คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF:1]Love Restaurant 2
Title: Love Restaurant
Author:WolF_BuNnY
Greet:ตอนที่สองตามมาแล้วครับ รับรองความป่วนยกกำลังสองแน่นอน
2
ให้ตายสิจู่ๆผมก็ต้องมาทำงานใช้หนี้ แถมตำแหน่งที่ได้รับยังเป็นเด็กเสิร์ฟที่สวมกางเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋อีกต่างหาก เฮ้อ!ผมไม่น่าไปแกล้งไอ้ไคไว้เยอะเลย กรรมเลยตามสนองเลย โชคดีหน่อยตอนที่ผมกลับมาถึงบ้านพ่อแม่บุญธรรมของผมท่านไม่ได้สงสัยอะไรผมเลยรอดตัวไป แต่วันนี้แปลกจังเลย ทำไมไอ้ไคมันไม่มาโรงเรียนนะ
“ไอ้ไค เมื่อคืนมึงไปไหนวะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
(ฮึก...ฮือ..)พอได้ยินเสียงร้องไห้มันเท่านั้นล่ะ ใจผมถึงอ่อนลงทันที
“มึงเป็นอะไรวะ แล้วนี่มึงร้องไห้ทำไม”
(ฮือ...ไอ้ยอลมึงช่วยกูด้วย)
“มึงเป็นอะไรมึงก็บอกกูมาสิวะ ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน”
(กูกำลังจะไปจีน..ฮึก..ฮือ)
“หาอะไรนะ”
(ก็เมื่อคืนพ่อแม่กูดันจับได้ว่ากูไปเล่นจ้ำจี้กับพี่ลู่หาน...แล้ว...แล้ว)
“แล้วยังไงวะ”
(พ่อแม่กูกำลังลากกูไปจีน เพื่อไปขอพี่ลู่หาน...ฮือๆๆ..ชีวิตอิสระกูหมดกัน)น่าสมน้ำหน้าดีแท้เพื่อนผม เป็นไงล่ะมั่วซะจนได้เรื่อง
“แต่มึงยังเรียนไม่จบเลยนะเว้ย แล้วพ่อมึงจะให้เอาเมียแล้วเหรอวะ”
(แง...แงๆๆมึงช่วยกูด้วยสิวะ อ้าว พี่ลู่หานจะเอาโทรศัพท์ผมไปทำไมเนี่ย...เดี๋ยวก่อน)
“เฮ้ย!ไอ้ไค เดี๋ยวก่อน”
(ตรู้ด...ตรู้ด...ตรู้ด)ตัดไปซะแล้ว ผมว่าชีวิตผมน่าสงสารแล้วนะ ที่ต้องไปทำงานใช้หนี้ แต่ท่าทางไอ้ไคมันจะน่าสงสารกว่าแฮะ ชีวิตเด็กม.ปลายต้องจบลงเพื่อเพราะผู้ชายคนเดียวเลยเหรอวะนี่
17.30 น.
ผมรีบมาก่อนเวลาตั้ง 3 ชั่วโมงเลยนะนี่ เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างหัวช้า ถ้ามาสายกว่านี้ ผมคงจะไม่คล่อง อย่าว่าแต่ 2 ชั่วโมงเลย 3 ชั่วโมงก็ไม่รู้จะพอรึเปล่าสำหรับผม ผมรีบผลักประตูร้านเข้าไปทันที เห็นอีตาเสาไฟฟ้า กับบาเทนเดอร์และคนถูพื้น พร้อมกับเด็กเสิร์ฟหน้าใสที่ผมคาดว่าน่าจะรุ่นเดียวกันกับผม เขาคงจะมาฝึกผมล่ะมั้ง
“มาเร็วดีนะ”อีตาเสาไฟฟ้าเห็นผมทันทีก็พูดเลย
“ก็ผมรู้ว่า 2 ชั่วโมงคงฝึกให้ผมไม่พอน่ะสิฮะ”
“หึ หัดเจียมตัวก็ดีแล้ว ส่วนนี่เครื่องแบบของนายฉันไปสั่งตัดมาแล้ว ซูโฮเอาเครื่องแบบให้ชานยอลสิ”ว่าแล้วเด็กเสิร์ฟคนสวยจึงยื่นเครื่องแบบให้ผมท่าทางผมจะใส่พอดีเลยนะ อีตานี่ไปแอบวัดสัดส่วนผมตอนไหนนี่
“แล้วนี่คือปาร์ค ชานยอล เด็กเสิร์ฟคนใหม่จะมาเริ่มทำงานกับเราวันนี้ ชานยอลนี่ซูโฮ เป็นหัวหน้าเด็กเสิร์ฟ นี่แบคฮยอน เป็นบาเทนเดอร์ ส่วนคนที่ถูพื้นตรงนั้นชื่อเซฮุน เป็นดีเจ”
“สวัสดีฮะ ผมปาร์คชานยอลฮะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ”พอผมแนะนำตัว ทุกคนนิ่งไปซักพัก แต่แล้ว...
“ว้าว!น่ารักจังเลย หน้านายหวานมากๆเลย แต่น่าเสียดาย นายน่าจะตัวเล็กกว่านี้ ถ้านายเป็นแบบนั้นล่ะก็ รับรองลูกค้าเต็มร้านเราแน่ๆเลยฮะ ผู้จัดการ”พี่ซูโฮหันไปพูดกับอีตาเสาไฟฟ้าอย่างน่ารัก เฮ้อ!ถ้าผมน่ารักแบบเขาคงจะดีสินะ อีตาเสาไฟฟ้านั่นจะได้มองผมบ้าง เฮ้ย!นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย
“ซูโฮพาชานยอลไปเปลี่ยนชุดสิ แล้วค่อยออกมาฝึกงาน ฉันอยากเห็นว่าชุดมันจะพอดีกับเด็กนี่มั้ย”
“รับทราบฮะ ตามพี่มาเลย”ว่าแล้วพี่ซูโฮจึงจูงมือผมออกมาไปที่ห้องน้ำทันที แต่เอ๊ะ!พี่งั้นเหรอ
“เอ่อ..คือซูโฮอายุเท่าไหร่เหรอฮะ”พอผมพูดแบบนี้ซูโฮถึงกับหัวเราะร่าออกมา เฮ้อ!พนักงานร้านนี้ทั้งโม้เอ้ ทั้งน่ารักแบบนี้ แล้วอีตาเสาไฟฟ้าคิดยังไงให้ผมเป็นเด็กเสิร์ฟนี่ มีหวังร้านเละแหงเลย
“คิคิ 21 แล้วล่ะ ที่นี้นายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”ว่าแล้วพี่ซูโฮจึงผลักผมเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
10 นาทีผ่านไป...
“ชานยอล เสร็จรึยัง”
“เดี๋ยวฮะ อีกนิดนึง”
“ทำไมเปลี่ยนนานแบบนี้ล่ะ”
“โทษทีฮะอีกแป๊ปนึงนะฮะ”
“เร็วๆด้วยล่ะ คุณคริสเขาไม่ชอบรออะไรนานๆ”ไม่ใช่ว่าผมยังแต่งไม่เสร็จหรอก ผมเปลี่ยนเสร็จแล้ว ตั้งนานแล้วด้วย แต่ผมกำลังหาทางดึงกางเกงเจ้าปัญหาที่มันสั้นเกินเหตุให้ยาวขึ้นมาบ้างน่ะสิ มันสั้นมากจนเกือบจะรัดเจ้าชานยอลน้อยผมซะแล้วสิ
“ชานยอล”
“ฮะๆผมเสร็จแล้วฮะ”ผมรีบเดินออกไปทันที เมื่อได้ยินเสียงพี่ซูโฮแปลกไป พอผมเดินออกไปเท่านั้นล่ะ พี่ซูโฮอึ้งไปประมาณ 5 วินาทีแล้วตาก็เปล่งเป็นประกายทันที
“น่ารักที่สุดเลย นายเหมือนเมดที่อยู่ในการ์ตูนญี่ปุ่นเลยล่ะชานยอล”พี่ซูโฮโผเข้ากอดผมทันที ท่าทางพี่แกจะดีใจมากนะเนี่ย
“อืม..แต่เหมือนจะน่ารักยังไม่พอแฮะ”
“ยังไงเหรอฮะ”ว่าแล้วพี่แกจึงดึงแว่นที่อยู่บนใบหน้าผมทันที
“เฮ้ย!พี่เอาแว่นออกทำไม ผมมองไม่เห็น”ถ้าผมไม่มีแว่นการมองของผมก็จะไม่ชัดเอาซะเลย
“แต่ถ้าไม่เอาไอ้เจ้านี่ออก ความน่าสนใจของนายก็จะไม่มีน่ะสิ แต่พี่มีวิธีทำให้สายตานายมองชัดโดยไม่ต้องมีแว่น”
“ยังไงเหรอฮะ”
“แท่น แท่น แท๊น”แล้วพี่แกก็ไปลากเอากล่องใบใหญ่ที่ซ่อนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้มาให้ผม นี่พี่แกคิดจะทำอะไรกันแน่
“ได้เวลาแปลงโฉม”อะไรนะ นี่พี่แกจะทำอะไรเนี่ย”
30 นาทีผ่านไป...
“ซูโฮ นายพาเด็กนั่นไปเที่ยวปูซานมารึไงถึงได้นานขนาดนี้”ผมได้ยินเสียงอีตาเสาไฟฟ้า หรือที่พี่ซูโฮเรียกว่าคุณคริสกำลังหัวเสียได้ทีพอดี
“ขอโทษที่ให้คอยฮะ แต่ผมขอแนะนำชานยอลลุคใหม่”ว่าแล้วพี่ซูโฮจึงลากผมที่หลบอยู่มุมมืดให้ออกมาทันที
“ขอแนะนำน้องยอลลี่ฮะ”ผมไม่รู้นะว่าตอนนี้สภาพผมเป็นยังไงบ้าง แต่ที่รู้ๆทั้งพี่ดีเจที่ชื่อเซฮุน พี่บาเทนเดอร์ที่ชื่อแบคฮยอน หรือแม้กระทั่งอีตาเสาไฟฟ้าหรือคุณคริส ตะลึงงันทันที นี่ผมน่าเกลียดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
Kris Part…
หลังจากที่ซูโฮพาเจ้าเด็กแว่นหน้าเอ๋อ ให้ไปเปลี่ยนชุด ผมก็นั่งคิดอยู่พักใหญ่ว่าทำไมถึงให้เจ้าเด็กนั่นทำงานใช้หนี้โดยการเป็นพนักงานเสิร์ฟ เจ้าเด็กนั่นไม่ได้มีคุณสมบัติที่ควรจะเป็นเด็กเสิร์ฟเลยซักนิด ทั้งตัวสูง หน้าก็เอ๋อ หัวก็ฟู สรุปแล้วเด็กนั่นเหมาะที่จะเป็นเด็กถูพื้นมากกว่าด้วยซ้ำไป จนกระทั่งซูโฮลากเด็กนั่นกลับเข้ามาหาผมอีกรอบ
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมจะเป็นเจ้าเด็กนั่นจริงๆซูโฮสามารถเปลี่ยนจากเด็กเอ๋อให้เป็นคนสวยได้จริงๆตัวทั้งตัวขาวสะอาดและน่าลิ้มลองไปซะทุกจุด หุ่นสูงผอมนั่นระหงส์น่าดูยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ผมก็ถูกเซ็ตรีดให้ตรงสวย ดวงตาก็กลมโตสว่าง ปากสีแดงเหมือนกับลูกเชอรี่ เด็กนี่ดูน่าสนใจขึ้นมาทันที แล้วยิ่งเด็กนี่นุ่งกางเกงขาสั้นจู๋ที่มันเป็นกฎหลักของร้านผมที่พนักงานเสิร์ฟต้องใส่ทุกคน ให้ตายสิขาอ่อนเด็กนั้นขาวน่าจับชะมัด รอให้เลิกงานก่อนเถอะ เด็กนี่เสร็จผมแน่(ท่านคริสหื่นขึ้นแล้วคร้าบบ)
Chanyeol’s Part…
หลังจากที่ทุกคนอึ้งไปประมาณ 2 นาที 45 วินาที กับผลงานของพี่ซูโฮ แสดงว่าพี่เขาคงต้องทำให้ผมเปลี่ยนไปมากแน่ๆ แต่ผมไม่แน่ใจว่าไปในทางที่ดีขึ้นหรือเลวลงน่ะสิ
“หึ ก็งั้นๆล่ะ”คุณคริสพูดโผล่งขึ้นมาในความเงียบทันที จริงๆด้วย ผมคงดูไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลยสินะ
“งั้นๆได้ไงล่ะฮะ ผู้จัดการผมอุตส่าห์แต่งให้ตั้งนานนะ”พี่ซูโฮคัดค้านทันที
“ใช่ฮะ ผู้จัดการ ผมเกือบไม่เชื่อเลยว่าเด็กคนเมื่อกี้กับเด็กคนนี้จะเป็นคนๆเดียวกัน”พี่แบคฮยอนค้านตามบ้าง
“ผมก็เห็นด้วยกับแบคฮยอน”พี่เซฮุนที่ดูท่าทางเงียบๆก็ขอค้านอีกคน สรุปว่าผมดูเป็นยังไงบ้างเนี่ย
“ไร้สาระ นี่มันใช่เวลามาค้านกันมั้ยหะ ฝึกงานให้เด็กนี่ได้แล้ว เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงต้องเปิดร้านแล้ว”คุณคริสสั่งขั้นเด็ดขาดทำให้ต่อมขยันของทุกคนทำงานทันที
“นี่ชานยอลเวลาเสิร์ฟต้องเสิร์ฟแบบนี้นะ แล้วนายต้องยิ้มอยู่ตลอดเพราะเสน่ห์ของนายคือรอยยิ้มนะรู้มั้ย ไหนลองทำดูซิ”พี่ซูโฮสาธิตวิธีการเสิร์ฟให้ผมคร่าวๆแล้วลองให้ผมทำตามบ้าง
“ฮะ”ผมรีบรับถาดที่มีแก้วไวน์เปล่าๆกับขวดเหล้าแล้วถือไว้ที่มือในระดับเลยหน้าอกลงมากเล็กน้อย แล้วค่อยๆเดินออกไป แต่เหมือนกับลื่นอะไรเข้าให้บางอย่างทำให้ผมจะล้มไปข้างหน้าอยู่แล้ว
“เหวอๆๆ”
“ชานยอล”แม่เจ้า ใครก็ได้ช่วยน้องยอลด้วย!!
‘ฟุ่บ’ ผมไปยินเสียงแปลกๆในขณะที่ผมหลับตาปี๋ และรับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่อยู่ตรงบริเวณเอวกับสะโพกผม ใครนะมารับผมได้ทันเวลาพอดี
“ซุ่มซ่ามแบบนี้จะเป็นเด็กเสิร์ฟได้ยังไงกันล่ะ”หา!!คุณคริสมารับผมไว้อย่างงั้นเหรอ งั้นแสดงว่ามือที่จับเอวกับก้นผมอยู่นี่ก็...
“ถ้าฉันไม่ดึงไว้นายคงหัวคะมำไปแล้วล่ะ”แงๆๆแม่จ๋า ทำไมไอ้บ้านี่ต้องมาจับก้นหนูด้วย แถมมือที่จับเอว ยังไม่มีเนื้อผ้าขวางกั้น สัมผัสได้ถึงความนุ่มปนสากของมือหมอนั่นเลย T^T
“ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะฮะ”ให้ตายสิหน้าแดงแปร๋ดแน่เลยผม เพราะหัวใจของผมมันเต้นเร็วและรุนแรงยิ่งกว่าพายุซะอีก ปาร์ค ชานยอล อย่าบอกนะว่านายชอบผู้คนนี้ซะแล้ว
“ไม่มีเวลาแล้ว ฝึกแค่นี้หวังว่าคงทำได้ดีกว่านี้นะ ทุกคนเปิดร้านกันได้แล้ว”
“รับทราบฮะ”ว่าแล้วพี่ๆทุกคนรวมทั้งผมพากันเตรียมตัวเปิดร้านทันที
Kris Part…
ระหว่างช่วงวินาทีนั้นที่เด็กนั่นกำลังจะล้มหัวคะมำลงกับพื้น ผมก็รีบคว้าตัวชานยอลเอาไว้ทันที ตอนแรกก็กะว่าจะคว้าให้อยู่ในท่าที่ดีกว่านี้อยู่หรอกแต่มันไม่เป็นตามที่คิดน่ะสิ มือของผมไปคว้าเอาเอวกับก้นเขาไว้ ไอ้เอวน่ะไม่เท่าไหร่ แต่มือผมจับก้นเด็กนั้นเต็มๆแต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแต๊ะอั๋งชานยอลหรอกนะ แต่มันเป็นอุบัติเหตุ วินาทีนั้นที่ผมได้เข้าใกล้และได้สัมผัสร่างกายของเด็กคนนั้น เอวบางอ่อนเหมือนกับผู้หญิง กลิ่นตัวที่หอมอ่อนๆ แถมสะโพกเด็กนั่นยังนิ่มน่าบีบดีแท้ เด็กอย่างชานยอลเล่นเอาสติของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถ้าผมไม่หยุดยั้งความต้องการของผมตอนนี้ล่ะก็ มีหวังผมคว้าเด็กนี่ไปจูบแน่
“ซุ่มซ่ามแบบนี้จะเป็นเด็กเสิร์ฟได้ยังไงกันล่ะ”ผมเลือกที่จะพูดแบบนั้นออกไป เพื่อยับยั้งตัวเอง
“ถ้าฉันไม่ดึงไว้นายคงหัวคะมำไปแล้วล่ะ”ดูท่าทางหน้าของเด็กนั่นจะขึ้นสีแดงแปร๋ดอะไรกัน มันแค่เรื่องผิดพลาดนะชานยอล ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรนายเลยซักนิด(เหรอ??)
“ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะฮะ”ชานยอลรีบผลักผมให้ออกห่าง พลางก้มหน้าเพราะคงไม่อยากให้ผมเห็นหน้าที่มันขึ้นสี บางทีเด็กนี่ก็น่ารักกว่าที่คิดนะ ผมเกือบจะเผลอยิ้มออกมา แต่ผมก็ต้องหาเรื่องมากลบให้ได้ซะก่อน
“ไม่มีเวลาแล้ว ฝึกแค่นี้หวังว่าคงทำได้ดีกว่านี้นะ ทุกคนเปิดร้านกันได้แล้ว”
“รับทราบฮะ”ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนที่จะเดินออกไปเปิดร้าน จะว่าไปน้องชายผมที่ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟมันหายไปไหนเนี่ย
“ลู่หาน นี่นายทำไมไม่มาทำงาน”ผมรีบกดโทรศัพท์กรอกเสียงปลายสายลงไปเป็นภาษาจีนทันที
(โธ่ พี่ตอนนี้ผมไม่ต้องทำงานแล้วล่ะ)
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ไหนบอกว่าไม่มีเงินอยู่ไง”
(คิคิ ตอนนี้ผมมีใช้เหลือเฟือแล้วล่ะฮะ)
“หมายความว่ายังไง”
(ผมกำลังจะแต่งงาน)
“อะไรนะ กับใครทำไมไม่เคยบอกพี่เลย”ก็ใช่น่ะสิ น้องผมมันเพิ่งจะ 20 ไปเองนะ มันจะเร็วไปรึเปล่า นี่ป๊ากับม๊าคิดอะไรอยู่กันแน่
(คิคิ กับน้องไค)
“ไค ไคไหนวะ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้จักเลย”ดูท่าทางคงต้องคุยกันยาว ผมก็เลยนั่งลงที่เก้าอี้ทันที
(ก็น้องไคที่เพิ่งเจอเมื่อคืนไง น้องเขาน่ะทั้งน่ารัก เอาใจเก่ง แล้วลีลายัง..อึ๋ย)
“อะไรนะ อย่าบอกนะว่าพวกแกสองคน”
(ใช่ เราจ้ำจี้กันแล้วไม่อย่างนั้นป๊ากับม๊าจะให้ผมแต่งทำไมล่ะ พ่อแม่เขาอุตส่าห์พาเขามาขอผมกับป๊าม๊าถึงจีนเลยนะ)
“ขอ? นี่ก็แสดงว่า..”
(โห เป็นพี่เป็นน้องกันมา 20 กว่าปี พี่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมน่ะเคะ)เออ ก็ใช่แฮะ มิน่าล่ะถึงอยากนุ่งสั้นนัก
“ถ้านายไม่เป็นไรแล้ว พี่ก็โล่งใจหน่อย”
(แล้วพี่จะมางานแต่งผมมั้ยล่ะ)
“ต้องไปอยู่แล้วสิ จะแต่งเมื่อไหร่ค่อยโทรมาบอกพี่ก็ได้”
(จริงๆนะ อย่าลืมอั่งเปาต้องเยอะนะฮะ)ว่าแล้วลู่หานจึงตัดสายไปทันที เฮ้อ!ไอ้เจ้าน้องคนนี้ไวไฟจริงๆนะ ผู้ชายที่เพิ่งคุยด้วยกันเมื่อคืนก่อนไอ้นี่เล่นจับซะอยู่หมัด ส่วนไอ้ผมนี่สิ จะ 27 อยู่แล้วยังไม่มีเวลาไปรักใครได้เลย วันๆก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับงานที่ร้าน จนไม่มีเวลาไปสนใจใครได้เลย
“คุณคริสฮะ เปิดร้านเรียบร้อยแล้วนะฮะ”ชานยอลเดินมาบอกผมทันที แต่ดูเด็กนั่นชุดมันแปลกๆนะ
“ไปเอาผ้ามาจากไหน”ผมรีบไถ่ถามทันทีเพราะเด็กนั่นดันไปเอาผ้ามาจากไหนก็ไม่รู้มาพันช่วงขาเอาไว้ ทำให้เห็นเพียงแค่ช่วงหัวเข่าลงมาเท่านั้น
“เอ่อ..ก็ผมไม่อยากโชว์”ชานยอลก้มหน้างุดเพราะไม่อยากเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม เด็กนั่นยืนอยู่ขอบโต๊ะ ส่วนผมยืนอยู่ตรงหน้าเข้า หึ นึกอะไรสนุกๆออกแล้วล่ะ
“งั้นโชว์ให้ฉันดูคนเดียวเอามั้ย”ผมค่อยเขยิบตัวเข้าใกล้ชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆพลางใช้สองแขนของผมกั้นข้างตัวเขาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“จริงเหรอฮะ ได้จริงๆเหรอ”นึกว่าจะกลัว ที่ไหนได้ตาเป็นประกายยิ่งกว่าแสดงว่าเด็กนี่ต้องขี้อายมากๆแน่
“ก็ได้ แต่ที่ว่าโชว์ให้ฉันดูนายต้องโชว์แบบทั้งตัวไม่ต้องใส่อะไรเลยนะ”ผมเชยคางชานยอลให้เงยหน้าขึ้นพลางมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หึ เด็กโง่รู้จักคนอย่างคริสน้อยไปซะแล้ว
“เจ้านายบ้า ไอ้คุณคริสลามก”อ้าว คำด่ามันช่างสุภาพซะจริง ชานยอลผลักผมให้ออกห่างพลางรีบเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปทันที แต่เหมือนว่าเขาคงจะลืมไปซะแล้ว ว่าไอ้ผ้าที่เขาใช่คลุมขาผมได้แอบดึงออกมาแล้ว
Chanyeol’s Part…
ให้ตายสิ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ผู้จัดการมาดนิ่งหน้าโหด อย่างอีตาคริสจะหื่นกามแตกขนาดนี้ท่าทางคงจะอึดอัดเก็บกดมานานล่ะสิ ถึงได้มาลงกับเด็กโง่ๆอย่างผม ผมจะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ ผมไม่ได้น่ารักเหมือนพี่ลู่หาน ไม่ได้พูดเก่งเหมือนพี่ซูโฮ และไม่ได้เอาใจคนเก่งอย่างแบคฮยอน แต่ผมก็เป็นผม เป็นชานยอลจอมเอาแต่ใจแบบนี้ล่ะ
ความคิดเห็น