ตอนที่ 25 : 'Un Soir [ Yuuta x Mizuki ]
Un Soir
Pairing : Fuji Yuuta x Mizuki Hajime
“นี่ยูตะคุง...เมื่อไหร่จะยอมให้ฉันไปบ้านนายสักทีล่ะ?”
“ถะ...” ฟูจิ ยูตะเบิกตากว้าง หน้าแดงก่ำ “ถามอะไรแบบนั้นครับ คุณมิสึกิ!!”
มิสึกิ ฮาจิเมะหรี่ตาลงพร้อมกดเสียง “เห”
“ผะ...ผม...”
“เจ้าบ้า! นี่นายคิดเลอะเทอะอะไรอยู่กันหา!”
จบด้วยการดีดหน้าผากหนุ่มรุ่นน้องไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ ดวงตาจิกมองอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอก “ฉันต้องการเก็บข้อมูลลับของฟูจิ ชูสึเกะ พี่ชายนายต่างหาก นี่คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย”
“ก็...ก็คุณมิสึกิ...”
ยูตะยังตะกุกตะกักเหมือนคนไปต่อไม่ถูก ใบหน้ายังขึ้นสีจัดซึ่งดูยังไงก็ไม่เข้ากันกับลุคโหดๆของเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย
มิสึกิลากสายตามองสบ นิ้วเรียวยกขึ้นม้วนเส้นผมที่ตกลงปรกด้านหน้าอย่างที่ติดเป็นนิสัย
“ฉันทำไม? ไม่ต้องพูดมากเลย นายมันลามก”
“ผมเปล่านะครับ!”
“ฉันจะไปบ้านนาย”
คนอ่อนวัยกว่ารีบเดินไปดักหน้า พยายามแจกแจงอย่างใจเย็น “คืองี้นะฮะคุณมิสึกิ...”
“อะไร?”
ร่างบางเขม่นตาใส่ด้วยท่าทางเอาเรื่อง เล่นเอาคนที่มีจุดประสงค์คือต้องการอธิบายนั้นถึงกับคิดไม่ตก อยากจะพูดอ้อมๆแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง ท้ายที่สุดถึงถอนหายใจออกมาเบาๆ
“พี่เค้า...ไม่ค่อยถูกชะตากับคุณมิสึกิเท่าไหร่นี่ครับ”
มิสึกิชะงักไปพร้อมเอียงคอมอง ดวงหน้าหวานนั้นถึงกับฉายแววเขวไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดออกมาได้ตรงประเด็นขนาดนี้
“เฮอะ” เขาเชิดหน้าทว่าเลี่ยงสายตาหนี “พี่นายนี่ก็อคติเป็นบ้าเลย แค่เรื่องครั้งนั้นทำไมต้องเกลียดหน้าฉันด้วย”
“เรื่องแค่นั้นเหรอครับ?” ยูตะงึมงำ ดวงตาหรี่ลงราวกับเอือมระอาโดยฝ่ายที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นถึงกับของขึ้น “คุณเกือบทำไหล่ผมเสียจนอาจจะเล่นเทนนิสไม่ได้อีกเลยนะครับ”
“แล้วมันเสียมั้ยล่ะ!”
“ก็เพราะแบบนี้พี่เค้าถึงได้แค่เมินคุณไง เกิดผมเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆคุณคงต้องเจอฝันร้ายไปชั่วชีวิตแน่ๆ”
ร่างเพรียวยกยิ้มมุมปากราวกับจะเยาะ “โฮ่ กลัวจังเลย”
ท่าทางอวดดีนั้นส่งผลให้ยูตะที่มองอยู่อยากยื่นมือไปบิดแก้มใสๆนั้นทันที ทว่าก็ห้ามใจและยั้งมือเอาไว้ทัน
“ไม่กลัวก็ดีแล้วล่ะครับ งั้นก็อย่าไปยุ่งกับพี่ผมเลย”
มิสึกิเงียบไปสักพัก
“ไม่ได้!”
“หา?”
“มาหงมาหาอะไรเล่า ไม่ได้ก็คือไม่ได้!” เสียงหวานย้ำหนัก “ฉันต้องการข้อมูลของฟูจิ เขาเป็นถึงคู่ปรับที่ฉันยอมรับเชียวนะ”
“แต่พี่เค้าไม่ได้คิดแบบนั้นกับคุณมิสึกิเลยนี่ครับ...”
“เมื่อกี้พูดว่ายังไงกันนะ” หนุ่มรุ่นพี่เริ่มยัวะ “หา ยูตะคุงงง?”
ยูตะยิ้มแหย “เปล่านี่ฮะ”
“เหรอออ”
มิสึกิลากเสียงยาวพร้อมยกแขนขึ้นกอดอกอีกครั้ง
“งั้นก็ดี...พาฉันไปบ้านนายได้แล้ว”
“ก็บอกแล้วไงครับว่าเรื่องนั้นน่ะมัน...”
RRrrrr~
ยูตะชะงัก ล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา พร้อมมองมิสึกิที่เมินหน้าไปทางอื่นเป็นเชิงขออนุญาต
ถึงจะทำท่าทางไม่สนใจแต่เขาก็รู้ดีว่ามิสึกิต้องเปิดหูฟังอยู่แน่นอน
“ครับ”
[ยูตะเหรอ? พี่เอง]
เขากระพริบตาสองสามทีก่อนจะหงายหน้าจอดูก็พบว่าเป็นชื่อของพี่
“อ่า ฮะ...พี่อะไรรึเปล่าครับ?”
[วันนี้พี่สาวเค้าไม่กลับบ้านนะ เห็นบอกว่ามีงานดึกเลยจะค้างที่ทำงานเลยน่ะ]
“ครับๆ”
[พี่เองก็คงไม่กลับ พอดี...พอดีมีธุระกับเทะสึกะนิดหน่อยน่ะ วันนี้พี่เลยอาจจะค้างบ้านของเค้า ยังไงก็หาข้าวทานให้เรียบร้อยนะ มื้อเย็นพี่คงซื้อไปฝากไม่ได้]
ปกติพี่สาวคนโตจะเป็นคนทำอาหารทุกมื้อ ถ้าวันไหนลำบากหน่อยก็จะบอกล่วงหน้าแล้วฟูจิ ชูสึเกะก็จะเป็นฝ่ายจัดการซื้อเข้ามาตุนไว้ทันที
วันนี้ไม่อยู่ทั้งคู่คงต้องหากินเองซะแล้วแฮะ...
“ได้ครั...” ยูตะนิ่งไปเล็กน้อย คิ้วพลันขมวด “เดี๋ยวก่อนนะฮะ พี่ว่าพี่ค้างบ้านใครนะครับ?”
ถึงตอนนี้มิสึกิไม่ใช่แค่หูผึ่งแต่กลับยื่นหน้ามาฟังใกล้ๆอย่างสนอกสนใจทันที
ร่างสูงเหลือบหางตามองแล้วทำเป็นไม่สนใจทว่าก็ก้าวถอยห่างออกมาอีกเล็กน้อย เป็นเหตุให้อีกฝ่ายจิ๊ปากขัดใจ
[เทะสึกะน่ะ]
“ธุระอะไรงั้นเหรอครับ?”
[เอ่อ แหม...] เสียงฟูจิหัวเราะแผ่วๆเหมือนกำลังคิดหาข้อแก้ตัวนั้นยิ่งทำให้ดูไม่น่าไว้วางใจ [เรื่องในชมรมนั่นแหละ เราจะวางแผนอะไรกันนิดหน่อยน่ะ]
“เหรอฮะ” แน่ล่ะว่าร้อยทั้งร้อยก็ไม่เชื่อ เด็กฟังยังรู้เลยว่าพี่โกหก “ทั้งคืนเลยเหรอฮะ?”
[ไม่เอาน่า ยูตะ]
เสียงร้องแนวตัดพ้อนั้นเรียกให้เขาถึงกับคลายปมคิ้วที่แทบผูกเป็นโบว์ออกช้าๆ อย่างน้อยเขาก็โตพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วนะ ถึงแม้พี่จะปิดบังเรื่องที่มีความสัมพันธ์เกินเลยกว่าเพื่อนกับกัปตันทีมของตัวเองอย่างคุณเทะสึกะ แต่เขาที่เป็นน้องชายก็ย่อมต้องรู้
คนอยู่บ้านเดียวกันมันปิดความลับไม่อยู่หรอก
...อย่างน้อยๆก็ครอบครัวของเราล่ะนะ
ยูตะถอนหายใจ “เข้าใจแล้วล่ะครับ”
[อื้อ ขอบคุณนะยูตะ] ปลายสายเริ่มยิ้ม ฟังจากเสียงก็เดาออก [ไว้พรุ่งนี้พี่จะซื้อขนมอร่อยๆที่ยูตะชอบไปฝากนะ ไถ่โทษที่วันนี้ทำให้เธอต้องทานข้าวคนเดียว]
ร่างสูงไม่ฟัง ถามอย่างขวานผ่าซาก “พรุ่งนี้พี่จะไปโรงเรียนรึเปล่า?”
เป็นคำถามที่แม้แต่มิสึกิซึ่งคอยวิเคราะห์ฟังอยู่ใกล้ๆและขึ้นชื่อว่าหน้าหนานั้นถึงกับหน้าขึ้นสี ด้วยรู้ดีว่าประโยคคำถามนั้นแฝงนัยอะไร
หนอย ไอ้เด็กบ้านี่...ถามซะหน้าตายทีเมื่อกี้ล่ะมาทำเขินเขา!
มันน่านัก!!
“พี่ฮะ?”
[...]
ติ๊ด!
ยูตะสะดุ้งเล็กน้อย “วางไปซะแล้วแฮะ”
“มันก็สมควรอยู่หรอก!”
ตาคมเหลือบมอง “ทำไมล่ะครับ? ผมก็แค่ถาม อะ...เอ่อ...”
ตอนแรกเขาก็ว่าจะไม่คิดอะไรนะ แต่พอเห็นหน้าแดงๆของมิสึกิเข้าก็เริ่มจะเข้าใจว่าตัวเองพูดตรงเกินไปมากขนาดไหน
“ลองคิดซิว่าถ้านายอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับฟูจิคุงเค้าแล้วมีน้องชายถามขวานผ่าซากเอาแบบนี้ นายจะตอบยังไง?”
ถึงตรงนี้เขากระตุกยิ้มขัน ตาพราวเล็กน้อย “ยังไงคืนนี้บ้านผมก็ว่างแล้ว คุณมิสึกิอยากลองมาดูมั้ยล่ะครับ แล้วมาดูกันว่าพรุ่งนี้...”
มิสึกิเบิกตาค้างมองคนตรงหน้าที่หัวเราะหึๆในลำคอพร้อมเว้นช่วงประโยคได้ชวนให้คลั่งมาก
“คุณจะได้มาโรงเรียนมั้ย~”
“เด็กบ้า!”
+++++
เรื่องนี้เขียนไว้เมื่อนานมากๆแล้ว -0-;
ยังไม่เคยลง วันนี้มันไม่มีอะไรจะลงเลยไปคุ้ยมาจนเจอ (ฮา)
ก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ :D
อยากเขียนถึงเก๋... แต่เบื่อม่อชี่แล้ว เขียนเทะเก๋จะมีคนอ่านมั้ย? =.,=
ปล. ที่บอกว่าเบื่อชี่โกหกจ้ะ
ปล 2. เจอกันตอนหน้า >w<
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มิสึกิซังน่ารักกกก ยูตะนายแสบมาก ไม่คิดว่าจะหยอดใส่มิสึกิซังแบบนี้ 555555555
ฮ่าๆ ยูตะนายน่ะถามแบบไม่คิดอะไรนะแต่ฝ่ายนั้นเขาคิดนะเฮ้ย ไปค้างบ้านเทะสึกะแล้วยังจะไปถามพี่เขาว่าพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนมั้ย เป็นใคร ใครก็คิดยูตะเอ๊ย
ยูตะทะลึ่งอ้ะ>//<ไปติดจากใครมาเนี่ย
"พรุ่งนี้จะไปโรงเรียนรึเปล่า"พูดตรงเกิ๊นนนน(รึหนูสมองไวเกินไป?อ่านปุ๊ปเก็ทเลย)
อ๊ากก~ ยูตะทะลึ่งนะ แต่ก็น่ารักอะ ><
หาคู่นี้อ่านมานานนนนนนนนนนนนนน
ยูตะ...ทะลึ่งอ่ะ มิสึกิโมเอววววววววววว้
//ดาเมจกระแทก นอนตายเพราะความโมเอ้
ยูตะ ตรงไป !!
คู่นี้น่ารัก <3
..ว่าแต่วันพรุ่งนี้ฟูจิไปโรงเรียนไม๊เอ่ย ^^
ปล. อย่าเบื่อชี่เลยค่า เด๋วเรื่องก็ขาดสีสันแย่ ^o^
ยูตะลามกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย 555+
อยากอ่านที่เบะเป็นเคะ เบะเป็นเคะ ~
รีบมาอัพต่อน้า
อยากให้อัพคู่โซซานต่อในอีกบทความด้วยแหละ แฮ่ๆ
คุณพี่เขียนครบทุก รร.แล้ว *****เมพขริง บันไซๆๆๆๆๆ
เอาจริงๆ ปลื้มมาก รู้สึกต้องเป็นผู้เชื่ยวชาญถึงจะเขียนฟุโดได้ โอ้วววววววววววว
ชอบประโยคนี้จังเลย "พรุ่งนี้จะไปโรงเรียนรึป่าว"
ว่าแต่สรุปแล้วมึสึกิจะไปบ้านยูตะอีกไหม?
แล้วฟูจิจะไปโรงเรียนได้รึป่าว 555+
ปล.เบื่อชี้เหมือนกันค่ะ ชี่ม่อ แต่งเรียวเก๋ดีกว่า แต่คุณแต่งมาก็อ่านได้หมดแหละค่ะ สู้ๆ( ' ' )V
(ที่บอกว่าเบื่อชี่โกหก แต่ที่บอกว่าอยากให้แต่งเรียวเก๋นี่จริงๆนะ ^^)
ไรเตอร์รู้ได้ยังไงคะว่าอิวูล์ฟกำลังเสี้ยนคู่นี้อยู่! *สครีมกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง*
โอ๊ยยยย ยูตะมิสึกิเป็นอีกคู่ที่อิวูล์ฟรักมากสุดๆ (แต่ก็หายากมากเช่นกันเลยไม่ค่อยได้สครีม หรือวูล์ฟหาไม่เจอเองฟะ...) มาเจอแบบนี้เข้า...โอ๊ยยย แดเมจจจจ ดิฉันโดนทำร้ายยยยย
ยูตะน่ารัก...ตรงไปตรงมาระดับเมพ! เมพ! เมพ!! ทีเป็นเรื่องของตัวเองล่ะทำเขิน เอร๊ยยยย เก๊าหลงรักเด็กคนนี้อ้ะ! แต่ที่หลงรักกว่าคือคุณมิสึกิค่ะ โอ๊ยยย ดิฉันรักเคะแร่ดจริงๆ เลยให้ตายสิ (ทั้งมิสึกิทั้งเก๋ อิวูล์ฟหลงรักแทบบ้าเลยล่ะ ฮา~)
ประโยคสุดท้ายของยูตะได้ใจที่สุดในโลกหล้า แต่ที่สำคัญกว่าคือ...คำสุดท้ายของคุณมิสึกิ -- โมเอ้แดเมจมาก! คุณมิสึกิโมเอ้!!! แอร๊ยยยยยย
ฮือ ไรเตอร์ทำวูล์ฟเสี้ยนคู่นี้อะ TvTb รับผิดชอบด้วย! (me/โดนตรบ ฮา ล้อเล่นค่ะ)
เขียนอะไรมาก็จะอ่านค่า^[]^
กร๊กกกกกก ถามซะหน้าตาย ทีนี้ล่ะมาหน้าแดงงง กรั่กๆๆๆ
เขียนไรก็ได้อ่านหมดแหละค่ะ =.,=
ยูตะนี่ล่ะก็ ทะลึ่งงงง อริ๊อร๊างงงงงงงงงง<<<เขาไม่ได้พูดกับเเก- -;;;;;;;;;
เทะเก๋ก็อ่าน ชี่เก๋ก็อ่าน พี่เขียนมาอ่านหมดทุกคู่ค่ะ!!!!!!!