คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF:1]Love Restaurant 1
Title: Love Restaurant
Author:WolF_BuNnY
Greet:เริ่มต้นประเดิม sf เรื่องแรกด้วยฟิคเนื้อหาน่ารักๆกุ๊กกิ๊กอย่าง Love Restaurant ยังไงฝากติดตามด้วยนะครับ
1
เลิกเรียน...
หมดไปอีกวันสำหรับชีวิตสุดแสนเซ็งของเด็กม.ปลายอย่างผมที่วันๆต้องเรียนถึง 8 ชั่วโมง ที่จ้องจดๆแล้วทำรายงานส่ง แต่สำหรับผมแล้วก็มีเรียนบ้างเล่นบ้าง ปะปนกันไป ในขณะที่ผมกำลังจัดการเก็บสัมภาระอันหนักอึ้งเข้ากระเป๋าแล้วเตรียมตัวไปป่วนโรงเรียนสตรีที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทันใดนั้นเอง...
“ไง ไอ้ยอลวันนี้ไปแดกเหล้ากันเถอะว่ะ”เสียงของเจ้าไคพูดพลางเอามือกอดคอผมไว้ทันที
“ไหนมึงบอกว่าวันนี้จะปีนไปหาพี่เจสไม่ใช่เหรอวะ”
“เฮ้ย!พี่เจสน่ะเอาไว้ก่อน วันนี้กูจะพามึงไปร้านใหม่ รับรองแหล่มสุดๆ”
“แล้วไปแบบนี้เนี่ยนะ อายุก็ไม่ถึง เขาจะได้ถีบมึงกับกูออกมาน่ะสิ”
“ร้านนี้เขาไม่ตรวจบัตรประชาชนเว้ย แต่งตัวเท่ๆหน่อยเขาก็ไม่รู้แล้วว่ามึงอยู่ม.ปลาย”ไอ้นี่ มันก็ยังยุยงให้ผมเข้าร้านอยู่ได้
“แล้วไง เงินกูหมดแล้วนี่ เหลือแต่ค่ารถเมลล์กลับบ้าน”
“เอาน่า กูเลี้ยงเอง”พอพูดแบบนั้น ผมถึงกับดีใจ ผมชอบของฟรีอยู่แล้ว ฮ่าๆจะซัดเหล้าให้หมดร้านเลยมึงเอ๊ย! ว่าแล้วผมกับมันจึงพากันไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองก่อนออกจากโรงเรียนทันที
และแล้วพวกเราทั้งสองคนก็พากันมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านเหล้าที่ต้องการป้ายชื่อหน้าร้านเขียนชื่อเด่นถลาไว้เลยว่าชื่อร้าน
“เฮ้ย!มึงจะยืนชมความงามหน้าร้านอีกนานมั้ยวะ ไอ้ชานยอลลี่ เข้ามาได้แล้ว”ไอ้ไคที่ตะโกนเรียกผมเข้าร้านทำให้ผมต้องรีบเดินเข้าร้านทันที ภายในร้านเป็นร้านอาหารกึ่งผับถูกตกแต่งด้วยสีน้ำเงินเข้ม ดูหรูหราและมีระดับในเวลาเดียวกัน
“สวัสดีฮะ ไม่ทราบว่ามากันกี่ท่านฮะ”ชายหน้าหวานรูปร่างบอบบาง ผิวขาวราวกับหยวกกล้วย ปากแดงยังกับเชอรี่ แต่งตัวในลักษณะพนักงานเสริ์ฟ แต่ดูนั่นสิ กางเกงที่พนักงานเสริ์ฟร้านนี้ใส่ขาสั้นจุ๊ดจู๋ ทำให้เห็นขาอ่อนของพี่เขาซะชัดแจ๋วเลย พี่รู้มั้ย พี่อาจจะทำให้ผมเปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายแทนได้นะครับ
“เอ่อ..สะ..สอง..ครับ”ไอ้ไคเล่นเอาอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง พี่แกยิ้มคืนมาให้ด้วยสายตาน่ารักๆยังกะลูกกวาง โอ้ย!ใจจะวายน่ะครับ
“ฮะๆไม่ทราบว่าจะรับอะไรบ้างฮะ”พี่เขายื่นเมนูมาให้พวกผมสองคน พอมองแต่ละเมนูแล้วแพงๆทั้งนั้นเลย หึๆไอ้ไควันนี้ล่ะกูจะแกล้งมึง
“ตามสบายเลยมึง กูบอกแล้วนี่ว่ากูจะเลี้ยง”ทีอยู่ต่อหน้าคนสวยๆล่ะไอ้นี่เก๊กแมนจริงๆเดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวจะสลบ
“งั้นผมขอ Vielle Bon Secours ฮะ แล้วก็ Liqueur”
“แล้วเหล้าที่สั่งจะให้บาเทนเดอร์ผสมให้หรือจะผสมเองฮะ”
“ผสมมาให้เลยแล้วกันฮะ”
“แล้วกับแกล้มรับเป็นอะไรดีล่ะฮะ”
“แซลมอนรมควันฮะ”
“โอเคฮะ งั้นผมขอทวนรายกายอาหารทั้งหมดนะฮะ ทั้งหมดมี Vielle Bon Secours 1 ขวด Liqueur 1 ขวดพร้อมผสม แซลมอนรมควันอีกสองที่นะฮะ กรุณารอซักครู่นะฮะ ”ว่าแล้วพี่ชายคนสวยจึงเดินจากไปทันที แล้วเจ้าไคถึงกับสะกิดผมทันที
“ไอ้ยอลมึงคิดว่ากูรวยขนาดนั้นเลยเหรอ มึงถึงเล่นสั่งของแพงที่สุดของร้านแบบนี้”
“อ้าว รึมันไม่จริง พ่อมึงเป็นเจ้าของโรงเรียนแม่มึงก็ขายเพชร เหล้าแค่นี้ ขนหน้าแข้งพ่อมึงไม่ร่วงหรอกน่า”
“ก็จริงเว้ย!แต่มึงก็รู้ว่าพ่อกูห้ามกูกินเหล้า”
“แล้วมึงจะชวนกูมาหาพระแสงด้ามติ้วมึงเหรอ”ดูท่าทางไอ้ไคมันจะขี้เกียจเถียงผม จึงเงียบไป สักพักใหญ่พี่ชายคนสวยจึงเดินมาพร้อมเมนูที่ผมเพิ่งสั่งไป
“นี่คืออาหารที่สั่งทั้งหมดนะฮะ”พอดีความคิดชั่ววูบของผมก็โผล่ขึ้นมา ไอ้ไคมันอุตส่าห์พามาผมมากินของดีๆแบบนี้มันน่าตอบแทนซักหน่อยแล้ว
“เดี๋ยวก่อนฮะ พี่”
“มีอะไรเหรอฮะ”พี่ชายคนสวยทำหน้าเหรอหราทันที หึๆไอ้ไคกูจะตอบแทนบุญคุณค่าเหล้ามึงวันนี้ล่ะ
“พี่รับชั่วโมงล่ะเท่าไหร่เหรอฮะ”
“ฮะ”พี่ชายคนสวยถึงกับอึ้ง ส่วนไอ้ไคตาแทบถล่นออกมาจากเบ้า คงอึ้งล่ะสิ
“ผมหมายถึงเป็นเพื่อนนั่งกินน่ะฮะ ชั่วโมงล่ะเท่าไหร่”
“อ๋อ แล้วน้องคนไหนจะรับพี่เหรอฮะ”ไอ้ไคส่งสายตาอาฆาตมาที่ผมแต่ผิดคาดครับ ผมไม่ได้จะมาให้พี่นั่งตักป้อนผมหรอก
“เพื่อนผมคนนี้เองฮะ”ว่าแล้วจึงชี้ไปที่ไอ้ไคทันที เชื่อเถอะว่ามึงต้องซึ้งในน้ำใจของกู
“อ๋อ ถ้าคนนี้พี่ไม่คิดหรอกฮะ”ว่าแล้วพี่ชายคนสวยจึงขึ้นไปนั่งบนตักของมันทันที นี่แสดงว่าพี่ชายคนสวยก็แอบปิ๊งมันเหมือนกันเหรอนี่ ฮ่าๆน่าอิจฉามันจริงๆหลังจากที่ผมกับมันนั่งกินอยู่ด้วยกันซักพัก ผมจึงเกิดอาการปวดฉี่กะทันหัน
“เฮ้ย!มึงกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ นี่ของหมดแล้วด้วย อย่าลืมจ่ายตังล่ะ”
“อ้าวมึง กูจ่ายตังเสร็จแล้วมึงล่ะ”
“เออ เดี๋ยวกูตามออกไป”ว่าแล้วผมจึงเดินไปยิงกระต่ายตัวน้อยที่ห้องน้ำชายที่ห่างอออกไปไม่เท่าไหร่เอง
.
.
.
.
.
เฮ้อ!ค่อยสบายตัวขึ้นหน่อย ไอ้ไคคงเช็คบิลเรียบร้อยแล้วสินะ ที่นี้ก็ออกไปได้แล้วล่ะ แต่ในขณะที่ผมกำลังจะออกไปนอกร้านจู่ๆก็มีผู้ชายตัวสูงผมทอง หน้าหล่อเหลาเอาการ แต่น้อยกว่าผมนิดนึง มากระชากแขนผมเอาไว้ อะไรของมันวะเนี่ย
“พี่ชายครับ ปล่อยผมเถอะผมจะกลับบ้าน”
“นายเป็นคนที่นั่งโต๊ะตรงนั้นใช่มั้ย”
“ก็ใช่ พี่จะทำไม”
“นายจ่ายค่าเหล้าทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้”
“หา???”
....ย้อนกลับไปเมื่อ 5 นาทีก่อน...
ไคนั่งนอนคลอเคลียอยู่กับพี่ชายหน้าสวยที่เพิ่งรู้จักกันที่ชื่อ “ลู่หาน” อยู่ด้วยกันได้ซักพักจนฮอร์โมนเพศชายของไคดันมาอยากทำงานเอาตอนนี้ ก็ดูคนที่อยู่บนตัวเขาสิ น่ารัก น่า...ซะขนาดนี้ แถมร่างกายเล็กๆของเขายังบดเบียดไปทั่วเจ้าไคน้อยของเขา ทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย!
“พี่ครับ”
“หืม?”ใบหน้าหวานมองเขาด้วยสายตาออดอ้อนให้ตายสิ น่าซั่มชะมัด
“พี่ชั่วโมงละเท่าไหร่เหรอครับ”ไคค่อยๆเอื้อมมือไปกอดรอบเอวของลู่หานเอาไว้พลางบีบเค้นสะโพกน้อยเล็กๆนั่นเล่น ทำให้ลู่หานเองอายจนตัวม้วนไปหมด
“ว่าไงครับ”
“ก็พี่เคยบอกไปแล้วนี่ว่าสำหรับนายน่ะฟรี”ให้ตายสิยิ่งน่ารักแบบนี้ อยากรู้จังว่าตอนอยู่บนเตียงจะน่ารักขนาดไหน โว้ย!ไม่ไหวแล้ว กลับบ้านเองแล้วกันนะไอ้ยอล
“งั้นคืนนี้ฟรีนะครับ”ว่าแล้วไคจึงจูงมือพี่เขาออกไปนอกร้านทันที เพื่อพากันไปยังสวงสวรรค์อันงดงาม แต่ว่าเขาลืมอะไรรึเปล่า....
กลับมาเวลาเดิม...
“ลืมกูนี่ไงไอ้ควาย”ผมกำลังยืนด่ามันทางโทรศัพท์มือถือ ไอ้บ้านี่ ไหนบอกจะเลี้ยงไงทำไมชิ่งกันแบบนี้วะ โทรศัพท์ก็เสือกไม่รับอีกมีไว้ปาหัวหมาหรือไง ไอ้โทรศัพท์น่ะ
“ทีนี้จะเอายังไงล่ะ”ไอ้เสาไฟฟ้าร่างยักษ์นี่ก็เก๊กหน้าโหดอยู่นั่นแหละ เห็นมั้ยเนี่ยว่าคนมันไม่มีเงิน
“แหะๆพี่ชายฮะ ให้ผมกลับบ้านเถอะนะพี่นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเอาเงินมาคืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์เลยนะๆๆ”และแล้วผมก็ใช้วิชาตาอ้อนแมวพิฆาต ทำหน้าตาเหมือนแมวหลงสิชานยอล รับรองเขาใจอ่อนแน่ๆ
“เดี๋ยว แบบนี้นายก็สามารถเบี้ยวได้น่ะสิ เอาบัตรประชาชนมาดิ แล้วฉันจะปล่อยนายไป”กล้วยทอดแล้วไง ถ้าเกิดผมเอาบัตรให้เขาก็รู้น่ะสิว่าผมยังไม่ถึง 20
“เอ่อ...ผมลืมเอามา”โกหกหน้าด้านๆเลยแฮะ
“เป็นไปไม่ได้หรอกน่า ร้านฉันมีระบบเซ็นเซอร์ว่าใครมีบัตรประชาชนบ้าง ถ้านายไม่มีบัตรนายคงเข้าร้านไม่ได้หรอก”เพล้ง!เป็นเรื่องแล้วไงชานยอล
“จะยื่นให้ดีๆหรือจะให้ค้นตัว”
“เออฮะๆเอาให้ก็ได้”ว่าแล้วผมจึงยื่นบัตรไปให้พี่แกทันที แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ พี่แกอึ้งไปประมาณ 3 วินาที ก่อนที่จะมาปั้นหน้ายักษ์ใส่ผมทันที
“ยังไม่ถึง
“เอ่อฮะ”
“แล้วเข้ามาร้านนี้ได้ยังไง นายยังเป็นนักเรียนม.ปลายอยู่ด้วยซ้ำ”
“เอ่อ....คือผมขอโทษจริงๆนะฮะ พี่อย่าแจ้งตำรวจเลยนะฮะ ถ้าตำรวจมาจับผม เดี๋ยวพ่อแม่บุญธรรมผมจะไล่ผมไปอยู่กับครอบครัวใหม่อีก”
“เด็กกำพร้าเหรอ”
“จะพูดแบบนั้นก็ถูกฮะ”
“อย่ามาโกหกซะให้ยาก”
“ผมพูดจริงๆนะฮะ”
“เป็นเด็กกำพร้าก็ควรจะทำตัวดีๆกับครอบครัวสิ แล้วนี่อะไรสั่งเหล้าขวดละเกือบล้านวอนมากินเนี่ยนะ”คำพูดของพี่แกเล่นเอาผมสำนึกก็จริงๆนะ ผมไม่เคยทำตัวดีเลย ทุกคนที่เอาผมไปเลยไล่ผมให้กลับมาอยู่ที่โบสถ์เด็กกำพร้าเหมือนเดิม ฮึก...คำพูดพี่แกชวนเอาผมร้องไห้จริงๆ
“เฮ้อ!งั้นเอาแบบนี้ นายมาทำงานใช้หนี้ที่ร้านฉันแล้วกัน”
“ตะ..แต่ผมยังไม่ถึงยี่สิบเลยนะพี่”จริงๆนะ จะให้ผมมาทำงานในร้านอาหารกึ่งผับแบบนี้อีกไม่เอาด้วยหรอก
“แล้วไง นายเลยสิบห้าแล้ว เท่ากับฉันไม่ได้ใช้แรงงานเด็กก็ไม่ผิดกฎหมายแล้ว อีกอย่างเจ้าบาเทนเดอร์คนนั้นก็เพิ่งจะ 17 ไปเมื่อไม่กี่วันเอง ตำรวจไม่เห็นมาจับซักคน”แป่ว!เจ้าหมอนั่นน่ะนะ เพิ่ง 17 ทำไมตัวเล็กกะจิ๊ดริ๊ดอย่างนั้นล่ะ เท่าที่ผมสังเกตดูพนักงานร้านนี้ตัวเล็กๆกันทั้งนั้นเลย ยกเว้นอีตาเสาไฟฟ้าเจ้าของร้านเท่านั้นล่ะ ที่สูงโด่อยู่คนเดียว
“แต่ถ้า...ผมเข้ามาทำงานที่นี้มันก็เหมือนเสาไฟฟ้าเดินได้น่ะสิ”
“งั้นนายก็เอาเงินทั้งหมดมาจ่ายเดี๋ยวนี้สิ”แป่ว!ทำไมชีวิตผมมีทางเลือกแค่นี้ล่ะทีนี้ ถ้าผมไปขอเงินพ่อแม่ใหม่มาจ่ายค่าเหล้า นอกจากพวกท่านจะเสียใจแล้วคงจะไล่ผมออกจากบ้านด้วย เอาไงดีล่ะ เอาวะ ปาร์ค ชานยอลยังไงนี่มันก็เป็นปัญหาที่นายก่อขึ้นมาเอง ยังไงผมก็จะเป็นคนยุติมันเอง
“ก็ได้ฮะ”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นนายเริ่มทำงานพรุ่งนี้ ร้านเปิดตอน 2 ทุ่มนายก็ควรมาก่อนซักสองชั่วโมงเพื่อฝึกขั้นเบื้องต้นกับคนอื่นก่อน ส่วนบัตรนี่ฉันขอยึดไว้ก่อนเพราะฉันไม่ไว้ใจนาย”
“เดี๋ยวก่อนฮะ แล้วผมทำงานตำแหน่งไหนล่ะ ขอเป็นคนถูพื้น หรือไม่ก็นวดในห้องน้ำได้มั้ยฮะ”ก็ใช่น่ะสิ พนักงานร้านนี้นุ่งสั้นทุกคนดูอย่างพี่ลู่หานกับบาเทนเดอร์สิ สั้นซะเห็นขาอ่อนด้านในเลย มีแค่คนถูพื้นกับพนักงานนวดในห้องน้ำเท่านั้นที่ใส่กางเกงขายาว
“ไม่ได้ ร้านฉันขาดเด็กเสิร์ฟเพราะฉะนั้นนายก็ต้องเสิร์ฟ”
...แงๆๆแม่จ๋าน้องยอลอยากโดดน้ำตายยย T__T...
APPLE PIE★
ความคิดเห็น