คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชายคนหนึ่งที่ถูกมองข้าม
ในวันเสาร์.....ในเวลา 5.00น.
ต้า เด็กชาย ที่ไม่ได้มีอะไรเลิศเลอ ไม่ได้มีอะไรประทับใจใครสักเท่าไหร่ ทั้งหน้าตาและการเรียน แต่ใครจะรู้ไหมว่า ต้าเป็นชายหนุ่มคนเดียวที่รับรู้ทุกอย่าง และทุกๆเรื่อง ของหญิงสาวที่มีความน่ารัก สดใส ที่ชายใดๆเห็นแล้วต้องหลงรัก.....
กริ๊งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของต้าดังขึ้น
ต้ารู้สึกข้องใจที่ใครกันนะที่โทรมาในตอนเช้าแบบนี้ ช่างไร้มารยาทจริงๆ.....
"ฮัลโหล ใครน่ะ" ต้าพูดออกไปโดยไม่ดูที่หน้าจอมือถือว่าใครเป็นคนโทรมา
" จะมีใครโทรหานายได้อีกนอกจากฉันล่ะ" เสียงคุ้นหูตอกกลับทันทีอย่างมีโมโห
"อะ..อ๋อ เบส มีอะไรหรอ โทรมาเช้าจัง" น้ำเสียงต้าดูสดใสขึ้นมาทันที
"ไม่มีไรหรอกนะ แค่โทรมาเฉยๆ"
"อื้อ" ต้าขานรับเบาๆ
"นี่ วันนี้น่ะ 8 โมงมาหาฉันที่โรงเรียนหน่อยนะ" เบสพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกคำสั่ง
"เอ่อ..."
"ต้องไป ไม่งั้น...ไม่รู้ล่ะ นายต้องไป" หญิงสาวพูดจบก็วางสายไปทันที
ต้ายิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะวางมือถือลงข้างเตียงแล้วนอนลงบนเตียงด้วยท่าทางที่ครุ่นคิด.......และเขาก็พลอยหลับไปอีกครั้งหลังถูกปลุกด้วยเสียงของหญิงสาวเจ้าอารมณ์คนหนึ่ง
"แม่ฮะ วันนี้เดี๋ยวผมไปโรงเรียน แล้วค่อยกลับมาช่วยแม่ขายของนะ" ต้าพูดก่อนจะออกจากบ้านไปด้วยอาการงัวเงีย
ณ โรงเรียน เวลา 7.30 น.
ต้ามาถึงโรงเรียนก่อนเวลา ครึ่งชั่วโมง และนั่งรออยู่ม้านั่งยาวคนเดียว ต้ารอ รอ รอและรอ เขาคิดเสมอว่า เบส จะต้องมาในไม่ช้า จนเลยไปถึง....8โมงครึ่ง ต้าก็ยังคงนั่งรออยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม เขาไม่เคยรู้สึกโกรธที่เบสมาสาย ไม่เคยเกลียดในสิ่งที่เบสทำ ไม่ว่าเบสจะว่า จะเห็นเขาเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ของเธอ ต้าก็ไม่เคยที่จะเสียใจในสิ่งที่เธอทำกับตน ไม่เคยคิดโกรธแค้น แต่กลับดีใจอยู่ลึกๆ ที่เบสถือว่าเขาเป็นคนสำคัญ ที่สามารถ รองรับอารมณ์ของเธอได้...
กริ๊ง กริ๊งๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือที่เชยสุดๆของต้าดังขึ้น
"นี่ ไม่ต้องรอแล้วนะ กลับบ้านไปเถอะ ฉันไม่ไปแล้ว" เบสพูดอย่างเร่งรีบ
"อืม แต่ขอถาม"
"ว่าอะไร"เบสยังคงน้ำเสียงเร่งรีบ
"ที่เรียกออกมามีอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มี"
"อื้อ งั้นก็วันนี้ขอให้สนุกนะ" ต้าพูดเหมือนจะรู้ว่าเบสจะไปทำอะไร
"สนุก? รู้หรอว่าฉันจะไปไหน"
"แน่นอนล่ะ แต่ยังไงก็ขอให้สนุกนะ" ต้าพูดอย่างเกร็งๆและปิดมือถือของตนทันที
ทางด้านเบสที่พยายามจะติดต่อกลับไปหาต้า แตไม่สามารถติดต่อได้ ด้วยความอดทนของเบสที่มีอยู่น้อยมากนัก เธอจึงไม่ใส่ใจที่จะติดต่อหาต้าอีก....เธอจึงปิดมือถือของตนเช่นกัน และหันไปพูดกับเพื่อนชายของเธอที่รูปร่างสูงโปร่งหน้าตาดี อย่างยิ้มแย้ม
"พี่อาร์ต ไปกันเถอะ" เบสยิ้มร่า
"โทรหาใครน่ะ" เป็นเสียงที่แสดงอาการไม่พอใจ
"อืม ก็แค่...คนขับรถที่บ้านน่ะ"
"หรอ อื้อ งั้นไปกันเถอะ" อาร์ตตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก
เบสกับอาร์ตจึงไปเที่ยวด้วยกันต่อตามประสาชายหญิง.......
เมื่อต้ากลับถึงบ้าน ต้าก็พบว่า แม่ของตน นอนทรุดอยู่กับพื้น โดยมีถาดของที่กระจัดกระจายอยู่ข้างๆ ต้ารีบวิ่งเข้าไปหาแม่ของตนด้วยความกระวนกระวาย
แม่ของต้าป่วยเป็นโรคหัวใจ ส่วนพ่อของต้า ก็ไปมีภรรยาใหม่ตั้งแต่ต้าพึ่งอายุได้เพียง 2 ขวบ แม่จึงต้องรับภาระและหน้าที่ทั้งหมดเอาไว้ ต้าและแม่จึงต้องช่วยกันขายผลไม้ที่รับมา
ต้าตัดสินใจแบกแม่ขึ้นหลังไปโรงพยาบาล....ระหว่างทาง มีผู้คนมากมายสังเกตเห็นต้า แต่ไม่มีใครที่จะเข้าไปช่วยต้าเลย แม้กระทั่ง......เบสที่กำลังเดินกระนุ้งกระนิ้งอยู่กับอาร์ต ต้าพยายามละสายตาจากเบสไป เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียใจกับสิ่งที่ตนเองได้เห็น ส่วนเบสก็พยายามจะหลบหน้าต้าอย่างเห็นได้ชัด.....
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้ต้าได้รู้ว่า ตัวเองคงไม่มีค่าอะไรพอที่จะให้คนอย่างเบสมาใส่ใจ คงเป็นได้แค่ "ที่รองรับอารมณ์" ของเบสได้เท่านั้น เธอไม่สามารถจะช่วยเหลือต้ายามลำบากได้เลย แต่ต้าก็พยายามที่จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น และเปิดใจให้กว้าง ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บ แต่เขาก็ไม่คิดจะเคืองโกรธเบส ..... เพราะ.....เบสเป็นคนๆเดียวที่เป็นเพื่อน เป็นคนที่มีความสำคัญอีกคนในชีวิตของเขา
ความคิดเห็น