[OS] Broken Strings (Chan x Baek)

ข้อมูลเบื้องต้น

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

Broken Strings

Chanyeol & Baekhyun

มือบางไล่ไปตามสายกีต้าร์โปร่งคู่ใจ ที่หมู่นี้หยิบมันขึ้นมาสัมผัสบ่อยกว่าทุกที จังหวะที่เล่นยังเป็นจังหวะเดิมที่เล่นซ้ำๆกันทุกวัน ภายในห้องพักที่กว้างขวาง ร่างเล็กนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวพร้อมกีต้าร์คู่ใจ มีเพียงแสงสว่างของหลอดไฟไม่กี่ดวงที่ยังคงเปิดอยู่

ตึ๊ง!

เสียงของสายกีต้าร์ตัวโปรดขาดสะบั้นลง ในขณะที่เจ้าตัวก็ได้รับบาดเจ็บจากการโดนบาดที่ปลายนิ้วมือ เลือดสีแดงสดเริ่มหยดลงบนพื้นพรมสวย ไม่ต่างจากหยดน้ำตาที่กำลังไหลลงบนใบหน้าขาวที่ไร้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นในวินาทีนี้

มือบางที่เปื้อนเลือดค่อยๆยกขึ้นมาปาดน้ำตาบนหน้าช้าๆ ต่อให้เป็นความเจ็บปวดใดในตอนนี้ก็คงเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดภายในใจ

เจ็บจนใจไม่ต้องการรับความรู้สึกใดอีกแล้ว

“กลับมาแล้ว” ร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้ามาภายในห้องพักที่คุ้นเคย พร้อมกับถอดเสื้อตัวนอกวางไว้ที่ๆของมันอย่างเช่นทุกวัน

“ทำไมไม่เปิดไฟหละแพคฮยอน นั่งอยู่ทำไมมืดๆ” พูดจบ มือใหญ่ก็เอื้อมไปกดเปิดสวิซต์ไฟ น้ำเสียงที่ใช้พูดนั้นช่างราบเรียบ เหมือนกับเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำจนคุ้นชินไปเสียแล้ว

แพคฮยอนยังคงนั่งกำมือของตัวเองที่เลือดไหลลงมาไม่ขาดสาย

“ชานยอล ชั้นเจ็บ” เสียงแหบพร่าเปล่งออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

“สายขาดอีกแล้วหรอ ชั้นก็บอกให้เปลี่ยนตั้งนานแล้ว ทำแผลซะสิ” ร่างสูงพูดจบก็เดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ร่างเล็กยังคงนั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิม

ที่มันเจ็บคือที่ใจต่างหากหละชานยอล เจ็บจนชั้นไม่สามารถอธิบายเป็นคำอื่นได้อีกแล้ว นายยังรักกันอยู่บ้างรึป่าว จะให้ชั้นเชื่อมันต่อไปได้อย่างไร

น้ำตายังไหลลงมาไม่ขาดสาย แต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นออกมาให้ได้ยิน แพคฮยอนลุกขึ้นเดินไปยังเสื้อตัวนอกที่ชานยอลถอดวางไว้ มือขาวหยิบมันขึ้นมาแล้วก้มหน้าสูดดมกลิ่นของความหอมที่ดมยังไงก็ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่คนรักของตนเองใช้อยู่เป็นประจำ กลิ่นนี้เริ่มจะคุ้นเคยกับจมูกของแพคฮยอนเสียแล้ว เพราะมันมักจะติดตัวของชานยอลมาเสมอเวลาที่ชานยอลกลับดึก ทุกครั้งที่แพคอยอนถามชานยอลก็จะบอกแค่ว่า “ไปกินข้าวหลังประชุมเสร็จ” ทุกครั้งที่ได้ยิน แพคฮยอนพยายามทำใจที่จะเชื่อมันถึงแม้ว่าภายในใจจะรู้ดีก็ตามว่าทั้งหมดมันคือคำโกหก

ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากทางด้านหลัง ชานยอลเดินเข้ามาสวมกอดแพคฮยอนเอาไว้ หน้าหล่อคมเกยอยู่ที่ไหล่ของคนตัวเล็กกว่า

“ไปกินข้าวมาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” เสียงยังคงราบรื่นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่แพคฮยอนสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่มันแตกต่างออกไป อ้อมกอดที่มันไม่มีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่ และแพคฮยอนก็ไม่เคยรู้สึกถึงมันมานานแล้วเช่นกัน

“ชั้นอยากจะเชื่อนะชานยอล แต่ชั้นคงทำไม่ได้อีกแล้ว”

กี่ครั้งแล้วที่นายพูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมา

กี่ครั้งแล้วที่ชั้นต้องนั่งอยู่เพียงลำพังภายในห้องกว้างๆแบบนี้

กี่ครั้งแล้วที่ชั้นให้อภัยเมื่อนายพูดว่าขอโทษ

แต่ตอนนี้ชั้นคงทำมันไม่ได้อีกแล้ว

มือบางค่อยๆคลายอ้อมกอดของคนด้านหลังแล้วหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูง น้ำตายังคงไหลอยู่อย่างนั้นและแพคฮยอนยังคงไม่สามารถบังคับให้มันหยุดไหลได้ในตอนนี้

“ระหว่างเรามันคืออะไรหรอชานยอล” สองมือขาวเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของร่างสูง ตอนนี้เท่านั้นขอแค่ตอนนี้ที่ชานยอลจะมีเค้าอยู่ในสายตาบ้าง

“นายพูดอะไรแพคฮยอน” ร่างสูงยังคงไม่เข้าใจกับท่าทางของคนตัวเล็กกว่าข้างหน้าที่ตอนนี้แตกต่างจากทุกวันที่เค้าเคยเจอ ปกติแพคฮอยนไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยากอยู่แล้ว ข้อนี้ทำให้เราอยู่ด้วยกันได้ แต่ชานยอลคงจะลืมอะไรไปหลายๆอย่างที่แพคฮยอนอยู่กับชานยอลในทุกๆวัน  ก็เพราะ....

“ชั้นพยายามอดทน เพราะไม่อยากให้นายต้องมาลำบากใจกับชั้น”

“นายก็รู้ดีนี่”

“ชั้นรู้สึกมีความสุขแค่ได้เห็นนายยิ้มให้ชั้นแค่นั้นชั้นก็พอใจ”

“นายต้องการอะไรแพคฮยอน” ร่างสูงเริ่มจับมือของแพคฮยอนที่บัดนี้เริ่มคลายสัมผัสออกจากใบหน้าของเค้าแล้ว

“ชั้นไม่ต้องการอะไรแล้วชานยอล ชั้นเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องคอยวิ่งไล่ตามความรักของนาย ทั้งที่มันสายไป”

“อะไรคือสายไป นายพูดอะไรแพคฮยอน ชั้นไม่เข้าใจ” ร่างสูงเริ่มบีบข้อมือบางของคนตรงหน้า เค้าไม่เข้าใจว่าแพคฮยอนต้องการอะไร

“ชั้นอดทนกับความจริงที่มันทำให้ชั้นเจ็บปวด แต่ชั้นไม่อยากให้ทั้งนายและชั้นโกหกตัวเองอีกต่อไป” ชานยอลค่อยๆผ่อนแรงจากการบีบข้อมือของร่างที่เล็กกว่า แล้วมองลึกลงไปในดวงตาของคนตรงหน้าที่เค้าไม่เคยทำเลยตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา และชานยอลก็เริ่มเข้าใจความต้องการของร่างบางตรงหน้า ชานยอลลืมไปในหลายๆเรื่องของแพคฮยอน

แพคฮยอนอยู่กับเค้าเพราะความรัก ไม่ใช่แค่นิสัยที่เราเข้ากันได้อย่างที่ชานยอลรู้สึก

“ชั้นขอโทษ แพคฮยอน”

“ชั้นรักนาย รักมาก รักยิ่งกว่าชีวิตของชั้น แต่วันนี้ชั้นจะรักนายต่อไปได้อย่างไร” ร่างบางค่อยๆเข้าไปสวมกอดร่างสูงตรงหน้า

“มันสายไปแล้วสำหรับเราทั้งคู่” แพคฮยอนกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะนี่คือครั้งสุดท้ายที่เค้าจะได้กอดคน

ตรงหน้านี้

หลังจากผละออกจากอ้อมกอดของคนตรงหน้า แพคฮยอนก็พาตัวเองมาที่กระเป๋าใบใหญ่ที่ได้ตระเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เขาลากกระเป๋าผ่านร่างสูงไปยังประตู มือขาวจับไปที่ลูกบิดและหมุนมันออกเพื่อเปิดประตูก่อนจะหันมากล่าวคำสุดท้ายกับร่างสูง ที่บัดนี้ยังยืนอยู่กลางห้อง ตั้งแต่ที่เขาผละอ้อมกอดออกมา

“ลาก่อน ชานยอล” เมื่อสิ้นเสียงของแพคฮยอน เสียงประตูปิดลงก็ตามมา

ชานยอลค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้นพรมที่ยังคงเห็นหยดเลือดสีแดงสดของแพคฮอยน ข้างๆกันมีกีต้าร์โปร่งที่สายของมันได้ขาดไปแล้ววางอยู่ ชานยอลค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบกีต้าร์ตัวนั้น แล้วลงมือดีดทำนองที่คุ้นเคยเวลาที่แพคฮอยนอยู่ในห้องนี้ แต่ท่วงทำนองกลับแตกต่างออกไป เล่นยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิมเพราะสายของมันขาดไปแล้ว

.

.

.

ให้ชั้นได้กอดนายเป็นครั้งสุดท้ายในตอนที่ชั้นยังรักนายอยู่ เพราะชั้นไม่อยากกอดนายเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อชั้นไม่มีความรักเหลืออยู่อีกต่อไป

ความรักของเรามันสายเกินไป เรามักจะรู้ใจตัวเองในวันที่อะไรๆมันก็สายเกินจะแก้ไขได้ แพคฮยอนที่รักชานยอลน้อยลงทุกที ต่อให้ตอนนี้ชานยอลจะรักแพคฮยอนสุดหัวใจ แต่ในเมื่อความรักของพวกเรามันสวนทางกันมันก็ไม่มีวันจะกลับมาบรรจบกันได้อีก

 

Twitter::: @Yelly_nuna