FICTION THE PRINCE OF TENNIS [YAOI]

ตอนที่ 30 : 'Never End [ Kintarou X Ryoma ] :: 1 ::

Never End

Pairing : Tooyama Kintarou X Echizen Ryoma

: 1 :

          “ตัวใหญ่เท่ายักษ์ พ่นพิษจากปลายนิ้ว... จ้องถมึงทึงด้วยดวงตาที่สามตรงหน้าผาก เป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่พึ่งกลับมาจากอเมริกา น่ากลัวสุดๆไปเลยล่ะคินจัง”

          ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเริ่มต้นจากโอชิทาริ เคนยะเป็นพวกเพ้อเจ้อชอบแกล้งคน...

หรือว่าโทยามะ คินทาโร่เบาปัญญาหลงเชื่อ

แต่ที่แน่ๆ...

‘โคชิมาเอะ’ เป็นชื่อของคนที่อยากพบมากที่สุดในโลกไปแล้ว

และเมื่อได้พบกัน... ดวงตาเรียวคมเหมือนแมวคู่นั้นก็สะกดเขาเอาไว้อย่างง่ายดาย... ง่ายจนคินทาโร่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นนัก อาจเพราะ...ทีท่าไว้ตัวหยิ่งแสนหยิ่งนั้นทำให้เขารู้สึกสนใจ ไหนจะรอยยิ้มที่ราวกับจะเยาะหยันตรงมุมปากนั่นก็อีก

มันเป็นความรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจแปลกๆ... คินทาโร่ยอมรับว่าใจสั่นไปหมด

ตอนยังเป็นเพียงเด็กปีหนึ่งไม่รู้ประสา... เขาเข้าใจว่าความรู้สึกดังกล่าวคืออาการ ‘อยากจะเป็นเพื่อนด้วย’...ใช่ มันคงไม่มีอะไรมาก...

หากว่าเมื่อได้เป็น ‘เพื่อน’ กันแล้ว คินทาโร่ก็ยังไม่รู้สึกพอใจ

มันควรจะมากกว่านี้... ต้องสำคัญยิ่งกว่านี้อีกสิ

และในที่สุด...

ม.ปลายปีสามเขาก็ได้เจอกับโคชิมาเอะอีกครั้ง... เมื่อเห็นดวงหน้าคมสวยของอีกฝ่ายคินทาโร่ก็เข้าใจแจ่มชัดเลยทีเดียวว่าที่ผ่านมาตัวเองต้องการอะไรจากคนคนนี้ รู้ว่าร่างกายกำลังเรียกร้องอะไร

โคชิมาเอะ... ไม่สิ เอจิเซ็น เรียวมะ

ที่ฉันรู้สึกว่าไม่เคยพอ...

เพราะฉัน... ชอบนายนี่เอง

+++++

ถ้าเจ้าของรูปร่างสูงเพรียวพร้อมใบหน้าสวยที่แสนอวดดีนั้นเป็นที่สะดุดตา... อีกหนึ่งหนุ่มที่ดูท่าทางปราดเปรียวกะล่อนเองก็คงไม่ต่างกัน

เอจิเซ็น เรียวมะหรี่ตาลงเกือบปิด “นาย...?”

“จำฉันไม่ได้จริงดิ?”

เขาถูกถามด้วยคำถามนี้มาสามครั้งแล้ว

เรียวมะไม่อยากตอบว่า ‘จำไม่ได้’ มันคงพูดได้อย่างไม่เต็มปากเต็มคำนักเมื่อเขานั้น... จำได้ แถมยังจำได้ดีเสียด้วยแม้เวลาจะผ่านมาเกือบห้าปีแล้วก็ตาม

ทั้งที่เมื่อก่อนตัวก็เท่าๆกันแท้ๆ... เวลานี้เขาแทบต้องแหงนหน้าขึ้นมอง แขนขาที่เคยแลดูยาวเกะกะเก้งก้างนั้นเข้ารูปเหมาะสมกับร่างกายที่สูงใหญ่ผิดกับเขาลิบลับ เวลาเปลี่ยนคนไปมากก็จริง...แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมากขนาดนี้ ถึงขั้นเปลี่ยนลิงเป็นหนุ่มหล่อได้นี่ใช่ย่อยเลยนะ

“เฮ้ย” ‘หนุ่มหล่อ’ ครางเสียงอ่อย แววตาหม่นลง “จำกันไม่ได้จริงอ่ะ? นี่ฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลยเหรอ... ทีนายสวยขึ้นฉันยังจำได้เลย”

‘คนสวยขึ้น’ เหยียดยิ้มเล็กน้อย... จำได้ดีว่าคนคนนี้เป็นพวกขวานผ่าซาก คิดอย่างไรก็พูดออกมา แต่เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่ารูปลักษณ์กะล่อนแบบนี้มาพูดจาแบบนี้มันไม่ต่างจากพวกเพลย์บอยเจ้าชู้เลยสักนิด

“ก็...” เรียวมะแสร้งลากเสียงยาน “ถ้าไม่นับเสื้อลายแปลกๆที่นายสวม... แล้วก็ผมสีแดง บางทีอาจจะจำไม่ได้เลยจริงๆก็ได้”

“นายจำฉันได้!”

“ลืมลงก็บ้าแล้ว”

“งะ... งั้นฉันชื่ออะไร?”

ร่างสูงดี๊ด๊าวกนิ้วเข้าหาตัวเอง รอยยิ้มกว้างแผล่ไปทั่วใบหน้า

“โทยามะ คินทาโร่”

“นายจำฉันได้!!”

“ออกไมค์โรงเรียนเลยเอามั้ย?”

ร่างเพรียวหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่เพียงแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้โทยามะ คินทาโร่ใจชื้น... ร่างสูงไม่สามารถหุบรอยยิ้มลงได้เลย

คิดไม่ผิดจริงๆที่ย้ายมาต่อปีสุดท้ายที่เซงาคุ... กะแล้วว่านายต้องยังอยู่ที่นี่

“เอ่อ... ไปกินข้าวกันมั้ย? ฉันเลี้ยงเอง”

เรียวมะมองคนชวนก่อนจะเบือนหน้าหนีไปแอบยิ้ม แม้ว่าจะไม่พ้นจากสายตาแพรวพราวของคนมองแต่ก็ดีกว่ายิ้มให้เห็นตรงๆ

“ฉันพึ่งมาถึงโรงเรียนเมื่อกี้... นายมาดักรอแล้วก็ชวนฉันกินข้าวเลยเนี่ยนะ?”

“จริงสินะ นี่ยังเช้าอยู่นี่” เมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้นก็พอเดาได้ว่าคงกินมาแล้ว คินทาโร่ไม่อยากบอกว่าตัวเขาน่ะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักอย่างเพราะมัวแต่ตื่นเต้นจนไม่เป็นอันทำอะไร “แล้วนี่รู้ได้ไงน่ะว่าฉันมารอ?”

“ไม่รู้ก็บ้าแล้ว” รูปประโยคคล้ายก่อนหน้านี้เด๊ะ “โวยวายซะลั่นแถมยังโบกไม้โบกมือเรียกซะ... ฉันอยากจะทำเมินเดินหนีด้วยซ้ำไป” ท้ายประโยคอุบอิบเบาๆ

“อะไรเล่า ก็คนมันดีใจนี่นา”

“ดีใจก็เก็บอาการหน่อยก็ได้นี่”

“ฉันรอมาตั้งนานนะ... เก็บไม่ไหวหรอก”

เรียวมะชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง เสียงทุ้มที่แตกพร่าเพราะเจ้าตัวชอบส่งเสียงดังนั้นกลายเป็นเสน่ห์แบบแปลกๆไปซะแล้ว ท่าทางที่ดูเหมือนแข็งแกร่งแต่ทำโอนอ่อนนี่ก็อีก...กดดันให้ประหม่าแปลกๆจนร่างเพรียวอดไม่ได้ที่จะสร้างหน้ากากเย็นชามาสู้กับอีกฝ่าย

“เข้าโรงเรียนกันเถอะ...”

เรียวมะทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินนำเข้าไปก่อน คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะกระซิบตอบกลับมา

“ที่พูดน่ะ... เรื่องจริง”

พูด...อะไร...

จริงที่ว่านั่น... เรื่องรอฉันน่ะเหรอ?

...ไร้สาระน่ะ

+++++

“เฮ้ เอจิเซ็น... ยัยโอซาคาดะบอกว่าเมื่อเช้ามีผู้ชายแปลกๆมาทักนายเหรอ?”

หนึ่งในสามกลุ่มทรีโอเอ่ยถามขึ้นอย่างสนใจ โดยร่างสูงเพรียวที่พึ่งเดินเข้ามาเพียงชายตามองแล้วทิ้งตัวลงนั่งเงียบๆ ทว่าเมื่อทนกับแววตาเซ้าซี้ไม่ไหวก็จำต้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงพึมพำ

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”

“จะไม่มีอะไรได้ยังไงล่ะคะ ท่านเรียวมะ!” หญิงสาวเจ้าของทรงผมสองแกละที่คุ้นเคยกันดีถลามาใกล้ มือบางเกาะขอบโต๊ะของเอจิเซ็น เรียวมะพร้อมโน้มหน้าเข้าหา “ฉันเห็นนะคะว่าเขาน่ะหล่อ...เอ๊ย! ฉันเห็นนะว่าเขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์มากๆเลย”

“จะไปรู้เขาเหรอ...”

“ท่านเรียวมะอ่ะ! ยัยซากุโนะ... เธอช่วยฉันถามหน่อยสิ”

“อ๊ะ เอ่อ... โทโมะจังก็”

เรียวมะถอนหายใจหนักก่อนจะหยิบหนังสือวรรณกรรมภาษาอังกฤษขึ้นมาอ่านเล่นฆ่าเวลา ผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อนที่อาจจะเรียกว่า ‘สนิท’ ของเขา...ฟังดูบ้ามากเมื่อตั้งแต่ม.ต้นมาจนถึงตอนนี้ได้อยู่ห้องเดียวกันมาโดยตลอด ยัยผมแกละนั่นถึงจะชอบพร่ำบอกว่ารักเขาแต่ก็ฟังดูบูชาอะไรสักอย่างมากกว่าที่จะเป็นความรักเชิงชู้สาว ในขณะที่อีกคน...ก็นั่นแหละ เรียวมะรู้ดีว่ายัยคนนี้ก็ชอบเขา

แต่ในเมื่อเธอเลือกที่จะไม่พูดออกมา... ทำไมเขาต้องสนใจด้วยล่ะ?

“ฉันว่าเอจิเซ็นต้องปิดบังอะไรอยู่แน่เลย”

“ไม่เอาน่าโฮริโอะคุง... เดี๋ยวเรียวมะคุงก็โกรธหรอก”

ส่วนสามหนุ่มทรีโอก็เหมือนๆกับผู้หญิงสองคนนี้... อยู่ด้วยกันมาตลอด จากเมื่อก่อนที่ดูเหมือนจะเกรงๆเขาเดี๋ยวนี้ก็ชักกลายเป็นเล่นหัวกันขึ้นมา เรียวมะยอมรับว่าสนิทกับเจ้าพวกนี้ในระดับหนึ่งจึงไม่อยากถือสาให้มากความ แต่ถ้าเป็นคนอื่นทำล่ะไม่จบง่ายๆแน่

ร่างเพรียวปิดหนังสือในมือลงเมื่อหูสดับถึงเสียงรองเท้าส้นสูงของอาจารย์ แล้วก็ไม่ผิดจากคาดเมื่อประตูห้องเรียนถูกเลื่อนออกพร้อมกับการมาของหญิงร่างท้วมใบหน้าอ่อนโยน

“เอ้าๆ เจ้าพวกทโมนทั้งหลาย... นั่งที่กันได้แล้ว”

เรียวมะแปลกใจไม่น้อยที่อาจารย์ไม่ยอมเลื่อนประตูปิด... สังหรณ์บางอย่างกำลังบอกเขาว่า...

“วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ย้ายมาด้วยนะ สาวๆอย่ากรี๊ดกันล่ะ”

...ไม่จริงน่า...

...หรือว่า!?...

ยังไม่ทันได้ตกใจมากกว่านั้น... ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ดูคล่องแคล่วก็ผลุบเข้ามาภายในห้อง รอยยิ้มกว้างส่งผ่านไปถึงนัยน์ตาจนมันพราวระยับสดใส

“หวัดดี ฉันโทยามะ คินทาโร่... ย้ายมาจากโอซาก้า ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

+++++

มีตุนไว้อีกตอนเท่านั้น *ฮา*

คินจังหล่อเนอะ ฮิ้วววว ยังหารูปที่ดูเมะๆไม่ได้... ไว้เดี๋ยวหามาให้ค่ะ =.,=

เสียใจมากกกกที่เมื่อวานไม่ได้อัพฟิควันเกิดชิระ TvT; ตอนนี้กำลังเร่งเขียนอยู่แต่ยังมึนๆอยู่เลย วันนี้ออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเดินจนขาขวิด โฮ้ยยยย แย่มาก

เจอกันตอนหน้าค่ะ :D