ตอนที่ 33 : 'Time has come [ Renji x Akaya ]
Time has come
Pairing : Yanagi Renji x Kirihara Akaya
“รุ่นพี่ฮะ... ฮึก... ต่อจากนี้ไป...ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นเด็กดี” เสียงหวานสั่นพร่า มือเรียวยกขึ้นพยายามปาดน้ำตาในหน้าออกทว่าก็ดูจะยากเย็นเหลือเกินเมื่อมันยังไหลออกมาไม่ยอมหยุด “อย่าทิ้งผมไปเลยนะ... อย่าทิ้งผม”
“อาคายะ...”
“รุ่นพี่! ผมน่ะ...” คิริฮาระ อาคายะสะอื้นออกมาจนลำตัวหอบสะท้าน เขาทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดอาย “ผมน่ะ... ยอมให้เรื่องเป็นแบบนี้ไม่ได้! ผมไม่ยอมให้รุ่นพี่ทิ้งผมไปหรอก ฮืออ! ไม่ยอม ได้ยินมั้ยว่า...”
โป๊ก!!
“เออ! ได้ยินแล้ว เลิกแหกปากซะทีไอ้เด็กบ้า”
เหมือนเสียงร้องไห้นั้นจะรบกวนขีดสุดความอดทนของจอมหลอกลวงอย่างนิโอ มาซาฮารุ เจ้าตัวจึงเขวี้ยงกระป๋องน้ำดื่มของบุนตะที่ดื่มจนหมดแล้วโดยเล็งที่หัวของอาคายะหวังจะให้มันหายบ้าขึ้นมาบ้าง
“...เจ็บเหรอ”
“ฮือๆ เจ็บอ้ะ!”
รุ่นพี่สุดที่รักลงทุนเดินมาโอ๋มีเหรอน้องเล็กของริคไคจะไม่อ้อน เจ้าหัวสาหร่ายกุมศีรษะด้วยสีหน้าจะเป็นจะตายราวกับหากไม่รีบผ่าสมองออกมารักษาเขาต้องตายแน่ๆ
“นิโอ เล่นแรงไปแล้วนะ” เสนาธิการหนุ่มหันไปเอ่ยติง แม้ใจจะรู้ดีว่าไอ้เด็กที่เขากำลังโอ๋อยู่มันเว่อร์ แต่เห็นทำหน้างอแงก็อดไม่ได้จะเข้าข้าง “เกิดมันพลาดไปโดนส่วนสำคัญเข้าจะทำยังไง”
ได้ยินดังนั้นอาคายะก็อดค้อนไม่ได้... นี่หัวเขายังไม่สำคัญอีกเหรอ? ต้องโดนที่ไหนกันถึงจะสำคัญน่ะ ชิ
“ปาให้โดนหัวเผื่อมันจะกระแทกสมองให้มีรอยหยักเพิ่มขึ้นบ้างไง” นิโอยังรักษาความแรงเอาไว้ได้ในประโยค “บ้ารึเปล่าน่ะอาคายะ! ยานางิมันแค่จะแยกมาเล่นเดี่ยว นายโอดครวญซะอย่างกับเขาจะย้ายไปเมืองนอก...ไอ้บ้า!! เก็บน้ำตาไว้อ้อนยูคิมูระเหอะ กับฉันนี่ขอ...อย่ามาๆ นอกจากไม่สงสารแล้วยังอยากเชือดทิ้งอีกด้วย!”
อาคายะรับฟังด้วยสีหน้าแค้นเคืองใจ ปากเล็กเม้มหากันแน่นก่อนวินาทีต่อมาจะแผดเสียงลั่น
“รุ่นพี่ยางิวววว!! ฮือออ... เค้าด่าผมอ่ะ รุ่นพี่นิโอว่าผมแรงมากเลย ผมเจ็บปวดดด ผมรับไม่ได้กับความหยาบคายของเขา ฮืออออ”
“นิโอ... พูดแรงไปแล้วนะ”
“นายมันก็ดีแต่เข้าข้างไอ้เด็กหัวสาหร่ายนี่!”
สุดท้ายก็หันไปฉะกับสุภาพบุรุษเจ้าเก่า เถียงกันไปแว้ดกันมา...รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายต้องแพ้ก็ยังดื้อดึงจะเถียง ทั้งที่แค่ยางิวกอดอกเบือนหน้าหนีนิโอก็หมอบราบแล้วแท้ๆ
“เสียงดังอะไรกัน... เร็นจิ?”
“กัปตันนน ฮืออ! รุ่นพี่เร็นจิเค้าจะทิ้งผมไปแล้วอ่ะ”
แค่เพียงเสียงหวานๆดังเข้าโสตประสาทการรับรู้ คิริฮาระ อาคายะก็ราวกับรู้งานผละออกจากการพยุงของเสนาธิการคนขรึมไปซบอกบางๆของคุณแม่...เอ่อ กัปตันทีมแทนทันที ราวกับรู้ว่าอำนาจสูงสุดมันขึ้นอยู่กับคนนี้ไม่ใช่ใคร
ยูคิมูระ เซอิจิเซน้อยๆตามแรงที่โถมใส่ โดยไม่ลืมหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกับยานางิ เร็นจิอีกครั้ง ซึ่งฝ่ายถูกมองก็ได้แต่ทำหน้าเอือมระอาคล้ายจะถอนหายใจทว่าก็ดูเหนื่อยเกินกว่าจะทำแบบนั้น
“เค้าไม่ยอมให้ฉันลงแข่งเดี่ยว”
ได้ยินดังนั้นยูคิมูระก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ในทันที... ดวงตาคู่งามหลุบลงมองเจ้าของตากระต่ายที่กำลังมองอยู่อย่างออดอ้อน แต่เสียใจที่การกระทำดังกล่าวมันใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างเขา
เป็นคุณแม่น่ะใจแข็งเสียยิ่งกว่าหิน รู้ไว้ด้วย!
“เรื่องอื่นฉันยอม... แต่เรื่องนี้ห้ามดื้อ นี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่ฉันสั่งอยู่ ได้ยินมั้ยอาคายะ?”
“กัปตันอ่ะ”
“ทำอย่างกับจะเป็นจะตาย เด็กบ้า!” นิโอยังไม่เลิกรังควาญง่ายๆ เขากระดิกมือยิกๆเร่งให้มารุอิ บุนะดื่มน้ำหวานในกระป๋องหมดเร็วๆ เป้าหมายมีเพียงอย่างเดียวคือจะเขวี้ยงใส่หัวอาคายะอีกรอบ
เมื่อรู้ว่าอ้อนคุณแม่คนสวย (ที่อยู่บนคอร์ททีไรความสวยหดหายตลอด) ไม่ได้ผล... ดวงตากลมโตก็เลื่อนมองหาตัวช่วยที่สองทันที และเหมือน ‘ตัวช่วย’ ที่ว่านั้นจะรู้ทันจึงรีบดึงปีกหมวกลงมาปิดหน้า
อ้อนแม่ไม่ได้ก็ต้องหวังพึ่งพ่อ!
“รองกัปตันซานาดะ ฮือออ! จะแยกผมกับรุ่นพี่จริงๆเหรอฮะ”
“อะไรที่ยูคิมูระพูดแล้วฉันก็ช่วยไม่ได้”
“ไม่สงสารผมเหรอ จะแยกผมอ่ะไม่สงสารผมเลยเหรอ”
“ไม่”
ถ้าเลือกระหว่างอาคายะกับชีวิตตัวเอง... แน่นอนว่าเขาเลือกอย่างหลัง
ซานาดะ เก็นอิจิโร่เป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไปที่กลัวเมียมากกว่าลูก เพราะงั้นอย่ามาอ้อนซะให้ยากตราบใดที่ดวงตาคู่สวยของยูคิมูระนั้นยังจ้องไม่วางตา
งอนแต่ล่ะทีน่ะง้อยากแค่ไหนจะมีใครรู้นอกจากซานาดะคนนี้!!
สุดท้ายเหมือนเร็นจิจะทนไม่ไหวเองจึงเดินมาแตะไหล่อาคายะเบาๆ “เสาร์นี้... ฉันจะพาไปเที่ยว เพราะงั้นเลิกงอแงได้แล้ว เข้าใจมั้ย”
“ครับ!”
ง่ายๆแค่เนี้ย!?
แล้วไอ้ที่ร้องคร่ำครวญมาเป็นชั่วโมงนั่นอะไร! ไม่มีความหมายเรอะ เอาจริงดิ!! ไอ้เด็กบ้า!!
นิโอขมวดคิ้วอารมณ์หมั่นไส้เกินทนพอดีกับที่บุนตะดื่มน้ำหมดกระป๋อง มือหนาเอื้อมหยิบมากระชับมันทันทีแต่ทว่าก่อนจะทันได้ขว้างนั้นหัวก็ถูกตีด้วยหนังสือเล่มหนาดังปึก!
ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครทำ
“ยางิว!!”
“อยู่ก็ตั้งปีสามแล้วแกล้งน้องอยู่ได้ ไม่อายฉันก็อายฟ้าดินบ้างเถอะ... โตแล้วนะนิโอคุง”
หงุดหงิดโว๊ยยยย!
+++++
คิริฮาระ อาคายะยิ้มแผล่ขณะจ้องมองเงาตัวเองในบานกระจก วันนี้เขาเลือกชุดสบายๆติดแฟชั่นนิดหน่อย เสื้อที่สวมเป็นฮู้ดตัวหลวมโคร่งสีดำสนิทอารมณ์เด็กแนว กางเกงขาสามส่วนสีแดงสด รองเท้าผ้าใบผุๆขาดๆกะเซอร์เต็มที่ (ลองใส่ตั้งแต่อยู่ในห้องนอน คึกมั้ยล่ะๆ)
สุดท้าย... หยิบสร้อยคอสีเงินรูปเด็กผู้ชายตัดผมม้าอันขนาดเท่ากำปั้นมาสวม
เจ๋งเลย! หล่อซะไม่มีอ่ะเรา
ยิ้มเล็กยิ้มน้อยสมใจเสร็จก็คว้าเป้แล้ววิ่งดิ่งลงไปชั้นล่างของบ้านทันที ยังไม่ทันจะได้แตะอาหารเช้าเสียงเรียกของแม่ก็ดังขึ้นจากหน้าบ้าน
“อาคายะ! รุ่นพี่ที่ชมรมมาหาแหนะลูก”
ได้ยินดังนั้นก็หันขวับไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่กลางบ้านทันที ดวงตาเบิกโพลงอย่างตกใจ...อะไร! นี่เขาแต่งตัวตั้งสองชั่วโมงเหรอเนี่ย อุตส่าห์ตื่นเร็วๆหวังจะกินก่อนออกจากบ้านแท้ๆจะได้มีช่วงเวลาเที่ยวด้วยกันมากที่สุด ปัดโธ่! ไม่น่าเลย
“คร้าบๆ!”
เขาคว้าแก้วนมมาดื่มอึกๆแล้วจึงถลาตัวไปทางหน้าบ้านทันที แวบแรกที่เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกรอนั้นรอยยิ้มกว้างก็ขยายเต็มหน้า
“รุ่นพี่” กระโดดไปมาก่อนจะวิ่งเข้าไปหา ท่าทางดี๊ด๊าจนคนเป็นแม่ที่รดน้ำต้นไม้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นถึงกับส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ไปกันเถอะครับ”
“ยานางิคุง แม่ฝากน้องด้วยนะ”
ก่อนจะปิดประตูบ้านเสียงของคุณนายคิริฮาระเรียกให้ยานางิ เร็นจิต้องหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย...นี่ขนาดคนเป็นแม่ยังเอือมกับนิสัยมุทะลุตึงตังของลูกชาย แล้วจะไปเหลืออะไรกับนิโอที่ความอดทนต่ำติดดินกันล่ะ
“ยิ้มอะไรอ่ะ รุ่นพี่”
“ไม่ได้ยิ้ม” ...ริมฝีปากคลี่ออกอีกเล็กน้อย
อาคายะเหลียวมอง “นี่! ถึงไงผมก็มีสมองนะฮะ ก็เห็นๆอยู่ว่ายิ้มยังจะมาบอกว่าไม่ได้ยิ้มอีก”
“มีด้วยเหรอ?”
“มี!”
ร่างบางตอบกระแทกกระทั้นเมื่อคนตัวสูงข้างกายเอ่ยเสียงกระเซ้าหยอกอย่างที่ไม่ค่อยจะได้ยินนัก ซึ่งเขาคงจะเขินอายมากกว่านี้หากคำแหย่นั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับความ ‘ฉลาด’ ของตัวเอง
ล้อกันเข้าไปๆ... เห็นโง่ๆแบบนี้เขาก็ฉลาดเป็นนะ! ฮึ่ย!
“หิวมั้ย?”
เร็นจิที่เดินนำอยู่สองสามก้าวเอี้ยวตัวหันมาถาม หากแต่เมื่อเจอเข้ากับใบหน้าบึ้งตึงนั้นก็ถึงกับชะงัก ก่อนจะแสร้งเลิกคิ้วสูงถามเสียงดุ
“อะไรกัน... ถ้าไม่อยากออกมาเที่ยวกับฉันก็บอกกันมาสิ”
“ไม่ใช่ไม่อยาก!” อาคายะปฏิเสธเสียงแหลมแทบทันที “ก็รุ่นพี่อ่ะ... ทำไมต้องว่าผมด้วย”
“เค้าเรียกว่าแหย่ต่างหาก”
“ก็นั่นแหละ... ผมเสียใจนะ”
“เสียใจก็แปลว่าโกรธฉันสินะ?”
“มากด้วย!”
ร่างสูงเดาะลิ้นลากเสียงยาวว่า ‘งั้นเหรอ’ ดวงตาเลื่อนมองคนที่ยกแขนขึ้นกอดอกเชิดหน้านั้นก่อนจะแสร้งตีหน้าครุ่นคิดแล้วหยิบตั๋วหนังสองใบออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“งั้นฉันคงต้องชวนคนอื่นดูด้วยแล้วสิเนี่ย ในเมื่อคนที่ฉันตั้งใจจะมาชวนดันโกรธจนแม้แต่หน้าฉันก็ไม่อยากจะมองซะแล้ว”
อาคายะเหวอทันที “ผมไม่ได้...”
“ชวนใครไปด้วยดีนะ”
“รุ่นพี่อ่ะ!!”
สนุกเป็นบ้าเลย...
เสนาธิการคนบาปลอบหัวเราะในใจ ยิ่งเมื่อสายตาเลื่อนมาเห็นสร้อยคอของอีกฝ่ายยิ่งรู้สึกราวกับจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
อาคายะทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว จะไม่ให้เอ็นดูยังไงไหว...
“ชวนผมมาก็ต้องไปกับผมสิ”
“หือ ฉันชวนนายมาเหรอ?”
“รุ่นพี่!!”
“....ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ! จะโกรธแล้วจริงๆด้วย”
“จะโกรธกันนี่ต้องมีบอกด้วยเหรอ... เด็กจังนะ”
“ไม่ได้เด็ก!”
“ชอบเถียงแบบนี้ล่ะ... เด็กชัดๆ”
“ไม่ใช่!”
“แต่ฉันชอบไปดูหนังกับเด็กซะด้วยสิ” เริ่มโบกตั๋วหนังในมือเบาๆ “ถ้านายไม่ใช่เด็ก... ก็คงจะน่าเสียดาย”
“ไม่ต้องมาแกล้งเลย ไม่หลงกลหรอก ไม่ได้โง่นะ...”
“งั้นไปชวนเด็กคนอื่นดูดีกว่า”
“รุ่นพี่อ่ะ!!”
เร็นจิมั่นใจว่าวันนี้ทั้งวันเขาต้องได้ยินเสียง ‘รุ่นพี่อ่ะๆ’ ตลอดแน่ๆ
+++++
ยังคงรักษาคอนเซ็ปเดิม... ชื่อเรื่องไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเนื้อหาเลย กร๊ากกกก
จริงแล้วอยากเขียนให้ยาวกว่านี้อีก แต่ว่ากลัวจะยืดเยื้อ =[]=;; เอาเป็นว่าอ่านกันพอยิ้ม (เยาะ) สาหร่ายคุงก็พอนะคะ 555
ตอนนี้เริ่มพีคคู่นี้แล้วแหละ *0* (ข่าวดีรึเปล่าคุณน้อง =.,=) ถ้าเมจิคฯจบเมื่อไหร่อาจจะเขียนเป็นเรื่องยาว แต่เมจิคฯมันไม่จบง่ายๆหรอก ตอนนี้ปั่นแบบติดไฮสปีดมากค่ะ 5555+
ไซโคตัวเองว่าชิระเคะจนมันเคะสุดๆไปแล้วจริงๆนะ =[]=! อยู่กับฟูจิยังมองเธอสาวได้เลย (ฟิคก็เขียนมาแล้ว...)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทนม้ายยยยไหวววววววแล้ววววว\\\\\\\\\!!!
ฟุคุปุโจวเกลียมัว กร๊ากกกกกกก
นิโอแกล้งน้องอย่างเดียว ยางิวเอาไปเก็บเลย !
ปล. อยากอ่านของแปลก อาโตเบะ x อาคายะ จัง อยากเห็นอาคายันอ้อนโอเระซามะ >
ป่าปี้กลัวศรีภรรยามากกว่าลูก(แหงอยู่แล้วคุณแม่น่ารักกว่านี่><)
เพราะการตัดสินใจทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับคุณนายซานาดะ(เซอิจิ)อยู่แล้ว เคะๆ
ขอรีเควสนิสนุงอยากให้แต่งซานะยูคิที่มีฉากป่าปี้ง้อม่ามี้อ่ะ พลีสสสส!>w<
นิโอ นายความอดทนต่ำมากนะ =_=
ซานาดะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายกลัวเมีย =O=;; (ผัวะ โดยฝ่ามือพิฆาตตบกระเด็น T T)
เป็นกำลังใจให้แต่งต่อคะ ^^
แต่อยากให้อาคายะมาอ้อนมั่งจังเลยอ่ะน่ารักดี>_<
ปลื้มคู่นี้มาก >3<
พอดีเห็นคอมเมนท์ก่อนโน้นพูดถึงยุกกี้อาคายะ
ส่วนตัวแล้วเชียร์คู่นี้สุดใจเลย แต่ไม่ค่อยมีให้อ่านเท่าไหร่
ที่ผ่านมาก็อาศัยอ่านฟิคคู่นี้ของญี่ปุ่นตลอด
เชียร์ให้เขียนคู่นี้ด้วยเหมือนกันค่ะ ><
จาก คนที่บ้าคลั่ง บิ๊กทรี x อาคายะ
ติดตามมาได้ซักพัก อยากให้คู่นี้เป็นเรื่องยาวมาก ๆ ><
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านน้าา
คิริฮาระ เร็นจิ อั้ยยะๆๆๆ
ชอบสาธิคริคไคคคคคคคคค
อาคายันน่ารักโพดดดดดดดด >oอาคายันเคะ อาคายันเคะ อาคายันเคะ อาคายันเคะ อร๊างงงงงง
อยากอ่านยุกกี้อาคายัน (แปลกเกินไปมั้ยหล่อน ?!)
(รู้นะคะว่าบ้ายุ กร้ากกกกกกกกก)
อาคายันอ้อไปทั่วน่ารักมากกกกก ยิ่งน่ารักยิ่งอยากแกล้ง (โรคจิต...)
ซานาดะ นายกลัวภรรยาเหรอ 555
อาคายะน่ารักมากๆ ><
หัวสาหร่ายคุงน่ารัก =//////= รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ *ปูเสื่อรอ* ><"
(ที่จริงคุณพี่ทำให้นึกถึงว่า ถ้ากลายเป็นเร็นจิหนีไปคู่กับนิโอ(อ้างอิงแมทนาโงย่า)ล่ะ?? 5555+ อันนั้นจะเป็นยังไง)
ยุกกี้ดูมีราศีสุดๆ 555+ ส่วนซานะก็...
ฟิคนี้ฮาค่ะ ชอบๆ time has come
นิโอทำสะใจสุดๆ 5555+ ชอบๆ
อากายะน่ารักมากๆๆๆ >///< รักรองบุนตะ!
โฮกกกก ดีดดิ้นไปทั่วเตียงเล๊ยยย!! แง้วๆๆๆ
จะบ้าตายแล้ววอ้าาา
ตอนเเรกอ่านเเล้วช็อค อะไร! เปิดมาโศกเลยเร๊อออออ เเต่พออุฮิเเมนเขวี้ยงกระป๋องน้ำ(สนับสนุนการสร้างอาวุธโดยน้องหมู)ทีนี้หายยับ ฮาเเตกค่ะ!!!!! (28นี่ก็สุดๆ เเหม...พี่สะใภ้เข้าข้างน้องสามีมากกว่าอยู่เเล้วล่ะนิโอเอ๊ย//หลบกระป๋องน้ำ)
ตอนนี้อ่านเเล้วยิ้มทั้งตอนเลย หุบยิ้มไม่ลง กรามค้าง อร๊ากกกกกกกก อาคายันน่าร๊ากกกกกกกกกก น่าเเกล้งเป็นที่สุด!!!! ฮือๆ เเต่ก่อนมองยันเมะ ไปๆมาๆไหงยันเคะดร๊ายยยย อร๊ายยยยยยย(อิหรอบเดียวกับชิระซัง ฮ่าๆ)
ชิระซังเค๊!!!!!!!!!! หนูช่วยไซโคเองค่าพี่ซี>[](ไม่รู้ถามใคร เเต่อยากตอบ ข่าวดีมากค่าคุณพี่่~~~~!!!! อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)
คลั่งอีกคู่ อาคายะ น่ารักม๊ากมากกก > <
อาคายัน น่ารักมาก 5555
ยานางิ รักเด็ก 555>//<
ซานาดะ ไม่มีทางสู้ยูคิมูระ ได้ !! >< 28 ยังคงความกรี๊ดไว้
แต่งน่ารักเหมือนเดิมเลยค่าา ^^