คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [SF:5]Kids Memory 1
Title: Kids Memory
1
“คริส เรามาเป็นแฟนกันเถอะน๊า”เสียงอ่อนหวานน่ารักของเด็กชายตัวเล็ก น่าตาน่ารัก แต่หัวฟู สวมแว่นตาใบโตดูเทอะทะ กำลังเดินตามตื้อ เด็กชายตัวสูงกว่าเล็กน้อย น่าตาดูดี แต่ดูมาดนิ่งและไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับข้อเสนอของเด็กชายตัวเล็ก
“ไม่เอา นายเป็นผู้ชาย เราก็เป็นผู้ชาย เรารักกันไม่ได้หรอก ผู้ชายต้องรักกับผู้หญิงสิ”เด็กชายปฏิเสธหัวคว่ำ เพราะไม่อยากตกลงคบกับเด็กคนนี้ คนอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะน่ารักเลย
“ทีพี่นายเป็นแฟนกับพี่ของยอลล่ะแบบนั้นเขาไม่เรียกว่า ผู้ชายรักกับผู้ชายหรอกเหรอ”คำพูดของอีกคนเล่นเอาเขาสะอึก ใช่สิ เขาลืมไปได้ยังไง
“ไม่เอาเราไม่ได้ชอบนาย คนอะไรไม่เห็นน่ารักเลย”พอพูดไปแบบนี้เด็กชายตัวเล็กถึงกับอึ้ง ตากลมโตนั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เขาน่ะเหรอไม่น่ารัก ไม่น่ารักซักนิดเลยเหรอ
“ก็ได้ ยอลมันไม่น่ารัก ยอลมันไม่สวย ทีนี้ยอลจะไม่มาหาคริสอีกแล้ว”คนตัวเล็กงอนตุ๊บป่อง วิ่งร้องไห้ไปไกล แต่เด็กชายเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปง้อ แถมยังดีใจซะด้วยซ้ำ ที่ต่อจากนี้จะไม่มีคนคอยกวนเขาอีกต่อไปแล้ว.....
และหลังจากนั้นได้ไม่นาน.....
“คริส มาหาแม่หน่อยลูก”คุณนายแองเจิลลาร์ เรียกลูกชายคนเล็กวัย 8 ขวบให้เข้ามาหาเธอ เธอกอดลูกชายด้วยความรักมากที่สุดเท่าที่จะหาได้
“แม่เรียกผมมาทำไมเหรอครับ”เด็กชายถามอย่างสงสัย
“คือว่า.........”นางเว้นช่องว่างไว้มากเกินไปกว่าที่เจ้าหนูจะเข้าใจกับสิ่งที่นางจะพูด
“มีอะไรก็ว่ามาสิฮะ”
“คือ.....”
“ครอบครัวของชานยอลเขาย้ายบ้านไปแล้วน่ะ แล้วชานยอลก็ฝากสิ่งนี้มาให้นายด้วย”พี่ชายของเด็กชายนามว่า จูเลียน หรือ อี้เฟย มอบกล่องใบเล็กๆขนาดเหมาะมือให้เขา เด็กชายรับมันไว้ ก่อนที่จะมองหน้าพี่ชาย ที่ไม่ค่อยจะเศร้าใจนักกับการจากไปของครอบครัวนี้ ก็แน่ล่ะ พี่ชายเขาคบกับพี่ชายของชานยอลอยู่นี่นา
“ถ้าจะถามว่าฉันเสียใจรึเปล่า ไอ้ฉันมันก็เสียใจน่ะนะ แต่ฉันมีเบอร์โทรเขาแล้วนี่ ว่างๆค่อยโทรคุยกันก็ได้”พี่ชายของเขาตอบเสียงเรียบ แต่สำหรับเจ้าหนูแล้ว มันยากเกินกว่าที่จะทำใจยอมรับ ชานยอลเป็นเพื่อนคนเดียวที่เขามีอยู่และเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆจนมีครั้งหนึ่งแม่ของเขาเผลอหลุดปากไปว่าจะสู่ขอชานยอลให้กับเขาเมื่อทั้งสองโตกว่านี้ ชานยอลจึงตามตื๊อเขาตลอดเวลา จนครั้งสุดท้ายที่คุยกันเขาเอ่ยปากไล่ชานยอลออกไป แล้วหลังจากนั้นแค่สามวัน ครอบครัวของชานยอลกลับต้องย้ายบ้านไป
น้ำตาของเด็กชายเริ่มใกล้ร่วงหล่นเต็มที เด็กชายจึงจับกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆนั้นไว้แน่น ก่อนที่จะออกตัววิ่งขึ้นไปบนห้องของตน พอถึงเตียง เด็กชายนอนกอดหมอนแล้วร้องไห้อย่างไม่อาย ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงปฏิเสธกับชานยอลแบบนั้น เด็กชายเริ่มใช้แขนเสื้อเช็ดคราบน้ำตา เพราะพ่อสอนไว้เสมอว่าเป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง แล้วมือป้อมๆจึงค่อยเปิดกล่องของขวัญสีแดงนั่นอย่างช้าๆ
ภายในกล่องนั้นมีแหวนสีเงินสวยงามเงาวับวงหนึ่ง สลักชื่อในด้านในของแหวนไว้ว่า ‘คริส อู๋ฟาน’ เด็กชายเลิกที่จะสนใจมันก่อนที่จะมองไปยังกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆที่ด้านล่างของแหวน มีลายมือที่ไม่ค่อยสวยนัก เพราะเขารู้ดีว่าเป็นลายมือของชานยอลแน่ๆ เด็กชายค่อยๆไล่ตามตัวหนังสือ อ่านไปช้าๆ
“ฝากมันไว้ด้วยนะ แล้วซักวัน ฉันจะมาเอามันคือ ปาร์ค ชานยอล”เด็กชายน้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง เขาจำได้ว่าตัวเองร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนักจนไม่รู้ว่าตนเองเผลอหลับไปตอนไหน และไม่รู้ว่าตัวเองเผลอใจไปให้เด็กที่ชื่อปาร์ค ชานยอล ตอนไหนเหมือนกัน
และนับจากวันนั้นเขาก็ไม่กลับมาหาผมอีกเลย............
คริส ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีทองประกายแสดอ่อนๆเหมือนกับแม่ ดวงตาสีนิลคมราวกับเหยี่ยวเหมือนกับพ่อ จมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากมันวาว เรียกว่าเขาในตอนนี้ดูดีซะทุกประการ คริสกำลังนั่งรอฟังผลตำแหน่งดาวและเดือนประจำคณะทั้ง 12 คณะในมหาวิทยาลัย ซึ่งเขาเองโดนเพื่อนๆพะเน้าพะนอให้ลงประกวด ซึ่งเขาเองก็ยอมลงประกวด ระหว่างที่รออธิการบดีร่ายยาวเหมือนกับสวดสรภรรญะเสร็จเขาจึงนั่งมองสร้อยที่เขาสวมใส่มันอยู่แทบตลอดเวลา สร้อยสีเงินที่มีวงแหวนสีเงินสลักชื่อของเขาที่เพื่อนคนนั้นฝากไว้ให้และสัญญาว่าจะมาเอาคืน กว่าเขาจะรู้ตัวว่ารักอีกฝ่ายก็สายไปเสียแล้ว ตอนนี้เขาจึงได้แต่รอ และตั้งสัจจะกับตัวเองไว้ว่าจะไม่หลงรักใคร นอกจากคนๆนั้นอีกแล้ว ‘ปาร์ค ชานยอล’
“เอาล่ะค่ะ ทีนี้เรามาประกาศผลกันดีกว่านะคะ อย่างที่เราทราบกันดีว่าตำแหน่งดาวและเดือนจะสามารถเป็นได้ทั้งทุกเพศแล้วแต่ถ้ามีคนโหวตและเมื่อได้ดาวและเดือนมาแล้ว ทั้งคู่จะต้องออกงานประจำคณะร่วมกันเสมอนะคะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ดิฉันขอประกาศผลเลยดีกว่านะคะ”เสียงพิธีกรสาวฝีปากกล้านามว่า ‘ฮัม อึนจอง’ ซึ่งควบตำแหน่งประธานชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียน กำลังจะประกาศตำแหน่งดาวและเดือนประจำทั้ง 12 คณะ
“เอาล่ะค่ะ เมื่อดิฉันประกาศชื่อขึ้นแล้ว ขอเชิญดาวและเดือนขึ้นเวทีก่อนนะคะ แล้วค่อยกล่าวรับรางวัล เริ่มกันเลยนะคะ เริ่มจากเดือนและดาวคณะบัญชี ขอแสดงความยินดีกับ โอ เซฮุน และ เสี่ยว ลู่หานค่ะ”คริสถึงกับตกใจ ก็เสี่ยวลู่หานน่ะ เพื่อนสนิทคนละคณะกับเขา เสี่ยวลู่ ลงดาวด้วยหรือไม่น่าเชื่อเลยแฮะ แต่การที่จะได้ตำแหน่งดาวนั้นสำหรับเสี่ยวลู่คงไม่ใช่เรื่องยาก ก็เพื่อนเขาสวยออกซะขนาดนั้น
“ต่อไปนะคะ คณะทันตฯ......... คณะแพทย์.......... คณะเภสัช......... คณะนิเทศฯ....... คณะวารสาร......... คณะนิติฯ........ คณะมนุษย์......... คณะการบิน........... คณะ.....”รายชื่อคนสารพัดที่ถูกประกาศคนแล้วคนเล่า แต่รู้สึกว่าชื่อที่โดนประกาศไปจะมีแต่ชื่อเพื่อนๆของเขา ก็แน่ล่ะ ก็คนหล่อคนสวยมักอยู่รวมกันเสมอ
“คณะสุดท้ายแล้วนะคะสำหรับวันนี้ คณะสถาปัตย์ ขอแสดงความยินดีกับ....... อู๋ อี้ฟานหรือ คริส และ ปาร์ค ชานยอลค่ะ” หืม? ชื่อนั้นเล่นเอาเขาตกใจ ก็ใช่สิ ชื่อของคนๆนั้นคนที่เขารอคอยมาตลอด รออย่างมีความหวังแม้ว่าความหวังมันจะเลือนรางเท่าใด เขาก็ยังรอ ไม่รู้ว่าป่านนี้ชานยอลหน้าตาจะเป็นยังไงบ้าง จะเหมือนเดิมมั้ย คนที่เขาไม่เคยมองว่าน่ารักเลยซักครั้ง
“ยินดีด้วยนะ”เสียงแหบห้าวนั่นกระทบเข้าที่หูของเขา พอหันไปมองต้นเสียงก็พบเข้ากับ ร่างสูงผอมหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ดวงตากลมใสราวกับลูกแมว จมูกโด่งรั้นที่ดูเอาแต่ใจ พวงแก้มใสอมชมพู ริมฝีปากแดงผาดราวกับเลือด ยิ่งมองโดยรวมแล้วชานยอลเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากจริงๆ เปลี่ยนไปซะจนเขาแทบจำไม่ได้
“อะ...อืม”เขายังไม่กล้าถาม ไม่กล้าแสดงตัวเพราะยังไม่แน่ใจว่าชานยอลจะยังคงจำเขาได้รึเปล่า
หลังจากที่ร่วมรับรางวัลแล้ว ถ่ายรูปและทำกิจกรรมอื่นเสร็จสัพ ดาวและเดือนในแต่ล่ะคณะจำพากันแยกย้ายกันกลับบ้านตามอัธยาศัย เพราะพรุ่งนี้ทั้ง 24 คนต้องไปร่วมกันถ่ายรูปขึ้นปกวารสารของมหาวิทยาลัย และคิดเองก็ตั้งใจดีแล้วว่าแม้ว่าชานยอลจะจำเขาไม่ได้ เขาก็ขอจีบชานยอลแล้วกันนะ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการที่อยู่เฉยๆนี่นา
“ชานยอล”เขาเรียกร่างบางที่กำลังแบกกระดานวาดรูป สะพายกระเป๋ากำลังเตรียมตัวกลับบ้าน เอาเถอะ ยังไงก็ถือโอกาสขอไปส่งหน่อยแล้วกัน นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี
“หืม?”เสียงแหบห้าวเอือนเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัยพร้อมกับใบหน้าที่เอียงคอเล็กน้อยอย่างน่ารัก
“ให้ฉันไปส่งที่บ้านมั้ย”
“คิคิ นายคิดว่ายังไงล่ะ”ร่างบางหัวเราะอย่างน่ารัก เล่นเอาคริสหน้าแดง นี่สรุปว่ายังไง ชานยอลตอบตกลงเขารึเปล่า
“ก็ดีสิ ให้ฉันไปส่งนายเถอะนะ”
“คิคิ นายไม่เห็นเหรอว่าฉันเอารถมา”ชานยอลชี้ไปยัง เจ้ามอเตอร์ไซค์คันเล็กสีชมพูน่ารัก ให้ตายสิ คนกับกับมอเตอร์ไซค์ เข้ากันชะมัด
“เออ.....จริงด้วยสิ”คริสเก้าท้ายทอยแก้เก้อ เหอๆ หน้าแตกซะงั้น
“งั้นฉันกลับล่ะนะ ต้องรีบสเกตรูปส่งอาจารย์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องมาถ่ายปกอีก ไปล่ะนะ”ชานยอลสวมหมวกกันน็อคสีชมพูหวานแหววก่อนที่จะก้าวขาขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วสตาร์ทรถเตรียมที่จะออกตัวไป
“เดี๋ยวก่อนชานยอล”
“หืม?”
“ขะ.....ขอ..เบอร์นายหน่อยสิ”เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่เขารู้เขินอายขนาดนี้ ทั้งชีวิตนี้มีแต่คนแจกเบอร์ให้ แต่นี่เขากลับต้องมาขอเอง
“เอาไปทำไมล่ะ”
“อะ.........เอ่อ.....”หาเหตุผลไม่ออกแฮะ เอาไงดีๆ
“คิคิ ล้อเล่นน่า เอาโทรศัพท์นายมาสิ”มือบางยื่นมาขอโทรศัพท์กับมือ คริสจึงยื่นโทรศัพท์ให้อย่างว่าง่าย มือเรียวสัมผัสลงที่หน้าจออย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกดโทรออกไป
“แลกกันนะ เบอร์น่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคริส”ชานยอลยิ้มให้หนึ่งทีก่อนที่จะเคลื่อนตัวรถออกไป รอยยิ้มเล่นสะกดใจคริสไว้แทบอยู่หมัด คนอะไรน่ารักชะมัดเลย เมื่อ 10 กว่าปีก่อนชานยอลเป็นคนที่ตามตื๊อเขา แต่ปัจจุบันนี้เห็นทีว่าเขาต้องตามตื้อชานยอลแล้วล่ะ......
ร่างบางกลับมาในบ้านที่เงียบสงัดเพราะความจริงเขาต้องไปต่อมหาวิทยาลัยที่ฝรั่งเศสแล้ว แต่เพราะความจำเป็นบางอย่าง ทำให้เขาต้องขอพ่อแม่กลับมาที่เกาหลีบ้านเกิดที่ไม่ได้กลับมาตั้ง 10 ปีกว่า เขารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของเขา บนโต๊ะข้างเตียงมีกรอบรูปไม้สลักภายในมีรูปเด็กชายสองคนอยู่ เด็กชายคนผมทองประกายแสดทำหน้าบึ้งบูดราวกับไม่พอใจอะไรซักอย่าง ส่วนเด็กชายที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนๆกำลังหอมแก้มเด็กชายผมสีทองประกายแสดอยู่
“คิคิ คนโง่ คิดเหรอว่าฉันจะจำนายไม่ได้”เขามองไปยังกรอบรูปนั้นก่อนที่จะหัวเราะมันออกมา ก็ใช่น่ะสิ เด็กชายคนนั้นคือรักแรกของเขา เขาตามตื๊อเด็กชายคนนั้นสารพัดจนในที่สุดเด็กชายคนนั้นไล่ตะเพิดเขาไป ทำให้เขาเสียใจมากและตัดสินใจย้ายบ้านไปอยู่ที่ฝรั่งเศสพร้อมครอบครัว
ไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาแล้ว 10 กว่าปีเด็กชายคนนั้นจะยังคงความนิ่งของเขาอยู่อย่างนั้น แถมพอโตขึ้น เขากลับดูหล่อขึ้นมากๆ ทั้งๆที่เขาเองคิดว่าตัวเองยังคงเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย
พอโดนเด็กชายพูดบอกว่าเขาไม่น่ารัก ไม่น่ารักเลยซักนิด ตลอดระยะเวลาที่เขาหายไปเขาจึงพยายามไปทำให้ตัวเองน่ารัก น่ารักที่สุด น่ารักเพื่อที่จะให้เขาคนนั้นได้รัก
“คริส นายจะจำฉันได้มั้ยนะ”เขาพูดพลางมองไปที่สร้อยที่มีวงแหวนสลักไว้ที่ด้านในเขาจำได้ดีว่าเมื่อตอนเป็นเด็กเขาอ้อนแม่ให้แม่สั่งทำให้ แหวนสลักที่มีชื่อเขาและคริส แต่วงที่มีชื่อของคริสเขาให้คริสก่อนจากกันไปแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้คริสจะยังเก็บแหวนวงนั้นอยู่รึเปล่า เพราะเขาเองจะกลับไปเอามันคืนแล้ว.........
Ps.การกลับมา(ที่เร็วกว่าที่คิดแฮะ) 555555+ วันนี้ไม่มีซ้อมเลยกลับบ้านมาเร็วหน่อยเลยมาอัพลงให้ค้าบ ช่วงนี้ไรเตอร์เลิกเร็วแถมมีซ้อมทั้งร้องเพลงทั้งเต้นอีก ก็เลยยังไม่รู้ว่าจะว่างลงเมื่อไหร่
Ps2.กำลังใจดีแล้วเจอกับค้าบ
ความคิดเห็น