คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ(100%)
บทนำ
จุดเริ่มต้นของแต่ละคน
“แพท จะไปกันหรือยัง??”เสียงใสเสียงหนึ่งร้องเรียก ทำให้ร่างที่นั่งอยู่ในมุมมืดของห้องหันไปตามเสียง พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะบอกว่า
“อืม...ไปเลย”เสียงหวานที่ออกมาจากมุมมืดนั้นสั้นๆ แต่เจ้าของเสียงใสที่ร้องเรียกนั้นเข้าใจความหมายของมันเป็นอย่างดี แต่ก่อนที่หญิงสาวผู้ถูกเรียกจะได้ออกจากห้อง อาจารย์ผู้น่าเคารพ(ตบตี)ก็ได้เรียกไว้เสียก่อน
“คุณสุวรรณฤทัยคะ ดิฉันอยากให้คุณตามฉันมาที่ห้องปกครองเสียหน่อยน่ะค่ะ”
“ไปทำไมคะ??”หญิงสาวถามด้วยความฉงนสงสัย พลางกวาดสายตาหาเพื่อนของตน ทว่า...เพื่อนของเธอนั้นได้เผ่นหนีไปตั้งแต่คำว่า ‘ห้องปกครอง’ แล้ว
“ดิฉันมีคนอยากให้คุณเจอน่ะค่ะ”อาจารย์เอ่ยบอก เธอพยักหน้ารับเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามไปแต่โดยดี...
“ผมรอมาเกือบ 20 นาทีแล้วนะครับ”ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยบอก อาจารย์ฝ่ายปกครองได้แต่ยิ้มแหยๆ พลางชะเง้อมองประตูตลอดเวลา
“คนที่อาจารย์อยากพบมาแล้วค่ะ”อาจารย์ผู้สวมแว่นหนาเตอะเปิดประตูนำหน้าเข้ามา เผยให้เห็นว่าผู้ที่อยู่ข้างหลังคือหญิงสาวหน้าตาน่ารักไม่ต่างอะไรจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ขนตางอนยาวหนาเป็นแพ แต่สิ่งที่ขัดกับหน้าตาน่ารักๆนั่นคือ แววตาที่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้มากมายเกิดคาดเดา แววตาที่มีทั้งความแข็งกร้าว ความอ่อนโยน ความสับสน ราวกับว่าจิตประสาทเปลี่ยนแปลงไปทุกๆนาที เขาอึ้ง...ผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างเลยกับเขาเมื่อในอดีต เขา...ผู้ไร้ความรู้สึก
“ส..สวัสดีครับ”เขาเอ่ยทัก
“เช่นกันค่ะ”คำตอบสั้นๆที่ออกมาจากริมฝีปากบางนั้น ทำให้ภาพซ้อนอดีตของเขายิ่งชัดเข้าไปอีก เขายิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะเอ่ยว่า
“ผมอยากฝากน้องชายต่างพ่อของผมน่ะครับ เรื่องนี้เดี๋ยวคุณจะได้ทราบจากฝ่ายปกครองหลังจากที่ผมออกไปแล้ว...”
“น้องชายของคุณเกี่ยวข้องอะไรกับดิฉันคะ”หญิงสาวแทรก น้ำเสียงฟังดูเหมือนเธอไม่ค่อยเท่าใดนัก แน่นอนอยู่แล้ว...ให้ไปข้องแวะกับคนที่ไม่ใช่ญาติมากๆเป็นใครก็ไม่อยากทำหรอก
“ครับ เราไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ผมรู้เรื่องนั้นดี แต่ว่าคุณ...เป็นคนที่เหมือนน้องชายของผมมากที่สุดครับ”เขาตอบ พลางยิ้มน้อยๆ หญิงสาวท่าทางไม่พอใจมากทีเดียวกับรอยยิ้มที่ไม่มีความหมายของเขา
“ทำไมล่ะคะ เกี่ยวอะไรกัน..”หญิงสาวยังถามต่อ ความเหมือนมันเข้ามาเกี่ยวข้องยังไง
“ไม่เคยได้ยินเหรอครับ คนที่เหมือนกันมากที่สุด คือ คนที่อาจจะ ‘รู้ใจ’ กันมากที่สุดไงครับ ผมลาล่ะ สวัสดีครับ อ้อ !!! ผม ภาคี ครับ นามบัตรผม มีอะไรติดต่อนะครับ ” เขาพูด และเดินออกไปพร้อมด้วยรอยยิ้ม ทิ้งให้หญิงสาวยืนงงอยู่ข้างหลัง
[พี่สมัครเข้าเรียนให้เรียบร้อยแล้วนะ]
“ครับ ความจริงไม่ต้องก็ได้”ชายหนุ่มคนหนึ่งคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นพี่
[ไม่ได้หรอก พี่ไม่ยอมให้แกอยู่กับม้า กับนก กับแมว กับหมา ทั้งวันหรอกนะ]
“โธ่!!พี่ครับ...ผมก็มีความสุขของผมนะครับ แล้วก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนด้วย”เขาพูด ได้ยินเสียงถอนหายใจผ่านโทรศัพท์ของผู้เป็นพี่ชายเบาๆ
[ความสุขของแกน่ะ พี่รู้ว่ามันไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แต่แกอยู่กับสัตว์โดยไม่มีเพื่อนไม่ได้หรอกนะ และยังมี...สิ่งที่สำคัญที่สุด]
“...?”เขาเอียงคอนิดๆด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าพี่ชายของเขาจะไม่เห็นก็ตาม...
[เอ้อ แค่นี้นะ เดี๋ยวชุดกับอุปกรณ์การเรียนแล้วก็ตั๋วเครื่องบินพี่จะส่งไปให้ที่ฟาร์มนะ พี่ขอเข้าประชุมก่อน ตั้งใจเรียนล่ะต้นดิน]
“ครับ...พี่คีย์”เขาพูดเบาๆเพราะรู้ว่ายังไงพี่ชายของเขาก็ไม่มีทางได้ยิน บอกแค่นี้แล้วพูดจบเมื่อไรคือกดตัดสายทันทีสำหรับพี่ชายของเขา
{ผู้เล่น Princess Heart. เข้าระบบ}
เสียงที่ดังมาจากหูฟังที่เสียบอยู่ในคอมพิวเตอร์ ทำให้หญิงสาวยิ้มมุมปากออกมาน้อยๆ เธอรัวนิ้วเรียวสวยลงไปที่คีย์บอร์ดอย่างชำนาญ ทว่า...วันนี้มีบางอย่างที่แปลกไป
{ผู้เล่นต้องการโหลดระบบใหม่ที่ดีกว่าเดิมหรือไม่ กด Y หรือ N}
เสียงเสียงนี้ทำให้เธอฉงนใจอยู่ไม่น้อย แต่เธอต้องไม่เป็นรองใครในการเล่นเกมส์ออนไลน์ เพราะฉะนั้น Y คือคำตอบสุดท้ายของเธอ...
{ติดตั้งระบบเรียบร้อย พร้อมที่จะให้บริการในสัปดาห์หน้า}
จบประโยค หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความสงสัย ก็ติดตั้งเสร็จแล้วทำไมยังไม่พร้อมใช้ล่ะ แปลก!!
“อ้อ ชื่อเกมส์เป็น Mystery Online นี่นะ มันต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว”เธอว่า ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์และลุกขึ้นจากที่ตรงนั้น...
ความคิดเห็น