มือเรียวพลิกเอกสารในแฟ้มแผ่นแล้วแผ่นเล่าอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย รายละเอียดโครงการใหม่มันดีซะจนเค้าเองยังคาดไม่ถึง อยู่ดีๆเค้าก็ได้บริษัทใหญ่จะญี่ปุ่นมาเป็นหุ้นส่วน ทั้งๆที่คิดว่าชเวกรุ๊ปจะต้องได้ไปแน่ๆ ก็บอกไปแล้วไง... ว่ามันผิดคาด
“ ท่านประธานคะ คุณฮยอนจูโทรทางไกลมาค่ะ”
“ โอนสายเข้ามาเลย”
“ ค่ะ ท่านประธาน”
“ พี่สบายดีใช่มั๊ย...” เสียงหวานเอ่ยถามทันทีเมื่อรู้ว่าเลขาฯคนสนิทได้โอนสายมาให้เรียบร้อยแล้ว ดวงตาเรียวยังคงจับจ้องอยู่กับตัวอักษรบนกระดาษทั้งๆที่อ่านต่อไปก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี
“ ฮยอกแจ... ถ้ามุนบินยังอยู่ที่นี่... พี่ใจแข็งต่อไปไม่ได้แน่”
“ เค้าอีกแล้วใช่มั๊ย... ผู้ชายคนนั้นอีกแล้วใช่มั๊ยพี่...”
“ พี่จะส่งมุนบินกลับเกาหลีอีก 2 วัน…”
“ แล้วพี่...”
“ ขอโทษนะฮยอกแจ.... แต่พี่ทิ้งงานที่นี่กลับไปไม่ได้ ฮยอกแจก็รู้ถ้าเกิดไม่มีพี่บริษัทที่นี่ก็จะไม่มีคนดูแล...”
“ ผมเข้าใจพี่... ครับ แล้วผมจะติดต่อกลับไปนะครับพี่” มือเรียวกดตัดสัญญาณทิ้ง ดวงตาเรียววูบไหวได้ไม่ยากเลย เอาอีกแล้วสิ่นะ... ทำไมอะไรๆก็ต้องเดิมพันธ์บนความเสียใจฮยอกแจคนนี้ด้วย
ทำไมคนที่ต้องนั่งคิดถึงเรื่องนี้ถึงต้องเป็นเค้าคนเดียว
ทั้งๆที่คนทำผิดกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย
ทำไมอะไรๆ... ถึงต้องเป็นเค้าที่แบกรับเอาไว้มากมาย
มีแต่คำถามที่ถามว่า ‘ทำไม’ เต็มไปหมด
ลี ฮยอกแจ ไม่เข้าใจมันเลย!!!
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ผ้าพันคอสีขาวสะอาดถูกพันไว้หลอมๆ มือบางขยับมันให้เข้าที่เข้าทางก่อนที่จะเริ่มออกเดินอีกครั้ง เดินไปยังไม่พ้นร้านกาแฟเมื่อครู่ก็ต้องหยุดจัดการกับผ้าพันคอนั้นอีกครั้ง ใบหน้าหวานเริ่มจะแสดงความไม่พอใจออกมาน้อยๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เลยว่ากำลังมีคนมองด้วยสายตาที่แสนจะเอ็นดู เพื่อนสมัยเด็กที่แสนจะบอบบางของเค้า
“ ถ้ามันเป็นปัญหามากนักก็ถอดมันออกซะ” มือหนาค่อยๆปลดผ้าพันคอผืนบางออกแล้วคลุมเสื้อสูทที่ตนถือมาให้คนตรงหน้า ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกน้อยๆเป็นการขอบคุณ
“ เราไม่ใช่เด็กที่ต้องคอยให้ซีวอนมาบ่นนู่นบ่นนี่หรอกนะ”
“ งั้นหรอ... แต่เรามองยังไงๆ ทงเฮของเราก็ยังไม่โตซักที”
“ ซีวอนอะ... เราโกรธจริงๆด้วย”
“ โอ๋ๆๆ... อย่างอนเลยนะทงเฮคนดี”
“ แบร่ๆ…” ใบหน้าหวานยู่ลงคล้ายกับจะบอกว่าไม่ชอบ แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับหัวเราะออกมาซะอย่างนั้น ลี ทงเฮ เพื่อนสมัยเด็กที่แสนจะน่ารักและบอบบาง
“ ทงเฮ... ขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย” ซีวอนเอ่ยถามเมื่อนั่งลงบนเบาะนุ่มขอรถคันหรู
“ เชิญ...”
“ ทงเฮกับคิบอมเป็นอะไรกัน...”
“ โถ่ ซีวอน... ถามเป็นรอบที่ล้านได้แล้วมั้งคำถามนี้น่ะ” ร่างบางหัวเราะน้อยๆ ทงเฮตัดบทตั้งแต่ที่ซีวอนบังไม่ทันถามจบคำถาม แน่ล่ะ... คำถามที่เค้าจะได้ยินทุกวันเวลาที่ซีวอนจะไปส่งที่บ้าน ไม่รู้ทำไม... ซีวอนถึงอยากรู้นักว่าตนกับคิบอมเป็นอะไรกัน
“ แต่เราก็ไม่เคยได้คำตอบอะไรจากทงเฮเลย...”
“ เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน...”
“ แล้วเราล่ะ เป็นอะไรกับทงเฮ” ไม่เพียงแต่น้ำเสียงที่จริงจังหากแต่ใบหน้าคมนั้นกลับจริงจังไปด้วย ทงเฮเลือกที่จะยิ้มบางๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันอึดอัดไปมากกว่านี้
“ ก็เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดตั้งแต่อดีต จนถึงปัจจุบันและในอนาคตก็จะยังเป็นอยู่เหมือนเดิม”
แค่นั้นแหละ... แค่นั้นจริงๆ
ชเว ซีวอน ควรดีใจกับคำตอบที่ได้รับรึป่าวนะ ??
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“ ซองมินล่ะ...” เป็นคำทักทายที่ทำให้โจวคยูฮยอนเศร้าลงอย่างห้ามไม่ได้จริงๆ กะเอาไว้ว่าจะเลี่ยงๆคำถามประมาณนี้ แต่พอไอ้เพื่อนสุดหล่อเจอหน้าก็ถามขึ้นมาซะเลย แล้วเค้าจะเลี่ยงไปทางไหนได้ล่ะทีนี้
“ อยู่ญี่ปุ่น...”
“ หมายความว่าไงวะ”
“ ก็ไม่หมายความว่าไง... ห่างๆกันซักพัก เลิกถามเถอะว่ะ... กูกลับมาทั้งทีนะเว้ย มึงน่าจะพากูไปผ่อนคลายบ้างเหอะ ” คยูฮยอนพูดพลางตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
“ กินข้าวมั๊ย”
“ เออ ดีเหมือนกัน” คิบอมออกเดินนำหน้าไปยังร้านประจำของตนกับเพื่อนรัก ถึงแม้จะอยู่ในสนามบินแต่ก็ยังจะมีร้านประจำอยู่ด้วย คยูฮยอนบินไปบินมาจากเกาหลีกับญี่ปุ่นบ่อยครั้ง และเกือบจะแทบทุกเดือน ร่างสูงนั่งลงตรงโต๊ะประจำด้านในที่ว่างอยู่พอดีตมด้วยคยูฮยอนที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ แล้วนี่จะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่”
“ ยังไม่ได้กำหนดว่ะ... หรือไม่ก็อาจจะไม่กลับไปอีกแล้ว”
ทั้งๆที่พูดไปแบบนั้นแต่ดวงตาคมกลับวูบไหวได้ไม่ยาก คิบอมเลือกที่จะไม่ต่อความยาวในบทสนทนานั้น ก้มหน้าก้มตาอ่านเมนูในมือต่อไป คยูฮยอนเหม่อมองผ่านกระจกหน้าร้านออกไปอย่างไร้จุดหมาย
หัวใจมันกลับว่างเปล่า
รู้สึกโหวงๆยังไงบอกไม่ถูก
หายไปแล้วสิ่นะ
เสี้ยวหัวใจของใครอีกคน...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
มือบางจัดเรียงกระดาษวาดเขียนใบใหญ่บนโต๊ะ ดินสอสีเกลื่อนกลาดปะปนกับดินสอหลากชนิด ทั้ง EE 2B HB แล้วก็อีกมากมาย กระดาษหลายแผ่นถูกทิ้งอยู่ในถังขยะข้างโต๊ะ ซองมินทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆตัว
เหนื่อย...
ไร้เรี่ยวแรง...
หายใจไม่ค่อยจะออก...
เหมือนหัวใจมันกำลังถูกบีบสุดแรง...
“ โมชิ โมชิ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อหูโทรศัพท์ในห้องแนบที่ข้างหู
“ ซองมิน โอเคมั๊ย...”
“ อะ...อืม โอเคสิ่” ซองมินตอบรับเสียงทุ้มนั้น โกหก... แน่ล่ะก็ในเมื่อตอนนี้ดวงตากลมกำลังคลอไปด้วยหน่วยน้ำตาที่เกือบจะเก็บทุกพื้นที่ของนัยน์ตาที่แสนจะปวดร้าวนั้น
“..................” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาอีกนอกจากเสียงลมหายใจ
“ นายโอเคใช่มั๊ย” สรรพนามที่แสนจะห่างเหินยิ่งทำให้หัวใจที่แสนจะว่างเปล่าของคนโทรมาว้าเหว่มากขึ้นกว่าเดิมอีกครั้ง แต่ถึงกระนั้นซองมินก็ไม่อาจจะรับรู้ถึงมันได้หรอก ก็ในเมื่อห่างกันไกลซะขนาดนี้
“ ผมแค่... อยากได้ยินเสียงลมหายใจของซองมินก็เท่านั้น”
เจ็บ... โจว คยูฮยอนคงไม่คิดถึงข้อนี้
คงไม่คิดว่าคำพูดนี้จะทำให้ซองมินจมน้ำตา
คงไม่รู้เลยว่าจะทำให้ซองมินทรมานเจียนตาย...
โจว คยูฮยอน คงไม่มีวันจะรู้เลย...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แทมินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมมาเกือบๆ 3 ชั่วโมง เหตุผลน่ะหรอ... ก็เพราะเพื่อนรักที่แสนดีของเค้าอยากจะมาดูนักฟุตบอลของคณะเศรษฐศาสตร์ ทำให้เค้าต้องมานั่งอยู่ด้วยแบบนี้ มันแย่นะ... กับการต้องมานั่งอยู่อย่างนี้ แต่มันก็ไม่แย่เท่ากับการต้องมานั่งทนมองหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘ฝั่งตรงข้าม’
“ ชเว มินโฮจะหล่อไปไหน”
“ ไร้สาระ...” ร่างบางปรายตามองนักศึกษาผู้หญิงที่กำลังยืนส่งเสียงเชียร์ที่แทมินคิดว่าน่าหนวกหูที่สุดที่เคยได้ยินดีกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตากลมเหลือบไปมองเพื่อนรักข้างตัวที่ยังคงนั่งนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาโตคู่นั้นฉายแววร่างสูงที่กำลังเลี้ยงบอลไปยังประตูฝั่งตรงข้ามชัดเจน
“ คีย์... ไม่เป็นไรนะ”
“..........................” ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีการกระทำอะไรให้แทมินรู้เลยว่าคีย์กำลังคิดอะไรอยู่ มือบางเอื้อมไปกอบกุมมือของคนข้างตัวเอาไว้แน่น
“ เรากลับกันเถอะ”
“ แทมิน... คนบางคนก็ไม่มีค่ามากพอใช่มั๊ย...”
“ อืม”
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง... แล้วทำไม คนบางคนที่ไม่มีค่ามากพอถึงต้องทำให้ฉันเจ็บปวดมากได้ขนาดนี้ล่ะ”
“ คีย์...”
“ ทำไมคนไม่มีค่าคนนั้นถึงทำให้ฉันต้องคิดถึงตลอดเวลาด้วยล่ะ...”
“................”
“ ทำไมต้องทำให้รู้สึกอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่เจอหน้า... แล้วแบบนี้คนๆนั้นจะยังไม่มีค่าอยู่รึป่าว แทมิน...”
“ คีย์ ไม่เป็นไรนะ... ไม่เป็นไร” เสียงหวานเอ่ยอยากอ่อนโยนและแผ่วเบา รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าขาว รอยยิ้มแห่งความห่วงใย รอยยิ้มแห่งความจริงใจ... รอยยิ้มที่คีย์เห็นแล้วมีความสุขที่สุดในโลก
“ คุณแทมินครับ...” เสียงทุ้มจากทางด้านหลังเอ่ยขึ้นทำให้ร่างบางต้องละออกมาจากอาการเศร้าหมองมากมาย
“ ว่าไงฮะพี่จงฮยอน”สรรพนามที่ใช้เรียกสร้างรอยยิ้มให้แก่เจ้าของชื่อได้มากพอควร
“ ผมแค่อยากจะรู้ว่าคุณแทมินหิวรึยังน่ะครับ”
“ ไม่ครับ... ผมคิดว่าคงกินอะไรไม่ลงถ้ายังเห็นหน้าคนที่ไม่อยากจะเห็นอยู่” เป็นคำพูดที่แสนจะประชดประชัน หากแต่คนฟังกลับรู้สึกว่ามันน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน จงฮยอนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างบาง เสียงกระซิบข้างๆทำให้แทมินได้แต่ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ... แม่สาวใกล้ๆนี่กลายเป็นว่ามานั่งกรี๊ดบอร์ดี้การ์ดส่วนตัวของเค้าแทนนักกีฬาซะแล้ว
“ พี่จงฮยอนใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูดีนะครับ” อยู่ๆร่างบางข้างๆก็เอ่ยขึ้นมาทำเอาคนถูกชมตั้งตัวแทบไม่ทันเลยเอ่ยขอบคุณเบาๆ วันนี้แทมินจะต้องมาสอบ และแน่ล่ะ... ใครๆก็รู้ว่าแทมินค่อนข้างจะแย่ในสาขาศิลปกรรมต่างๆที่จะต้องมีสอบ (แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเลือกที่จะลงเรียนวิชาพวกนี้)
“ เราควรกลับบ้านได้แล้วล่ะครับคุณแทมิน” จงฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเผลอไปสบตาเข้ากับ ชเว มินโฮเข้าพอดี และดูเหมือนว่าคนหล่อนั่นจะอยากวิ่งเข้ามาคุยกับเค้าเสียแล้ว
“ คีย์...”
“ กลับเถอะแทมิน... ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะครับคุณจงฮยอน” พอพูดจบก็รีบลุกเดินออกจากสนามไปซะดื้อๆ ได้แต่ทิ้งให้คนที่เหลือยืนมองหน้ากันเหมือนจะถามว่าต้องทำไงดี จงฮยอนเลยตัดสินใจแทนเจ้านายตัวน้อยซะเอง โดยการจูงมือเดินออกมาจากสนามก่อนที่ ชเว มินโฮจะเข้ามาเปิดเผยความลับของเค้า
บางที... ตอนนี้จงฮยอนกำลังคิดจะย้ายข้าง
ทรยศหักหลังผู้มีพระคุณและเจ้านายอันเป็นที่รัก
เพียงเพราะความรู้สึกประหลาด... จากเจ้าของข้อมือเล็กที่เค้ากำลังจับอยู่
เพียงเพราะเจ้านายตัวน้อยคนใหม่... ลี แทมิน
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
หนังที่กำลังฉายอยู่บนจอสี่เหลี่ยมไม่ได้เรียกคนสนใจจากร่างสูงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาได้แม้แต่น้อย ดวงตาคมยังคงจ้องค้างอยู่ที่กรอบรูปสีชาที่วางอยู่บนโต๊ะวางโคมไฟข้างๆ ภาพรอยยิ้มที่แสนสดใสของเด็กชายวัย 5 ขวบทั้ง 3 คนช่างน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน เด็กชายคนซ้ายสุดใบหน้าขาวเนียน ดวงตากลมโตเปล่งประกายแห่งความสุข ผมสีน้ำตาลเข้มยิ่งทำให้ใบหน้าขาวนั้นดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้นประกอบกับรอยยิ้มหวานๆนั้นด้วย คนกลางใบหน้าคมหล่อเหลามาตั้งแต่เด็กยิ้มกว้างซะจนลักยิ้มบุ๋มลงไป ส่วนคนขวาสุดใบหน้าขาวผ่อง ดวงตาเรียว รอยยิ้มแสนที่จะมีสเน่ห์ยิ่งทำให้น่ารักเข้าไปใหญ่ ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงน้อยๆ ร่างสูงยังคงมีเพียงใบหน้าเรียบเฉย
‘ ซีวอนคือชีวิตของฮยอกแจ... ซีวอนเป็นชีวิตของฮยอกแจ...’
ร่างสูงยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อวันวานที่ผ่านมานานแสนนานเสียจนเค้าจำแถบไม่ได้ว่าเพื่อนรักของเค้าทั้ง 2 คนน่ารักเพียงใด เรา 3 คนเป็นเพื่อนรักกันและรักกันมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมอะไรๆถึงเปลี่ยนไปอย่างง่ายดายในช่วงเวลาเพียงไม่นาน
คงลืมไปแล้วสิ่นะ... ว่าซีวอนคือชีวิตของฮยอกแจ
ว่าซีวอนเป็นชีวิตของฮยอกแจ...
คำพูดของเด็ก คำสัญญาในวันวาน
มันไม่มีความหมายแล้วสิ่นะ
ตั้งแต่ที่เค้าตัดสินใจเดินกลับมาหาชีวิตของเค้าที่ให้สัญญาเอาไว้เมื่ออดีต...
‘ ไม่เอาหรอก... ทงเฮจะต้องเป็นชีวิตของซีวอน... ไม่ใช่ฮยอกแจซะหน่อย...’
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ร่างบางปรือตาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวในความมืด ดวงตากลมโตพยายามมองฝ่าความมืดเพื่อหาเป้าหมาย ทำได้เพียงไม่นานไฟในห้องก็สว่างจ้าทำให้ร่างบางเลิก พยายามต่อ
“ ผมทำคุณตื่นหรอทงเฮ” เสียงทุ้มเอ่ยพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ถูกเตรียมเอาไว้หน้าตู้โดนร่างบางที่นั่งขยี้ตาอยู่บนเตียง
“ ไม่หรอก...”
“ ทำไมชอบตอบไม่ตรงความจริงจังเลยนะ”
“ คิบอม...”
“ หือ ?”
“ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้คิบอมโอเคมั๊ย” ร่างสูงขมวดคิ้วกับคำถามที่ได้ฟัง การเจอกันครั้งแรกไม่ค่อยประทับใจนักแต่มันก็เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้กันหมดแล้ว ตอนนี้ถ้าถามว่าตัวเค้าโอเคมากแค่ไหน ขอบอกเลยว่าดีที่สุดที่เคยมีลมหายใจมา
“ มีอะไรรึป่าวทงเฮ”
“ คิบอมรักเรารึป่าว…”
“...........................”
“ หรือแค่เพราะความเคยชิน หรือเพราะแค่เป็นห่วง หรือเพราะ...”
“ ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม... ทงเฮคือชีวิตของผมจนกว่าที่ลมหายใจของผมจะหมดไป... มันไม่มากพอหรอทงเฮ ไม่มากพอสำหรับทงเฮหรอ...”
“ ..............................”
“ ความรู้สึกของผมที่มีให้ทงเฮมันมากกว่ารักเป็นร้อยเท่า... ทงเฮเข้าใจผมมั๊ย”
ทงเฮไม่ได้ตอบคำถามใดๆและไม่ได้ถามคำถามใดๆอีกเลย มือบางรั้งร่างสูงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กอดแน่นขึ้น... แน่นขึ้น และแน่นขึ้นมากไปอีก อยากเอาความรู้สึกผิดออกไปให้หมด ความรู้สึกที่แสนจะแย่... ความรู้สึกที่กำลังทำให้สับสน
ก็ในเมื่อทงเฮเป็นชีวิตของซีวอน
แล้วทงเฮจะเป็นชีวิตของคิบอมอีกคนได้หรอ...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ความคิดเห็น