ตอนที่ 6 : 02:: 'Teacher [ Renji x Akaya ] :: 1 ::
Teacher
Pairing : Yanagi Renji X Kirihara Akaya
: 1 :
“อาคายะ ถ้าคราวหน้ายังสอบตกอีกแม่ไม่ให้เข้าบ้านจริงๆด้วยนะ!”
“แม่ครับ! อย่าพูดให้ผมใจเสียแบบนั้นสิ เต็มร้อยได้ยี่สิบห้ามันก็มากเกินพอแล้วนะ...”
“มากเกินพอ? โอ๊ยย ฉันล่ะอยากจะบ้า! ไปๆๆ ไปให้พ้นหน้าแม่เดี๋ยวนี้เลยนะ”
คิริฮาระ อาคายะยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ใบหน้าเรียกได้ว่ายับยู่ยี่เหมือนกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนๆรอเวลาทิ้งลงถัง
ให้ตายสิ! อะไรนักนะ
อาคายะจิ๊ปากขัดใจก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองเซ็งๆ
แล้วทีนี้เขาควรจะทำยังไงต่อดี? แม่ของเขาเป็นผู้หญิงที่ชอบยื่นคำขาด ถ้าพูดอะไรออกมาแล้วนั่นคือต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามอย่างไร้เงื่อนไข หากมีปากเสียงจะโดนโทษต่างๆนาๆ
อาคายะเคยโดนกักบริเวณตลอดเสาร์อาทิตย์พร้อมอดหารเย็น... ทรมานปางตายทีเดียวสำหรับเด็กกำลังโตแถมยังต้องใช้แรงเยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้วอย่างเขา จำได้แม่นว่าตอนนั้นดื่มได้แต่น้ำเปล่า แม่ของเขาน่ะใจเด็ดกว่าฮิตเลอร์อีก!
ร่างผอมบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะกลิ้งไปมาด้วยสีหน้าคิดไม่ตก อีกไม่กี่วันก็จะสอบเก็บคะแนนอีกแล้ว... เขายังไม่รู้เรื่องสักวิชา โอ๊ย! เกิดมาเตี้ยแล้วทำไมพระเจ้าไม่ให้สมองมาทดแทนหน่อยเลยนะ!! ฮือ!
โถ่เว้ยๆๆๆ
+++++
“รุ่นพี่ฮะ... ผมให้ทั้งตัวและหัวใจเลย ติวให้ผมหน่อยเหอะพี่!!”
อาคายะตรงดิ่งไปยังเป้าหมายที่ก้มหน้าก้มตาจดโน้ตอยู่ริมคอร์ทเทนนิส
ใช่ มันจะไปยากอะไร... ถ้าโง่ก็ต้องขยันอ่านหนังสือ
ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าหัวก็ต้องหาคนอธิบาย
คนอธิบาย = คนฉลาด = ครูพิเศษ
ถอดสมการได้ว่า...
= ยานางิ เร็นจิ
“เห็นแก่รุ่นน้องตาดำๆนะครับ รุ่นพี่” อาคายะไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูด เขากระพริบตาปริบๆ มือยกขึ้นประสานกันไว้ใต้คาง สองขาก็ก้าวประชิดตัวยานางิ เร็นจิที่ไม่แม้แต่จะถอยหนี “สอนผมหน่อยนะ สอนผมหน่อยนะ”
“คะแนนครั้งล่าสุด...” ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะปิดสมุดโน้ตในมือลง “ได้เท่าไหร่”
“ยี่สิบห้าครับ”
“เต็มห้าสิบ?”
“เต็มร้อย”
เร็นจินิ่งไปเล็กน้อย ท่าทางคล้ายจะเดาได้ลางๆอยู่แล้วแต่พอได้ยินเข้าจริงถึงกับพูดไม่ออก “อ่านหนังสือยังไงของนายถึงได้ตกดิ่งลงขนาดนั้น”
“ผมก็ว่าผมอ่านมากขึ้นกว่าเดิมแล้วนะครับ ครั้งก่อน...” อาคายะกลอกตาขึ้นสูง “เหมือนผมจะได้แค่สามคะแนนนะ”
“ฉันควรจะถามว่า ‘นายอ่านหนังสือรึเปล่า’ แทนคำถามที่ว่า ‘อ่านยังไงของนาย’ สินะ”
“แฮ่ๆ”
“แล้วมั่นใจเหรอว่าถ้าฉันติวให้แล้วจะขยัน?”
“มั่นใจฮะ มั่นใจๆ”
“ไม่ใช่ว่ามากระตือรือร้นแค่ตอนนี้แล้วตอนเรียนก็งอแงหรอกนะ”
“ไม่แน่นอน สาบานฮะ”
“...ต้องมีเหตุผลมากพอนะ อาคายะ”
“ครับๆ มีครับมี”
เร็นจิมองเด็กหนุ่มที่ทำท่าทางอ้อนวอนตรงหน้าด้วยสายตาไม่ไว้ใจ รู้สึกเหมือนทุกคำถามที่เขาถาม อาคายะก็แค่รับปากไปส่งๆหวังจะให้เขาตกปากรับคำเรื่องเป็นครูสอนพิเศษ
ให้ตาย เด็กนี่คิดว่าครูสอนพิเศษคืออะไร? เครื่องลางที่พกแล้วจะได้ที่หนึ่งรึไง?
สุดท้ายคนเป็นรุ่นพี่ก็ถอนหายใจเบาๆ สีหน้าคาดหวังของคิริฮาระ อาคายะมันมากพอจะทำให้เขาใจอ่อน
“...ก็ได้”
ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงทันที “จริงนะฮะรุ่นพี่!!”
“อยากให้โกหกมั้ยล่ะ?” เร็นจิแหย่ด้วยรอยยิ้ม “อย่าลืมที่ตกลงกับฉันไว้นะ อาคายะ... ต้องขยัน ต้องกระตือรือร้นที่จะเรียน ต้องมีเหตุผล อย่าดีแต่พูดว่าจะตั้งใจทั้งที่ไม่ทำ เข้าใจมั้ย?”
“ครับ!”
อาคายะชูสองนิ้วพร้อมเชิดหน้ายิ้มกว้างอย่างสบายใจ... ทีนี้ล่ะ! ที่หนึ่งอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแน่นอน!!
ก็เขามีรุ่นพี่เร็นจิอยู่ทั้งคนนี่นา
จะว่าไป...
อาคายะขมวดคิ้วมุ่น มองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงกว่าที่พึ่งเดินลงคอร์ทไปซ้อมแข่งกับเจ้าของฉายาสุภาพบุรุษ
“...เมื่อกี้รุ่นพี่เค้าบอกให้เราทำอะไรบ้างนะ?”
+++++
“ครูสอนพิเศษเหรอ?” ยูคิมูระ เซอิจิเบิกตาขึ้นก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา “แล้วจะได้ค่าจ้างรึเปล่าน่ะ?”
“ไม่ขำเลยนะ เซอิจิ”
เสนาธิการเอ่ยเสียงขุ่น เขาคิดไว้แล้วว่ายูคิมูระจะต้องขำ มันก็สมควรอยู่หรอก...หนึ่งในสามปีศาจของชมรมเทนนิสสาธิตริคไค...
ยอมตกลงเป็นครูสอนพิเศษให้กับเด็กที่สอบได้ยี่สิบห้าเต็มหนึ่งร้อยคะแนน
ความโง่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ...
อาคายะอาจจะดูงี่เง่าที่สอบตก แต่เร็นจิคิดว่าตัวเองงี่เง่ากว่าที่แพ้สายตาคาดหวังติดจะอ้อนนั่นแล้วยอมตกลงรับปากที่จะสอน... โดยไม่มั่นใจสักนิดว่าสอนไปแล้วจะได้อะไรนอกจากเสียเวลาเปล่า
“ฉันเองก็เรียนเก่งนะ ทำไมไม่เห็นมาถามบ้างเลย” กัปตันคนสวยยังคงประดับรอยยิ้มเย้าแหย่ไว้ที่ริมฝีปาก ดวงตาเรียวงามเบี่ยงลงมองเร็นจิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ “แสดงว่าอาคายะชอบนายมากล่ะสิเนี่ย”
“บอกให้พอไง เซอิจิ”
“ตัวเองก็คงชอบด้วยล่ะสิที่เขามาขอให้ติวให้น่ะ ก็แหม จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเพิ่มขึ้นอีกไง... นิโอ! ตั้งใจหน่อย อย่าทำเป็นเล่นนัก”
รูปประโยคเปลี่ยนจากสบายๆเป็นดุดันทันที แววตาเคร่งเอาเรื่องเพ่งมองจอมหลอกลวงที่ยืนอยู่ในคอร์ทโดยคู่ซ้อมก็หนีไม่พ้นคนที่จะทำให้หมอนี่เอาแต่เล่น
ยางิว ฮิโรชิ
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย นิโอคุง” คนที่พยายามวางมาดสุขุมเม้มปากเน้น อารมณ์ใกล้จะระเบิดออกมา “เพราะงั้น... ถ้ายังทำแบบเมื่อกี้อยู่อีกจะไม่ซ้อมด้วยแล้วนะ”
นิโอมองร่างเพรียวที่ยกมือขึ้นดันแว่นที่สวมอยู่ด้วยสายตาไม่รู้ไม่ชี้
ยูคิมูระถอนหายใจ เป็นกัปตันของริคไคน่ะต้องเด็ดเดี่ยวและจริงจังเพื่อเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆชื่นชม เสียแต่นิโอเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่เคยฟังเขาพูด
คนที่หมอนี่จะฟังมีแต่ยางิว
“มีแต่พวกเอาแต่ใจทั้งนั้น” ยูคิมูระส่ายหน้าเบาๆ “จะว่าไป... เมื่อกี้ฉันแซวนายถึงไหนแล้วนะ เร็นจิ”
“บอกให้พอได้แล้วไง เซอิจิ”
นายมันก็เหมือนนิโอนั่นแหละ!
“ต่อไปตาใคร?”
บทสนทนาจบลงเมื่อร่างสูงของรองกัปตันก้าวเข้ามา ดูเหมือนซานาดะ เก็นอิจิโร่จะมีธุระต้องไปจัดการถึงได้มาชมรมสายกว่าปกติ
“ใครดีล่ะ” ยูคิมูระยกมือขึ้นกอดอกหรี่ตามองยิ้มๆ “ฉัน... กับนายดีมั้ย?”
“ไม่เอา”
ซานาดะบอกปัดอย่างไร้เยื่อใย แม้ใบหน้าจะยังนิ่งสนิทไม่ต่างจากปกติทว่าลึกลงไปในแววตากลับฉายแววล้าที่ทำให้กัปตันหนุ่มถึงกับเลิกยิ้มแย้มแล้วเดินเข้าไปประชิด มือเรียวบางยกขึ้นแตะใบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ
“เป็นอะไร?”
“...เหนื่อย”
ยูคิมูระเอียงคอพร้อมยิ้มจาง “งั้นวันนี้ไม่ต้องซ้อมก็ได้ ยังไงก็มีเร็นจิอยู่ด้วย... เรามีกันตั้งสามคน วันนี้อนุญาตให้ท่านรองพักก่อนก็ได้”
“โห! ความลำเอียงนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆนะครับ”
อาคายะแทรกขึ้นขณะเดินหอบมาใกล้ เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อแพรวพราว ด้านหลังมีบุนตะที่เป็นคู่ซ้อมเดินตามมาด้วย สีหน้าเหนื่อยไม่แพ้กัน
“ลองพูดอีกครั้งสิ” กัปตันรูปงามแสยะยิ้มที่เล่นเอาหนาวสันหลังกันเป็นแถบ “อาคายะ...”
“เอ้อออ แบบว่า...” อาคายะอ้าปากค้าง แหม! เมื่อกี้คนมันเหนื่อยสุดๆพอได้ยินประโยคเอาใจออกนอกหน้าแบบนั้นมันก็หมั่นไส้จนอดว่าไม่ได้นี่นา แต่ตอนนี้เขาได้สติแล้ว และเห็นด้วยว่าคนที่ ‘พูด’ นั้นเป็นใคร
ก็เป็นผู้ชายที่ทุกคนในชมรมไม่มีสิทธิ์เถียงไง!!
“ไปติวกันดีกว่า รุ่นพี่”
เออ เอาแบบนี้แหละดี!
เด็กหนุ่มปีสองยิ้มกับตัวเองแล้วเดินไปดึงแขนของเร็นจิที่นั่งอยู่ให้ลุกยืนหวังจะรีบเผ่นไปพร้อมๆกัน เสียแต่นอกจากฝ่ายหลังจะไม่ยินยอมพร้อมใจแล้วยังออกแรงกระตุกเบาๆจนเป็นเหตุให้ร่างของอาคายะเซล้มลงไปทับคนที่นั่งอยู่เสียเอง
“เฮ้ยย!!”
ดวงหน้าขาวซีดขึ้นสีแดงก่ำ เรือนผมสีดำสนิทนั้นยิ่งตัดกับผิวแก้มให้เห็นว่าเจ้าตัวกำลังเขินขนาดไหน
“อ้าวๆ ลูกชายโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ยูคิมูระ”
นิโอหัวเราะเบาๆขณะก้าวเข้ามาสมทบพร้อมกับยางิว
“วิ้วววว เกยตักกันเลยเหรอเนี่ย ร้ายไม่เบาแฮะน้องชาย” บุนตะดี๊ด๊า ก่อนจะหยิบเอาหมากฝรั่งรสใหม่ขึ้นมาเคี้ยว “จะว่าไป... ติวอะไรกันงั้นเหรอ?”
อาคายะเบ้ปาก หน้าร้อนผ่าว “ผมสอบตกอ่ะ เลยขอให้รุ่นพี่เค้าช่วย”
งึมงำได้ไม่นานก็โล่งใจเมื่อคนเป็นรุ่นพี่ยอมปล่อยให้เขาลุกโดยง่าย แล้วจึงลุกตามอีกต่อหนึ่ง
“แต่คงจะงานหนัก...” เร็นจะยิ้มจาง “ยี่สิบห้าเต็มร้อยคะแนน ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลย”
“รุ่นพี่อ่ะ!!” เด็กปีสองตาเหลือก “พูดทำม้ายยยยย”
“เจาะจงเป็นเร็นจิเชียวนะ ยางิวก็ว่างไม่ใช่รึไง” แจ็คกัลยิ้มแหย่ ทว่าก็โดนใครบางคนเอาแร็คฯตีไหล่เขาเบาๆ เป็นเหตุให้หนุ่มผิวเข้มต้องเหลียวมองอย่างแปลกใจ
“ปุริ... จะแหย่ก็ดูฉันบ้าง”
“ไอ้นี่ก็หวงจังเฮ้ย!”
“เงียบได้แล้วน่า นิโอคุง!”
+++++
“เค้ารักกันเต็มไปหมดเลยเนอะ รุ่นพี่”
อาคายะเปรยขึ้นลอยๆขณะที่มองเร็นจิกางหนังสือเรียนภาษาอังกฤษเล่มหนาไว้บนโต๊ะ วันนี้เขามานอนค้างบ้านของรุ่นพี่ซึ่งใหญ่และกว้างกว่าที่คิดไว้โข
ร่างสูงเบี่ยงสายตามอง ลุกขึ้นไปหยิบอะไรบางอย่างแล้วกลับมานั่ง “ทำไม? อยากมีความรักกับเขาบ้างรึไง”
อาคายะยื่นมือไปรับนมอุ่นๆจากแก้วที่เร็นจิส่งให้ ริมฝีปากบางบู้น้อยๆอย่างไม่พอใจ
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย”
“ก็เห็นว่าทำเสียงเคว้งๆ ฉันก็นึกว่านายจะเหงา”
“แล้วรุ่นพี่ล่ะ...”
เร็นจิหยุดมือที่กำลังเขียน ออกปากถามทั้งที่รู้ทัน “ฉันทำไม?”
“รุ่นพี่...” เด็กหนุ่มอึกอัก หน้าเริ่มแดงอีกครั้ง “รักใครบ้างรึยัง? นี่! อย่ากวนประสาทนะครับ เอาแบบรัก...รักอ่ะ! รักแบบกัปตันกับรองกัปตัน รักแบบรุ่นพี่นิโอกับรุ่นพี่ยางิวน่ะ”
“อืมม...” ร่างสูงแสร้งลากเสียงยาว ริมฝีปากประดับยิ้มแฝงนัย “แล้วคิดว่ายังไงล่ะ?”
“ไม่รู้สิฮะ บางทีอาจจะเป็นหนังสือเรียนก็ได้ที่เป็นคนรักของรุ่นพี่... เห็นว่างทีไรก็อ่าน”
คนตัวเล็กอดประชดไม่ได้ มือเริ่มหยิบเอาสมุดจดมากางเตรียมไว้บ้าง
“งั้นต่อจากนี้ไปนายคงต้องเป็นคนรักของฉันแล้วล่ะ อาคายะ”
“ค...ครับ!!?”
อาคายะเผลอปล่อยกล่องดินสอล่วงลงพื้น ริมฝีปากเปิดอ้าค้าง
เร็นจิหัวเราะ “เด็กบ้า ก็เป็นฝ่ายพูดเองไม่ใช่เหรอว่าเวลาว่างเห็นฉันอ่านแต่หนังสือเรียน...ต่อจากนี้ไปเวลาว่างของฉันก็คือการติวหนังสือให้กับนาย มันก็หมายความได้ว่านายเป็นคนรักของฉันไง”
เด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีจัดอีกครั้ง เริ่มเคือง “ใช่เลย! งั้นต่อจากนี้ไปรุ่นพี่กับผมเราเป็นคนรักกัน! ห้ามปฏิเสธด้วยเพราะตัวเองพูดเองอ่ะ!!”
“อะไร เป็นเด็กเป็นเล็กหัดขอคบกับรุ่นพี่งั้นเหรอ”
“ไม่ได้ขอ! บังคับต่างหากครับ บังคับ!!”
“นั่นสิ บังคับจนหน้าแดงเลย”
“รุ่นพี่!!” อาคายะกัดปาก รู้สึกเหมือนตัวจะละลายลงไปกองกับพื้น หัวสมองเขามึนตื้อคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
“นี่... ถ้าอยากให้ฉันรักนายจริงๆต้องฉลาดนะ เพราะฉันรักเด็กฉลาดๆ...ยี่สิบห้าคะแนนนี่ถือว่าไม่ผ่าน ฉันไม่เอาหรอกนะ” เร็นจิเลิกคิ้ว “ได้ยินชัดมั้ย รุ่นน้อง”
ร่างบางกระพริบตาปริบๆ เริ่มปรับสภาพได้ สติทยอยกันกลับมา
“ถ้าผมฉลาดแล้วรุ่นพี่จะรักผมเหรอ?”
“ใช่”
“ยังไงอ่ะ?”
“ฉลาดมากก็รักมาก...” เร็นจิแสร้งเน้นเสียงตรงคำสุดท้าย “ฉลาดน้อยก็รักน้อยไง”
อาคายะได้ฟังก็รู้สึกเหมือนเห็นเส้นชัยอยู่ตรงหน้า ดวงตาเป็นประกายทันทีบ่งบอกความฮึดสู้
เร็นจิเหลือบมองพร้อมเบี่ยงหน้าหลบแล้วหลุดขำออกมา
เด็กโง่เอ๊ย... รักมากรักน้อยบ้าบออะไร
รักก็คือรักนั่นแหละ
+++++
เป็นตอนที่พึ่งเขียนเมื่อกี้ค่ะ ตอนประมาณเก้าโมงครึ่ง =[]=; (ตอนนี้ของไรท์เตอร์เวลา 10.25)
คู่นี้เริ่มไว้ถึงตรงแค่ย่อหน้าแรก พอมาดูผลโหวตก็เห็นว่า 02 เยอะสุด ก็เลยลงเรื่องนี้ให้ก่อน แล้วเดี๋ยวจะไปเริ่มนับใหม่สำหรับคู่ที่สอง =.,=
สำหรับคู่นี้ 2 ตอนจบค่ะ จะยัดไว้ตอนเดียวก็เยอะไป เลยแบ่งออกเป็นสองแล้วกัน ง่ายดี
เจอกันตอนหน้าค่ะ (:
เม้น + โหวต + แอด Fav.
รักลีดเดอร์ทุกคน
ปล. คุณน้อง...จัดให้แล้วนะคะ 555+ >.,<
ปล 2. ว่าจะเปลี่ยนไอดีเป็นเวอร์ใหม่แล้ว...ดีมั้ยนะ = =’’
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รักนะเด็กโง่~
ชอบภาษามากเลยค่ะ ชอบคู่นี้ด้วย แงงง ขอบคุณค่า
อะไรจะน่ารักขนาดนี้
คิริฮาระ สู้ๆนะ
ฉลาดมากรักมาก ฉลาดน้อยรักน้อย -.-
เคยอ่านของคู่นี้มาบ้างนะ แต่ไม่เคยมีใครแต่งคู่นี้ได้น่ารักเท่านี้มาก่อน
เป็นกำลังใจให้แต่งต่อๆไปเล้ยยย !
เมี้ยว~ไม่เคยจิ้นคู่นี้มาก่อนแฮะ ปกติจิ้นแต่อาคายะ x บุนตะ>_<
อ่านของไรเตอร์แล้วเริ่มสนคู่นี้แล้วสิเมี้ยว~
น่ารักจัง
ไรท์เตอร์ !!!! รีดเดอร์ไม่เคยคิดจะจิ้นคู่นี้มาก่อนเลยนะ 555555
แต่อ่านแล้วน่ารักมากกกกก >_< !!!
ถ้าแม่รีดเดอร์เป็นแบบแม่อาคายะ รีดเดอร์คงตายก่อน ฮ่าาาา
สอบตกไม่ให้เข้าบ้าน ! ! !
คือเรื่องนี้ฮาแบบน่ารักๆ อ่ะค่ะ ชอบบบบบ
อาคายะน่ารักมากๆ หนุ่มน้อยหัวสาหร่าย !! ไม่ตาแดงแล้วคาวาอี้ที่สุด !
ชอบประโยคที่เรนจิแกล้งอาคายะล่ะค่ะ
ฉลาดมากรักมาก ฉลาดน้อยก็รักน้อย ... แล้วอาคายะก็เชื่อตามระเบียบ
โอ๊ยยยยย >_< เด็กกกกกกก !!! รักก็คือรักนั่นแหละ << ประโยคนี้รีดเดอร์กรี๊ดมากกกกกกก !!
อาคายะซื่อๆ น่ารักอะ ><
ชอบคู่นี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก >
โอ๊ะ น้องสาหร่ายดูแบ๊วเชียว ~
แรร์! ชอบของแรร์!!
ปลื้มมากก ชอบ ยานางิอาคายะ ซานะยูคิ นิโอยางิว มาก
พอดีเลย
แต่งน่ารักสุๆเลยค่ะ ^^
ชอบคู่นี้มากมายย
แต่ก็นะคู่นี้หายากจับใจ
อ่านเเล้วพรวดเลย ประโยคนี้
กีสสสสสสสสสสสสสสส อาคายันน่าร๊าก!!! เเหมๆ ริจีบรุ่นพี่ หึหึหึหึ
OMG ชอบบบบบบบ > <
มาต่อเร็ว ๆๆๆๆ เน้อวววว
น่ารักที่สุดชอบๆๆ
ชอบคู่นี้