FICTION THE PRINCE OF TENNIS [YAOI]

ตอนที่ 37 : '[$ong] - ผู้ชายใจเย็น - [ Hiyoshi x Mukahi ]

ผู้ชายใจเย็น

Pairing : Hiyoshi wakashi x Mukahi gakuto


 

          “ฮึ่ย! นายเช็ดแบบนี้นายจับหัวฉันจุ่มน้ำเลยเหอะ...อื้อ!”

“พูดมาก”

“อ่อยอั๊นอ๊ะ!!”

ร่างบางดิ้นไปมาอย่างไม่พอใจ ลำตัวถูกรวบไปนั่งเกยตักของเจ้าของมือใหญ่ที่ใช้ผ้าขนหนูอุดปากเขาอยู่...อ้ากกก! จะโกรธแล้วนะเจ้าบ้าฮิโยชิ!!

ฟันขาวพยายามออกแรงขบกัดปลายนิ้วที่แหย่เข้ามาในปากผ่านผืนผ้าอีกที ทว่าก็ทำไม่ได้เพราะอีกฝ่ายนั้นล้วงเข้ามาลึกเกินไป ทำไปทำมามุคาฮิ งาคุโตะเริ่มรู้สึกคลื่นไส้อยากอ้วก...นี่เจ้าบ้านี่คิดจะล้วงคอเขารึไง!

“ถ้าปล่อยแล้วจะกัดผมป่ะ?”

“อัด! อื้อ...อ่ะ”

มุคาฮิหอบหายใจแฮ่กๆ เวียนหัวจนลำตัวโอนเอน รสจืดชืดของผ้าขนหนูในปากทำเอาเขาน้ำตาแทบไหล ไหนจะต้องดิ้นหนีคนตัวใหญ่ที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังนี่อีก เล่นเอาเหนื่อยจนต้องหอบอย่างช่วยไม่ได้

“ถ...ถ้าขืนยังเล่นแบบ...อื้อ!”

ร่างเล็กส่งเสียงออกมาอีกครั้ง ทว่าคราวนี้สิ่งที่ปิดปากเขาอยู่ไม่ใช่ผ้าขนหนูเหมือนเมื่อครู่...หากแต่เป็นริมฝีปากอุ่นร้อนของรุ่นน้องจอมเอาเปรียบ...ฮิโยชิ วาคาชิ!

เจ้านี่...เจ้านี่มัน! กะเอาเขาตายจริงๆสินะ เห็นผ้าขนหนูทำอะไรเขาไม่ได้เลยใช้ตัวเองแทนน่ะ... บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องรู้สึกร้อนๆที่หน้าด้วยนะ ทำไมนะ ก็แค่จูบเอง...จูบเอง...

“เลิกบ่นเชียวนะ...”

ฮิโยชิถอนริมฝีปากออกมาเพียงเล็กน้อย พึมพำอยู่เหนือจมูกโด่งรั้นที่น่ากัดมากๆ ดวงหน้าหวานของคนในอ้อมแขนแทบจะใช้คำว่ายับยู่ยี่ได้... แต่ที่ทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาก็คือสีระเรื่อที่สองแก้มนั่น

“ไอ้ทุเรศ” เสียงงึมงำดังลอดริมฝีปากสีเข้มตัดกับผิวขาวละเอียด “แกล้งกันอยู่ได้...ไอ้ทุเรศ...”

“พูดไม่เพราะเลย”

“ก็นายมัน...”

“โอเคๆ ผมผิดเองก็ได้” ฮิโยชิยอมปล่อยคนในอ้อมแขนออก มุคาฮิรีบถลาคลานไปอีกฝั่งเหมือนกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจคว้ากลับมากอดอีก และเมื่อหาที่ทางที่เหมือนจะหลบพ้นจากเขาได้แล้วก็เปลี่ยนเป็นนั่งท่าขัดสมาธิ ดวงตากลมโตจ้องมองนิ่งเหมือนแมวระแวงเสือ อารมณ์ว่าหากเขาขยับตัวเพียงเล็กน้อยมุคาฮิคงกระเด้งตัววิ่งหนีไปที่อื่นทันที “ทำไมต้องออกไปไกลขนาดนั้นด้วย”

“ไม่ต้องมาถามอะไรที่รู้ๆกันอยู่แล้วเลย!” เสียงหวานแว้ดใส่

ฮิโยชิเลิกคิ้ว “รู้อะไรเหรอ? ผมไม่เห็นรู้สักนิด”

“ฮึ่ย!”

“ทำไมขี้งอนจัง...”

“ก็นายอ่ะ!” มุคาฮิกดเสียง คว้าเอาข้าวกล่องที่ถูกกินไปได้นิดหน่อยกลับขึ้นมากินต่อ “ฉันแค่ให้ช่วยเช็ดคราบที่มันติดหน้าฉันให้ทำไมต้องทำแรงขนาดนั้นด้วยเล่า”

“ก็...” เสียงทุ้มลากยาวคล้ายครุ่นคิด “ผมหมั่นเขี้ยวมากเลย อย่าไปทำหน้ามู่แบบนั้นให้ใครเห็นเชียวนะครับ”

“ฮิโยชิ!”

เจ้าของชื่อแสร้งกลอกตาเหมือนไม่ได้เป็นคนพูด มือหนาใช้ตะเกียบคีบข้าวห่อสาหร่ายขึ้นใส่ปากเคี้ยวหน้าตาย โดยมีคนตัวเล็กกว่าจ้องเขม็งเหมือนอยากกระโดดมากัดคอ

มุคาฮิเมื่อรู้ว่าคงทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้แล้วจึงเริ่มต้นกินอีกครั้ง ทว่าอาหารยังไม่ทันได้เข้าปากเสียงทุ้มลึกก็ดังขัดจังหวะขึ้นก่อน...และจริงจังมากจนเขาต้องนิ่งฟัง

“รุ่นพี่... ที่เป็นอยู่ตอนนี้...”

ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ อยากหลุบตาหนีดวงตาคมกริบตรงหน้าทว่าก็ถอนสายตาออกห่างไม่ได้เลย

“เราคบกันแบบไหนเหรอครับ?”

“...”

“รุ่นพี่...”

“เป็นเพื่อนไงฮิโยชิ” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเหลือบแดงบอกเสียงเรียบ รอยยิ้มจางหายไปโดยสิ้นเชิง ถึงท่าทางภายนอกโดยรวมแล้วจะดูเย็นชาจนชวนให้คนมองรู้สึกเคว้ง ทว่าดวงตาคู่งามกลับสั่นระริก “...เป็นเพื่อนกันไปก่อน”

“ตอบแบบนี้... อีกแล้วนะครับ”

“ฮิโยชิ... คือฉัน...”

“เมื่อไหร่จะยอมรับผิดชอบความรู้สึกของผม” ฮิโยชิสูดลมหายใจลึก แววตาทอดมองนิ่ง “รุ่นพี่ตอบแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ผมน่ะ... โอเค ไม่เป็นไรครับ”

ร่างสูงตัดบททันทีแค่เพียงคนตัวเล็กหน้าสลดลง ใบหน้าหวานยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงนั้นดูน่าสงสารมากในสายตาของเขา

ไม่เป็นไร... ฮิโยชิบอกตัวเอง

ไม่เป็นไร...

ในความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนนี้ เขายังทนไหว...ยังไหวอยู่

ผมจะไม่รักใครนอกจากพี่...

เพราะผมหวัง...ว่าสักวันพี่จะยอมรับผม และเราจะคบกันได้ในฐานะที่มากกว่าเพื่อนสักที

+++++

มุคาฮิเดินพลางถอนหายใจพลางไปยังห้องล็อคเกอร์ของชมรม ก่อนจะต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงตึงตังดังลอดออกมา ในทีแรกเขาคิดจะเดินหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากมีส่วนร่วมรู้เห็นกับการทะเลาะวิวาทของคนในชมรม ทว่าเสียงที่ดังอยู่ในขณะนี้นั้น...เขามั่นใจว่าเป็นเสียงของอาโตเบะไม่ผิดแน่

ดังนั้นมุคาฮิจึงตัดสินใจเดินตรงเข้าไป... กระชากประตูเปิดออก

พร้อมกับร่างหนึ่งที่พุ่งตัวออกมาในเวลาเดียวกัน

“ถ้าทำตัวแบบนี้ก็เลิกกันเลยเอามั้ย! นายอย่าคิดนะว่าจะเห็นแก่ตัวได้คนเดียวน่ะ...ฉันไม่ทนอีกแล้วไอ้สารเลว!!”

กัปตันแห่งชมรมเทนนิสเฮียวเทตวาดลั่นอย่างที่ไม่สนใจว่าใครจะมาได้ยิน มุคาฮิอ้าปากค้างตั้งท่าจะยื่นมือไปสะกิดทว่าอาโตเบะกลับพลิกตัวออกเดินไปในทันทีราวกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆ ชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านใน ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าจะมีใครอยู่ในนั้น

“ย...ยูชิ?”

“อย่าพึ่งเข้ามา!!”

“เฮ้ ไม่เอาน่า...” มุคาฮิไม่ฟังเสียง ก้าวเท้าเข้าไปด้านใน เพื่อนสนิทร่างสูงนั่งกำหมัดแน่นสงบสติอารมณ์อยู่ตรงนั้น “ยูชิ... ทะเลาะอะไรกัน”

“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง!!!”

เฮือก!

“ยู.. อื้อ!”

ไวเท่าความคิด... ร่างสูงใหญ่นั้นพุ่งเข้ามาบดขยี้ริมฝีปากเขาในทันที มุคาฮิตาเบิกโพลงอย่างขวัญเสีย ร่างเล็กพยายามดิ้นหนีทว่ากลับถูกผลักไปชนเข้ากับล็อคเกอร์ทางด้านหลังส่งเสียงดังตึง สัมผัสเย็นเยียบของโลหะนั้นมากพอที่จะผ่านเข้ามายังเสื้อยืดตัวบางที่เขาสวมอยู่

มุคาฮิค่อยๆรวบรวมสติแม้อีกฝ่ายจะยังไม่ยอมถอนริมฝีปากร้อนจัดออกไป เขาไม่ใช่คนใสซื่อขนาดแยกอารมณ์หรือสัมผัสของการจูบไม่ออก... ยูชิไม่ได้ใช้ความรักหรือความใคร่เข้ามาเกี่ยวข้องเลย มีเพียงแต่สัมผัสหยาบโลนที่หนักหน่วงเสียจนรู้สึกได้ว่าริมฝีปากต้องช้ำมากแน่ๆเท่านั้น

เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานอยู่ดีๆมาจูบแบบนี้... มุคาฮิยอมรับเลยว่ารู้สึกขยาดมาก แถมที่คนตรงหน้าจูบเขาก็ไม่ใช่จูบแบบเล้าโลมเรียกอารมณ์ร่วม นี่มันเป็นการระบายอารมณ์มาใส่เขาล้วนๆ!

ตึง!!

“รุ่นพี่!!”

ชิบหาย!

คราวนี้ต่อให้เป็นเพื่อนมุคาฮิก็ไม่ทนอีกแล้ว ร่างเล็กเอนกายไปชิดล็อคเกอร์เต็มที่ก่อนจะใช้เข่าขึ้นถองใส่ท้องของเพื่อนรักพร้อมเหยียดขาถีบปิดท้าย

โอชิทาริ ยูชิไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะรับมือ...เพราะงั้นถึงเป็นแรงของมุคาฮิซึ่งปกติถือว่าธรรมดาไม่ต่างจากแรงเด็กผู้หญิงนั้นก็มากพอให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นได้

ร่างสูงของเพลย์บอยหนุ่มกองอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ไม่คิดผงกหัวขึ้นมาอธิบาย

มุคาฮิได้แต่ยกมือขึ้นเสยผมลากสายตาไปยังประตูทางเข้าหวั่นๆ หัวใจเต้นถี่แรงเมื่อได้เห็นสายตาตัดพ้อรุนแรงจากฮิโยชิ วาคาชิ... แค่อ่านแววตาคู่นั้นเขาก็รู้ได้แล้วว่าคนตรงหน้ากำลังจะพูดออกมาว่า...

“เพราะแบบนี้ใช่มั้ย... พี่ถึงไม่ให้คำตอบผมสักทีน่ะ”

ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอ ตั้งท่าจะอธิบาย “ใจเย็นก่อน ฉันน่ะ...”

“พี่ไม่ได้ดูใจอยู่กับผมด้วยซ้ำ” ฮิโยชิไม่ฟังเสียง แม้เขาจะไม่ได้แสดงทีท่าเกรี้ยวกราดออกมาแต่แค่นัยน์ตาคู่นั้นก็ทำให้มุคาฮิเข่าอ่อนและเหมือนกับน้ำตาจะไหล “รู้มั้ยว่าผมถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าเพราะอะไร ทำไม...ทำไมพี่ถึงไม่ยอมเลื่อนให้สถานะของเราไปไกลมากกว่านี้ ตอนนี้ผมรู้แล้ว ผมรู้แล้ว!”

“ฮิโยชิ!”

“พี่เก็บผมเอาไว้เป็นตัวเลือกใช่มั้ยล่ะ!” จากที่ใจเย็นก็เปลี่ยนเป็นตวาดเสียงดัง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนฟังโกรธอยู่ดี...มุคาฮิยิ่งอยากร้องไห้เมื่อเห็นว่าขอบตาของฮิโยชิรื้นไปด้วยหยดน้ำบางๆ “พี่ไม่ได้ใจเย็นอย่างที่ผมคิดเลย... พี่ไม่ยอมรับรักผม เพราะพี่มีคนที่รักอยู่แล้ว”

“เลิกบ้าสักที! ฟังฉันก่อนไม่ได้รึไง ฮิโยชิ...ฮิโยชิ!! โถ่เว้ยย!! ไอ้งั่งยูชิ! เพราะนายคนเดียวเลย!!”

มุคาฮิกรีดร้องลั่นทันทีที่ฮิโยชิหันหลังเดินจากออกไป มือบางกำเป็นหมัดแน่นทุบเข้ากับล็อคเกอร์ทางด้านหลังแล้วจึงทรุดตัวลงกอดเข่าปล่อยน้ำตาออกมาทันที

คนเขายิ่งไม่เข้าใจกันอยู่... ทำเอาไม่สบายใจมาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว...

นี่มันยิ่งแย่กว่าเดิมอีก

มุคาฮิถอดรองเท้าที่สวมอยู่ขว้างไปทางโอชิทาริ ยูชิที่ซึ่งตอนนี้ก็ยังดูไร้ความรู้สึก ก่อนจะได้แต่ร้องไห้อยู่เงียบๆ...หวังจะสงบสติอารมณ์ให้ได้โดยเร็วเพื่อจะตามไปง้อฮิโยชิให้กลับมา

+++++

ภาพที่มุคาฮิจูบอยู่กับโอชิทาริยังว่อนอยู่ในหัว...

ฮิโยชิยกมือขึ้นกุมหน้า สูดลมหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์ อันที่จริงเขาก็พอสังเกตเห็นว่าจูบนั่น...มันไม่ได้เกิดจากความเสน่ห์หาของคนทั้งสองคน แต่จะให้เขาทำยังไงได้

หัวใจมันปวดมาตั้งแต่ตอนที่มุคาฮิอ้ำอึ้งไม่ตอบคำถามเขาแล้ว ปล่อยให้เขาคิดมากอยู่ตลอดคาบเรียนที่เหลือ พอลงมาจากตึกตั้งใจว่าจะชวนคุยด้วยเหมือนปกติ...กลับต้องมาเห็นภาพอะไรแบบนั้น อารมณ์ความรู้สึกที่คิดว่าสะกดกลั้นไว้ได้มันก็พังทลายลง เขาเหมารวมความคิดที่ผ่านมาทั้งหมดพูดออกไปในครั้งเดียว

ไม่จำเป็นต้องเป็นโอชิทาริ ยูชิก็ได้... แต่เขาก็ยังคงคิดแบบนั้น

ฮิโยชิอยากเชื่อว่ามุคาฮิแค่ใจเย็นและกำลังรอเวลาให้มันนานกว่านี้อีกหน่อย เขาพยายามอดทนรอ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดแทรกขึ้นมาในหัว...ถ้ามุคาฮิไม่ได้ใจเย็นล่ะ? ถ้าที่เป็นอยู่...ที่ไม่ยอมตอบรับเขา ไม่ยอมพูดว่ารักเขาเพราะมีคนรักอยู่แล้วล่ะ?

นั่นต่างหากที่เขาสงสัยและอยากถามออกไปมากที่สุด เพียงแต่...ไม่กล้า

ไม่เคยกล้า

รู้ว่าถ้าถามไปต้องเป็นการทำร้ายน้ำใจกันอย่างถึงที่สุด เพราะมันเป็นคำถามที่เต็มไปด้วยความระแวงไม่ไว้ใจกัน ดังนั้นฮิโยชิจึงฝังมันลงไปในหัวสมอง...โดยไม่คิดเปิดปากออกมา ไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณโอชิทาริดีหรือไม่ที่วันนี้ทำให้เขากล้าถามคำถามที่ค้างอยู่ในใจมากที่สุดออกมาได้

กำลังดูใจกัน... หรือแค่อยากเก็บไว้เป็นตัวเลือก?

กำลังใจเย็นรอเวลา... หรือเพราะมีคนที่รักอยู่แล้วในใจกันแน่?

มันมาถึงที่สุดแล้วจริงๆ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว พออารมณ์ระเบิดขึ้นมาได้ครั้งหนึ่งเขาก็อยากเดินหน้าต่อ...เอาให้รู้กันไปเลยว่าความจริงแล้วเป็นยังไงกันแน่?

“ฮิโยชิ...”

ฮิโยชิเกร็งตัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกนั้น เขาปรายตามองก็พบเข้ากับร่างเล็กที่คุ้นตาดียืนทอดสายตาอ้อนวอนมาทางเขา สายตาคู่นั้นกำลังขอให้เขารับฟัง

“ฉัน...”

“ผมน่ะ... รอมาตลอดนะครับ” ฮิโยชิเอ่ยขัด ดวงตาเบี่ยงไปทางอื่น “รุ่นพี่ไม่เคยเป็นเลยเหรอ? เวลาเห็นคนอื่นอยู่ด้วยกันแล้วออกปากเรียกกันว่าเป็นคนรัก เป็นคู่รักน่ะ... นั่นน่ะมันชัดเจนมากเลยนะ”

“ฮิโยชิ... ฉันเข้าใจที่นายพูด...”

“ผมก็รอ รอให้พี่ตอบสักทีว่ารู้สึกยังไงกับผมกันแน่...แต่ทุกครั้งที่ถามก็จะได้แต่สีหน้าลำบากใจตอบกลับมา ผมก็คิดว่าพี่ยังไม่พร้อม ผมรู้ว่าพี่ไม่เคยคบหากับใครมาก่อน ดังนั้นเป็นธรรมดาที่พี่จะต้องใช้เวลาคิดให้ดี ผมก็รอได้...ใครจะผ่านเข้ามาผมก็ไม่สนใจ ผมรอแค่พี่คนเดียวเท่านั้น...”

“...”

“พี่เลิกรอ เลิกใจเย็นได้มั้ยครับ?” ฮิโยชิตรงเข้าบีบไหล่บอบบางทั้งสองข้าง ก้มลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับสายตาเดียวกันกับคนตัวเล็ก เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ถึงเคยคบกับใครก็ไม่เคยรู้สึกมากขนาดนี้...ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถออกปากออกมาว่ารักได้ขนาดนี้ อยากจะปกป้องเอาไว้ แค่เพียงคนคนนี้เท่านั้น “ผมรอไม่ไหวแล้ว ถ้าพี่รักผม...เหมือนที่ผมรักพี่ พูดออกมา...พูดออกมาตอนนี้เถอะนะครับ”

มุคาฮิยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาไหลออกมามากมาย แต่ก็มีนิ้วเรียวยาวยกขึ้นปาดให้เรื่อยๆ และเพราะท่าทางที่อ่อนโยนแบบนั้นร่างบางถึงได้ยิ่งร้องไห้

ไม่คิดมาก่อน... ไม่คิดว่าฮิโยชิจะห่วงความรู้สึกเขามากขนาดนี้

ไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนี้จะต้องอดทนและเจ็บปวดขนาดไหนกับตัวเขา

มุคาฮิไม่อยากใช้คำว่าแฟนหรือคนรัก เพราะเป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว แค่นี้ก็ดีแล้ว...แต่มานึกดูดีๆเขาก็ไม่เคยพูดว่ารักให้ฮิโยชิฟังเลยสักครั้ง แม้จะไม่เคยปฏิเสธแต่ก็ไม่เคยตอบรับ เขาไม่ทันได้คิดเลยว่าฮิโยชิจะรู้สึกยังไง จะเก็บไปคิดมากขนาดไหน

“ขะ...ฮึก... ขอโทษนะ ขอโทษ...ฉัน...” มุคาฮิสะอื้น โถมตัวเข้าหาแผ่นอกแกร่งตรงหน้า สัมผัสอุ่นตรงเข้าลูบไล้เรือนผมของเขาทันทีอย่างแผ่วเบา “ฉัน...”

“คำตอบ... ล่ะครับ”

“ฉันรักนาย...”

“พี่ครับ...”

“รัก... รักมากๆ ขอโทษนะ...ขอโทษที่ทำให้ต้องรอมากขนาดนี้ ฉันขอโทษนะ” มุคาฮิพร่ำกระซิบข้างหู แขนเรียวโอบกอดรอบลำคอของรุ่นน้องตัวสูง ซบใบหน้าลงกับไหล่ของอีกฝ่าย “กับยูชิน่ะ...ไม่มีอะไรจริงๆนะ จูบกับหมอนั่นก็เหมือนจูบกับหมา ฉันไม่รู้สึกอะไรจริงๆนะ...”

“แต่หมาที่รุ่นพี่ว่าน่ะผู้หญิงเค้าปรารถนากันทั้งโรงเรียนเลยนะครับ”

“ฮิโยชิอ่ะ!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหยอกล้อ รอยยิ้มก็เริ่มกลับมาที่ริมฝีปากบาง

ดวงตากลมโตของมุคาฮิเป็นประกายล้อแสงทันที แก้มขาวเนียนก็ขึ้นสีจางๆที่ชวนให้รู้สึกเอ็นดูมากถึงมากที่สุด ฮิโยชิยิ่งมองก็ยิ่งหลง เขาไม่รู้จะหาคำไหนมาแทนคำว่ารักได้อีกแล้ว

กับคนคนนี้... แค่คนคนนี้เท่านั้น

จากนี้จะอะไรก็ยอมแล้ว

“ฮิโย... เจ็บ!”

“โทษฐานที่พูดช้า”

ฮิโยชิดึงแก้มนุ่มจนยืดออกมาเหมือนเยลลี่ เขาหลุดยิ้มขำออกมานิดหน่อยกับสีหน้าของคนตัวเล็กที่ดูคล้ายแค้นอยากจะด่าเขามากแต่เพราะกำลังง้ออยู่จึงจำใจต้องยอมแต่โดยดี

“และ... รางวัลที่ยอมพูดในที่สุดนะครับ”

กดริมฝีปากลงแนบหน้าผากเนียน

ยอม...

ยอมหมดแล้วจริงๆ...

+++++

ช้าไปมาก... ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ TOT

บอกตามตรงว่าเขียนฟิคปุริไม่ค่อยออกเลย พอดีวันนี้นั่งอ่านอายชิลด์ (?) จนจบแล้วนึกอยากอ่านการ์ตูนกีฬาอีกก็เลยกว้านปุริมาอ่านอีกรอบ ทีนี้ก็เลยบิ๊วท์ขึ้น ><;

ที่รีเควสกันมานี่อยากบอกว่าเขียนไปหลายคู่แล้วเหมือนกันค่ะแต่มันไปต่อไม่ได้เลย ทุกทีไรท์เตอร์จะเขียนเรื่องละห้าหน้าเป็นอย่างต่ำ แต่ที่เขียนออกมานี่สองหน้าก็จอดแล้วค่ะ T^T พอไปต่อไม่ได้ก็เลยต้องพักเอาไว้ แล้วบังเอิญเพลงที่เลือกกันมาให้ส่วนมากก็ยังไม่เคยฟังค่ะ (อาย =.,=;) เลยไปตามฟังมาแต่ก็ยังเขียนไม่ได้อยู่ดี กรี๊ดดด ขอเวลาค่ะขอเวลา

ส่วนเรื่องนี้ “ผู้ชายใจเย็น” ให้วูล์ฟค่ะ >O< *โดดกอด* สารภาพว่าพึ่งไปฟังฉบับสแตมป์มาแล้วกรี๊ดมากๆ >.,< เรื่องนี้จึงเขียนรวดเดียวชั่วโมงครึ่งค่ะ เสร็จแบบงงๆ อาจจะไม่สนุกมากเพราะร้างการเขียนฟิคไปพอสมควรเหมือนกัน แต่ก็พยายามแล้วนะก๊ะ หวังว่าจะกรี๊ดคู่นี้มากขึ้นเบาๆ =.,=

วันนี้เห็นว่าเป็นวันเกิดสึนะ ก็เลยว่าจะไปปรับปรุงบทความฟิครีบอร์นด้วย ฟิคอายชิลด์ก็พึ่งเขียนเสร็จเลยว่าจะลงอีกเรื่อง... วันนี้คึกมากเลยค่ะ *ฮา* (เฮตะอีก พีคตุรกีอียิปต์มากค่ะ โฮกฮากกกก >///<)

เอาเป็นว่าฝากเห็ดกบไว้ด้วยนะคะ J

ปล. มีใครรู้สึกค้างๆจากคู่ชี่เก๋มั้ยเคอะ? มาทะเลาะกันแล้วหายไปเลย ทีแรกตั้งใจจะเพิ่มเป็นโบนัสให้แต่ไม่รู้จะเขียนอะไรเพิ่ม ก๊ากกก (<เลว =_=;)

ปล 2. รู้สึกว่าถ้าได้เพลงเศร้าๆซึ้งๆจะเขียนง่ายขึ้นนะคะ *0*

ปล 3. อยากให้เปิดเควสอีกมั้ยคะ?

สุดท้าย... สังเกตว่าไรท์เตอร์ไม่ได้อัพนานพูดมากเป็นพิเศษ 555 รีดเดอร์ใหม่ยินดีต้อนรับนะคะ ส่วนคนคุ้นเคยทั้งหลายนังซีคิดถึงมากค้า >3<//