม่ทัน
“ บทลงโทษของคนดื้อ...” ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเขินอาย มือบางยกขึ้นตีคนตัวโตกว่าเบาๆเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของคนด้านบน
“ พี่จงฮยอนบ้า… ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” ร่างบางพยายามที่จะดันร่างสูงที่กำลังแกล้งตัวเองอยู่ให้ลุกออกไป แต่มันก็ดูไม่ได้ผลเอาซะเลยเมื่อร่างสูงยังคงไม่ลุกหนีไปไหน แม้ว่าแทมินจะทำหน้าดุอย่างไร แต่จงฮยอนก็รู้สึกว่ามันไม่น่ากลัวแม้แต่น้อย
“ ไม่เอาหรอก... พี่เหนื่อยจะแย่วันนี้ นอนดีกว่า” ร่างสูงโถมตัวลงนอนทับร่างบางหนักกว่าเดิม แทมินทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามดันคนตัวโตขี้อ้อนให้ออกไปพ้นตัวเองได้ จงฮยอนอมยิ้มน้อยๆเมื่อแทบหัวเราะออกมาเบาๆทันทีที่เข้าเอานิ้วจิ้มลงไปที่เอวบางนั้น
แย่แล้วล่ะจงฮยอน...
นายกำลังตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว
หลุมพรางที่เจ้านายตัวน้อยขุดเอาไว้
หลุมพรางที่เรียกว่า ความรัก....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
100% แล้วค่ะ *ปาดเหงื่ออีกครั้ง*
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะคะ เพราะว่าไม่ค่อยมีอะไรมาก
เป็นอะไรที่ค่อยๆดีขึ้นในหลายๆอย่าง
อันที่จริงที่ดีขึ้นก็มีแค่ ฮยอนมิน เอิ๊กๆๆ
ตอนนี้ไม่มีคยูมิน สาวกคยูมินอย่าเพิ่งสาปแช่งไรท์เตอร์นะ
ตอนหน้าจะเอาคยูมินมาให้เยอะๆ สัญญา แหะๆๆ
ความจริงกำลังจะเปิดเผย (??)
รีดเดอร์หลายคนบอกว่าซีวอนไม่รักฮยอกแจเลย
แล้วเราจะได้รู้กันในตอนหน้าค่ะ ว่าเหตุผลนั้นมันมาจากไหน
เราพยายามจะไม่ให้ทุกคนเกลียดคุณชายชเวของเรา
แต่ดูท่าว่าจะยั้งเอาไว้ไม่ได้
อ่อ... เรื่องตัวอักษรไรท์เตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ที่มันใหญ่บ้างเล็กบ้าง ไรท์เตอร์แก้แล้วมันแก้ไม่ได้อะ
(สงสัยเราจะโง่เอามากๆ) อย่าว่ากันนะคะ ^^"
SF ขอแปะเอาไว้ก่อนนะคะ
เพราะว่าตอนนี้ไฟล์นั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
เราเลยแต่งต่อไม่ได้อะ ถ้าเกิดว่าเลยปีใหม่ไปแล้วยังไม่สามารถขุดขึ้นมาได้
ไรท์เตอร์จะเอาเรื่องอื่นมาลงให้แทนนะคะ ^^+
ไรท์เตอร์ยังคงสอบไม่เสร็จ (แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจมาปั่นตอนนี้ให้จบ)
ใครยังสอบอยู่ก็สู้ๆเหมือนเดิมนะคะ
Merry X'mas ย้อนหลังๆๆด้วยนะจ๊ะ
P.S.
ขอระบาย TT^TT เมื่อวานไรท์เตอร์ไปตามหาสุดที่รักที่สยามมา
กะจะเอาผ้าพันคอที่ถักเองไปให้เป็นของขวัญปีใหม่
แต่แล้วความจริงก็ทำให้ไรท์เตอ์เจ็บปวด เพราะพอโทรไปถามว่าเค้าอยู่ไหน
เค้าก็บอกว่า พี่อยู่ต่างจังหวัด อ๊าก ก กกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียเที่ยวสุดๆอะ ไปทีก็หมดตัวเลย TT^TT
(อิไรท์เตอร์เพ้ออะไรของมันวะเนี่ย - รีดเดอร์)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น