FICTION THE PRINCE OF TENNIS [YAOI]

ตอนที่ 4 : 'Cinderella [ Hyoutei ] :: 3 :: [ END ]

Cinderella

: Hyoutei :

3

“เมื่อความหวานจืดจางลง...

เมื่อตัวตนด้านมืดของแต่ละฝ่ายปรากฏออกมา...

เมื่อความเป็นจริง... มันโหดร้ายเกินบรรยาย...”

.

.

.

.

.

“อาโตเบะ พร้อมนะ...”

มุคาฮิกระซิบบอกเบาๆ หลังจากส่งสัญญาณมือกับทาคิ ฮากิโนะสุเกะผู้รับหน้าที่พากย์บทบรรยายของเรื่องทั้งหมด

อาโตเบะจิ๊ปาก ก้มลงมองสภาพตัวเองด้วยสีหน้าปลงสังเวช กระโปรงฟูฟ่องแบบนี้ทำให้แต่ละก้าวนั้นแสนจะยากลำบาก แล้วไหนจะไอ้ผมยาวๆนี่อีก! เพราะเขาเกลียดการใส่วิก ไม่สิ เขาไม่เคยนึกอยากลองใส่หรอก...ดังนั้นยอมต่อผมซะยังจะดีกว่า

“บอกว่าไม่พร้อมได้มั้ยล่ะ”

“อย่ามาพูดจาเหมือนเด็กตื่นเวทีน่า เอ้า เตรียม...” มุคาฮิเหน็บ ก่อนจะคาบม้วนกระดาษไว้ที่ปากแล้วหันมาใช้สองมือจัดแต่งเสื้อผ้าให้กับอาโตเบะเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตากลมโตเลื่อนมองพร้อมพูดเสียงอู้อี้ “จำไว้นะ ถึงยูชิมันจะหื่นจัดขนาดไหนก็เหอะ แต่เรากำลังทำเพื่อเฮียวเท ชัยชนะต้องเป็นของเรา... นายพูดไว้เองนะ อย่าทำงานพังล่ะ”

เขากำชับเป็นครั้งสุดท้าย... นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขากล้าพูดจาเหมือนสั่งสอนอาโตเบะ เคโกะ

ราชาผู้นำทัพเฮียวเทพยักหน้ารับเบาๆอย่างเสียไม่ได้ ดวงตาคู่งามแอบมองลอดผ่านหลังม่านไปยังที่นั่งผู้ชม... แถวแรกเกือบทั้งหมดเป็นสมาชิกตัวจริงของชมรมเทนนิสสาธิตริคไค ไม่รู้ทำไมเขาถึงเห็นใบหน้าน่าหมั่นไส้ของยูคิมูระลอยเด่นขึ้นมากว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว

เพราะแค้นมันอยู่แน่ๆ!

อาโตเบะกัดฟันอย่างเข่นเขี้ยว เมื่อมองไล่ไปก็พบเข้ากับพวกเซงาคุและชิเท็นโฮจิ ถัดจากนั้นไปก็เป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีจากชมรมเทนนิสชื่อดังต่างๆ

ในเมื่อเสียจนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว...

อยากเห็นฉันถูกเจ้าแว่นกระจกนั่นแกล้งนักใช่มั้ย? อยากเห็นฉันหน้าเสียกลางเวทีล่ะสิ?

ดี!!

ฉันจะทำให้พวกแกทั้งหมดรู้ว่าอาโตเบะ เคโกะน่ะ... มืออาชีพพอ!

“ไปเลย.. อาโตเบะ”

ม่านเวทีการแสดงเปิดขึ้น... พร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าหญิงผู้เลอโฉม

+++++

“องค์หญิงเพคะ... ใจเย็นก่อนเถิด ข้าคิดว่าเป็นการเข้าใจผิด”

ชิชิโดะ เรียวรับบทเป็นคนสนิทของเจ้าหญิงซินเดอเรลล่า

ใบหน้าที่มักเก๊กโหดนั้นบัดนี้ฉายแววละมุนละไม เส้นผมที่ยาวเพียงระต้นคอนั้นถูกต่อให้ยาวไม่ต่างจากอาโตเบะ ก่อนจะถูกรวบไว้หลวมๆด้วยปิ่นปักผม

“เข้าใจผิดงั้นเหรอ?” อาโตเบะย้อนถามเสียงสูง เกือบจะหลุดว่า ‘อ๋า’ ออกไปอย่างทุกที ทว่าก็ตีหน้าเจ็บปวดได้ทัน “ใช่ คงเป็นการเข้าใจผิด... หลายปีที่ผ่านมานี้ข้าคงเข้าใจคนรักของข้าผิดมาโดยตลอด ที่เขาพร่ำบอกว่ารักข้า... ข้ารู้ซึ้งดีแล้วว่ามันเป็นเพียงคำลวง!”

แววตาคู่งามนั้นฉายชัดถึงความหยิ่งทะนงทว่าก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่คลอเต็มหน่วย ดูสมจริงจนผู้ชมที่กะจะมาหัวเราะเยาะใส่ถึงกับอินตามไปด้วยตั้งแต่เริ่ม

ทั้งที่จริงๆแล้วแววตาแสนหยิ่งนั้นก็คือตัวของอาโตเบะเอง... หยดน้ำตานั้นแค่เป็นบทที่เขาต้องแสดง ทว่าเมื่อความหยิ่งกับความเศร้ามาเจอกันก็กลับกลายเป็นเขาเล่นได้สมบทบาทถึงอารมณ์สุดๆ!

ก็ถึงได้บอกไงว่ามันเป็นการตีแผ่ชีวิตคู่ของคนสองคนแท้ๆ...

บทนี้มันสร้างขึ้นมาเพื่ออาโตเบะ

“องค์หญิง...”

“อย่าพูดอีกเลย” มือเรียวยกขึ้นช้าๆ เบี่ยงหน้าหลบผู้ชมเล็กน้อยเสมือนกับว่าต้องการปกปิดความอ่อนแอ “ข้าไม่มีสิทธิ์จะไปว่าอะไรเขาหรอก จะขอรออยู่ตรงนี้เงียบๆ... รอวันที่เขาจะไล่ข้าไป”

“ใครกันเหรอที่จะไล่เจ้าไปน่ะ หือ”

“อะ...”

อาโตเบะกัดฟันแน่น คนดูทั้งหลายต่างพากันชื่นชมกับฉากสะดุ้งอันแสนสมจริงของจอมหยิ่งแห่งเฮียวเท

มือน่ะ! มือน่ะมือ!!

อาโตเบะพยายามเบี่ยงตัวหลบเท่าที่บทจะอำนวยให้เขาทำได้ ทว่าไม่ว่าจะยังไงเอวของเขาก็ถูกมือหนาๆรวบเอาไว้ไม่ปล่อย

ร่างสูงใหญ่ที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังนั้นแผ่ไออุ่นออกมาใส่แผ่นหลังของเขาจนรู้สึกร้อนวาบไปทั่วทั้งกาย ใบหน้าหล่อเหลาโน้มมาชิดอยู่ริมหูพ่นลมใส่อย่างหยอกเย้าและนั่นก็เป็นเหตุให้คนที่ตั้งใจจะดิ้นหนีถึงกับเกร็งอยู่กับที่นิ่ง หัวใจเต้นถี่แรงจนราวกับจะดีดตัวออกมาจากในอก

บ้าเอ๊ย... ยังไม่พ้นสิบนาทีแรกเลยนะ ไอ้บ้าโอชิทาริ!!

“ตกลงว่า... เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรออกมา” โอชิทาริปล่อยอาโตเบะออกในที่สุด กระแสเสียงนั้นทุ้มลึกฟังดูนุ่มนวลใจดีทว่าสีหน้ากลับเยือกเย็นเสียจนน่ากลัว

อาโตเบะเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า...เพราะแววตาของคนตรงหน้าราวกับต้องการจะบดขยี้เขาให้แหลกคามือจริงๆ

“ข้า...” ลืมบท...

จอมหยิ่งหน้าซีดหนักกว่าเก่า ตั้งใจว่าจะแสดงความเป็นมืออาชีพให้ทุกคนตะลึงแท้ๆแต่ในหัวตอนนี้กลับนึกอะไรไม่ออกสักอย่าง... ราวกับถูกความเกลียดชังในแววตาของโอชิทาริแผดเผา

.

.

.

“นั่น... สุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ”

ฟูจิ ชูสึเกะเอ่ยเสียงเบาไม่ต่างจากกระซิบ

เริ่มเรื่องมาก็เป็นชิชิโดะที่พยายามปลอบประโลมเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าโดยที่แม้แต่ผู้ชมก็ยังไม่อาจรู้ได้ว่าคู่พระนางของเรื่องเขาทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร แต่ความรู้สึกที่อาโตเบะถ่ายทอดออกมาก็พอจะช่วยให้เดาได้ลางๆ คงไม่พ้นสาเหตุว่าความรักกำลังจืดจางลง

ด้วยสีหน้า ท่าทาง และแววตานั้นอีก...

ทั้งที่น้ำเสียงดูหนักแน่นเย็นชา ทว่าแววตากลับไหวหวั่นมีหยาดน้ำคลอ สมกับเป็นเจ้าหญิงที่ต้องไว้ตัวและเก็บซ่อนความรู้สึก

ไหนจะไอ้ฉากตกใจเมื่อครู่อีก... สีหน้าของอาโตเบะกำลังตัดพ้อและอยู่ดีๆโอชิทาริก็โผล่มายืนซ้อนด้านหลังด้วยทีท่าคุกคามจนน่าหวาดหวั่น

สิ้นคำถามจากเจ้าชายที่ดูคล้ายปีศาจนั้น อาโตเบะก็ไม่ได้พูดบทอะไรออกมาอีกนอกจากคำว่า ‘ข้า’...ใบหน้าสวยนั้นซีดเผือดอย่างที่ดูก็รู้ว่ากำลังประหม่าตกใจ

สมบทบาทมากๆ!!

“ผมไม่คิดว่าเขาจะเก่งขนาดนี้... เทะสึกะว่ายังไง?”

“อืม”

ดวงตาหลังกรอบแว่นจ้องมองเจ้าหญิงผู้งดงามบนเวทีต่อ ราวกับไม่อยากพลาดฉากสำคัญ

.

.

.

“ข้า...” อาโตเบะยังคงอึกอักอยู่ในลำคอ เขาเลือกจะหลบสายตาโอชิทาริในที่สุด...ตาย ตายแน่ๆ พวกคนดูต้องประนามว่าเขามันไม่ได้เรื่องแน่ๆ

ดวงตาคู่งามกลอกเบี่ยงไปมา จนสุดท้ายจะไปหยุดอยู่ที่หลังม่านเวทีทางฝั่งที่ไว้สำหรับให้นักแสดงเดินออกมา มุคาฮิกำลังอ้าปากพร้อมแสดงท่าทางประกอบให้จ้าละหวั่น

อาโตเบะพยายามแกะท่าทางพวกนั้น

มุคาฮิยกมือขึ้นลง ปากก็พะงาบๆเหมือนปลาขาดน้ำ ท่าทางแบบนั้นส่งผลให้ผู้นำแห่งเฮียวเทหงุดหงิดใจ คิ้วโก่งเรียวจึงขมวดหากันแน่นทันที พร้อมหลุดปากตวาดออกมา

“งี่เง่า!”

เฮ้ย!!?

อาโตเบะอ้าปากค้าง มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเองทันทีอย่างตกใจ ในขณะที่มุคาฮิถึงกับตบหน้าผากตัวเองดังผลั๊วะ

“งี่เง่า?” โอชิทาริรับบทดื้อๆ นั่นยิ่งทำให้อาโตเบะลนเพราะไม่รู้มันต้องการให้เขาทำอะไร

ทว่าสุดท้ายราชารูปงามก็เลือกจะต่อบทเอง

“ข้าแค่เพียงงี่เง่าก็เท่านั้น” เอ่ยจบก็เม้มปาก คิดในใจว่าโม้ต่อเลยจะดีมั้ยวะ? “ขอท่าน... อย่าใส่ใจเลย”

เออ... ไปเนียนๆมันแบบนี้แหละ

โอชิทาริก้มหน้าลงน้อยๆให้เส้นผมจำนวนหนึ่งตกลงปรกหน้า ทางฝั่งผู้ชมไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขา ทว่าฝั่งนักแสดงด้วยกันอย่างอาโตเบะน่ะเห็นเต็มๆ...

โอชิทาริ ยูชิกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น!

และนั่นกลับกลายเป็นว่าเขาเหมือนกำลังโกรธอยู่!

อาโตเบะแทบอยากกระทืบเท้าปล่อยเสียงกรี๊ด ทว่าก็อดใจไว้ทัน “ว่าแต่ท่านมาหาข้าถึงห้องนี่... มีเรื่องอะไรงั้นหรือ? ปกติไม่เคยจะเหยียบย่างมานี่เพคะ”

ไม่...

ไม่ใช่ว่าอาโตเบะจำบทได้ แต่เขากำลังอ่านแผ่นกระดานที่มุคาฮิกับทาคิยืนเรียงถือต่อกันเอาไว้หลังม่านนั่นต่างหาก

ใจความในป้ายนั้นมีว่า...

‘ถามว่ามาหาทำไม ปกติไม่มา’

แหม เขานี่เก่งจริงๆที่เรียบเรียงประโยคนี้ให้ดูดีได้

กระหยิ่มใจได้ไม่เท่าไหร่ก็สะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อถูกคว้าข้อมือกระชากอย่างแรง ดวงตาคู่งามเบิกโพลงอย่างคาดไม่ถึง

ไอ้ฉากนี้มัน... ที่เขาซ้อมให้พวกชิชิโดะนี่หว่า!

ไหงมันเร็วงี้อ่ะ!!

อาโตเบะกลืนน้ำลาย เบี่ยงหน้าหลบจากฝั่งคนดูส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามให้กับชิชิโดะที่ยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งหมอนั่นรับบทตีหน้าเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกอยู่

ชิชิโดะขึงตาใส่ ก่อนจะแสร้งทำท่าทางกระวนกระวายพร้อมขยับปากบอกบทโดยไร้เสียง...อืม เนียนมากๆ

ชิชิโดะรู้สึกภูมิใจกับตัวเอง ตั้งแต่เขาทำเรื่องชั่วนี่รู้สึกอะไรหลายๆอย่างจะลื่นไหลได้ดีนะเนี่ย

ฝ่ายอาโตเบะหลังจากอ่านปากของเพื่อนสนิทนั้นความทรงจำลางๆก็แว่บผ่านเข้ามาในหัวสมอง เขารีบบิดมือตัวเองทันทีหวังให้หลุดจากการเกาะกุม

“ปล่อยข้านะ!” เสียงหวานร้องสั่งเคร่ง “ท่านไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับข้า!! ข้าน่ะ...ตัวข้าน่ะ!”

แล้วอะไรต่อ??

อาโตเบะกรีดร้องในใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วรีบต่อบท “ข้าน่ะไม่ใช่ของเล่นที่ท่านอยากจะทำอะไรก็ได้นะ ข้าไม่ใช่ของเล่นของท่าน!”

ไง! เป๊ะเลย... เจ๋งสุดๆอาโตเบะ เคโกะ ฮึๆ

          “หึ!”

เอาอีก!!

หน้าตาของโอชิทาริเพิ่มดีกรีความโหดคูณสิบ รวมถึงการยื่นหน้ามาจนประชิด ลมหายใจอุ่นร้อนปะทะกับหน้าของเขาทันที

“เจ้าลองพูดว่าไม่ใช่อีกครั้งสิ... อยากเห็นนรกมั้ยล่ะ”

ไหงพอโอชิทาริพูดประโยคนี้มันดูน่ากลัวกว่าที่เจ้าโอโทริพูดลิบลับเลยฟะ!

อาโตเบะกลืนน้ำลายอึกอัก แสร้งทำเสียงสั่น “ทำไมกัน... หรือนี่คือตัวตนที่แท้จริงของท่านกันแน่”

จบประโยคของตัวเขาเอง... ราชาแห่งเฮียวเทถึงกับเบิกตากว้างเมื่อถูกกระชากปลิวไปหยุดอยู่หน้าเตียงนอนประกอบฉาก ก่อนจะถูกเหวี่ยงลงไปเต็มแรง

หน้าสวยบูดเบี้ยวทันทีด้วยความรู้สึกจุกจริง

ไอ้เลววว!!

“ใช่ นี่แหละตัวข้าล่ะ!” โอชิทาริไม่ปล่อยให้เขาหยุดพัก ร่างสูงเดินมาคว้าข้อมือเขากระชากให้สบตาด้วย “ที่ผ่านมาข้าก็แค่สวมหน้ากากเจ้าชายที่แท้ดีเข้าหาเจ้า... บอกตรงๆแบบนี้พอใจรึยัง? ตัวตนจริงๆของข้า...”

เสียงทุ้มลึกเว้นช่วง อาโตเบะตาเบิกโพลงทันทีเมื่อแสงไฟถูกหรี่ลงพร้อมเพลงแจ๊สดุดันที่ถูกเปิดขึ้นประกอบฉาก

เอาแล้วไง

ไม่ต้องบอกต่อเลยว่าต่อจากนี้ไปเป็นฉากแบบไหน...

“ก็คือไอ้เลวตรงหน้าเจ้านี่แหละ!”

“อ๊ะ!!?”

อาโตเบะตัวชาวาบเมื่อโอชิทาริกดไหล่ทั้งสองข้างของเขาลงกับฟูกนุ่ม ดวงตาเริ่มสั่นไหวอย่างหวาดกลัว ซึ่งเป็นการกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ

แต่แล้วเขาก็รู้สึกโล่งใจเมื่อโอชิทาริกดหน้าลงค้างอยู่กับพื้นที่ด้านข้างลำคอของเขา...มองจากไกลๆคงเหมือนปล้ำจูบ อาโตเบะจึงรีบทำเป็นดีดดิ้นให้ดูสมจริง

ม่านการแสดงเลื่อนลงปิดช้าๆ

.

.

.

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! สุดยอดไปเลยค่า ท่านอาโตเบะ!”

“อ๊ายยยยย คุณโอชิทาริ... มะ ไม่ไหวแล้ว เสียงแหบพร่าแบบนั้น กรี๊ดดดดดด!”

“กรี๊ดดดดดดดดดด!! เอาอีก... เอาแบบเมื่อกี้อีกค่ะ เอาอีก!!”

“กรี๊ดดดดด”

ยูคิมูระเหลือบหางตาไปทางด้านหลัง เห็นนักเรียนหญิงเกือบทั้งหมดลุกขึ้นยืนตะโกนเสียงดัง บ้างก็กรีดร้องราวกับจะเป็นจะตาย

ชิ! อาโตเบะจะเล่นได้ดีเกินไปแล้ว!

เขาคิดอย่างหงุดหงิดใจ

เมื่อกี้ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าสองคนนี้เล่นดีมาก... บ่งบอกความรู้สึกของชีวิตคู่ที่เริ่มไปกันไม่ได้ แต่ยูคิมูระสงสัยอยู่เพียงอย่างเดียว

ทำไมฉากบนเตียงนั้นถึงเรียกเสียงกรี๊ดได้มากขนาดนี้?

“ซานาดะ... ริคไคเราจะแสดงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเตียงนะ” กัปตันคนสวยเปรยเรียบๆ “และเอาให้ดุดันกว่าคู่นั้นด้วย”

ดวงตาของรองกัปตันถึงกับเบิกขึ้นน้อยๆ “ยูคิมูระ... เมื่อกี้น่ะแทบจะ...”

ได้กันกลางเวทีแล้วนะ

เขากลืนประโยคนั้นลงคอ ก่อนจะยอมพยักหน้ารับเงียบๆเมื่อถูกอีกฝ่ายตวัดมองตาขวางเหมือนไม่ชอบใจที่ถูกขัด

.

.

.

“โอเคๆ รีบๆไปเปลี่ยนชุดเร็ว... ฉากต่อไปฮิโยชิกับโอโทริ”

มุคาฮิกระซิบเสียงหนักพร้อมโบกมือไล่ให้สองคนที่ยังนอนกอดกันกลมบนเตียงลงไป แน่นอนว่าอาโตเบะกระเด้งตัวขึ้นทันทีโดยไม่ลืมจะใช้มือดันแผ่นอกของโอชิทาริไปด้วย

ร่างสูงหัวเราะแผ่วๆ “เล่นได้ดีนี่”

“ฉันมันเก่งไง”

“เห็นมั้ยว่าฉันไม่ได้เอาเปรียบเลย”

“หึ! ก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน”

อาโตเบะลุกยืนอย่างทุลักทุเลเพราะเสื้อผ้าค่อนข้างรุ่มร่าม ทว่าวินาทีต่อมาหน้าหวานก็ขึ้นสีจัด

ซิปด้านหลังถูกรูดออกจนเกือบหมดจนแผ่นหลังของเขาสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นๆที่เข้าปะทะ มือเรียวกำเป็นหมัดแน่นทันที

“โอชิทาริ!!!!!”

.

.

.

ม่านเวทีถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง...

เป็นฉากของสวนภายในพระราชวังของเจ้าชาย ร่างสูงของสองหนุ่มปีสองแห่งชมรมเทนนิสเฮียวเทอยู่ในชุดทหารที่สวมเครื่องแบบเต็มยศ

เสียงกรี๊ดดังมาอีกระลอกจากผู้ชม ก่อนจะเงียบหายไปอย่างรู้มารยาทเมื่อฮิโยชิ วาคาชิเริ่มพูดบท

“น่าสงสารองค์หญิงเสียจริง...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเบาๆ และแม้ปากจะบอกว่าน่าสงสารทว่าขัดกับดวงตาที่ฉายแววสมเพช “จะว่ายังไงดีล่ะ... ก่อนจะแต่งงานกันทำไมไม่รู้จักศึกษานิสัยที่แท้จริงของเจ้าชายเสียก่อน พอถึงตอนนี้ก็มาร้องห่มร้องไห้”

“ระวังปากหน่อย”

“ก็มันจริงมั้ยล่ะ?” ฮิโยชิย้อนถามเสียงสูง ก่อนจะแค่นเสียงเหอะออกมาจากลำคอ “ตอนนั้นเจ้าหญิงคงจะสนแต่พระราชวังกับสมบัติซะล่ะมั้ง...”

โอโทริถอนหายใจเฮือก จ้องเขม็งทางผู้พูด “กำแพงมีหู ประตูมีช่อง... ยิ่งเราอยู่ภายในสวนไม่มีทั้งกำแพงทั้งประตู ระวังหัวจะหลุดจากบ่าโดยไม่รู้ตัวนะ”

ฮิโยชิเหยียดปาก จังหวะนั้นเองที่มีเสียงร้อง ‘โอ๊ย’ ดังขึ้น... ทั้งสองคนรีบหันขวับไปมองพร้อมแสดงสีหน้าตกใจตามบทบาทที่ได้รับ

เสียแต่ฮิโยชิดูคล้ายจะตกใจมากกว่าโอโทริหลายสิบเท่า

ตรงหน้าคือมุคาฮิ... มุคาฮิในชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนที่ยาวเลยเข่าเพียงคืบ ใบหน้าน่ารักก้มลงต่ำจนคางแทบจรดกับคอ ผิวขาวเนียนขึ้นสีเล็กๆอย่างที่ใครมองก็รู้ว่าเขินอาย

เหล่าผู้ชมต่างตะลึงกับการแสดงสมจริงของชมรมเทนนิสเฮียวเท

ทั้งที่จริงๆแล้วพวกนี้เปลี่ยนตัวแสดงกันว่าเล่น แถมยังเปลี่ยนบทมั่วซั่วอีกต่างหาก! ต้องขอบคุณพระเจ้าที่อะไรๆก็ดูเหมือนจะลงตัวถูไถไปได้เกือบหมด

มุคาฮิเม้มปาก สีหน้าเหมือนจะร้องไห้

ก็หน้าที่ของเขาคือจัดคิวอ่ะ!! ให้เขามาแสดงทำไม!

ที่จริงบทที่เขากำลังแสดงอยู่ต้องเป็นของอาคุตางาวะ จิโร่ เสียแต่หมอนั่นมันหลับเป็นตาย เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ขนาดขู่จะให้คาบาจิกระโดดทับมันยังไม่ตื่นเลย เขาจึงจับพัดจับพลูต้องมามีเอี่ยวซวยด้วยอย่างช่วยไม่ได้

“ข้า...” คนตัวเล็กเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ตื่นเต้น ตื่นเต้น ตื่นเต้น “ข้า...ดะ...ได้ยินที่เจ้าพูดนะ จะ...เจ้าทหาร”

นิ้วเรียวชี้ไปทางฮิโยชิที่ยังเอาแต่ตะลึงไม่เลิก

เอาเข้าไป...

เพราะหนุ่มปีสองกำลังจีบคนตัวเล็กปีสามอยู่น่ะสิ พอเห็นอีกฝ่ายแต่งตัวออกมาได้น่ารักขนาดนี้จะอึ้งก็ไม่แปลกหรอก เสียแต่มันอึ้งชนิดจริงจังมากน่ะสิ จ้องเขม็งแบบกะงาบหัวลงท้องจนฝ่ายถูกมองอย่างมุคาฮิถึงกับเขินจัด

.

.

.

“คู่นี้น่ารักจังนะครับ เล่นได้ไม่เลวเลย”

อาโออิ เคนทาโร่ กัปตันปีหนึ่งแห่งชมรมเทนนิสรคคาคุกระซิบเสียงเบากับสมาชิกในทีมที่ต่างพากันพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างเห็นด้วย

“เฮียวเทนี่เตรียมตัวมาดีจริงๆ...” รองกัปตันหน้าหล่อยิ้มบางๆ “เราเองก็ต้องไม่น้อยหน้านะ”

“มันแหงอยู่แล้ว”

หนุ่มผมยาวตัวเล็กของทีมสวนกลับแทบจะทันที เรียกเสียงหัวเราะจากสมาชิกคนอื่นๆได้

“แต่เล่นเหมือนตกหลุมรักกันจริงๆเลยแฮะ” คุโรบาเนะ ฮารุคาเซะเลิกคิ้ว “หรือกะจะเอารางวัลชนะเลิศกันจริงๆ พวกเฮียวเทนี่ประมาทไม่ได้เลยนะ”

“นั่นสิ...”

.

.

.

“นี่” โอโทริกัดฟันเรียกพร้อมถองศอกใส่เบาๆ แล้วจงใจเน้นเสียง “นางบอกว่าได้ยินที่เจ้าพูดเมื่อกี้แล้วนะ”

ฮิโยชิกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะกระแอม

“เอ่อ... ข้ามันปากเสีย ขอเจ้าอย่าเก็บไปใส่ใจ”

“มะ...ไม่ใส่ใจ...มะ...ไม่ได้”

ดี...

จากบทขึงขังดุดันกลับกลายเป็นตะกุกตะกักประหม่าเสียได้ มุคาฮินี่สามารถจริงๆ ทำเอาตัวละครเปลี่ยนบุคลิกแบบหน้ามือเป็นหลังเท้าได้กลางเวทีเลย

ฮิโยชิยิ้มเจ้าเล่ห์ เริ่มรู้สึกสนุก “ไม่ใส่ใจไม่ได้? หมายความว่าเจ้าใส่ใจข้าอยู่งั้นเหรอ?”

เอ๋!

เอ๊ะ!!

เอ๊ะะะ!!!

ร่างบางเบิกตาโตเลิ่กลั่กทันที แทบจะวิ่งหนีกลับเข้าไปหลังเวทีซะเดี๋ยวนั้น ไม่เอา...ไม่เล่นแล้ว มันเปลี่ยนบทอ่ะ ไอ้บ้าฮิโยชิมันเปลี่ยนบทอ่ะ!!

“ขะ...ข้าเปล่า”

“ชอบข้ารึเปล่า?”

“ห...หา?” มุคาฮิช้อนสายตาขึ้นสบ หน้าแดงก่ำ “ก็...ก็...ก็ไม่ได้เกลียด”

ไอ้บ้าาา!!

ชิชิโดะ เรียวที่ยืนมองอยู่ถึงกับสบถออกมา

ฮิโยชิมันแหย่มาแล้วยังจะเซ่อเล่นกลับอีก!

คนห่วงเท่ห์เริ่มทนไม่ได้กับความวิบัตินี้ เขาก้มลงมองชุดกระโปรงที่ยาวกรอมเท้าของตัวเองเซ็งๆก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

ทาคิที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นมองการกระทำของชิชิโดะอย่างแปลกใจ ทว่าวินาทีต่อมาก็เบิกตากว้าง

“เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่า...”

แล้วชิชิโดะก็เดินอย่างมาดมั่นไปที่กลางเวที ทิ้งให้ทาคิอ้าปากค้างจนดูเหมือนปากส่วนล่างจะตกลงมากระทบพื้นแบบในการ์ตูนเด็ก

มั่วกันไปใหญ่แล้ว!!

ชิชิโดะที่เดินมาสมทบนั้นยังไม่ทันจะได้ช่วยแก้ไขบทของคู่ฮิโยชิมุคาฮิ เจ้าตัวก็ถึงกับชะงักกึกเมื่อถูกสายตาเหมือนลูกหมาหิวนมจ้องมองปานจะกลืนกิน นี่ถ้าเปรียบเป็นหมาต้องบอกว่าโอโทริกำลังหูตั้งกระดิกหางอย่างดีใจ

เออ...

เลยไปต่อไม่ถูกไปด้วยอีกคนเลยเว้ยยย

กลายเป็นสี่คนมายืนเซ่อกันอยู่กลางเวที โดยมีอาโตเบะยืนกัดฟันเตรียมรอด่าอยู่ข้างหลังฉาก ข้างกันนั้นโอชิทาริเอาแต่ขำ

“ฮ้าวววว~~ ได้เวลาฉันรึยังเนี่ย”

อาโตเบะตวัดตามองจิโร่ที่บิดขี้เกียจก่อนจะกระเด้งตัวลุกยืนด้วยสายตาหงุดหงิด

“ไม่ตื่นซะปีหน้าเลยล่ะ”

“อ๋า~ อาโตเบะทำไมดุฉันล่ะ” คนขี้เซาทำหน้าน้อยใจ ก่อนจะมองไปที่ราวแขวนเสื้อซึ่งห่างออกไปไม่ไกลนักหยิบเอาเสื้อคลุมสีฟ้าสดมา ก่อนจะยิ้ม “งั้นไปเข้าฉากก่อนน้า~ น่าสนุกTสุดเลย”

ไม่รอฟังคำท้วงจิโร่ก็พุ่งตัวออกไปทันที โดยไม่ลืมหยิบเอาคทาวิเศษที่ไม่รู้ไปคว้ามาจากไหนไปด้วย

“เอาล่ะ!” เมื่อหยุดอยู่กลางเวทีดวงตาทั้งสี่คู่ก็ตวัดจ้องมา จิโร่ยิ้มกว้าง “ฉันเป็นนางฟ้าล่ะ~ ขอสั่งให้ทุกคนลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไปให้หมดเลย~ ฮี่ๆ”

ฮะ?

อาโตเบะอ้าปากค้างเมื่อไอ้สี่ตัวที่ทำท่าจะยุ่งยากเมื่อครู่วิ่งกลับเข้ามาที่หลังเวทีกันแทบจะทันทีที่จิโร่พูดจบ เหมือนรอคอยจังหวะนี้มานานแล้ว

สรุปเมื่อกี้พวกแกออกไปทำแมวอะไรวะ!!

บทเดิมที่วางไว้คือฮิโยชิจะนินทาเจ้าหญิงซินเดอเรลล่า และถูกจิโร่ที่รับบทเป็นสาวใช้มาได้ยินเข้าก่อนจะคาบข่าวไปฟ้องชิชิโดะที่เปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของเจ้าหญิง

จากนั้นเจ้าหญิงจะรู้สึกแย่เอามากๆ ทำท่าจะหนีออกจากวังทว่าเจ้าชายก็รู้ทันเลยจับปล้ำก่อน

แต่นี่บทเละไปหมด...

นอกจากจิโร่จะไม่ใช่สาวใช้แล้วยังกลายเป็นนางฟ้าอีก แล้วแทนที่มุคาฮิจะรับบทคาบข่าวไปบอกเจ้าหญิงก็ดันไปทำท่าตกหลุมรักทหารอีก ไอ้ทหารก็จีบเอาๆไม่อายฟ้าดิน

โว๊ยยย เฮียวเทของโอเระซามะ!!

“ฟังนะเจ้าพวกงั่ง!” อาโตเบะเอ่ยเสียงรอดไรฟัน ดวงตาฉายแววยะเยือกชนิดที่ต่อให้ต้องเสียตัวกลางเวทีก็ท่าทางจะยอม ตอนนี้ชัยชนะเริ่มเผาผลาญความหวาดกลัวของกัปตันหนุ่มออกไปจนหมดสิ้น

ทาคิที่บอกตัดช่วงพักเบรกแล้วก็รีบวิ่งตามมาสมทบด้วย

“ฉันจะบอกบทให้ใหม่ แล้วทีนี้หน้าไหนกล้านอกบทอีกฉันเชือดทิ้งแน่ๆ!”

หน้าตาของเหล่าสมาชิกตัวจริงอ่านได้ว่า ‘รู้แล้วล่ะน่า’

แต่ก็เป็น ‘รู้แล้วล่ะน่า’ แบบขอไปทีเท่านั้นแหละ

“เดี๋ยวพอเปิดม่าน... มุคาฮิ นายเดินออกไปพร้อมฮิโยชิแล้วไปจูบกันกลางเวทีซะ จะแบบแตะๆหรือดูดดื่มอะไรก็เรื่องของพวกนาย! เสร็จแล้วก็ไสหัวกลับเข้ามา แล้วทีนี้...ชิชิโดะ! ฉากจะเปลี่ยนเป็นห้องนอนของทหาร นายเดินไปนอนกับโอโทริแล้วเดี๋ยวฉันจะหรี่ไฟลง จากนั้นพวกนายก็ทำเป็นได้ๆกันไปซะ”

“เฮ้ย!”

เสียงแสดงความตกใจของคนทั้งสี่นั้นไม่ได้ทำให้อาโตเบะเห็นใจ เขาแจกแจงต่อทันที

“เสร็จแล้วฉันกับโอชิทาริจะไปยืนกันกลางเวที แล้วให้คาบาจิเดินมาข้างหลังแทงเจ้าชายให้ตายคาที่ซะ จากนั้นฉันจะครองปราสาทกับสมบัติทั้งหมด จบแบบหักดิบแบบนี้นี่แหละ!”

โอชิทาริเบิกตากว้าง “เอาจริงอ่ะ”

“เออ!” กระแทกเสียงใส่ ก่อนจะเอ่ยปิดท้าย “ตามนี้นะ...โอเค เริ่มได้!”

+++++

ฮัลโหลนักอ่านนน ><

ตอนนี้ยาวมากๆ... ยาวแบบมากๆอ่ะค่ะ 555+

จบของเฮียวเทแล้วนะ =.,= แหนะ! ใครจะหาว่าจบค้างไม่ได้นะ...เพราะไรท์เตอร์ขีดไว้แค่สามตอนจบเท่านั้น (ฮา)

อยากรู้ว่าพวกเฮียวเทจะเป็นยังไงต่อต้องติดตามสโนว์ไวท์มรณะของชิเท็นโฮจิค่ะ

คือไรท์เตอร์กะไว้แล้วว่าจะให้ทุกเรื่องโยงกัน ^^

ก็...รั่วน่ะ = =; แบบเขียนไปยิ้มไปบ้ามาก กร๊ากกก พลอตของเรื่องนี้มีแค่ “ละครเวที รั่ว มั่ว” ค่ะ จากนั้นทุกอย่างมันก็ทยอยกันออกมาเอง อยากบอกว่าพิมพ์มือเป็นระวิงเลยล่ะ กลัวจะไม่ทันที่คิด

ยังคงยืนยันว่าเขียนแล้วมันส์สะใจค่ะ คนอ่านจะว่าไงก็...ไม่รู้นะ >.,< ชอบกันบ้างมั้ยคะ?

แต่..!

ถ้ามีคนอยากอ่านต่อก็จะเพิ่มอีกตอนพิเศษให้กับพวกเฮียวเทค่ะ (<จะมีมั้ยล่ะเนี่ยย =_=;;)

เรื่องต่อไปที่จะลงคงยังไม่ใช่สโนว์ไวท์ ชี่เก๋มีเขียนไว้แล้วแต่ยังไม่เสร็จตอนสอง ไม่อยากลงค้างครึ่งๆกลางๆน่ะค่ะ ก็เลยพักไว้ก่อน =]

ตอนนี้เขียนคู่ ‘คิเทะริน’ กับ ‘เคนยะชิระ’ เอาไว้... ไม่แน่ใจว่าจะเอาเรื่องไหนมาลงก่อน แต่เผื่อคนที่จำคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ได้ เดี๋ยวไรท์เตอร์จะแปะไว้ให้ดูกันค่ะ ไม่ต้องห่วง ^^

ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคอมเม้น ไว้เดี๋ยวจะตอบเม้นนะจ๊ะ มาคุยกันๆ

เม้น + โหวต + แอด Fav.

รักลีดเดอร์ทุกคนนะคะ J