[Fic] Checkmate... [WonHyuk KiHae etc.]

ลำดับตอนที่ #4 : Checkmate... - Because of You

สนามบินเป็นสถานที่คนหลากลายเชื้อชาติและแน่นอนว่าหลากหลายที่มาเดินกันให้วุ่น ฮยอกแจรู้สึกแย่ที่ตัดสินใจมารับหลายชายด้วยตัวเองเพียงคนเดียวแบบนี้ ฮยอกแจยืนรออยู่ที่ประตูผู้โดยสารขาเข้าหลังจากที่ติดต่อกับเลขาส่วนตัวของพี่สาว ผู้คนเริ่มทยอยออกมาแล้ว ร่างบางยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือเกือบบ่าย 2 แล้ว ไม่ค่อยจะตื่นเต้นซักเท่าไหร่นักหรอกมาถึงตั้งแต่ 10 โมงกว่า รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากบาง

 

 

“ น้าฮยอกแจ!!!!” เสียงเล็กเอ่ยเจื้อยแจ่วดังฝ่าผู้คนพร้อมด้วยเจ้าตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาโถมกอดร่างบางเอาไว้ทั้งตัว เด็กชายวัย 5 ขวบกว่ากอดผู้เป็นน้าแน่น หอมแก้มซ้ายทีขวาทีทำเอาคนที่เดินตามหลังมายิ้มอย่างเอ็นดี

 

 

“ ดิฉันส่งคุณหนูได้แค่ตรงนี้นะคะ ลาก่อนนะคะคุณฮยอกแจ” ฮยอกแจก้มหัวน้อยๆเป็นการบอกลา มือบางกอบกุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆพลางเอื้อมมือไปดึงกระเป๋ามาลากซะเอง

 

 

“ โตขึ้นเยอะเลยนะตัวแสบ”

 

“ น้าฮยอกแจก็โตขึ้นเยอะเลยนะฮะ”

 

“ ใครสั่งใครสอนให้ย้อนคนอื่นแบบนี้เนี่ยฮะ..”

 

“ อ๊ะ... คุณอาซีวอน!!!” มือเล็กดึงมือตัวเองที่ถูกกุมไว้หลวมๆออกก่อนที่จะวิ่งไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก หัวใจกระตุกวูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงเล็กนั้นเอ่ยเรียกใครอีกคน นัยน์ตาเรียววูบไหวอย่างชัดเจนเมื่อเงยขึ้นพบกับคนที่ไม่อยากเจอมาตลอด ชเว ซีวอน และคนข้างกาย ร่างบางของอดีตเพื่อนรัก ลี ทงเฮ เพียงแค่นี้ ลี ฮยอกแจก็กลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากเย็นแล้ว

 

 

อยากให้ขาดใจตายกันไปต่อหน้าต่อตาเลยใช่มั๊ย

 

ลี ฮยอกแจไม่มีน้ำตามากพอกับเรื่องนี้อีกแล้ว

 

ทำไม่ได้อีกแล้ว... หลีกหนีไม่ได้อีกแล้วกับความจริงที่ต้องเจอ

 

การพบกันระหว่างเราทั้ง 3 คน...

 

ระหว่าง ชเวซีวอน ลี ทงเฮ และ ลี ฮยอกแจ

 

 

“ว่าไงตัวแสบ... คิดถึงอาบ้างรึป่าว” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน มือหนาลูบกุ่มผมนุ่มของหลานชายอย่างเอ็นดู ร่างบางข้างๆก็ส่งยิ้มหวานให้กับเด็กตัวน้อย บรรยากาศแห่งความสุขที่ใครอีกคนมองเห็นมันทำให้ขอบตาร้อนผ่าว...

 

“ คิดถึงฮะ... แต่น้อยกว่าอาทงเฮเยอะเลย”

 

“ เห็นคนสวยเป็นไม่ได้เลยนะเรา... แล้วนี่กำลังจะกลับแล้วหรอ”

 

“ ฮะ... น้าฮยอกแจคอยอยู่โน่น” ไม่พูดป่าวนิ้วเล็กชี้ไปยังฮยอกแจที่ยืนก้มหน้ารออยู่ห่างๆ ตอนนี้ซีวอนกำลังทำตัวไม่ถูก เช่นเดียวกับทงเฮที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

 

“ ฮยอกแจ...” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของเสียงนั้น แววตาแข็งกร้าวและแสนเย็นชา เป็นเครื่องบ่งบอกได้อย่างดีว่าการสนทนาต่อจากนี้ ฮยอกแจไม่เต็มใจที่จะพูดถึงมัน

 

 

“ มุนบิน... กลับกันเถอะ”

 

“ จะรีบกลับไปไหนละท่านประธาน” เสียงทุ้มเอ่ยประชดประชัน ถ้าถามว่าเค้าทำไปเพื่ออะไร เค้าเองก็ตอบไม่ได้ แค่เห็นว่าฮยอกแจที่เคยขี้อ้อนกำลังจะเปลี่ยนไปเป็นฮยอกแจที่เค้าไม่รู้จัก ซีวอนไม่มีทางยอมเด็ดขาด

 

“ ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

 

“ จะไม่ใช่ได้ยังไงก็ในเมื่อมุนบินก็เป็นหลานผม... อยู่ให้ผมหายคิดถึงหน่อยไม่ได้รึไง ทั้งมุนบินแล้วก็คุณ...”

 

“ หุบปากเน่าๆของคุณไปซะ...”

 

“ ไม่หยุด... คุณจะทำไม...”

 

“ พอแล้วๆ... ซีวอนพอเถอะหน่า เอ่อ... ฮยอกแจนายสบายดีมั๊ย” กลายเป็นทงเฮซะเองที่ยุติสงครามระหว่างทั้งสองคน

 

 

“ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ มุนบินกลับ” ฮยอกแจไม่รอฟังคำตอบใดๆทั้งนั้น ร่างบางถลาเข้าไปอุ้มเด็กน้อยไว้ก่อนอีกมือจะดึงเอากระเป๋าลากตามมาด้วย คนตัวเองในอ้อมแขนได้แต่หัวไปโบกมือลาคนที่อยู่ด้วยหลังอย่างเศร้าๆ ฮยอกแจเดินมาถึงรถจัด การกับกระเป๋าเดินทางแล้วก็ส่งตัวมุนบินไปนั่งที่เบาะหน้า ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงที่ด้านคนขับ

 

 

“ น้าฮยอกแจไม่น่ารักเลย...”

 

“ ใช่ น้าไม่น่ารัก... แค่นี้มันยังไม่พอสำหรับน้าใช่มั๊ย ความเจ็บปวดที่น้าต้องรับมันยังไม่พอใช่มั๊ย...”

 

“ น้าฮยอกแจ...”

 

“ น้าแค่อยากปกป้องมุนบินจากบ้านนั้น... จากคนพวกนั้น”

 

“ แต่อาซีวอนกับอาทงเฮเป็นคนดี”

 

“ มุนบินจะรู้อะไร...” หยดน้ำใสๆไหลอาบแก้มเมื่อนึกถึงใบหน้าคมนั้น เจ็บ... ฮยอกแจเจ็บปวดไปทั้งใจ เจ็บแทบขาดใจ... ความทรงจำที่ไม่น่าจดจำมันตีกลับเข้าสู่สมองอีกครั้ง ทั้งๆที่คิดว่าลบมันออกไปหมดแล้ว

 

 

ใช่... ลี ฮยอกแจ ผิดตลอด

 

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อ 5 ปีก่อน

 

หรือแม้แต่ตอนนี้ก็ตาม...

 

ลี ฮยอกแจก็ยังเป็นคนผิดเสมอ

 

ทั้งๆที่คนเริ่มเรื่องกลับได้รับแต่ความรัก

 

มีแต่คนคอยห่วงใย...

 

ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย โลกใบนี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

 

พระเจ้าไม่รักลูกแล้วใช่มั๊ย...

 

ทำไมท่านถึงไม่เมตตาลูกบ้าง

 

ลูกขอแค่เศษเสี้ยวของความรักก็ยังดี...

 

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

            ไม่รู้ทำไม คิม คิบอม ถึงมายืนหยุดอยู่ตรงนี้โดยไม่คิดที่จะขยับไปไหนแม้แต่น้อย ไม่สิ่... ไม่ใช่ไม่อยากไป แต่ขามันไม่พาเข้าออกไปตามที่ใจคิดต่างหาก มือหนากำแน่นเมื่อความรู้สึกต่างๆกำลังตีกันไปหมด ภาพตรงหน้ามันกำลังทำให้หัวใจที่แข็งแกร่งกำลังเต้นชาลง

 

 

          ลี ทงเฮผู้เป็นชีวิตของเค้า... กำลังกอดจูบอยู่กับคนอื่น

 

          คนที่เค้าแน่ใจว่ารู้จัก... ชเว ซีวอน!!

 

 

            ร่างสูงไม่คิดที่จะเดินเข้าไปห้าม เมื่อรู้ว่าต่อให้เดินเข้าไป เค้าก็จะต้องกลายเป็นคนผิด สับสน... มันเจ็บไปหมดทั้งหัวใจ เหมือนกับมือของใครบางคงกำลังบีบมันแรงและแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงหัวเราะเบาๆหากแต่กลับเด่นชัดในความคิดของเค้า เสียงหวานนั้นดูสดใสมากกว่าเวลาที่อยู่กับเค้าเป็นไหนๆ

 

 

            ลี ทงเฮ เป็นชีวิตของ คิม คิบอม

 

          แต่ คิม คิบอม ไม่ได้เป็นชีวิตของ ลี ทงเฮ ใช่มั๊ย...

 

 

            หลายต่อหลายครั้งที่เค้าคิดจะเอ่ยถามออกไป ว่าทำไมความสัมพันธ์ระหว่างเค้ากำบทงเฮถึงยังไม่ใช้คำว่าคนรักซักที แต่ก็รู้... ว่าต่อให้เอาปืนมาจ่อทงเฮคนน่ารักของเค้าก็ไม่มีทางพูดมันเป็นแน่ ไม่รู้ว่า เค้ามีความสำคัญไม่มากพอ... หรือว่าเค้าไม่เคยสำคัญสำหรับทงเฮเลยกันแน่

 

            “ ขึ้นห้องดีๆนะ... หรือว่าจะให้เราขึ้นไปส่ง”

 

            “ มากไปแล้วซีวอน เราเดินเองได้ กลับไปหาสาวๆของซีวอนได้แล้วไป”

 

            “ เรามีแค่ทงเฮคนเดียว”

 

            “ อย่ามาทำปากหวานเลย...เรารู้หรอกว่าซีวอนเป็นคนยังไง”

 

            “ ทงเฮอ่า...”

 

            “ ซีวอน... แล้วเรื่องฮยอกแจ...” รอยยิ้มเมื่อครู่หายไปทันทีเมื่อพูดถึงบุคคลที่สามที่ก้าวเข้ามาให้บทสนทนา ใบหน้าหวานเจื่อนลงเมื่อเห็นว่าร่างสูงหน้าไม่สู้ดีนัก

 

          ลี ทงเฮ เลวร้ายกว่าที่ใครๆคิด... ใช่

         

          ลี ทงเฮ ใจร้ายกว่าที่ใครๆเห็น... ใช่

 

          ลี ทงเฮ แย่กว่าที่ใครๆรู้... ใช่

 

          ลี ทงเฮ เดินมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับไปแก้ไข...

 

 

 

          อย่างนั้นจริงๆน่ะหรอ ??

 

 

 

            “ อย่าพูดถึงมันเลยทงเฮ”

 

            “ ไม่ได้หรอกชีวอน... ก็รู้อยู่ว่าเราหนีความจริงไม่ได้ตลอดหรอกนะ ความผิดของเราสองคนที่ทำกับฮยอกแจไว้มันมากเกินไปแล้ว... เราควรจะไปขอโทษฮยอกแจ...”

 

            “ เรารู้ทงเฮไม่คิดแบบนั้น... ปล่อยมันไปซะทงเฮ เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”

 

            “ ซีวอนไม่อยากเสียฮยอกแจไปไม่ใช่หรอ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ”

 

            “ แล้วทงเฮทำใจได้หรอ... ถ้าจะเสียเราไปให้ฮยอกแจ”  ใบหน้าหวานดูสงบกว่าที่เคย คำถามที่ถูกถาม... ทงเฮคนนี้ตอบไม่ได้หรอกนะ บอกแล้วไง... ลี ทงเฮ ไม่ใช่คนดีเพราะอย่างนั้น อย่าหวังว่าจะได้คำตอบที่ดูดีจาก ลี ทงเฮ...

 

 

          ลี ทงเฮ... มันก็แค่คนเลวในคราบของคนดีก็เท่านั้น

 

          เมื่อไหร่ใครๆถึงจะรู้... แล้วก็เข้าใจเค้าซักทีนะ...

 

 

          “ ไม่... เราทำใจไม่ได้หรอก” เสียงหวานแข็งกร้าวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ซีวอนแน่ใจอยู่แล้วว่าจะได้รับคำตอบนี้ ผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ไกลๆ หากแต่ความเงียบในเวลากลางคืน มันทำให้เสียงหวานนั้นแจ่มชัดซะเหลือเกิน ชัดซะจน... เค้ารู้สึกเหมือนเสียงของคนที่รักกำลังทิ่มแทงหัวใจเค้าให้หยุดเต้น

 

 

          คิม คิบอม กำลังจะกลายเป็นคนที่โง่ที่สุดในโลก

 

          หากยังคงหลับหูหลับตาและแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

 

          คิม คิบอม จะยอมเป็นคนโง่ที่สุดในโลก

 

          หากแลกได้กับความรักเพียงเสี้ยวเล็กๆจาก ลี ทงเฮ

 

          ต่อให้คนทั้งโลกจะด่า คิม คิบอมว่าโง่เง่าแค่ไหน

 

          ถ้าเพื่อ ลี ทงเฮ เค้ายอมทำให้ทุกอย่าง

 

ความรักทำให้คนตาบอดอย่างที่ใครๆเค้าว่าไว้จริงๆ

 

เพราะถ้าไม่ใช่อย่างนั้น...

 

คิม คิบอม คงมองเห็นทางที่จะเดินออกจากชีวิตของ ลี ทงเฮได้ชัดเจนแล้ว...

 

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

 

            “ ขอกาแฟฉันแก้วนึง… เอาเข้าไปให้ที่ห้องทำงานด้วยนะ” เลขาที่เดินมาเคียงข้างมาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะแยกตัวเดินออกไปอีกทาง ฮยอกแจกำลังปวดหัวตึบๆอย่างบอกไม่ถูก ลีกรุ๊ปกำลังขยายตัวมากขึ้นเรื่อยๆตามเป้าหมายที่เค้าได้กำหนดเอาไว้ แต่เค้ายังรู้สึกว่ามันยังดีพอ... มันยังไม่สามารถทำให้ชเวกรุ๊ปตกต่ำจนโงหัวไม่ขึ้นได้น่ะสิ่ ฮยอกแจทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ดวงตาเรียวค่อยๆปิดลงช้าๆ

 

 

            “ ขอบใจมากนะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณเมื่อได้ยินเสียงแก้วกระทบกับพื้นโต๊ะทำงานเบาๆ แต่ก็ยังคงไม่ได้ลืมตามาสนใจผู้ที่เข้ามาใหม่แม้แต่น้อย

 

 

            “ หักโหมมากไปมันไม่ได้ดีต่อตัวเองหรอกนะฮยอกแจ”

 

            “ ไม่พี่ฮีชอล... นี่แหละดีที่สุดสำหรับผมแล้ว” คนฟังได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของคนตรงหน้า ตั้งแต่กลับมาจากสนามบินเมื่อวาน ฮยอกแจก็กลายเป็นอีกคน ออกมาทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ไหนจะการหลบหน้าแทบจะทุกคนในบ้านเมื่อตอนมื้อเย็น

 

 

            “ มีอะไรรึป่าว... ฮยอกแจก็รู้ว่าเราคุยกันได้ทุกเรื่อง”

 

            “ พี่ช่วยผมไม่ได้หรอก...”

 

“ บ๊ะ!!... ไอ้น้องคนนี้นี่ แกก็ลองพูดมาก่อนสิ่วะ... ไว้ฉันช่วยได้ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที” คนสวยเริ่มขึ้นเมื่อรู้สึกว่าไอ้น้องชายกำลังทำให้เค้าหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

 

“ ยังไงพี่ก็ทำไม่ได้... พี่ช่วยผมไม่ได้”

 

“ ฮยอกแจ... คนเราจะเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวทั้งหมดไม่ได้หรอกนะ”

 

“ แต่ผมทำได้... ผมทำมา 5 ปีแล้ว อดทนอีกหน่อยคงไม่ลำบากอะไร”

 

“ เฮ้อ... แล้วคิดว่าจะทนได้ซักแค่ไหน ยิ่งมุนบินกลับมาอยู่ที่โซลแล้วด้วย... แกน่ะ ทนอีกต่อไปไม่ได้แล้ว”

 

“ ถ้าผมจะขอให้พี่ช่วย... พี่จะช่วยผมใช่มั๊ย”

 

“ ถ้าฉันช่วยได้น่ะนะ...” ฮีชอลเริ่มชักจะไม่แน่ใจกับคำพูดของตัวเองซะแล้วสิ่ ก็ในเมื่อแววตาของฮยอกแจในตอนนี้มันกลับทำให้เค้าขนลุกขึ้นมาซะอย่างนั้น ให้ตายเถอะ... นี่เค้าพลาดใช่มั๊ยที่พยายามจะช่วยน้องชายสุดที่รักในช่วงเวลาแบบนี้เนี่ย

 

 

 

“ พี่ช่วยกำจัด ลี ทงเฮ ออกไปจากชีวิตของ ชเว ซีวอน ให้ผมได้มั๊ยล่ะ...”

 

 

“ ฮยอกแจ...”

 

 

“ หรือไม่ก็กำจัดทั้ง 2 คนให้ออกไปจากชีวิตของผม... พี่ทำได้รึป่าว ?”

 

 

 

 

เป็นคำขอร้องที่แสนจะเห็นแก่ตัว

 

คำข้อที่รู้ดีกว่าไม่มีวันเป็นจริง

 

ก็ในเมื่อ ซีวอนคือชีวิตของฮยอกแจ

 

ไม่มีใครที่ไหนเค้าจะกำจัดชีวิตของตัวเองออกไปจากตัวเองได้หรอก...

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

มันไม่ค่อยดีนักสำหรับสถานการณ์ที่บอร์ดี้การ์ดหน้าหล่อคนนี้กำลังเผชิญหน้าอยู่ ไม่ได้มีมีดมาจ่ออยู่ที่คอหอย ไม่ได้มีปืนมาจ่ออยู่ที่ขมับ ไม่ได้มีเชือกมามัดอยู่ที่ข้อมือและข้อเท้า มีเพียงแค่กลุ่มผมนุ่มและใบหน้าน่ารัก และร่างบางตัวนุ่มนิ่มที่กำลังนอนพิงไหล่ของเค้าอยู่ในตอนนี้

 

 

ให้ตายเถอะ!! จงฮยอนอยากจะไปยื่นใบลาออกกับเจ้านายผู้มีพระคุณซะตอนนี้เลย

 

 

ริมฝีปากได้รูปแอบยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อใบหน้าหวานอยู่ดีๆก็บึ้งตึงขึ้นมาน้อยๆเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว ดวงตากลมโตที่ชอบมองนู่นมองนี่อย่างน่าสนใจตลอดเวลาตอนนี้ปิดสนิท ลมหายใจที่เป็นจังหวะผิดกับร่างสูงที่กำลังหายใจติดขัดซะแล้ว

 

 

“ แย่ว่ะ...” พึมพำออกมาน้อยๆ ผิดกับใบหน้าที่กำลังฉีกยิ้มกว้างจนหน้ามันไส้ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่จงฮยอนต้องแต่งชุดนักศึกษาเพื่อมามหาวิทยาลัย เหตุผลน่ะหรอ...

 

 

‘ก็ผมไม่อยากให้พี่จงฮยอนเด่นเกินไปนี่หน่า... ผมไม่อยากให้ใครจ้องพี่เหมือนพี่เป็นตัวประหลาดแบบนั้น...’

 

 

เหมือนมีใครมาสูบลมใส่ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายเมื่อได้ยินประโยคนี้ งานที่ได้รับมา... ซักวันเค้าจะต้องถูกเจ้านายฆ่าเอาแน่ๆ นี่ก็เกือบเดือนแล้ว แต่เค้านี่สิ่... ยังไม่ได้อะไรเลย มัวแต่มาคอยเดินตามเจ้านายตัวน้อยอยู่อย่างนี้ทั้งวัน

 

 

“ ฮยองมาทำอะไรที่นี่” เสียงทุ้มของใครอีกคนดังขึ้นขัดจังหวะรอยยิ้มของร่างสูงซะได้ จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง นิ้วชี้ถูกยกขึ้นทำสัญญาณบอกว่าอย่าเสียงดัง ไม่ใช่เพราะเค้ากลัวว่าคนที่ไหล่เค้าจะตื่น หากแต่เค้ากลับว่าความลับเค้าจะแตกน่ะสิ่

 

 

“ มาทำไมครับคุณมินโฮ”

 

“ ทำงานอะไรกันฮยอง... ผมเห็นฮยองเดินตามแทมินต้อยๆ”

 

“ คุณมินโฮรู้จักคุณแทมินหรอครับ”

 

“ รู้สิ่... ฮยองผมต้องไปแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะ” จงฮยอนไม่นึกแปลกใจที่ทำไมมินโฮถึงได้รีบเดินออกไปซะขนาดนั้น เพื่อนรักของคุณแทมินกำลังเดินมา และตากลมโตนั้นก็มีน้ำตาคลอเมื่อเห็นหลังไวๆของน้องชาย(หากนับตามอายุ)ของเค้า ร่างบางเลยหมุนตัวเดินออกไปอีกทางทันที ร่างสูงถอนหายใจเฮือกโตเมื่อรู้สึกว่ารอดพ้นจากสถานการณ์อันแสนจะน่าอึดอัดนี้ไปได้

 

 

หัวใจจะวายวันละหลายๆรอบ... จงฮยอนจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนเนี่ย!!!

 

 

            ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

            “ ครับ... ทางเราเองก็ยินดีมากๆที่ได้ร่วมงานกับคุณคิมครับ... ได้ครับแล้วผมจะรอนะครับ… ครับ” มือเรียวกดตัดสันญาณทันทีเมื่อรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรต่ออีก

 

 

            “ ข้อมูลโครงการที่ประธานคิมส่งมาเมื่อเช้าค่ะ” ฮยอกแจพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจแฟ้มเอกสารตรงหน้านัก ร่างบางปล่อยให้เลขาฯคนสนิทเดินออกจากห้องไป มือเรียวเอื้อมไปหยิบรูปภาพจากซองสีน้ำตาลที่วางอยู่ใกล้ๆกับแฟ้มเมื่อครู่ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่เรียวปากบางอีกครั้ง หากแต่ผิดกับครั้งเมื่อครู่

 

 

            “ จะทำดีมั๊ยนะ... หรือว่าไม่ทำดี...” รอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นการเบ้หน้าใส่รูปภาพซะเฉยๆ ร่างบางที่มีรอยยิ้มอยู่ในรูปภาพแสนจะสดใสจนฮยอกแจเองก็รู้สึกแบบนั้น

 

 

          ต่อจากนี้ ลี ฮยอกแจจะได้ยิ้มแล้ว

 

          ยิ้มอย่าง ลี ทงเฮเหมือนที่ผ่านๆมา

 

          และต่อจากนี้... ลี ทงเฮจะต้องมีน้ำตา

 

          ทดแทนกับน้ำตาที่ ลี ฮยอกแจเสียไปทั้งหมด...

 

 

          “ ทงเฮ... นี่นายหักหลังเพื่อนรักอย่างฉันไปกี่ครั้งแล้วนะ เหอะ! มันเยอะซะจนฉันนับไม่ได้แล้วสิ่นะ…”

 

 

          เพื่อนรักอย่างนั้นหรอ... เหอะ!!

 

          ขนาดฮยอกแจพูดเองยังรู้สึกว่ามันเสแสร้งจะตายไป

 

          แล้วทงเฮทนพูดให้ซีวอนฟังได้ยังไงกันนะ

 

 

            “ คิม คิบอม... ฉันไม่เข้าใจว่านายโง่จริงๆหรือว่าแกล้งโง่กันแน่” เสียงหวานเอ่ยเมื่อเลี่ยนสายตาไปจับจ้องที่ร่างสูงข้างๆเพื่อนรักแทน

 

 

            ชีวิตของนายมันขึ้นอยู่กับคนไหนกันแน่นะ ลี ทงเฮ

 

          ชเว ซีวอน หรือว่า คิม คิบอม...

 

แต่ก็ช่างเถอะ... เพราะต่อจากนี้ชีวิตนายฉันจะกำหนดมันเอง

 

จะเอาให้เจ็บปวดซะจนนายไม่อยากหายใจต่อเลย!!

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

 

            ดูเหมือนไม่ว่าจะเป็นการจัดหนังสือ การวาดภาพ เล่นดนตรี และอีกมากมายที่ร่างสูงพยายามจะทำมันกลับกลายเป็นแย่ไปซะหมด คยูฮยอนยังคงรอสายของคนสำคัญ อะไรๆมันก็ดูขัดใจเค้าไปซะหมดทุกอย่าง

 

 

            “ นายโอเคมั๊ย”

 

            “ คิดว่าไม่...”

 

            “ ก็บอกแล้วให้กลับไป ท่านประธานเค้าพร้อมจะให้นายกลับไปดูงานที่ญี่ปุ่นอยู่แล้ว”

 

            “ อย่าดีกว่า...”

 

            “ คยูฮยอนของแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ คิดดีๆ”

 

            “ อีกหน่อยก็คงดีกว่านี้...” ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้เพื่อนร่วมงานได้แต่มองตามไปอย่างงงๆ คยูฮยอนคงทำงานต่อไปไม่ได้แน่ สมองของเค้ากำลังคิดอะไรไม่ออก และมันก็เป็นอย่างนี้มาเกือบเดือนกว่าแล้ว ตั้งแต่วันนั้น... วันที่เค้าตัดสินใจเดินหันหลังให้กับความรักของเค้า

 

 

            บางทีมันคงดีกว่านี้เป็นแน่ ถ้าเค้าไม่เอาแต่มองอะไรก็รู้สึกว่ามันคงจะเหมาะสำหรับซองมิน มองอะไรก็ต้องคิดถึงแต่ดวงตากลมโตนั่นที่ฉายแววของเค้าอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางที่ส่งรอยยิ้มอันแสนสดใสมาให้เค้า ร่างบอบบางที่แสนจะซุ่มซ่ามที่เค้าต้องคอยดูแลเพื่อไม่ให้ร่างบางได้แผล

 

 

            บางทีมันคงดีกว่านี้มากๆ หากว่าจดหมายที่ส่งมาจากญี่ปุ่นจะมีจดหมายที่จ่าหน้าซองด้วยลายมือที่เค้าคุ้นเคย อีเมล์ที่ถูกส่งมาจากไหนต่อไหน ถ้าจะมีซักฉบับสองฉบับส่งมาจากญี่ปุ่นและเป็นเมล์ของคนน่ารักของเค้า ข้อความในมือถือมันคงจะดีไม่น้อยหากว่าจะมีเบอร์ยาวๆส่งข้อความมาให้เค้า

 

 

            และบางทีมันอาจจะดีกว่านี้มากๆๆๆ ถ้าเค้าได้วิ่งไปรับคนคุ้นเคยที่คอยเค้าอยู่ที่ร้านหนังสือบ้างล่ะ ร้านกาแฟบ้างล่ะ หรือร้านอะไรก็ได้ ถ้าเกิดว่าเค้าเปิดประตูห้องไปแล้วเจอใครบางคนที่กำลังนั่งคอยการกลับมาของเค้าอยู่ ส่งรอยยิ้มที่ทำให้เค้ารู้สึกหายเหนื่อยเมื่อได้เห็น

 

 

          แต่มันคงไม่มีทางดีกว่านี้ได้หรอก...

 

          ก็ในเมื่อเค้าเองที่เป็นคนทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง

 

          เพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเค้าเอง...

 

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

            “ อะไรนะ... บริษัทเคย้ายไปลงทุนกับลีกรุ๊ปแล้ว เหอะ!ให้มันได้อย่างงี้สิ่” เป็นตอนเช้าที่แสนจะทรมานสำหรับพนักงานชเวกรุ๊ปเพราะประธานบริษัทกำลังโมโหอย่างมากกับการเปลี่ยนใจกระทันหันของบริษัทเคที่จะต้องมาลงทุนกับเค้า

 

 

            “ ดิฉันก็ไม่ทราบ...”

 

            “ ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากใครทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว!!” พนักงาน 4-5 คนแทบจะหายตัวกันไปในชั่วพริบตา เพราะขืนอยู่อีกล่ะก็มีหวังได้ซองขาวก่อนเงินเดือนออกเป็นแน่ ซีวอนทิ้งตัวลงนั่งอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ลี ฮยอกแจ... ใช่ เพราะ ลี ฮยอกแจกำลังเข้ามามีบทบาทมากขึ้นในวงการธุรกิจ... เค้าคงจะยังทำใจได้หากว่าฮยอกแจไม่ล้ำเส้นเข้ามาแบบนี้

 

 

            “ เอ่อ... ท่านประธานคะ มีคนเอาดอกไม้มา...”

 

            “ส่งมาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยจริงๆ มันน่ายินดีเหลือเกินนะ”

 

            “ แน่นอน... มันน่ายินดีไม่ใช่หรอ ชเว ซีวอน” เหลือบสายตาไปมองให้เลขาฯออกไปจากห้อง หญิงสาวพยายามจะอธิบายว่าไม่ได้ตั้งใจปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าเข้ามาในห้องแต่พอโดนเจ้าของตาเรียวจ้องมาอีกครั้งก็ต้องเดินออกไปจากห้องอย่างเสียไม่ได้

 

 

            “ ลี ฮยอกแจ...”

 

            “ นึกว่าจำกันไม่ได้ซะแล้ว” ร่างบางส่งยิ้มให้ร่างสูงที่ดูเหมือนจะอึ้งค้างอยู่ บอกตามตรงว่าซีวอนไม่คิดว่าฮยอกแจจะกล้ามาหาเค้าถึงบริษัท... ไม่ใช่สิ่เข้ามาถึงห้องทำงานเลยด้วยซ้ำ

 

 

            “ บางทีฉันก็รู้สึกว่าทำไมฉันต้องทนทุกข์ทรมานทั้งๆที่นายกับทงเฮไม่รู้สึกทรมานเลยแม้แต่น้อย...”

 

            “..............................”

 

            “ ตอนนั้นฉันไม่คิดว่านายกับทงเฮจะหักหลังฉัน หึ... แต่ฉันคิดผิด!!”

 

            “..............................”

 

            “ รู้อะไรมั๊ย ชเว ซีวอน... ฉันพร้อมให้นายได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตของฉัน... ฉันก็ให้นายได้ แค่นายพูดแค่คำว่าขอโทษ ฉันไม่คิดจะทำร้ายนายคนที่เป็นชีวิตของฉัน นายยังจำมันได้รึป่าว”

 

            “ ...............................”

 

            “ ถ้านายมีมารยาทมากพอ... นายคงรู้ว่าต้องตอบฉัน”

 

            “ ฮยอกแจ... นายกำลังทำให้ทงเฮต้องเจ็บปวด”

 

            “ เหอะ!! ใช่สิ่ นายมันอะไรๆก็ ลี ทงเฮ... ฉันมันอะไรก็ ชเว ซีวอน แล้วไหนล่ะใครคนไหนที่มันอะไรๆก็ ลี ฮยอกแจน่ะ ฉันยังหาไม่เห็นจะเจอ... ทำไมฉันต้องถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ทำไม!!!” ใบหน้าหวานที่เคยเฉยชาตอนนี้กลับแสดงถึงความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้น

 

 

          ลี ฮยอกแจ กำลังอ่อนแอ

 

          อ่อนแอต่อหน้า ชเว ซีวอนอีกแล้ว

 

 

 

            “ ทงเฮยังคงเป็นชีวิตของฉันไม่ว่าจะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือตลอดไป...”

 

            “ เหอะ!! ทงเฮนี่ดีเนอะ ใครๆก็อยากให้เป็นชีวิตให้”

 

            “ อย่าพูดแบบนั้น”

 

            “ รับความจริงไม่ได้หรอซีวอน... “

 

            “ ฮยอกแจ…”

 

            “ รู้อะไรมั๊ย... การทำลาย ลี ทงเฮน่ะมันง่ายนิดเดียวถ้าฉันคิดจะทำ”

 

 

 

          แล้วรู้อะไรมั๊ยซีวอน... การทำงาย ลี ฮยอกแจน่ะง่ายยิ่งกว่า ลี ทงเฮซะอีก

 

 

            “ ทงเฮเป็นเพื่อนนายนะ”

 

            “ ฉันไม่นับคนที่กล้านอนกับคนรักของฉันทั้งๆที่ฉันยังคบอยู่ว่าเพื่อนหรอกนะ!!!!” ดวงตาเรียวกำลังฉายแววเจ็บปวดหากแต่มันก็ถูกเจือปนด้วยความแค้นมากมาย ใช่... ลี ทงเฮเป็นคนแบบนั้น หักหลังเค้า... หักหลังเค้าตลอดมา โดยที่เค้าพยายามคิดว่ามันไม่จริง แล้วเป็นยังไงล่ะความไว้ใจ... สุดท้ายเค้าก็ต้องเสียทั้งเพื่อนแล้วก็คนรักไปพร้อมๆกัน

 

 

 

            “ ต่อจากนี้คนที่เจ็บจะไม่ใช่ฉันอีกต่อไป... เตรียมตัวไปเช็ดน้ำตาให้ ลี ทงเฮได้เลย ไปทำในสิ่งที่นายไม่เคยทำให้ฉัน”

 

            “ เพราะนายเป็นแบบนี้ไง... นายมันเลวร้าย”

 

            “ เหอะ... นายก็รู้ดีนี่ ฉันไม่เคยเริ่มก่อน นี่มันเป็นการโต้กลับต่างหากล่ะ” ร่างบางไม่ได้สนใจคำโต้แย้งใดๆอีก ฮยอกแจหมุนตัวเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว

 

 

          ใช่... การโต้กลับที่จะทำให้ ชเว ซีวอนถึงกับจุกไปเลย

 

          เพราะนายเองนะซีวอน นายปกป้องทงเฮมากเกินไปรู้มั๊ย

 

          มากเกินจนฉันหมันไส้...

 

          ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรมาก

 

          แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ... รักกันมากใช่มั๊ย

 

          แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ชเว ซีวอน!!!

 


::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::


ตอนที่ 3 ครบ 100% แล้วค่ะ
*ปาดเหงื่อ*
ตอนนี้ไรท์เตอร์กำลังพยายามให้เรื่องมันเฉลยออกมามากขึ้น (ดูเหมือนจะบอกออกมาหมดแล้ว 55+)
หัวตื้อยังไงบอกไม่ถูก

ทงเฮร้าย... ม่าย ย ยยยยยย
ตอนแรกมันไม่เป็นอย่างนี้ 55+
กะจะให้ทงเฮออกแนวใสๆแบ๊วๆ
แต่ไอ้เราก็ไม่สามารถจะเอาคยูมินเข้ามาเกี่ยวได้
เนื่องจากคู่นั้นเค้าแบ๊วมาก่อนแล้ว เหอๆๆ
ฮยอกแจ(ก็กำลังจะ)ร้าย... ม่าย ยย ยยยยยยย (เป็นไรมากป่าวเนี่ย -*-)
เหตุที่ฮยอกแจจะแก้แค้นทงเฮ 
"ความรักทำให้คนตาบอด" พอได้นะกับคำนี้
ซีวอน(จะไม่)ร้าย... ฮ่าๆๆๆ อันนี้ก็ไม่น่าจะใช่
โอ๊ยยยย ไรท์เตอร์เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง 555+
เอาเป็นว่าใครจะร้าย ไม่ร้าย หรือกำลังจะร้ายเดี๋ยวก็รู้กันเองค่ะ เอิ๊กๆๆ
ในที่สุดวอนฮยอกก็ได้พูดกันยาวๆ จริงๆกะเอาไว้ว่าตอนหน้า
แต่เกิดการเปลี่ยนแผนนิดหน่อยค่ะ แหะๆๆ

ตอนหน้าจะคงจะช้าหน่อยนะคะ (ยังจะมีช้ากว่านี้อีกหรอคะ ??)
เพราะว่าไรท์เตอร์ต้องเตรียมตัวสอบแล้ว TT^TT
เศร้าจัง... ไรท์เตอร์อยากได้คะแนนดีๆ (แต่มันยากเกินไป อ๊าก ก กก)
ขอบคุณที่ยังคงคอยติดตาม (ทั้งๆที่ๆไรท์เตอร์ก็พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แหะๆๆ)