คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 อะไรกัน...........???
ตอนที่ 2 อะไรกัน...........???
Kris
“บ้าจริง” ผมนั่งลงที่เตียงพร้อมกับถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย
“มันเกิดขึ้นได้ไงนี่” ผมทิ้งตัวลงนอน แล้วยกมือมากุมขมับ ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ เพราะผมเองก็ยังไม่เข้าใจกับความรู้สึกในครั้งนี้
“เอ้าไอ้คริส...อยู่นี้เอง” เสียงใสๆ ของชายหน้าหวานที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง
“ทำไม มีอะไรหรือเปล่าไอ้ฮาน” ผมลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
“มึงเปิดคอมทิ้งไว้น่ะ .........มึงเป็นไรหรือเปล่าวะ ไม่สบายหรือเปล่า ดูมึงแปลกๆยังไงก็ไม่รู้”
“เปล่านี่”
“แต่จะว่าไป มึงก็ไม่แปลกเท่าไอ้ชานยอลหรอก” ชายหน้าหวานอย่างลูหานจัดของไปคุยกับผมไป ของเยอะจริงนะมึงคงจะไปเที่ยวมาอีกล่ะสิ เที่ยวได้แม่...งทุกวันเลย
“เอ่อ....มึงคิดได้ไงเอากูไปเปรียบกับไอ้ชานยอลมัน”
“ฮิฮิ...นั้นสินะ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ นั่งทำตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ไม่ยอมกระพริบตาเลยแม้แต่น้อย ทำอย่างกะโดดขโมยจูบแรกไปยังไงอย่างงั้นแหละ”
“อ้ะ...O_O” ผมถึงกับสำลักอากาศกับประโยคช่วงท้ายของไอ้หน้าหวาน
“นึกภาพแล้วยังฮาไม่หาย ออกไปดูด้วยกันไหมวะ ตอนนี้มันคงยังไม่เปลี่ยนหน้าหรอกวะ”
“กูขอผ่าน มึงไปเถอะ” จะให้กูออกไป กูว่ากูต้องทำหน้าเอ๋อแข่งกันกับมันแน่เลย
หลังจากที่ลูฮานเพื่อนคนสนิทของผมออกจากห้องไปแล้วผมก็ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ผมนอนคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวผม จนผมเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกทีนี่ก็ปาไปสองทุ้มแล้ว ผมเดินออกมาด้านนอกด้วยอาการงัวเงีย พอผมออกมาจากห้องปุ๊บ ผมก็ชนเข้ากับอะไรไม่รู้ปั๊บ
“โอ้ย....=o=” ผมเอานิ้วมือมาขยี้ดวงตาทันที เพื่อให้ตัวเองมองเห็นสิ่งตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น อะไรกันนะที่มันบังอาจมาขวางทางเดินผม
“เอ้าพี่...ตื่นแล้วหรอ” ไอ้สิ่งที่ขวางผมมันเป็นสิ่งมีชีวิตครับ ไม่ตายดีแน่แกบังอาจมาขวางทางฉัน!!!!!
“ชานยอล!!!” ผมตกใจหลุดเสียงหลง ทำไมครับก็ไอ้ชานยอลไง ไม่ใช่ผีจะตกใจทำไม
“ครับ” มันยิ้มโชว์ 32 ซีกให้ผมดู นี่มันมาในอารมณ์ไหนกันแน่ครับ
“ตุ้ยจัง หลับเป็นชาติเลยนะครับ หิวหรือยังครับไปหาอะไรกินกันไหม๊” เถาเดินเข้ามาถามผม
“ฉันหิวแล้วๆๆ” ไม่สิผมต้องเป็นคนตอบ แล้วนี้อะไร ไอ้ชานยอลเล่นตอบตัดหน้าผมอย่างร่าเริงเกินคนทั่วไปเขาทำกัน
“ก็ดีเหมือนกัน พี่ก็เริ่มจะหิวขึ้นมาแล้ว” ได้ทีที่ไอ้ชานยอลมันเงียบ ผมก็เลยมีโอกาสแสดงความคิดของผมบ้าง
เราทั้งสามหนุ่ม(สุดสูง)ของ EXO เดินตรงไปยังห้องครัวทันที เมื่อไปถึงก็เห็นเพื่อนร่วมทีมอีก 9 คนกำลังนั่งทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆกับเลย์ เพื่อนสนิทอีกคนของผม
“เดี๋ยวผมตักข้าวให้นะครับ” เถาหันหน้ามาบอกผม
“อ้า!!!.....หน้าอร่อยจังเลย” คนบ้าตัวจริงอย่างชานยอลพูดขึ้น หมอนั้นนั่งอยู่ตรงข้ามกับผมมันจะทำท่าดีใจสุดๆทุกทีที่ได้กินอาหารฝีมือดีโอ
บทสนทนาของเราทั้งสิบสองเต็มไปด้วยเรื่องราวของการไปเที่ยวและพักผ่อน คือช่วงนี้เป็นส่วนพักยาวของพวกเราอะครับ เราทำการแข่งขันอย่างไม่หยุดไม่หย่อนเป็นเวลายาวนานถึง 1 ปี กับอีก 2 เดือน ได้พักบ้างก็แค่สองสามวันเท่านั้น ครั้งนี้เราหยุดยาวเป็นระยะเวลา 1 เดือนเต็ม เราจึงคุยกันถึงเรื่องที่จะทำกันใน ระยะเวลา 1 เดือนนี้ อย่างเถากับลูฮานก็บอกว่าจะกลับไปหาครอบครัวที่ต่างจังหวัด ส่วนเลย์บอกว่าจะไปเที่ยวที่ประเทศจีนกับครอบครัวของเขา ทุกๆคนต่างมีจุดหมายที่จะไปกัน ผมก็คิดอยู่ว่าจะไปหาครอบครัวที่แคนนาดา แต่พอโทรไปบอกคุณแม่ที่แคนนาดาว่าผมจะกลับไป คุณแม่ก็บอกผมว่าตอนนี้แม่ไม่ได้อยู่ที่แคนนาดา แม่มีงานที่ออสเตรเลีย เป็นงานที่ใหญ่มากจะกลับแคนนาดาก็ปาไปสามเดือน ผมก็เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีในเดือนนี้
นี้ผ่านไปสองวันแล้วกับเวลาในการพักผ่อนของเหล่า EXO ผมอยู่ที่หอพักนักกีฬาEXO ตอนนี้มีแค่ผมเท่านั้นครับที่อยู่ที่หอพักนี้ มันน่าเบื่อมากครับไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ เมื่อวานผมก็เพิ่งออกไปชอปปิ้งมา วันนี้ผมจะทำอะไรดีล่ะ ผมเดินไปเดินมา
“จริงสิ ยังออกแบบฟอนต์ไม่เสร็จเลยนี่หว่า” ผมเดินไปนั่งหน้าจอคอมทันที
ออกแบบฟอนต์มันเป็นการบ้านของผมครับ ตอนนี้ผมยังเรียนอยู่เลย ผมเรียนคณะออกแบบนิเทศ คือผมไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้เพราะเป็นสิทธิพิเศษของนักกีฬาทีมชาติ แต่ผมจะต้องทำงานส่งให้ครบทุกชิ้นเพื่อคะแนนที่หวังไว้คือ เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พอผมคิดถึงเรื่องเรียนผมก็คิดได้ว่าเวลาว่างๆของผมนี้ ผมจะไปทำอะไร
.
.
.
.
เช้าวันต่อมาหลังจากที่ผมจัดการเรื่องการบ้านของผมเสร็จเรียบร้อย ผมเตรียมของใช้สำคัญๆของผมใส่ลงกระเป๋าเป้ วันนี้ผมจะไปเที่ยวรอบเมืองครับ ไปหาเก็บภาพบรรยายกาศดีๆไว้สะหน่อย แต่ว่า....ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวท้าวออกจากเขตหอพัก ผมก็พบกับ
“เอ้าพี่คริส!!!”
“ชานยอล....” มาได้ไงวะ ไหนบอกว่าจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับครอบครัวไม่ใช่หรือไง
“พี่จะออกไปไหนอะ” ไม่ต้องมาถามเลยนายนั้นล่ะ จะไปไหน ไอ้กระเป๋าใบใหญ่ที่นายสพายอยู่นั้นมันคืออะไร
“นายนั้นแหละจะไปไหน” คนตรงหน้าผมทำหน้างงแบบเด็กอายุ 3 ขวบเขางงกัน ใส่ผม
“ผมก็กลับมาพักที่หอสิ”
“ไหนว่านายจะไปเที่ยวกับครอบครัวนาย”
“เอ่อ พอดีมันไม่มีใครอยู่อะครับ” อะไรวะมันเกี่ยวอะไรกันกับไม่มีใครอยู่ นายคุยกับฉันอยู่หรือเปล่าชานยอล
“อะไรของนาย”
“ก็ทุกคนเขาไปหาพี่สาวผมที่อังกฤษกันหมด ไม่มีใครอยู่บ้านเลย”
“ก็ไหนนายบอกพวกเขาล่วงหน้าไว้แล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็บอกแล้ว.......”
“แล้ว”
“ผมบอกผิดเดือน..........” เอาละ ผมอยากจะขอตายตรงนี่ล่ะ
“เฮ้ย............”
“พี่จะบ่นทำไมนี่ ผมซิต้องบ่น ที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนในช่วงวันหยุดแบบนี้”
“เรื่องนั้นนายผิดเอง”
“รู้แล้วละน่าไม่ต้องย้ำ แล้วพี่จะออกไปไหนนี่”
“ทำไม.....”
“ไปด้วยได้ปะ...........” ว่าแล้ว เอาอีกแล้ว ไอ้เล่นติดคนอื่นแจนี่ให้ที่หนึ่งเลย
“แค่ไปหาถ่ายรูป รอบๆเมือง น...นาย..ไม่ต้อง-----”
“ผมไปด้วยๆๆๆ” ให้ได้งี๊สิวะไอ้คริส มึงจะเจอวันที่สงบๆสักวันกับเขาบ้างไหม๊ล่ะทีนี้
ว่าแล้วไอ้ชานยอลมันก็วิ่งเข้าไปในหอแล้วก็รีบวิ่งออกมาหาผมในเวลาไม่เกินหนึ่งนาที
“ให้ตายเหอะ....”
“พี่ว่าไรนะ”
“......เปล่า”
“O3O”
Chanyeol
นี่ผม ไม่จริงอะจูบแรกของผม จะบ้าหรือไง ปาล์ค ชานยอล มันเป็นไปไม่ได้ แกคิดบ้าอะไรอยู่ ผมนั่งนิ่งที่พื้นอยู่นาน ผมเอาแต่ถามกับตัวเองว่าเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นนั้น มันคืออะไร
“ชานยอล”
“..............”
“ชานยอล”
“................”
“พี่ลู พี่ชานยอลเป็นไรอะ”
“ชานยอล”
“..........”
“พี่ว่ามันไปเฝ้ายานแม่แล้วละเซ”
“พี่ชานยอล”
“ไม่ต้องไปเรียกมันแล้วหละ เรียกไปตอนนี้ มันก็ไม่ได้ยิน พี่เอาของไปเก็บก่อนดีกว่า”
“งั้นผมเล่นคอมรอนะ”
“อืม.......”
“พี่ลูเดี๋ยวก่อน!!!”
“อะไร”
“นี่มันอะไร ของใครนี่”
“ไหน อ๋องานไอ้คริสมันอะ เดี๋ยวยุบไว้ก่อนก็ได้”
“ครับ”
“ชานเอ้ย...ชานยอล”
“ไหนพี่บอกว่าไม่ให้ไปเรียกไง”
“ก็มันน่าแกล้งดี พี่ว่าพี่ถ่ายรูปมันเก็บไว้ดีกว่า ฮาดี”
“ถ้าพี่ชานยอลรู้เข้าต้องงอแงแน่ๆเลย”
“ได้ละ พี่เอาของไปเก็บก่อนแหละ”
ผมไม่รู้จริงๆครับว่าใครจะมาทำอะไรกับผมบ้าง ตอนนี้ในหัวของผม ทุกๆอย่างในตอนนี้เต็มไปด้วยฉากๆนั้น โอ้........ไม่นะ.........
Careless, careless. Shoot anonymous, anonymous. Heartless, mindless. No one. Who care about me
Careless, careless. Shoot anonymous, anonymous. Heartless, mindless. No one. Who care about me? !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“โอ้ย!!!!~~~~” ไอ้พี่หน้าหวานเดินเอาโทรศัพท์เข้ามาฟาดที่หัวผมอย่างจังและอย่างแรง
“เห็นมันดังนานละ” พี่ลูยื่นโทรศัพท์มาจ้อที่หน้าผม
“แม่....” ผมรับโทรศัพท์มาจากพี่ลูแล้วพบว่าคนที่โทรมานั้นเป็นคุณแม่ คนที่ผมรักที่สุดในโลก
“ครับ แม่...........แม่ครับเดี๋ยวเดือนธันวานี้ยอลจะกลับไปบ้าน นะ...................แล้วก็จะพาทุกคนไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นด้วยกัน........... ใช่ครับ หนึ่งเดือนเต็มๆเลยหละ............คิดถึงแม่เหมือนกันครับ...........ไว้เจอ กันนะครับ”
จริงๆแล้วผมคุยกับแม่ผมเป็นชั่วโมง แต่บทสนทนาเมื่อกี้นี่คือสรุปใจความมาให้อ่านแล้วครับ ไม่งั้น 5 หน้ากระดาษก็ไม่จบหรอก พอได้คุยกับคุณแม่แล้วผมก็ลืมเรื่องนั้นไปสนิทเลย คิดแต่เรื่องที่จะไปเที่ยวในอีกไม่กี่วันนี้
ผมกลับมาที่บ้าน ~~~~~~~~~
.
.
.
ทำไมมันเงียบแบบนี้นะ
“แม่ครับ!!! พ่อครับ!!!!!!! หายไปไหนกันหมดนะ”
ผมเดินสำรวจจนทั่วบ้านทั้งในสวนในตัวบ้าน ก็ไม่มีใครสักคน นี้คุณแม่คิดแกล้งอะไรผมหรือเปล่านะ ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณแม่
“แม่ครับตอนนี้อยู่ที่ไหนกันครับ ผมมาถึงบ้านแล้วนะ...........ก็ผมบอกว่าผมจะกลับมาบ้านไง..................จริงหรอครับ!!!!!!!!...........ToT.............ผมผิดเองหละครับ................อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่คนเดียวก็ได้ คิดถึงบ้านหลังนี้อยู่เหมือนกัน..............ครับแล้วผมจะโทรหาอีกนะครับ”
ถึงจะพูดว่าผมจะอยู่ได้ แต่ไม่จริงเลยครับผมไม่ชอบอยู่คนเดียว ผมนอนไม่หลับเลย ถึงจะเปิดทีวีทิ้งไว้ เปิดไฟมันทุกดวงในบ้าน แต่ผมก็กลัว ผมอยู่คนเดียวไม่ได้มาตั้งแต่เด็กๆ นี้ผมบ้าหรือไงนี่ทนฝืนตัวเองอยู่แบบนี้ได้ไง พรุ่งนี้ผมจะกลับไปที่หอพัก EXO หวังว่าพี่คริสคงจะอยู่นั้นนะ ไม่หนีไปอยู่กับสาวๆนะ มันจะดีกว่าการให้ผมมาอยู่คนเดียวแบบนี้ตลอดทั้งเดือน
“เอ้าพี่คริส!!!” ผมรีบเรียกพี่คริสทันที เพราะดูเหมือนว่าพี่เขากำลังจะออกไปที่ไหนสักแห่ง วันนี้สะพายเป้ใหญ่กว่าทุกวันแฮะ แล้วก็มีกระเป๋ากล้องอีกพี่คริสจะออกไปไหนนะ
“ชานยอล....” พี่คริสหันมามองผม ออกอาการแบบ ตื่นๆหน่อย ทำไมต้องตื่นผมด้วยหละ
“พี่จะออกไปไหนอะ”
“นายนั้นแหละจะไปไหน” ผมไม่อยากจะบอกเลยว่าผมจะ
“ผมก็กลับมาพักที่หอสิ”
“ไหนว่านายจะไปเที่ยวกับครอบครัวนาย” อย่าพูดเหมือนกำลังผลักไสผมได้ไหม๊ พี่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของผมแล้วนะ ในตอนนี้พี่คือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม
“เอ่อ พอดีมันไม่มีใครอยู่อะครับ” ผมพูดแบบนี้เข้าใจไหม๊ว่าผมอยู่คนเดียวไม่ได้
“อะไรของนาย” อะไรหมายความว่าไง พี่ไม่เข้าใจผมหรอไง
“ก็ทุกคนเขาไปหาพี่สาวผมที่อังกฤษกันหมด ไม่มีใครอยู่บ้านเลย” ผมบอกละเอียดแล้วนะพี่ที่นี่
“ก็ไหนนายบอกพวกเขาล่วงหน้าไว้แล้วไม่ใช่หรอ” มันก็ใช่
“ก็บอกแล้ว.......”
“แล้ว” ทำไมต้องเค้นคำตอบจากผมหนักหนานะ ถ้าบอกความจริงออกไปแล้วอย่าว่าผมนะ
“ผมบอกผิดเดือน..........”
“เฮ้ย............”
“พี่จะบ่นทำไมนี่ ผมซิต้องบ่น ที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนในช่วงวันหยุดแบบนี้”
“เรื่องนั้นนายผิดเอง”
“รู้แล้วละน่าไม่ต้องย้ำ แล้วพี่จะออกไปไหนนี่”
“ทำไม.....”
“ไปด้วยได้ปะ...........” อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวเลยนะครับ ผมขอร้อง
“แค่ไปหาถ่ายรูป รอบๆเมือง น...นาย..ไม่ต้อง-----”
“ผมไปด้วยๆๆๆ” ไม่รอให้พูดประโยคนั้นจบหรอก ผมรีบวิ่งเอากระเป๋าของผมเข้าไปวางไว้ในหอพักแล้วรีบวิ่งออกมาหาพี่เขาทันที
“ให้ตายเหอะ....”
“พี่ว่าไรนะ”
“......เปล่า”
“O3O”
ผมได้เก็บภาพสถานที่ต่างๆเยอะพอสมควร นี่ก็บ่ายแล้วผมถ่ายรูปจนลืมเวลาเลยหรอนี่ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ตอนนี้ก็บ่ายแล้วท้องของผมมันคงทนต่อไปไม่ไหวแล้วหละ
ว่าแต่....ตั้งแต่ผมมาถ่ายรูปในสถานที่ที่ 4 นี่ทำไมบรรยากาศมันไม่เหมือนตอนสถานที่ 3 ที่ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้นะ
.
.
.
“ชานยอล.....” เฮ้ยผมลืมมันไว้ไหนนี่ อย่าบอกนะว่ามัน........
“ไอ้ยอล.....”
ผมกดโทรศัพท์ไปที่เบอร์ ตัววุ่น เบอร์ไอ้ชานยอลนั้นแหละครับ
“รับสิๆ” ผมโทรไปเป็นรอบที่ร้อย (ไม่จริงครับแค่สามรอบ) ไม่มีใครรับเลย นี่มันลืมโทรศัพท์อีกแล้วหรอ
“แต่ว่ามันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อายุตั้ง 20 แล้ว คงไม่....” มันโตแล้วนี่ครับ มันก็ต้องดูแลตัวเองได้บ้างแหละ อีกอย่างผมจะได้มีสมาธิในการถ่ายภาพ คิดแบบนั้นผมก็เลยเดินไปหาอะไรกินที่ร้านอาหาร แล้วก็หาถ่ายรูปในสถานที่อื่นๆต่อไป
ผมกลับมาที่หอพักตอนประมาณ 4 โมงเย็น ผมเอาของไปเก็บไว้ในห้อง เดินไปนู้นมานี้เรื่อยแล้วผมก็เริ่มงงตัวเองว่าทำไมผมถึงอยู่ไม่เป็นสุขสักที ผมหันไปมองกระเป๋าของไอ้ชานยอลที่วางไว้ตรงประตูทางเข้าหอ ผมกดโทรศัพท์โทรไปเบอร์ไอ้ตัววุ่นอีกครั้ง แล้วเสียเพลง MAMA ก็ดังขึ้นมาจากกระเป๋าใบใหญ่นั้น มันนี่หน่า ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ของไอ้ตัววุ่นจากกระเป๋าขึ้นมาดูว่ามีเบอร์แปลกโทรเข้ามาบ้างหรือเปล่า ไม่มีครับ มันหายไปไหนของมันนี่ ผมว่าผมจะไม่คิดหนักไปยิ่งกว่าเดิมถ้าผมไม่เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะตังค์ของไอ้ตัววุ่นเข้า
“เฮ้ย............” ผมถอนหายใจออกมาอย่างสุดจะทน ไอ้........ชานยอล!!!!!!
นี่ก็ 6 โมงแล้ว ผมเดินเข้าไปเอาเสื้อกันหนาวในตู้ขอผมมาสองตัว เพราะคิดว่าจะต้องตามหาเจ้าตัววุ่นอีกนานแน่ ผมรีบเดินออกมาจากตัวหอพักทันที
.
.
O_O <<< คริส
-_- <<< ชานยอล
“ชานยอล...” เอ้ามาได้ไงนี่ แต่ก็ดีแล้วผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยตามหาเด็กหลงทาง
“...........” มันไม่พูดกับผมสักคำ แถมยังเดินหน้านิ่งผ่านผมไป ทำเหมือนไม่มีผมยืนอยู่ตรงหน้ามัน
“ชานยอล” ผมคว้าข้อมือของชานยอลเอาไว้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายดูแปลกๆไป
“........” ชานยอลหยุดนิ่งเพราะถูกผมดึงไว้ แต่มันไม่มีการตอบสนองอะไรกับผมเลย
“นายไปไหนของนาย” พอผมถามคำนี้เท่านั้นแหละ
“..อึก..ฮึอ..ฮือ....อือ..........” ไอ้ชานยอลมันร้องไห้ครับ นายจะร้องทำไมนี่ ทำเป็นเด็กไปได้
“ชานยอล”
ในที่สุดผมก็มากับพี่คริสจนได้ พี่คริสเดินถ่ายรูปไปทั่ว ส่วนผมก็ ก็ไม่รู้จะทำอะไรก็เอาแต่เดินตามพี่คริสไปต้อยๆ เที่ยงแล้วนี่ ท้องผมมันชักจะแสดงอาการแล้ว ผมหิวแล้ว ผมล่วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง แต่เอ๊
“กระเป๋า...กระเป๋าตัง....” ไม่นะผมลืมไว้ในกระเป๋าสะพานแน่ๆเลย แต่ไม่เป็นไร ผมมากับพี่คริส พี่เขาเป็นพี่ยังไงพี่เขาต้องเลี้ยงอยู่แล้ว ผมมองซ้ายมองขวา แล้วใจผมก็เริ่มสั่น
“ไม่จริงน่า....ไม่จริงใช่ไหม๊.......พี่คริส!!!! พี่!!!!! พี่คริส!!!!!!!!!” ผมเดินตะโกนเรียกพี่เขา เผื่อพี่เขาจะอยู่แถวๆนี้ ผมเริ่มวิตกกังวนขึ้นมาแล้วสิ ผมจะทำไงดี ผมหาพี่เขาไม่เจอ ผมล่วงประเป๋ากางเกงตัวเองอีกครั้ง
“ไม่นะ.....ลืมเอามาอีกแล้วหรอ แล้วจะทำไงดีหละที่นี้ ไม่มีอะไรสักอย่างทั้งกระเป๋าตังทั้งโทรศัพท์ ตายแน่ชานยอล” ผมชักจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
ผมเดินไปเรื่อยๆ เดิน ไปทั่วๆทุกซอกทุกมุม ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ผมไม่สามารถอยู่ได้ ผมกลัว ผมเดินไปตามทางเดินจนปวดขาไปหมด ผมหมดแรงแล้ว ผมเดินตามหาพี่คริสตั้งแต่เที่ยง นี้ก็จะ 6 โมงเย็นแล้ว ผมมั่วทำอะไรอยู่นี่ ผมทิ้งตัวนั่งอยู่ที่ชิงช้าในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ผมเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยู่แล้วนะ ผมกำลังจะหลั่งน้ำใสๆออกมาจากดวงตาของผม
“พี่ชานยอลหรือเปล่าครับ” ผมรีบเก็บอาการอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้าไปทางต้นเสียงที่เรียกชื่อผม ผมไม่คิดว่าจะเป็นพี่คริสหรอกนะครับ เพราะน้ำเสียงมันต่างกันริบรับ ผมหันไปพบกับวัยรุ่นผู้ชาย 2 คน ที่หน้าตาเหมือนจะใช้แม่พิมพ์ตัวเดียวกันเลย
“พวกนาย....บอยเฟนหรอ”
“ดีใจนะครับ ที่พี่รู้จักทีมของพวกเรา”
“..........” ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะอารมณ์ของผมตอนนี้มัน...
“ ~~~~~~~คระ~~ครอก~~~~~~” O////O โอ้ไม่นะ ท้องของผมมันทำเรื่องเข้าแล้วสิ
แฝดนั้นหันมามองผมอย่างจดจ่อ
“อะไรเล่า...” ผมพูดออกไปอย่างเสียศูนย์ เล่นมองกันไม่เลิกแบบนี้ หาเรื่องหรือไง ตอนนี้ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย
“ไปหาอะไรกินด้วยกันไหม๊ครับ” หนึ่งในแฝดนั้นถามผม นายมัน.....ไม่ต้องมารู้ดีต่อหน้าฉันเลยนะ
“กวังมิน...” แฝดอีกคนสะกิด เจ้าตัวที่ถามผม
“พวกผมเลี้ยงเองครับ ไปกินด้วยกันเถอะ มีคนกินเยอะๆสนุกดีออก” อะไรกันเล่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้ คิดจะเอาของกินมาล่อฉันอย่างงั้นหรอ
“ไม่หละ..........”
“งั้นให้พวกเราไปส่งที่หอพักนะครับ” เฮ้ยนี้มันเป็นคนหรือเปล่าวะ รู้ได้ไงว่าผม กำลัง.....แบบว่า มันรู้ได้ไง
“พี่ยองมิน....”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เจ้าแฝดพี่(ยองมิน)มันก็เรียกรถแท็กซี่ให้ผมสะแล้ว
.
.
“พี่ครับรถรอแล้วนะครับ” ยองมินที่ยืนอยู่ข้างรถแท็กซี่ตะโกนเรียกผม ให้ตายสิ พวกนายสองคนมันอะไรกันนี่
“พี่จะไปหาอะไรกินกับผมก่อนไหม๊ล่ะครับ” ไม่เอาด้วยหรอก ให้ไปกินอะไรไม่รู้กับศัตรูคู่แข่งแบบนี้ มันดูจะไม่ดีเท่าไหร่
“ไม่หละ.........”
“งั้นพี่ก็ควรกลับได้แล้วนะครับ” พูดจบเจ้ากวังมินมันก็หันไปมองรถแท็กซี่ เป็นการบอกว่าเขารอพี่อยู่รีบไปเถอะ
“ขอบใจนะ....”ผมลุกขึ้นเดินไปยังรถแท็กซี่
“ผมให้เงินคนรถแล้ว พี่ก็บอกเขาได้เลยนะครับว่าพี่จะไปไหน” ยองมินบอกผมก่อนที่ผมจะเข้าไปในรถ
“พวกนายทำแบบนี้กันทำไม”
“เพราะพวกเรารู้ไงครับว่าพี่กำลังเดือดร้อน”
“ก็ถ้ามันมีอะไรที่พวกเราพอช่วยได้พวกเราก็ช่วย”
“ฉันก็........ขอบใจพวกนายมากนะ”
ผมกลับมาถึงหอพักจนได้ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเมตตาผม ผมเดินเข้ามายังเขตของหอพักแล้วก็พบกับพี่คริส
“ชานยอล...” ยังจำได้อีกหรอว่าผมชื่อชานยอล ผมรู้สึกแย่จริงๆนะที่พี่ทิ้งผมไว้อย่างนั้นน่ะ
“...........” ผมจะไม่คุยกับพี่อีกแล้ว
“ชานยอล” พี่คริสคว้าข้อมือของผมไว้ คิดจะทำอะไรหละทีนี่
“........”
“นายไปไหนของนาย” ว่าไงนะ นี่นะหรอประโยคแรกที่ผมได้รับจากคนที่ลืมผม คนที่ทิ้งผมไว้ให้อยู่คนเดียวอะ พี่มันแย่ที่สุดเลย
“..อึก..ฮึอ..ฮือ....” ในที่สุดผมก็ฝืนเก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหว ผมปล่อยให้น้ำตาของผมมันไหลออกมา โดยไม่อายคนตรงหน้า จะมองว่าผมขี้แง จะมองว่าผมเป็นเด็กไม่รู้จักโต จะมองว่าผมมันเอ๋อมันบ้าจะว่าอะไรผมก็ว่ามาเถอะ ผมมันไม่ได้ดีพร้อมเหมือนพี่นี่
“ชานยอล” เลิกเรียกชื่อผมสักที่จะได้ไหม๊!!!!!!!
พลั๊ก!!!
“โอ้ย!!! นายทำบ้าอะไรของนาย” ผมทนไม่ได้ที่จะอยู่กับคนอย่างพี่ ผมสะบัดข้อมือออกจากมือใหญ่ที่จับผมไว้อยู่ แล้วผลักพี่เขาออกจนพี่เขาล้มไปก่ออยู่กับพื้น ผมรีบวิ่งเข้ามายังหอพักแล้วขึ้นห้องของตัวเองทันที
อะไรกันเล่าไม่เคยจะเข้าใจอะไรผมเลย พี่มันบ้า พี่มันเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว
_____________________________________________________________________________________________
ตอนต่อไป
“ชานยอล....นายทำให้ฉันเสียว.....”
“ชานยอลฉันหนัก”
“พี่คิดไรกับผมเปล่านี่......”
“พี่เล่นถอดเสื้อผ้าผมออกทีละชิ้นทีละชิ้นแบบนี้คิดอะไรกับผมหรือเปล่า”
“พี่นอนเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ............”
“ปล่อยฉัน!!! ชานยอล!!!!”
“ชานยอล!!! นายทำบ้าอะไรอยู่ รู้ตัวบ้างไหม๊”
ความคิดเห็น