[SF-EXO]Krisyeol All Is Love

ลำดับตอนที่ #12 : [SF:4]Battle Fight 1

Title: Battle Fight

1

          ...ไอ้ความรักน่ะ มันจำเป็นต้องเป็นคนละเพศด้วยเหรอ...

          คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในใจผมรอบที่พันหลังจากที่ผมเห็นคนน่ารัก หน้าตาดูบริสุทธิ์ ตัวเล็กน่ากอดกำลังดี ดวงตาที่คมราวกับกรีดอายเลนเนอร์มา ยืนหัวเราะกับเพื่อนที่หน้าห้อง B ผมแอบสังเกตที่ปกเสื้อของเขามันเขียนไว้ชัดเลยว่าเขาชื่อ ‘พยอน แบคฮยอน’ น่าเสียดายจังที่เขาอยู่ห้อง B ห้องเด็กศิลป์ที่เก่งทั้งภาษา ทั้งร้อง ทั้งเต้น ส่วนผมนี่สิอยู่ห้อง C ห้องเด็กเดน เด็กเก ชอบใช้กำลังมากกว่าสมองหรือไม่ก็พวกอัจฉริยะซะจนครูไม่กล้าสอนมารวมกันอยู่ในห้องของผม และปีนี้ก็เป็นปีแรกที่ผมมาเข้าเรียนม.ปลายที่โรงเรียนนี้ และไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ผมพบกับคนน่ารักที่ทำผมตกหลุมรักที่เขาวางไว้ในเวลาเพียงแค่ไม่ถึงนาที อยากจะบอกเลยว่านายมันใช่!!

“เฮ้ย!มึงอย่าบอกนะว่า มึงชอบคนนั้น” ไอ้ผู้ชายตัวดำปากใหญ่ เตี้ยกว่าผมเล็กน้อยกอดคอผมไว้พลางผม มันคือ คิม จงอิน แต่ผมสะดวกเรียกมันว่า ไค มากกว่า มันเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมได้มาหลังจากการปฐมนิเทศเมื่ออาทิตย์ก่อน

“เออ มึงจะทำไมวะ”ผมสวนคืนกลับโดยที่ไม่ละสายตาออกจากคนน่ารักเลย

“เฮ้ย!นั้นมึงจะเล่นของสูงไปหน่อยมั้ยวะ นั่นมันเด็กห้องศิลป์นะเว้ย!ลูกคุณหนูทั้งนั้น แถมไอ้คนที่มึงชายตาน่ะ น้องเฮียคริสนะเว้ย!กูว่ามึงทำใจเถอะว่ะเพื่อน”มันว่าพลางตบไหล่ผมเบาๆ

“เฮียคริส?เฮียคริส?ไหนวะ กูไม่เห็นรู้จักเลย”

“มึงเพิ่งสอบเข้ามามึงคงไม่รู้สินะ เฮียคริสเป็นผู้คุมนักเรียนสายม.ปลาย ปีนี้นะเว้ย! ใครทำอะไรไม่เข้าตาเฮียแก มีเฮแน่ แล้วนี่มึงริจะจีบน้องเฮียคริสที่เฮียแกหวงยิ่งกว่างูหวงไข่ แล้วมึงจะเหลือเชี่ยอะไรวะ”เล่าสปอยมาซะผมสยองเลยนะ แต่เสียใจด้วยขอแค่ได้เขาเป็นแฟนให้ตายผมก็ยอม

“แล้วไงวะ คนนี้กูว่าใช่สำหรับกูแล้ว กะอีแค่เฮียคริส เดี๋ยวกูเคลียเอง”ผมผลักมันออกไกลๆก่อนที่เริ่มเดินหน้าบากบั่นเริ่มต้นจีบคนน่ารักที่ชื่อ พยอน แบคฮยอน ก่อนที่จะเข้าเรียนในคาบเช้าซะก่อน อา...ใช้มุกแกล้งเดินชนก่อนแล้วกันนะ

“อ๊ะ..”เสียงหวานถูกเปล่งออกมาจากคนตรงหน้า น่ารักชะมัด >//<

“เอ่อ ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมช่วยเก็บ”ผมใช้ไอ้ความน่าตาดีและจิตสาธารณะเข้าช่วย แกล้งทำเป็นช่วยหยิบหนังสือดนตรีของคนน่ารักที่กำลังก้มเก็บอยู่

“ขอบคุณนะฮะ”คนน่ารักเอือนเอ่ยออกมา พลางก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือต่อไป

“คุณเรียนอยู่ห้องศิลป์เหรอครับ”ทำแหลไปงั้นล่ะ จริงๆก็รู้อยู่หรอก

“อ่า ใช่ฮะ โอ๊ะ! คุณเรียนอยู่ชั้นปีเดียวกันกับผมนี่ฮะ”ดูท่าทางเขาจะตกใจมากกับสิ่งที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นใช่เนคไทสีเขียว ม.ปลายปีหนึ่ง

“เอ่อ ใช่ครับ”ผมส่งยิ้มแบบเสแสร้งแกล้งเป็นคนดีให้ไป

“งั้นพูดว่านายคงจะเหมาะสมกว่าสินะ ฉันชื่อแบคฮยอน อยู่ห้องศิลป์ห้องบี แล้วนายล่ะชื่ออะไร”ส่งยิ้มหวานๆมาให้อีก เอิ้ก ผมจะชัก

“ผมปาร์ค ชานยอล อยู่ห้องวิทย์ห้องซีครับ”เอิ่ม...ความจริง ห้องของชั้นม.ปลายปีนี้แบ่งเป็นห้องเอ ถึง อี ห้องเอ จะเป็นห้องของพวกชอบตัวเลข(ห้องคณิต) ห้องบีเป็นห้องของพวกชอบร้องชอบเต้น(ห้องศิลป์การแสดง) ห้องซีจะเป็นห้องของพวกชอบทดลองหรืออัจฉริยะเกินบ้านเกินเมือง(ห้องวิทย์) ห้องดีจะเป็นพวกพูดไม่หยุดชอบพูดพูดอยู่ทั้งวัน(ห้องศิลป์ภาษา) และสุดท้ายห้องอีเป็นพวกเรียบร้อยชอบเย็บปักถักร้อย(ห้องคหกรรม) โดยส่วนใหญ่ห้องของผมจะมีนักเรียน(ที่ค่อนข้างจะเป็นนักเลง)โดนยัดเข้ามาเยอะ

“งั้นเหรอ งั้นไว้ว่างๆจะไปเล่นด้วยนะ โอ๊ะ!ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ฉันไปล่ะนะ”โบกมือบายๆให้กับความน่ารักตามสไตล์ของเขา ความจริงพ่อผมก็สอนมาอ่านะว่าเป็นผู้ชายต้องชอบผู้หญิงนะลูก แต่เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่ทำให้ผมยอมฝืนกฎข้อนั้นของพ่อไป

“นี่มันได้เวลาเข้าเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ?”ผมได้ยินเสียงทุ้มๆดังขึ้นเบาๆดังขึ้นที่ข้างหลัง และรู้สึกได้ถึงแรงกดหนักๆที่ไหล่ขวา ใครมันมาบ่นอะไรแถวนี้วะ

“เออ แล้วไงวะ”ผมตอบคืนโดยไม่คิดจะหันหลังกลับ

“ปีหนึ่งไม่ควรโดดเรียนแบบนี้นะ”แน่ะ ยังจะมีหน้ามาแนะนำอีก

“แล้วทำไมมึงไม่ไปเรียนล่ะ มาบ่นให้กูฟังอยู่ได้”ไหน ขอดูหน้าไอ้คนที่กวนฝ่าเท้าผมหน่อยซิ

“ผมเป็นผู้คุมกฎนักเรียนกรุณาให้เกียรติผมด้วย”ด้านหลังผมเป็นผู้ชายตัวสูงยังกะเสาไฟฟ้า สูงล้ำหน้ายิ่งกว่าผม ย้อมหัวทอง เอาเสื้อสูทนักเรียนคลุมไหล่ที่สูทมีผ้าพันไว้ที่แขนเสื้อเขียนไว้ว่า “ผู้คุมกฎ” สวมไทสีแดง(ม.ปลายปีสาม) ย้อมหัวทอง การแต่งตัวแบบนี้มันคุ้นๆนะ ถ้าหมอนี่หัวดำแสดงว่าหมอนี่จะต้องคอสเพลย์เป็นฮิบาริ จากเรื่อง รีบอร์น ตัวการ์ตูนสุดโปรดของอีไรเตอร์แน่นอน(ยุ่งอะไรกับท่านฮิช้านน!!!)

“ขอโทษนะครับ แล้วไม่ทราบว่าคุณจะมาเสือกอะไรกับผมครับ”ผมก็เกรียนกลับเลย หึ ไอ้เชี่ย เอ้ย คิดว่าเท่นักรึไง

“ผมเป็นผู้คุมกฎถ้าคุณทำผิด คุณก็ต้องรับผิด ผมให้เวลาคุณ 10 วินาที เผื่อกลับเข้าห้องของคุณ ถ้าเลยกว่านั้นคุณก็ต้องรับโทษ”ชิ คิดว่าเท่ตายล่ะ ต่อให้นับถึง 11 ผมก็ไม่ไปโว้ย!

“...1”ผมยืนจ้องตาเข้าเขม็ง แถมยังทำเกรียนด้วยการยืนผิวปากเฉยอีก เหอะ กูกลัวมึงตายล่ะ

“..2”ก็ยังชิลๆ

“...3”ผมก็ยังเฉยๆ

“..4”ถึงสิบกูก็ไม่วิ่งเว้ย!

“...5”เอ๊ะ!ทำไมตาขวามันกระตุกวะ

“...6”เริ่มรับรู้ได้ถึงรัศมีความน่ากลัว

“...7”มันเริ่มแผ่ซ่านมาทางผมแล้ว

“...8”บรึ๋ย ขนลุกทำเชี่ยอะไรวะเนี่ย

“...9”ผมเริ่มตั้งสตาร์ทวิ่งแล้ว

“...10”อยู่ทำเชี่ยอะไรล่ะค้าบ ไปโล้ด แต่ว่าไวกว่าความเร็วแสงไอ้ผู้คุมกฎดึงคอเสื้อด้านหลังของผมไว้ซะแน่นทำให้ไปไหนไม่ได้ แง แม่จ๋าช่วยยอลด้วย T^T (ที่แบบนี้ล่ะเคะแตกเชียว)

“10 แล้วคุณไม่ไปเอง มา มารับโทษ”แง แล้วไอ้คุณผู้คุมกฎก็ลากผมไปไหนก็ไม่รู้ ฮือ...ลาล่ะโลก ยังไม่ได้ดีเอ็นเอไว้ให้แบคฮยอนคนสวยเลย งือ...

“เอา ที่นี้ล่ะ”และแล้วไอ้ผู้คุมกฎก็วางผมลงจนหน้าแทบทิ่มลงกับพื้น ที่นี่ ที่ไหน เอ๋?สนามฟุตบอลนี้หว่า

“วิ่งรอบสนาม 3 รอบ ถ้าช้า บวกเพิ่มทีละ 5 ไปได้แล้ว”

“หา?”

“ถ้าหาอีกบวก 10”

“เฮ้ย!”

“บวก 20”

“เออๆไปแล้ว”และแล้วผมก็ดันทุรังวิ่งให้สุดชีวิตเท่าที่จะทำได้ ไอ้เชี่ยเอ๊ย!ไม่รู้รึไง ว่าผมซี้กับน้องเต่าผลที่ออกมาก็คือผมวิ่งแพ้เต่าซะด้วยซ้ำไป ผมไม่ค่อยถูกกับกีฬาประเภทวิ่งแล้วยังมาให้ผมวิ่งอีก เว้ย!กูจะฆ่ามึง

“แฮ่ก แฮ่ก ครบ 3 แล้ว”

“ช้าไป บวกเพิ่มอีก 5”

“หา?”ก็ดูมันตอบสิ ผมเหนื่อยแทบตาย แต่มันดันบวกเพิ่มแถมยังตอบหน้าตาเฉยๆอีก หน้าถีบซะจริงๆ

“ไปสิ”

“เอ่อ คุณผู้คุมกฏคร้าบ”เอาล่ะ เริ่มมุกอ้อนดีกว่า ผมน่ะอ้อนคนเก่งนะจะบอกให้ กะอีแค่ไอ้ผู้คุมกฏจิ๊บๆ

“หืม?มีอะไรล่ะ”

“คือว่า...ให้ผมทำอย่างอื่นเถอะนะฮะ”เอามือไปเกาแถวขาอ้อนอีกที เอาซิ ทนได้ก็ทนไป

“ไอ้อย่างอื่นที่ว่าคืออะไรล่ะ”

“อะไรก็ได้ฮะ ที่ไม่ใช่วิ่ง”เอาอุตส่าห์ทำตาหวานใส่ต่อให้นะเนี่ย ให้สำเร็จทีเถอะ

“อืม.....”ในที่สุดก็ใจอ่อน เย้!ขอแค่ไม่ได้วิ่งก็พอแล้วล่ะ

“จูบฉันสิ”

“แค่นี้เอง หา???”ผมถึงกับทำตาโตใส่คนที่ทำหน้าเกรียนใส่อยู่ตรงหน้า เฮ้ย!มึงจะบ้ารึเปล่า ผมน่ะผู้ชายทั้งแท่ง ออกจะหล่อและมาดแมน จู่ๆให้มาจูบผู้ชายถึกๆอย่างไอ้นี่เนี่ยนะ

“หรือจะวิ่ง??”อืม...ขอเวลาคิดหน่อยนะถ้าวิ่ง ผมก็ต้องวิ่งเพิ่มอีก 5 รอบ และถ้าเกิดช้าอาจจะมากกว่านี้ แต่ถ้าจูบรอบเดียวก็จบ แต่ผมต้องยอมเสียเฟริ์สคิสให้ไอ้ผู้ชายถึก เหรอเนี่ย ไม่เอาหรอก บรึ๋ยย...

“คือว่า...อุ๊บ!”ไวกว่าความคิดในขณะที่ผมกะจะพูดต่อรองใหม่ ไอ้คนตรงหน้ากลับจูบผมแทน ด้วยความตกใจผมจึงเผลออ้าปากไว้ทำให้ไอ้คนตรงหน้าสอดลิ้นเข้ามาได้ซะสะดวก มันเริ่มชอนไชไปทั่วปากผมแล้ว ผมพยายามทุบที่หน้าอกของเขาแต่ทุบเท่าไหร่ไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมผละจูบออกซักที แง~แม่จ๋า เฟริ์สคิสของยอลโดนไอ้บ้านี่ฉกไปแล้ว~

“แค่นี้ก็จบเลิกง๊องแง๊งซักที ที่ฉันจูบนายก็เพราะว่าฉันต้องไปเรียนแล้วขี้เกียจมานั่งเฝ้าเด็กวิ่ง ไปล่ะ”ไอ้บ้าผู้คุมกฏเดินออกไปหลังจากที่ขโมยจูบอันสุดแสนจะมีค่าที่ผมอุตส่าห์คิดว่าจะมอบให้แบคฮยอนคนเดียว ไอ้เชี่ยเอ้ย!กูจะสาปแช่งมึง ให้มึงเตี้ยยิ่งกว่าหลักกิโลเลย

“ป้ายเชี่ยอะไรวะเนี่ย”ผมลุกขึ้นปัดกางเกง ก่อนที่สายตาเจ้ากรรมจะพาลไปเห็นป้ายชื่อของใครซักคนที่ทำตกไว้ และดูเหมือนมันเพิ่งจะตกลงมา ผมคลำๆดูที่หน้าอกตัวเองป้ายชื่อกู ก็ยังอยู่นี่หว่า แล้วนี่ของใครวะ

“อู๋ อี้ฟาน วงเล็บ คริส กรรมการคุมกฎปีสาม เชี่ย!!!”

 



Ps.การกลับมาในรอบ 1 อาทิตย์กว่าๆของไรเตอร์ คิดถึงรีดเดอร์จังเลยงุงิ ตั้งแต่กลับมาอุตส่าห์ได้แรงบันดาลใจใหม่ๆแต่ป๊อปโดนแม่บังคับอ่านหนังสือทั้งอาทิตย์เลยอดเอามาลง ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว ก็เลยเอามาลงให้หวังว่าคงถูกใจกันนะครับ
Ps2.กำลังใจดีแล้วเจอกัน ^^

APPLE PIE ★