[Naruto]ศึกครั้งใหม่แห่งโคโนะฮะ

ลำดับตอนที่ #7 : [ตอนที่4]ชายปริศนาปรากฏตัว

[ Miako ]

   ระหว่างที่พวกเราเดินทางไปแคว้นซึนะ ฉัน(มิเอโกะ)รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เริ่มสัมผัสถึงจิตสังหารได้แม้จะมีเพียงน้อยนิด
"เฮ้ พักกันได้ยัง เราเดินทางติดต่อกัน2วันแล้วนะ ฉันเริ่มจะเหนื่อยแล้วด้วยสิ" นารูโตะเริ่มบ่น
"หนวกหูย่ะนารูโตะ อย่าบ่นได้มั้ย คนอื่นเค้ายิ่งเหนื่อยๆกันอยู่"ซากุระหันไปเอ็ดนารูโตะ
"มิเอะเป็นอะไรรึเปล่า เห็นทำหน้ากังวลใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"ซาโตรุหันมาถาม
"ไม่เป็นไรจ้ะ เหนื่อยๆนิดหน่อย"
"อืม จะเอายังไง พักกันก่อนมั้ย?"ซาโตรุหันไปถามคนอื่น
"ก็ดีนะ"โรลลี่จังหันมาตอบ
"ดาบอสรุกาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เสียงปริศนามาพร้อมกับดาบเล่มหนึ่งที่พลุ่งตรงมายังที่พวกเรา
"จะทำอะไรของนายฟะ"นารูโตะที่ได้สติก่อนเพื่อน รีบหันไปถามทันที
"ก็ฆ่าพวกแกไง!!!!"ชายปริศนาตอบ
"นายเป็นใครฟะ"นารูโตะรีบถามต่อ
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" นารูโตะนี่โง้โง่เนอะ ใครมันจะไปบอกล่ะ จริงปะ=w= (เห็นด้วย:ไรท์เตอร์)
"หนอย แก!!"นารูโตะประสานอินและก่อนที่จะใช้คาถาซาโตรุก็รีบห้ามก่อน
"เดี๋ยวก่อนนารูโตะ!!! ฉันรู้จัก หมอนั่นคือนินจาที่ถูกขับไล่จากแคว้นเรา เพราะดันไปเป็นสายลับให้โอโรจิมารุ และยังเป็นมือสังหารอีก รู้สึกจะชื่อ...."
"ยามิโนะ โอนิยาฉะ"ซังระพูดต่อ แม้จะมีผ้าคลุมปิดส่วนหัวไว้ แต่ฉันก็พอจะรู้ว่าซังระเป็นคนที่หน้าตาค่อนข้างดี
"ใช่ ชื่อนั้นแหละ นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่"
"ฉันก็จะขัดขวางไม่ให้พวกนายไปถึงแคว้นซึนะได้ยังไงล่ะ"
"เพื่ออะไร?" ฉันถามต่อ
"เพื่อให้แคว้นโคโนะฮะล่มสลายไปยังไงล่ะ" โอนิยาฉะตอบพร้อมแสยะยิ้ม
"หึ ไม่มีทางหรอก"ซาสึเกะคุงพูดด้วยท่าทีที่มั่นใจ
"งั้นเหรอ วิชาลำนำเพลิงรัตติกาล!!!!!!!!!!!!!!!!!!" สิ้นสุดเสียงเพลิงก็ลุกขึ้นมาจากดาบ โอนิยาฉะปักดาบลงพื้นดิน ทำให้พื้นดินแตกออก จนทำให้ฉันที่ไม่ได้ตั้งตัวกระเด็นออกไป รวมทั้งคนอื่นๆด้วยเหมือนกัน

ฟากที่มิเอโกะตกลงมา
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ฉันกระเด็นถึงไหนแล้วนี่ยะT^T บ้าที่สุดเลย ถ้าฉันได้ตอบโต้ซักนิดนะ แย่จริง เจ็บใจที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตุ้บ! ฉันหล่นไปที่หน้าอกของใครบางคนที่รับตัวฉันไว้ได้อย่างพอดิบพอดี
"เอ่อ......ขอบคุณค่ะ"ฉันรีบเอ่ยขอบคุณ พร้อมหันไปหาคนที่อุ้มฉันไว้
"อืม" ผมสี หน้าคม ดวงตาที่ดูโดดเดี่ยวและเย็นชา แต่แฝงไว้ด้วยความร้อน
"ซาสึเกะคุง!!!!!!!"
"เป็นอะไรมั้ย?"
"ไม่จ้ะ ไม่เป็นไร" กรี๊ดดดดด ซาสึเกะคุงเป็นห่วงฉันด้วยแหละ^O^
"งั้นก็รีบลุกได้แล้ว"
"เอ่อ.....จ้ะ" เพล้ง!!!!!! หน้าแตกแบบไม่มีคนเย็บT-T แง้ๆ ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วงกันซะอีก
"ว่าแต่....เธอเป็นใคร" ซาสึเกะคุงหันมาถามฉัน เสียใจจัง กระทั่งชื่อฉันก็จำไม่ได้อ่าTOT
"มิเอโกะ มิสึคาระ มิเอโกะT-T" ตอบทั้งๆที่น้ำตาตกในYoY
"อืม"
"เรียกฉันว่ามิเอะจังก็ได้นะ หรือไม่ก็....มิเอะเฉยๆ"
"อืม"
"เอ่อ.....ซาสึเกะคุง เราหล่นมาที่ไหนเนี่ย"
"คิดว่าน่าจะเป็นป่าใกล้ๆกับหมู่บ้านโอโตะ"
"จริงหรอ ยังงี้คงต้องเดินทางอีกไกลน่ะสิ"
"ใช่" กรรมเลยทีนี้ แง้ๆ เอาเถอะ ดีนะที่ฟ้าแจ่มใส ยังเดินทางไปได้เร็วขึ้นหน่อย........
ครืน~ ครืน~ ซู่ๆๆๆๆๆ
อยู่ๆฟ้าก็ร้อง และมีฝนตกลงมา
อะไรกันเนี่ย ฝนมาตกอะไรตอนนี้T^T
ซู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตกหนักด้วยYoY
"เอาไงดีซาสึเกะคุง"
"หาที่หลบฝนก่อนเถอะ"
"อืม จ้ะ"




นักแสดงเรียกร้อง
โรลลี่จัง: อะไรกันนี่ๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้มันอะไรกันอ่ะ ทำไมให้มิเอะจังเป็นนางเอกคนเดียวล่ะเจ้าคะ!!!!!
ไรท์เตอร์จัง: เอาน่าๆๆๆ ให็มิเอะจังเป็นนางเอกไปก่อนเถอะ
โรลลี่จัง: นี่ไรท์เตอร์จัง ตอนนี้ทำไมบทพูดฉันมีน้อยจังเลย
ไรท์เตอร์: เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวไรท์เตอร์จัดตอนสำหรับให้โรลลี่จังเป็นนางเอกให้ เอาปะ?
โรลลี่จัง: จริงนะ?
ไรท์เตอร์จัง: จริง สัญญาๆๆ
โรลลี่จัง: โอเค งั้นให้มิเอะจังเป็นนางเอกก่อนก็ได้เจ้าค่ะ! ถ้าไรท์เตอร์จังผิดสัญญา หึๆๆๆ(ชูพู่กันขึ้นมา)
ไรท์เตอร์จัง: แหงะ ใจเย็นก่อนโรลลี่จังT^T ถ้าโรลลี่จังฆ่าไรท์เตอร์จังแล้วใครจะเป็นคนเขียนอ่ะY-Y
โรลลี่จัง: ยุบนิยายมันเลย!!!
ไรท์เตอร์: *0* โอเค ไรท์เตอร์จังไม่ผิดสัญญาแน่ๆ สัญญาด้วยเกีรติของลูกผู้หญิงเลย
โรลลี่จัง: โอเค