คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ปฐมพยาบาล(ปฐมหื่น)
My Devil boy ผิดไหม? ...ถ้ารักนี้จะเลว
ตอนที่ 1 ปฐมพยาบาล (บทปฐมหื่น)
วันที่เยียบเย็นที่สุดของปี ไม่ได้ทำให้จิตใจของฉันเหน็บหนาวเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับรุ่มร้ ร้อนรุ่มเมื่อ ฉันพยายามเบียดแทรกร่างที่สูง 172 ผ่านเด็กนักเรียนมากมายเพื่อเข้าใกล้บอร์ดประประกาศผลสอบให้มากที่สุด ฉันพยายามกวาดสายตามองหารายชื่ออย่างละเอียดยิบ ด้วยความหวังเพียงน้อยนิด
ว่าจะมีชื่อ วรรณชุดา อุทะโก ประทับอยู่ที่ไหนซักแห่งบนกระดาษ
และแล้วความหวังอันริบหรี่ก็สว่างโร่ เมื่อชื่อของฉันอยู่ในที่นี้จริงๆ!! ....
"สอบติดแล้วโว้ย!" ฉันโพล่งออกไปด้วยความดีใจสุดขีดแล้วกำมือขึ้นฟ้า ถึงแม้ว่านักเรียนคนอื่นจะเบนจุดสนใจมามองฉันด้วยสายตาอะไรซักอย่าง (?!) แต่ฉันก็ไม่แคร์ ว่าแล้วเรียวขายาวๆ ก็รีบสาวเท้าออกจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว
นิ้วมือของฉันกดเบอร์โทรของ แม่ เป็นอันดับแรก ก่อนจะเอามือถือมาแนบหูและรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
"มีธุระอะไรยัยเกมส์ แม่ประชุมอยู่...โทรมาทำไม" เสียงบ่นของแม่กรอกผ่านหูโทรศัพท์
"เปล่าแม่...คือหนู...สอบติดโครงการวิทย์-คณิตที่พิบูลฯน่ะ!!" ฉันพูดด้วยอาการดีใจสุดขีด
"อื้อ...แค่นี้น่ะหรอ...เดือนนี้แม่กลับไม่ได้นะ...พ่อก็เหมือนกัน...โอนเงินสองหมื่นเข้าบัญชีให้แล้วนะลูก...แค่นี้นะ....ติ๊ด"
เสียงของแม่ขาดไป ก่อนที่ความหว้าเหว่จะแวะเข้ามาเยี่ยมเยือนหัวใจฉันอีกครั้ง...
แค่นี้น่ะหรอ? แม่พูดเหมือนกับไม่ยินดียินร้าย
เงินสองหมื่นคือเงินค่าขนมของฉัน แต่สิ่งที่ฉันอยากได้ตอนนี้คือ อยากให้พ่อกับแม่กลับบ้าน
ฉันเดินก้มหน้ามองพื้น พลางใช้มือปัดผมม้าที่ปรกหน้าอย่างรำคาญๆ ก่อนจะใช้ยางรวบเรือนผมฟูๆไว้อย่างลวกๆ
แสงอาทิตย์ยามบ่ายที่แรงกล้า ไม่ได้ปัดเป่าความหนาวของฤดูนี้ไปเลย เสียง จ๊อก ที่ดังมาจากหน้าท้องของฉันบ่งบอกถึงกระเพาะที่ไม่มีอะไรจะย่อย
"หิวว่ะ...วันนี้มีไรกินมั่งเนี่ย" ฉันรำพึงเบาๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่แวะมาประจำ อย่างเหมาะเจาะ กลิ่นหอมยั่วน้ำลายโชยมาเตะจมูก
"ป้าๆ เอาเหมือนเดิม 2 ชาม" ฉันนั่งลงบนโต๊ะพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากสั่งก๊วยเตี๋ยวกับป้าที่สนิทกัน
"เป็นไงล่ะเกมส์...สอบไม่ติดหรอ...ทำหน้าอย่างกับหมาตาย" ป้ายิ้มให้ฉันก่อนที่ก๋วยเตี๋ยวสองชามจะมาประจันอยู่ตรงหน้า
"เปล่าป้า...ติดโครงการวิทย์-คณิต ด้วยล่ะ แหะๆ "
"จริงหรอ! แหม...เก่งจังเลยนะตัวแค่เนี้ยะ" คำประชดความสูงของป้าทำเอาฉันหัวเราะจิ๊กจั๊กในลำคอ
และในขณะที่ฉันกำลังสวาปามอาหารอันโอชะอยู่นั้น...
เพล้ง!!
เสียงแก้วที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ทำเอาสายตาทุกคู่ในร้านเบนความสนใจไปที่ ผู้ชายสามสี่คนที่เลือดโชก อยู่ที่หน้าร้าน
"ตายแล้ว! ไอ้พวกนี้อีกแล้วหรอเนี่ย! ไอ้พวกนักเลง!" ป้าสบถอย่างหัวเสีย
"เฮ้ย! มึงรู้มั้ยว่าใครใหญ่! คราวหน้าอย่ามาแหยมกับกู ไอ้เวร!" เสียงทุ้มต่ำและหยาบคายของร่างที่สูงประมาณ185ในชุดนักเรียนชายที่หลุดลุ่ยโรงเรียนเดียวกับฉันดังขึ้น
นัยน์ตาสีดำคมวาบ กับ ทรงผมที่ยุ่งเหยิง ไม่ได้เข้ากับหน้าที่หล่อเหลาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งสายตาที่แสดงถึงความดุดันด้วยแล้ว ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวให้กับเขามากขึ้น ในมือเขาถือขวดเหล้าที่ชุ่มเลือด ขณะที่เด็กนักเรียนชายอีกสามคนที่บาดเจ็บต่างวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
"ป้า....หนูกินไม่ลงแล้วล่ะ...-_-" ดูเหมือนว่าเสียงของฉันจะเข้าโสตหูของนายนั่นอย่างแม่นยำ
ดวงหน้าคมคายหันมาที่ฉัน พร้อมสายตาที่ชวนหาเรื่อง
"เธอมีปัญหากับฉันหรอ...ยัยเพิ้ง!" เขาตะคอก
ยัยเพิ้ง!! ฉันเลือดขึ้นหน้าทันทีเมื่อผมที่ฟูของฉันถูกล้อเลียน
"อะไรวะ! ไอ้หมาบ้าเอส คนนั่งกินอยู่เฉยๆ ยังจะมารังควานอีกหรอ รู้มั้ยแกมันก็ได้แต่สร้างปัญหา! คนอื่นเข้าเดือดร้อนกันนายรู้มั้ย!"
ฉันลุกขึ้นตะคอก แล้วตบโต๊ะเสียงดัง ด้วยอารมณ์โทสะ ลูกค้าในร้านมองฉันอย่างอึ้งๆ
นายเอสยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย สายตาที่เย็นชาทำให้ฉันอ่านความคิดของเขาไม่ออก
"กลับบ้านไปดูดนมเหอะไป๊! ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจมาฆ่าเธออีกคน" ขาดคำ... นายนั่นก็ปาขวดเหล้าที่ชุ่มเลือดทิ้งลงพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วเดินล้วงกระเป๋าไปอย่างหน้าตาเฉย
"ไอ้บ้าาาา! ไอ้ปิศาจเอสสส!" ฉันตะโกนลากเสียงยาวๆ พลันมือก็คว้ารองเท้านักเรียนคู่เก่งปาเข้าไปโดนศีรษะของนายนั่น แม่นยำราวจับวาง
ตุบ!
เอสเอามือกุมหัวแล้วร้องครางเบาๆ ก่อนจะมองฉันอย่างโกรธแค้น แต่ก็หันหน้ากลับแล้วเดินหายลับไป ทิ้งให้ทั้งป้าและฉันเกิดอาการงงอย่างบอกไม่ถูก
"โธ...หลานป้า...โชคดีแล้วนะที่ไม่เป็นอะไร" ป้าลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน
"ทีหลังอย่าไปยุ่งกับมันนะ... ไอ้พวกนี้มันชอบมาทะเลาะต่อยตีกันตอนดึกๆ ลูกค้าป้าหายหมดเลย ...แล้วก็นะ ไอ้พวกนี้น่ะ ฯลฯ" ป้าสาธยายความเลวของไอ้ปิศาจซะยาวพรืด
หลังจากช่วยป้าเคลียร์เรื่องร้านแล้ว ฉันก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
บ้านหลังใหญ่ที่ว่างเปล่าตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ฉันเปิดประตูบ้านก่อนจะเก็บสัมภาระต่างๆให้เข้าที่ แล้วตรงไปที่ตู้เย็นเพื่อเอาอาหารแช่แข็งมาเวฟกินเป็นกิจวัตร
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ตรงไปที่โน้ตบุ๊คคู่ใจที่ยิ้มรับอยู่บนโต๊ะทำงาน
"วันนี้ ยัยพวกนั้น จะออนเอ็มมั้ยเนี่ย?" ฉันถามถึงเหล่าเพื่อนสนิทตัวเองแล้วออนเอ็มเอสเอ็น แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อมีเมลล์แปลกๆ โผล่ขึ้นมา
ผมคือปิศาจ says: สวัสดีครับ
Games Lovely says: สวัสดีค่ะ
Games Lovely says: คุณเป็นใครคะ?
ผมคือปิศาจ says: ผมคือปิศาจไง
Games Lovely says: งั้นหรอ-*-
ผมคือปิศาจ says: ล้อเล่นน่ะครับ^^
ผมคือปิศาจ says: ชื่ออะไรหรอครับ
Games Lovely says: เกมส์ค่ะ
ผมคือปิศาจ says: เรียกผมว่าเดวิลนะครับ
Games Lovely says: ค่ะ^_^
ผมคือปิศาจ says: เกมส์มีคนที่ชอบหรือเปล่าครับ?
Games Lovely says: แฟนน่ะหรอคะ ไม่มีอ่ะ มีแต่คนที่เกลียด
ผมคือปิศาจ says: ใครหรอครับ
Games Lovely says: เป็นคนที่โรงเรียนเก่าค่ะ นิสัยไม่ดี ชอบต่อยตีกับชาวบ้าน สงสัยวันนึงไม่ได้แตะเลือดคงนอนฉี่รดที่นอนมั้งคะ-*-
ผมคือปิศาจ says: แหะๆ...-_- เกลียดมากขนาดนั้นเลยหรอ
Games Lovely says: ใช่ค่ะ...คนเลวๆแบบนั้น...ต่อให้ตายเราก็ชอบไม่ลงหรอกค่ะ
ผมคือปิศาจ says: .........
Games Lovely says: ถามทำไมหรอ
ผมคือปิศาจ says: เปล่าครับ คือผมต้องไปทำธุระแล้วล่ะ บาย
Games Lovely says: ค่ะ บายค่ะ
ผมคือปิศาจ says: เกมส์ครับ
Games Lovely says: คะ?
ผมคือปิศาจ says: คนเราน่ะมันมีสองด้านนะครับ บางทีเค้าคนนั้นอาจจะไม่ได้เลวไปซะทุกเรื่ืองหรอกนะครับ
Games Lovely says: หมายความว่าไงอ่ะคะ งง...
Games Lovely says: อ้าว... เงียบเลย...งั้นบายค่ะ
หลังจากนั้นฉันก็เล่นคอมมาราธอนไปถึง 2 ทุ่ม ครึ่ง จนลืมนึกถึงเจ้าท้องน้อยที่เริ่มส่งเสียงเรียกอาหาร อีกครั้ง......
"หิวอีกแล้วอ่ะ....ออกไปหาไรกินดีกว่า" แล้วฉันก็ปิดคอม เดินลงบันไดแล้วหย่อนก้นลงนั่งที่เบาะจักรยาน
จักรยานสีดำขี่ไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่ร้านสะดวกซื้อแถวๆนั้น ฉันเดินไปซื้อมาม่ามาตุนไว้โหลหนึ่ง และ นำมาวางไว้ในตระกร้า
"กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย...ถ้าจะมาหาเรื่องกับกูน่ะ...รอไปอีก 10 ชาติ" เสียงที่คุ้นหู แว่วมาจากซอยเปลี่ยวหลังร้านสะดวกซื้อ ฉันจึงตัดสินใจย่องๆไปดู
นายปิศาจคนเดิมยืนหอบแฮ่กๆ ร่างกายเต็มมีบาดแผลเล็กน้อย ส่วนเด็กหนุ่มอีกสามสี่คน ก็นอนสลบเหมือดเลือดโชก
"นายเอส...." ฉันมองเขาด้วยความกลัว ก่อนที่ใบหน้าหล่อๆที่ดุดันจะหันมาสบตาฉันช้าๆ
"ยะ...ยัยเพิ้ง!" น้ำเสียงของเขาดูตกใจเล็กน้อย และเพียงเสี้ยววินาทีที่เขาเผลอ เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่บาดเจ็บอยู่ก็ชักมีดออกมา ทางด้านหลังของนายเอส
ประกายมีดคมวับราวกับกระหายเลือดมาเป็นเวลานาน
"ไอ้บ้า! ระวังข้างหลังโว้ย!" เสียงตะโกนเตือนของฉันดูจะไม่ทันการณ์ คมมีดปักลงตรงกลางหัวไหล่เขา ก่อนที่เจ้าคนผิดจะใส่เกียร์หมาเผ่นไปไกล
ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเขา ในขณะที่เขา เอามือกุมบาดแผลด้วยความเจ็บปวด
"เฮ้ย!นาย อย่าเพิ่งตายนะเว้ย!" ใบหน้าเขาซีดเผือด
"เฮ้ๆ ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย ไอ้บ้า!" ฉันตะโกน เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่นายเอสจะหมดสติไป
"ฮึ้บ! ฮัดช่า! หนักชะมัดเลย ไอ้เวร! -*- บ้านนายเค้าเลี้ยงข้าวนายมื้อละกระสอบหรือไง!"
ฉันบ่นพึมพัมด้วยความเหนื่อย ในขณะที่เรียวขาพยายามถีบจักรยานให้เคลื่อนที่ด้วยความเหนื่อยยาก ไหนจะภาระหนักอึ้งข้างหลังเบาะอีก ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ -*-
นายเอสกอดเอวฉันจากด้านหลัง แถมยังหลับบนหลังฉันอีก
"ไอ้เอส! อย่ามาทำเนียน ฉันรู้ว่าแกไม่ได้หลับ..." นายเอสลืมตาช้าๆ แล้วเริ่มร้องโอดครวญ
"โอ๊ย...อูย...เจ็บแผล...ฉันจะเป็นบาดทะยักตายมั้ยเนี่ย โอ๊ย"
"เฮ้ยๆ รออีกหน่อยจะถึงบ้านแล้ว ฉันกลัวผีนะเว้ยไอ้เวร!"
แล้วฉันก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ถีบๆๆและถีบ จักรยาน จนถึงจุดหมาย นั่นก็คือบ้านฉัน
"แฮ่ก ๆ ถึงแล้ว...ลงสิ จะเอารถไปเก็บ" ฉันหอบอย่างอ่อนแรง
แต่นายเอสยิ่งกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก หมอนั่นเอาคางมาเกยที่ไหล่ฉัน แถมหายใจรดอีกด้วย เรียวปากและจมูก เริ่มไซร้ไปตามซอกคอ(!!)
พลั่ก!
ฉันถีบนายนั่นกระเด็นลงไปนอนกับสนามหญ้า ด้วยความโกรธและความอายจนแทบละลาย
"จะหลอกแต๊ะอั๋งมันไม่ง่ายหรอกเว้ย! นอนตรงนั้นไปก่อนเดี๋ยวมา" ฉันแสยะยิ้มอย่างสะใจ
"ยัยบ้า! ฉันเป็นคนเจ็บนะเว้ย!"
ผ่านไปซักพัก ฉันก็เปิดประตูบ้านออกมา หมอนั่นยังคงนอนแผ่หลาอย่างคนหมดแรงอยู่ที่สนามหญ้า ฉันก้มหน้าลงไปดูสภาพที่ดูไม่จืด หมอนั่นยิ้ม ก่อนจะปรือตาช้าๆ
"จะให้ฉันนอนอยู่อย่างนี้น่ะหรอ ยัยบ้า รีบๆ ทำแผลสิ เจ็บนะโว้ย! -*-" ไอ้นักเลงปิศาจนั่นออกคำสั่ง อย่างไม่เกรงใจ ที่ฉันช่วยแกเพราะสงสารหรอกนะ -*- ไม่งั้นปล่อยให้ตายโหงไปแล้ว
ฉันดึงมือหมอนั่นมาพาดไว้ที่คอ แล้วพาเข้าบ้าน ก่อนจะผลักมันให้นั่งลงที่โซฟา
"โอ๊ย! ยัยบ้า ผู้หญิงอะไรวะ ทำให้มันดีๆหน่อยสิ" นายเอสยังคงบ่นๆและบ่น
"ถ้ายังไม่หุบปาก จะเอาตระก้อของไอ้ด่างข้างบ้านมาครอบให้เอามั้ย -*-" เท่านั้นล่ะ หมอนั่นก็เงียบสนิท แต่มันยังคงหน้านิ่วคิ้วขมวด -*- ก่อนที่นายเอสจะถอดเสื้อนักเรียนออก
"นะ...นาย จะทำอะไร!!" ฉันรีบเอามือปิดตาเป็นพัลวัน
"ก็ถอดเสื้อไง ถามโง่ๆ ไม่งั้นจะทำแผลได้หรอ ยัยบ๊องส์เอ๊ย!" นายเอสแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย "นายทำแผลเองละกัน..." ฉันโยนกล่องยาให้หมอนั่น แล้วรับเดินขึ้นบันได
"นั่นเธอจะไปไหน!" นายเอสตะโกน ก่อนที่ฉันจะปิดประตูห้องนอน แล้วยืนพิงประตูด้วยความอาย
อย่าหวังเลยไอ้ปิศาจ ฉันอ่านแววตา(หื่นๆ)ของแกออกหมดแล้ว
"เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงนอน
ซักพักประตูห้องก็เปิดออก
"อ้อ...อยากจะ'ทำ' ในห้องนอนก็ไม่บอก" เสียงนุ่มทุ้มลึกดังขึ้น ร่างสูงๆ ยืนพิงอยู่ที่ประตู แล้วมองฉันด้วยแววตาที่หื่นสุดๆ
เวรเอ๊ย=[]='' ทำไมไม่ล็อกประตูวะ
ติดตามกันต่อไป -*- ขอบพระคุณที่ท่านอ่านจนจบ
เตรียมถุงยาง เอ๊ย! เตรียมขยับต่อมฮาไว้ให้ดี
ความคิดเห็น