ตอนที่ 8 : 02:: 'Teacher [ Renji x Akaya ] :: 2 :: [ END ]
Teacher
Pairing : Yanagi Renji X Kirihara Akaya
: 2 :
“เอาล่ะ พวกเธอมีเวลาทำข้อสอบทั้งหมดสองชั่วโมง... ตั้งใจให้ดีล่ะ นี่เป็นคะแนนที่จะนำไปเฉลี่ยรวมกับคะแนนทั้งเทอมนะ”
อาคายะเบิกตามองอาจารย์สาวหน้าห้องที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูพลางเอ่ยพลาง ก่อนจะเหลียวมองไปรอบห้องเห็นว่าคนอื่นๆเริ่มสูดลมหายใจตั้งสมาธิกันแล้ว
ตาย...ตายแน่ๆ
เด็กหนุ่มกัดปากน้ำตาคลอ มีหวังเขาโดนสองเด้งทั้งจากแม่แล้วก็รุ่นพี่แน่ๆ!
“เริ่มได้!”
พรึ่บ!
เสียงพลิกกระดาษข้อสอบดังขึ้นพร้อมกันทันที บรรยากาศกดดันลามแผ่ไปทั่วทั้งห้อง...อาคายะกุมหัวแล้วจึงเริ่มกวาดตาอ่านคำถามคร่าวๆ
“งั้นต่อจากนี้ไปนายคงต้องเป็นคนรักของฉันแล้วล่ะ อาคายะ”
บ้าาาา!!
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นทึ้งหัวของตัวเองอย่างแรง ก่อนจะเลื่อนลงมาตบแก้มเบาๆสองสามครั้ง โอเค หายใจเข้า หายใจออก...อย่าไปนึกถึง อย่าไปนึกถึง...
“ฉลาดมากก็รักมาก ฉลาดน้อยก็รักน้อยไง”
อ้ากกกกกกกกกก!!
เป็นไงเป็นกันวะ!!
มือบางคว้าปากกาขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาพยักหน้ากับตัวเองแรงๆหนึ่งทีแล้วจึงเริ่มตวัดปากกาเขียนอย่างรวดเร็ว โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาของอาจารย์สาวและเพื่อนๆทั้งห้องหันมามองอย่างงุนงง
“คิริฮาระ เขาโอเคนะ?”
“ไม่รู้สิครับ อาจารย์”
+++++
“โห นี่นายพูดแบบนั้นกับอาคายะจริงๆเหรอเนี่ย”
บุนตะตบเข่าฉาดพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ โดยมีเร็นจิส่งสายตามองอย่างปรามๆ
“ฉันก็แค่อยากให้เขาตั้งใจเรียน”
“อยากให้เขาตั้งใจเรียนหรืออยากให้เขารู้ว่ารักกันแน่ ท่านเสนาธิการ”
“ดูเหมือนอาโตเบะกำลังสงสัยนะว่าช่วงนี้อาคุตางาวะหายไปไหนบ่อยๆ...” เอ่ยพลางเหลือบมองอาคุตางาวะ จิโร่ที่นอนหนุนตักของบุนตะอยู่ สีหน้าของคนจากเฮียวเทนั้นดูผ่อนคลายเหมือนเด็กเล็กๆ “บางทีถ้าฉันหลุดปากบอกไปว่ามาขลุกอยู่ที่ริคไค อาคุตางาวะอาจถูกกักบริเวณก็ได้นะ ว่ามั้ย?”
“ขอโทษครับ... ไม่เล่นแล้วครับ”
“ดี ฉันจะยอมปิดปากเงียบปล่อยให้อาโตเบะสงสัยต่อไปก็ได้” เสนาธิการพยักหน้าเบาๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรี่ยๆ “ขืนอาโตเบะรู้เข้าต้องพาลคิดว่านายล่อลวงสมาชิกของเฮียวเทมาแน่ๆ”
“ถ้าถึงเวลานั้นจริงฉันจะบอกให้อาโตเบะรู้เองว่าใครกันแน่ที่ดันทุรังมาหา”
ไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือไปบิดจมูกคนขี้เซาอย่างหมั่นไส้ ส่งผลให้ฝ่ายถูกแกล้งต้องขมวดคิ้วแน่นทั้งที่ยังหลับตา
“รุ่นพี่!!”
เสียงแปดหลอดแหวกอากาศขึ้นมาทันทีพร้อมการปรากฏตัวของ ‘ลูกศิษย์’ ที่วิ่งมาด้วยสีหน้าคล้ายจะร้องไห้
“รุ่นพี่...แฮ่กๆ...รุ่นพี่...”
อาคายะหอบแฮ่ก สองมือยันเข่าเอาไว้อย่างที่คนมองต้องยิ้มขำเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเหนื่อยจริงๆหาใช่ทำเว่อร์ไปเรี่อยเหมือนทุกที
“เป็นยังไงบ้างล่ะ? เมื่อวานที่ฉันติวให้เข้าหัวบ้างมั้ย”
“รุ่นพี่... มองตาผม...” ร่างบางโฉบไปยืนกระชิด เล่นเอาบุนตะที่มองอยู่ถึงกับผิวปากหวือ “ผมตั้งใจทำเต็มที่แล้วนะครับ”
เร็นจิเลิกคิ้ว ลากเสียงยาว “หมายความว่า...”
“แต่อาจารย์ออกยากเกินไปอ่ะ!!”
“...อาคายะ”
“อ๊าาา ผมทำเต็มที่แล้วจริงๆนะฮะ” อาคายะกระทืบเท้าไปมา ริมฝีปากแบะออก “แบบ...พอได้กระดาษข้อสอบมาก็พลิกทำคนแรกเลย! แล้ว...แล้วก็ตั้งใจเขียน...แต่แบบว่ามัน...”
เสียงแหลมค่อยๆแผ่วลงเมื่อเจอสายตาดุๆจากครูพิเศษ
“...ไม่ได้ยิน”
“ครับ!?” ดวงตาคู่ใสกระพริบถี่ “รุ่นพี่??”
เร็นจิเบือนหน้าหนีดื้อๆ “ฉันไม่อยากฟังเด็กไม่มีเหตุผลหรอกนะ”
“รุ่นพี่อ้ะ!!! ไม่เอาแบบนี้สิครับ”
อาคายะตามติดทันที คนตัวสูงเบี่ยงหลบไปทางซ้ายเขาก็รีบวิ่งตามไปดักทางซ้าย ถ้าหันหนีไปทางขวาเขาก็รีบกระโจนไปขวางทางขวา
บุนตะที่มองคู่พ่อแง่แม่งอนอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา และเพราะเหตุนั้นเองทำให้คนที่นอนหลับสนิทอยู่ถึงกับเปิดเปลือกตาขึ้นมองงงๆ
“ฮ้าววว มีอะไรงั้นเหรอ... มารุอิคุง”
“หืม?” คนขี้เล่นก้มลงมองสบตาก่อนจะลากเสียงยิ้มๆ “อ้อ มองดูคนแกล้งเด็กอยู่น่ะ”
ทำไมจะไม่รู้...
เร็นจิน่ะคงรู้อยู่เต็มอกตั้งแต่เริ่มติวให้แล้วนั่นแหละว่าเวลาแค่วันเดียวมันไม่มีทางทำให้คนที่ขี้เกียจมาตลอดทั้งเทอมสอบได้ที่หนึ่งหรอก โลกนี้อะไรๆก็ต้องใช้เวลา ใช่ว่ายัดความรู้เต็มหัวให้เมื่อวานแล้ววันนี้จะจำได้หมดเสียเมื่อไหร่
แต่ก็นั่นแหละ... เป็นเขา เขาก็จะแกล้งอาคายะ
วิ่งมาหน้าตาตื่นแบบนั้นใครเห็นก็ต้องขำ แถมยังทำหน้าอ้อนซะเหมือนกลัวถูกต่อว่าซะเต็มประดา อยู่ก็ตั้งปีสองแล้วแท้ๆ
ถึงได้เป็นน้องน้อยของชมรมเราตลอดไง คิริฮาระ อาคายะ...ใครๆก็โอ๋
“หวานกันไม่เกรงใจชาวบ้านเลยนะ”
เสียงที่เอ่ยลอยๆนั้นเรียกให้ทั้งบุนตะและจิโร่ต้องเหลียวมอง เห็นเหล่าสมาชิกตัวจริงทั้งหมดกำลังทยอยกันเดินมา นำหน้าโดยยูคิมูระ หากแต่เสียงทักเมื่อครู่เป็นของนิโอ
“อาคุตางาวะคุง มาที่นี่ได้บอกอาโตเบะไว้รึยัง?”
กัปตันหนุ่มแห่งริคไคถามยิ้มๆ เรียกให้คนที่กำลังนอนสบายนั้นจำต้องลุกขึ้นมาขยี้ตามอง
“บอกแล้ว...” จิโร่หาวหวอด “รึเปล่านะ... จำไม่ได้แฮะ”
“คงยังไม่ได้บอกหรอก เมื่อกี้อาโตเบะโทรมาซักใหญ่เลย” ยูคิมูระส่ายหน้าเบาพร้อมหัวเราะแผ่วๆ “ทำตัวเหมือนแม่เข้าไปทุกทีแล้ว นี่คงกำลังไปโวยใส่เทะสึกะ... ก็ซวยไป”
“ยูคิมูระ” รองกัปตันเรียกเสียงต่ำ มองดุๆ
“ว่าแต่สองคนนั้นมันทำอะไรกันน่ะ” นิโอถามอย่างอดไม่ได้ คิ้วเลิกขึ้นน้อยๆขณะมองเร็นจิที่เอาแต่เดินหนีในขณะที่อาคายะก็เอาแต่วิ่งตามประกบไม่ห่าง รอยยิ้มจึงผุดขึ้นที่ริมฝีปากอย่างช่วยไม่ได้ “...ก็น่ารักดีแฮะ”
“แค่น่ารักก็พอนะ ไม่ต้องมาชวนฉันเล่นอะไรแบบนั้นล่ะ” ยางิวดักทางเมื่อดวงตาพราวระยับของจอมหลอกลวงเบือนมามองสบด้วย
“ดูเหมือนเร็นจิจะใช้มุกเดิมอีกแล้วแฮะ” บุนตะเอ่ยลอยๆด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขบขัน เรียกให้ทุกสายตาต้องหันมามองอย่างแปลกใจ เจ้าตัวจึงลุกยืนโดยเซไปเล็กน้อย คาดว่าเพราะให้จิโร่หนุนตักนานเกินไปนั่นแหละ “หลอกอาคายะว่าถ้าสอบได้คะแนนเยอะก็จะรักมาก สอบได้น้อยก็จะรักน้อยน่ะ”
“งั้นคราวนี้เด็กนั่นสอบได้ที่หนึ่งแหงๆ” แจ็คกัลหัวเราะ ทอดสายตามองตามเห็นน้องเล็กของริคไคกำลังตีหน้าขรึมจริงจังพร้อมชูสามนิ้วในท่าสาบาน “หน้าตาดูอยากฉลาดขึ้นมาทันทีเลย”
“ปากร้ายนักนะ” ยูคิมูระหัวเราะตาม
+++++
End
+++++
“เทะสึกะ!! โผล่หัวออกมาเลย ทำไมทำตัวแบบนี้ หา! ขโมยนักกีฬาโรงเรียนอื่นเค้าน่ะมันใช้ได้แล้วเหรอ”
เทะสึกะ คุนิมิสึกอดอกมองกัปตันจอมโวยวายจากเฮียวเทพร้อมถอนหายใจหนัก จุดนี้ต้องนับถืออาโตเบะ เคโกะเอามากๆที่ทำให้คนสุดขรึมตีหน้าเหม็นเบื่อได้ขนาดนี้
“ก็บอกแล้วไงว่าเปล่า”
“งั้นจิโร่จะหายไปไหนได้!” อาโตเบะแว้ดกลับ “บอกมาเลยว่าเอาไปไว้ไหน! นายกำลังล่อลวงเด็กโรงเรียนฉัน”
เทะสึกะเหลือบมองดวงตาวาวๆตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“ฉันเปล่า...”
“นายทำ!!”
“ไม่ได้ทำ”
“บอกมาเลยจิโร่อยู่ไหน!”
“.........เฮ้อ”
+++++
ตอนนี้สั้นนะคะ เพราะบอกไว้ก่อนแล้วว่าตัดมาจากตอนแรก... ก็เลยเติ่มโบนัสเทะเก๋เข้าไปหน่อย 555+ >w<
กำลังลังเลว่าจะลงเรื่องอะไรต่อดี เพราะโหวตมาเท่าๆกันเกือบหมดเลย
แล้วก็มีตุนไว้แทบทุกเรื่องแล้วด้วย เพราะงั้นก็คงแล้วแต่อารมณ์ล่ะค่ะ *0* (<น่าเกลียดที่สุด) คือมันยังเขียนไม่เสร็จน่ะ ถ้าเรื่องไหนคิดว่าจะต่อจบได้เร็วก็จะเอาเรื่องนั้นมาลงก่อน
พึ่งนึกได้ว่ายังไม่มีฟิคเรียวมะเลย จะเอายุกกี้เรียวมาลงเลยก็เร็วไป ยังเขียนไม่ถึงไหน งั้นไว้จะเอาโมโมะเรียวมาลงแล้วกันค่ะ เอาใจแฟนๆหน่อย J
อยากเขียนแบบหักดิบบ้างแล้ว *0* (ฮา)
เจอกันตอนหน้าค่ะ J
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ว่าแต่ตกลงแกทำไม่ได้ใช่ป่ะเนี่ย อาคายะ เฮ้อ แต่ก็๋น่าััรักดีนะ หุหุ
ฮาช่วงนี้ท้ายแฮะนับถือจริงๆอาโตเบะที่ทำให้พวกหน้านิ่งอย่างเทะสึกะทำหน้าเบื่อได้ ฮ่าๆ
แต่ยังไง เร็นจิก็รักนายอยู่ดีนั้นแหละ ฮ่าๆ ><
แอบมีอีกสองสามคู่
ชอบแถมท้าย อาโตเบะพยายามเค้นว่าเทะสึกะขโมยจิโร่ไปไว้ไหน 555+
ดูแล้วไม่เข้ากับโอเระซามะจริงๆ :D
คู่บุนบุนกับจิโร่ก็น่ารัก>_<แต่ใครจะเป็นเมะกันล่ะเนี่ย?
เทะสึกะน่าสงสารแฮะโดนอาโตเบะใส่ร้ายซะแล้ว555
เด็กน้อยหัวสาหร่ายน่าร้ากกกกกกกกก >O< !!!
เค้าปกติดีค่ะคุณครูและคุณเพื่อนทั้งหลาย แต่แค่รุ่นพี่ที่ติวให้เมื่อวานทำเคว้ง ว้ายกรี๊ดดด !! วายค่ะวาย
รุ่นพี่เรนจิก็ไม่ยอมฟังคำแก้ตัว จะฟังแต่เด็กที่มีเหตุผล << ประโยคนี้มันเร็นจิที่สุด !!!
แอบกรี๊ดฉากจิโร่หนุนตักบุนตะ คู่นี้น่ารักกกก >_< แม้จะสับสนเล็กน้อยว่าใครเมะใครเคะกันแน่
แต่รีดเดอร์ชอบบุนบุนเคะแหละค่ะ >_< ก็ มารุอิ บุนตะเค้าคาวาอี้ !!!
หนักใจแทนเทะกับตอนแถม 5555 โอเรซามะมาโวยวายถึงที่
เห็นเทะ เฮ้อ... แล้วก็อยากจะ เฮ้อ... ตาม !
แต่โอเรซามะก็ต้องแบบนี้แหละ !!!
เร็นจิแกล้งอาคายันได้น่ารักโฮกกกกกกกกกกกกกก
ปล.อยากแอดเพื่อนไรเตอร์อ้ะ
ยางานิ แกล้งน้องสาหร่ายได้ลงคอ ~
จะเอาเรียวยุกกี้ *O*
นะนะ ขอเรียวยุกกี้นะคะ *-*
ปล.จะเปลี่ยนเป็นไอดีเวอร์ชั่นใหม่เมื่อไรเหรอคะ?
ฮาอาโตเบะ ฮ่าๆๆ
น่ารักที่สู้ดดดด~~~~!!!!!
ยานางิ จ๋า ยานางิ แกล้งอาคายะ ได้น่ารักมากๆๆๆ 555
ประกาศ ณ เฮียวเม หมูลักพาเเกะเจ้าค่าเอ๊ยยยยยยย(หรือเเกะให้หมูพาหนีหว่า//เค้กปาใส่หัว)
แอบมีบุนจี้ด้วย อิอิ >//<
รอติดตามคู่ต่อไปน้าค้า~^o^ เป็นกำลังใจให้ค่า
เหมือนเราจะชอบแต่คู่แปลกสินะ = =
เอาเถอะ ลงๆมา เราอ่านหมดแหละ(?)
ชอบอาโตเบะเป็นเคะที่สุด 555+
จะ ชี่เบะ เทะเบะ เรียวเบะ คาบาเบะ อะไรก็มาๆๆๆ 555+
น้องอาคายะก็น่าร้ากกกกกกก
อาโตเบะทำตัวแว้ดแล้วรู้สึกชอบ บอกไม่ถูก
ที่จริงเหมือนอายุต่างกันมาก ทั้งที่ปีเดียว
แต่อาคายะก็ดูเหมือนเด็กจริงๆนะเเหละ